Ների՛ր
Երբ մանուկ էի,
Իմ դպրոցական զնգուն օրերում
Ուսուցիչներս կանչում էին ինձ,
Որ դասարանին հեքիաթներ պատմեմ,
Երբ իրենք հանկարծ դուրս պիտի գային,
Կամ էլ շտապով տետր էին ստուգում:
Հիմա չգիտեմ՝ ո՞վ է ինձ կանչել,
Բայց հույս ունեմ չնչին,
Որ իմ տողերը՝ թիթեռների պես
Ոտքերը սիրո նեկտարում թաթախ,
Թեկուզ կարճ կյանքով
Պիտ հանկարծ ճախրեն
Ու մարդկանց պատմեն
Մի ուրիշ երկրի հեքիաթը թովիչ:
Թիթեռ եմ ծնում...
Բայց Քրոնոս պապն է,
Որ գուցե կասի՝
Թիթե՞ռ են սրանք,
Թե՝ անպիտա՛ն բոռ:
Իսկ մինչ այդ պահը՝
Ների՛ր, ճերմակ թուղթ:
Մեջբերել
Հայկօ-ի խոսքերից
Ճիշտն ասած՝ սրա բնագիրը կորցրել էի, շա՜տ շուտ եմ գրել, ահագին թղթերս քրքրեցի, այդպես էլ չգտա: Որոշեցի հիշողությամբ վերականգնել: Եթե մի օր սա տպելու լինեմ, նկատողությունդ անպայման հաշվի կառնեմ: 
Էջանիշներ