«Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ

[Tig]

Տես մեջբերածս աստվածաշնչյան խոսքը. «Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, որ Իր Միածին Որդին տվեց, որպեսզի ամեն Նրան հավատացող չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» ( Ավետարան ըստ Հովհաննեսի 3: 16 ) : Սա Աստվածաշնչի կենտրոնական և հիմնական միտքն է: Այստեղ վախ բառն ընդհանրապես չի օգտագօրծվում: Ի տարբերություն, այստեղ կենտրոնական տեղն է գրավում սերը, որն ուրիշի բարորության համար զոհաբերության է գնում: Աստված, ով ամենաթանկագինը զոհեց, արտահայտելով Իր սերը, ուզեց, որ հավատան Իրեն: Հվատան ոչ թե միայն Իր գոյությանը, այլ Իր խոսքին: Եվ լինելով Ճշմարիտ, Նա չի վախեցնում, որ պարզապես իշխի մարդու վրա, այլ որ զգուշացնի և չարիքից հետ պահի: Աստված իրականությունն է մեզ ներկայացնում, խոսելով մեր գիտակցությանը: Նա մեզ ընտրություն է առաջարկում:

Ավետիք ջան, էլի ու էլի պիտի կրկնվեմ: Չեմ ասում քո մոտեցումը սխալ է ընդհանրապես, այն սխալ է կոնկրետ իմ համար: Ես չեմ կարող ընդունել, որ մեր մեղքերի համար Քրիստոսը պիտի հատուցեր... Որքան էլ որ դա սիրո դրսևորում լինի, իմ համար անընդունելի է: Ես կարծում եմ, որ ամեն մեկս մենք ենք պատասխանատու մեր արածների ու չարածների համար: Իսկ Քրիստոսի զոհաբերությունը ընդունում եմ միայն ու միայն այն տեսանկյունից, որ նա ուղակի իր սկզբունքներին չդավաճանելու և իր ապրելակերպից ու գաղափարներից չհրաժարվելու համար խաչվեց: Եվ իր կյանքով ուղակի օրինակ էր, այլ ոչ թե մեր մեղքերն էր "լվանում":

Տեր Հիսուս Քրիստոսն ազատում է անգամ խղճի տանջանքից: Նա մաքրեց իմ խիղճն էլ, իմ սիրտն էլ մեղքի տանջանքից, երբ հավատացի Իրեն:

Ուրախ եմ քեզ համար