Բիձ ես չգիտեմ թե իրանք ինչ բացատրություն են տալիս, բայց իմ կողմից ասեմ… վարկեր չեն տա, եղած ճամփեքդ էլ կփագեն… զենք չեն տա, ադրբեջանցիքին էլ կզինեն, մեզ մի թեթև դաս տալու համար… սրանցից ո՞րն ա անհնար… մենակ վարկեր որ չտան, հերիք ա, տոտալ կոլապս ա լինելու… իրանք էդքան միամիտ չենԲիձա-ի խոսքերից
Բիձ մտներովս չանցած բաներ կարան անեն որովհետև մենք հլա չգիտենք թե էս ռեժիմի գյադեքը ինչերի մեջ են խառնված… սրանց բարոյական սահմանները չի երևում, ընգեր…
Վերջին խմբագրող՝ Mephistopheles: 06.11.2010, 06:33:
Հյուսիսային պողոտան եւ Զանգելանը
«Բնակեցնենք ազատագրված տարածքները»՝ շատ գեղեցիկ է հնչում եւ անչափ հայրենանվեր: Սակայն սա այն դեպքն է, երբ կարեւոր է, թե ով է դա ասում: Ղարաբաղցի իմ ծանոթների տեղեկություններով, նման հայրենասիրական կոչերով հաճախ հանդես են գալիս նրանք, ովքեր անգամ Ստեփանակերտում չեն ուզում ապրել, իսկ ԼՂՀ մայրաքաղաքը իր կյանքի ստանդարտներով, ինչպես հայտնի է, չի զիջում Գյումրիին կամ Վանաձորին: Այդ մարդկանցից շատերը, ըստ իմ զրուցակիցների, Ղարաբաղից եկել են Երեւան, շահավետ բիզնեսի տեր դարձել (հայտնի է, թե ինչպիսի «խողովակներով»), ձեռք են բերել «Մերսեդես-600»-ներ եւ բնակարաններ Հյուսիսային պողոտայում (այսինքն՝ իրականացրել են իրենց գավառամիտ երազանքները), սակայն երբ գալիս է «ճառ ասելու» ժամանակը, նրանք, առանց մատը մատին խփելու, ցանկություն են հայտնում, որ հայերը գնան եւ ապրեն Զանգելանի կամ Կուբաթլուի չոլերում: Ասացեք խնդրեմ, ինչո՞ւ իրենց՝ ճառ ասողների նպատակը պետք է լինի Հյուսիսային պողոտան, իսկ մնացածներինը՝ Զանգելանը: Եթե «նրանք» պատրաստակամություն չեն դրսեւորում հանուն հայրենիքի գնալ գոնե չնչին զոհողությունների, ապա ի՞նչ իրավունքով են հերոսական անձնազոհություն պահանջում որեւէ մեկից:
Որոշ ընդդիմադիր քաղաքական ուժեր պնդում են. «Չեն բնակեցնում, ուրեմն ուզում են հանձնել»: Այդ տրամաբանությունը նույնպես բավականին խոցելի է, որովհետեւ մոտավորապես նույն վիճակն է Հայաստանի մի քանի տասնյակ գյուղերում, որտեղ դեռեւս մնացած մարդկանց գլխավոր նպատակն է գումար հավաքել ինքնաթիռի տոմս գնելու համար: Գուցե այդ գյուղերն է՞լ մտադրություն կա հանձնելու: Բնականաբար, չկա: Սակայն հայկական բնակավայրերի ամայացմանը դեմ չառնելու եւ «հող հանձնելու» միջեւ որեւէ բովանդակային տարբերություն չկա: «Հող» ասելով մենք՝ հայերս, հասկանում ենք ոչ թե Երկրագնդի ինչ-որ մակերես, այլ տարածք, որտեղ մարդիկ կարող են ապրել, ընտանիք պահել, սերունդներ աճեցնել:
Ասածս այն է, որ ազատագրված տարածքներն, անշուշտ, պետք է վերաբնակեցնել: Բայց դա սկզբից պետք է անել Հայաստանի եւ Արցախի այն հայկական տարածքներում, որոնք հակառակորդի ձեռքում երբեւէ չեն հայտնվել: Հակառակ դեպքում՝ ոչ միայն ազատագրված տարածքների, այլեւ ընդհանրապես հայկական երկու պետությունների վերաբերյալ աշխարհը՝ եթե ոչ բացահայտ, ապա գոնե, այսպես ասած, «ենթատեքստով» կարող է մեզ հարցնել՝ «այս տարածքները ձեր ինչի՞ն են պետք»:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
www.aravot.am
Ինչպես արդեն ասել եմ, Տրիբուն ձյա, փոշմանել եմ առաջին գրառմանս համար, եթե համեմատում ես՝ քո գործն ա: Հա, ուղղակի ասեմ, որ չես համոզում, համեմատել ես ու դու էլ դա գիտես: Բոլորն էլ գիտեն, հասկանում են: Բայց քո գործն ա, համեմատել ես, լավ ես արել:
Իսկ եթե կողմնորոշված չես, էդ առավել քան նորմալ ա: Ինքս համարում եմ սխալ, բայց բնականաբար չեմ պնդում. հնարավոր ա, որ մակերեսային եմ նայում խնդրին: Միանգամից պատասխանեմ Բիձու հարցին, շատ կարճ, լակոնիկ. ես հասկանում եմ, որ ճանաչելով մենք ավտոմատ դուրս ենք գալիս ցանկացած բանակցությունից ու գնում սուր հակամարտության, որը իմ կարծիքով ներկայումս ոչ մի բանով չի կարող արդարացված լինել: Մենք էս պահին, իմ կարծիքով, ունենք առաջնային ուրիշ խնդիր. հնարավորինս խիտ բնակեցնել Ղարաբաղը, հնարավորինս շուտ ԼՂՀ-ին վերադարձնել բանակցային սեղան: Այ երբ բանակցություններում ԼՂՀ-ն նստած կլինի, ու Ղարաբաղն էլ էնպես բնակեցված կլինի, ՀՀ-ն կարող ա ճանաչել:
Իսկ սենց յանիմ ի՞նչ:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Հատված ՍՍ-ի ելույթից .
Հայաստանը կտրականապես չի ընդունում Լեռնային Ղարաբաղում ռազմական գործողությունների վերսկսման տարբերակը: Ադրբեջանի կողմից ռազմական ագրեսիան վերսկսելու դեպքում Հայաստանը չի ունենա այլ ընտրություն, քան ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը դե յուրե և իր բոլոր հնարավորությունները ներդնել Արցախի ժողովրդի անվտանգության ապահովման համար:
Լեռնային Ղարաբաղն ապագա չունի Ադրբեջանի կազմում, և, ինչպիսին էլ լինի լուծումը, այն պետք է բխի հենց Ղարաբաղի ժողովրդի կամքից: Դա է ժողովուրդների ինքնորոշման իրավունքի առանցքը: Ադրբեջանը չունի Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ հավակնությունների ո́չ իրավական, ո́չ քաղաքական և ո́չ էլ բարոյական հիմք:
Թերթ.ամ
Կյանքի իմաստը քեզ կերտելու մեջ չէ , այլ` քեզ գտնելու...
Ագրեսիայի դեպքում Հայաստանը կճանաչի Արցախի անկախությունը. Սերժ Սարգսյան
Սերժ Սարգսյանն այսօր ելույթ է ունեցել Ղազախստանի մայրաքաղաք Աստանայում անցկացվող ԵԱՀԿ գագաթնաժողովում։ Ելույթը ներկայացնում ենք ամբողջությամբ.
«Հարգարժա́ն Նախագահ Նազարբաև,
Հարգարժա́ն տիկին նախագահող,
Տիկնա́յք և պարոնա́յք,
Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության կազմակերպության մասնակից պետությունների ղեկավարների այս հանդիպումը կարելի է յուրահատուկ համարել. այն ԵԱՀԿ առաջին գագաթնաժողովն է 21-րդ դարում և առաջինն է հետխորհրդային տարածքում: Շնորհավորում եմ ղազախստանյան գործընկերներին և անձամբ Նուրսուլթան Նազարբաևին ակտիվ նախագահության և բարձր մակարդակով անցկացվող գագաթնաժողովի համար:
ԵԱՀԿ տարածքում բնակվող ժողովուրդները հույսով և սպասումով են հետևում Հելսինկյան Եզրափակիչ ակտում ընդգրկված սկզբունքների ամբողջական կիրառմանը: Նրանցից է Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը, որը ևս կարող է ակնկալել այդ նույն սկզբունքների ու պարտավորությունների իրականացումը, որոնք համընդհանուր են` անկախ երկրի չափերից, բնակչության քանակից և բնական պաշարներից:
Լեռնային Ղարաբաղը 1991թ. սեպտեմբերին հռչակեց իր անկախությունը, որին հաջորդեց նույն թվականի դեկտեմբերին կայացած Լեռնային Ղարաբաղի անկախության հանրաքվեն`լիովին համապատասխանելով միջազգային իրավունքի նորմերին և Խորհրդային Միության գործող օրենսդրությանը: Դրան հաջորդած ԽՍՀՄ փլուզման արդյունքում ձևավորվեցին նաև երկու իրավահավասար պետական կազմավորումներ`Ադրբեջանի Հանրապետությունը և Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը:
Ադրբեջանի կողմից էթնիկական զտումների քաղաքականության և Ինքնորոշված Ղարաբաղի դեմ 1992 թվականին սանձազերծված զինված ագրեսիային ի պատասխան, Լեռնային Ղարաբաղը` չճանաչված, բայց լեգիտիմ պետությունը, ոչնչացման վտանգի առջև կանգնած ժողովրդին փրկելու համար պարտադրված եղավ դիմել ինքնապաշտպանության, ինչը ամբողջությամբ համապատասխանում էր միջազգային իրավունքի նորմերին:
Չհասնելով ռազմական ճանապարհով Լեռնային Ղարաբաղի հայաթափմանը` Ադրբեջանը ստիպված եղավ 1994 թվականի մայիսին ստորագրել կրակի դադարեցման եռակողմ համաձայնագիր` Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի հետ: Զինադադարը կարող էր սկիզբ դառնալ տարածաշրջանում ժողովուրդների շահերից բխող երկարատև խաղաղության հաստատման համար:
Բայց Ադրբեջանն անցած 16 տարիները բանակցությունների քողի տակ, ի հակառակ Մինսկի խմբի ջանքերի, օգտագործեց նոր ռազմական արկածախնդրություն նախապատրաստելու համար: Բաքվում համարում են, որ մոռացվել է ղարաբաղյան հակամարտության պատճառահետևանքային կապը: Երբ այսօր Ադրբեջանը խոսում է Լեռնային Ղարաբաղի ինքնապաշտպանական բանակի հսկողության տակ գտնվող տարածքների վերադարձի անհրաժեշտության մասին, մոռանում է, որ հնարավոր չէ վերացնել իր իսկ ծավալած ագրեսիայի հետևանքներն, առանց վերացնելու հակամարտության պատճառը:
Տիկնա́յք և պարոնա́յք,
Ադրբեջանը եվրոպական մայրցամաքում ինձ հայտնի միակ երկիրն է, որը հպարտությամբ է խոսում իր ռազմական բյուջեի բազմապատկման մասին: Եվրոպայում սովորական սպառազինությունների թույլատրելի սահմանների շեշտակի խախտման դեմ ոչ միայն չեն ձեռնարկվում անհրաժեշտ միջոցներ, այլև իրականացվում է այդ տեսակի սպառազինությունների վաճառք, այդ թվում և ԵԱՀԿ անդամ-պետությունների կողմից: Այս ամենը համեմվում է Ադրբեջանի ղեկավարության բացահայտ հայատյաց ելույթներով, թշնամանք, ագրեսիա, բռնություն սերմանող կոչերով: Բանը հասել է նրան, որ Ադրբեջանի պաշտոնյաները որևէ առիթ բաց չեն թողնում ասելու, որ Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանը գտնվում է, այսպես կոչված, «պատմական ադրբեջանական հողերի» վրա: Իսկ վերջերս ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ում վիճարկում էին խաչքարի` հայկական քրիստոնեական արվեստի գլուխգործոցի, հեղինակային իրավունքները և պնդում, որ խաչքարը ոչ այլ ինչ է, քան ադրբեջանական արվեստի նմուշ: Միայն տարակուսել կարելի է, թե ինչու այդ դեպքում, ընդամենը 5 տարի առաջ, այդքան վայրագաբար ոչնչացվեց այդ արվեստի խոշորագույն հուշարձաններից մեկը` Ջուղայի միջնադարյան հայկական գերեզմանատունը` հազարավոր խաչքարերով, որի տեղում կառուցվեց ռազմական հրաձգարան: Ի դեպ, դա, արդեն մեր օրերում, դարձավ Ադրբեջանի կազմում ամենաբարձր մակարդակի ինքնավարություն ունեցող Նախիջևանում հայկական մշակութային ժառանգության ի սպառ ոչնչացման երկարատև և հետևողական քաղաքականության գագաթնակետը:
Հարգելի́ գործընկերներ,
Ադրբեջանի փորձերը ուժի սպառնալիքով կորզելու միակողմանի զիջումներ ոչ միայն ի սկզբանե դատապարտված են ձախողման, այլև շարունակում են մնալ փոխզիջումային տարբերակով խնդրի կարգավորման հիմնական խոչընդոտը: Իսկ վերջին մեկ շաբաթվա մեջ ես կրկին համոզվեցի, որ այս փուլում Ադրբեջանը հետաքրքրված չէ Լեռնային Ղարաբաղի պրոբլեմի լուծմամբ: Նրա միակ նպատակը Հայաստանին առավելագույն վնաս հասցնելն է:
Հայաստանը կտրականապես չի ընդունում Լեռնային Ղարաբաղում ռազմական գործողությունների վերսկսման տարբերակը: Ադրբեջանի կողմից ռազմական ագրեսիան վերսկսելու դեպքում Հայաստանը չի ունենա այլ ընտրություն, քան ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը դե յուրե և իր բոլոր հնարավորությունները ներդնել Արցախի ժողովրդի անվտանգության ապահովման համար:
Լեռնային Ղարաբաղն ապագա չունի Ադրբեջանի կազմում, և, ինչպիսին էլ լինի լուծումը, այն պետք է բխի հենց Ղարաբաղի ժողովրդի կամքից: Դա է ժողովուրդների ինքնորոշման իրավունքի առանցքը: Ադրբեջանը չունի Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ հավակնությունների ո́չ իրավական, ո́չ քաղաքական և ո́չ էլ բարոյական հիմք:
Հարգելի́ գործընկերներ,
ԵԱՀԿ գագաթնաժողովն ինքնին մեծ կարևորություն է ներկայացնում կազմակերպության հետագա գործունեության համար: Ցանկանում եմ հատուկ ընդգծել այն մեծ ավանդը, որ ԵԱՀԿ նախագահող երկիրը` Ղազախստանը, ներդրել է այս երկար սպասված հանդիպումն իրականություն դարձնելու և բարձր մակարդակով անցկացնելու համար:
Շնորհակալություն»։
Դուրս էկավ ելույթը:
Ելույթը լավն էր ու վաղուց ժամանակն էր՝ կցկտուր, պաշտպանվողական ելույթները դադարցնել: Մյուս կողմից էլ միջազգային քաղաքականության մեջ լավ ելույթներով հարցեր չեն լուծվում:
Chuk (02.12.2010), Mephistopheles (02.12.2010), Ձայնալար (02.12.2010), Ջուզեպե Բալզամո (02.12.2010)
Մեզ միասնականություն և վճրականություն է պետք, ելույթը լավն էր, մնում է իրական լինի,,
ճիշտ է, ագրեսիաից խուսափել է պետք, բայց հակառակորդին երբեմն ատամները ցույց տալ է պետք, որ հասկանա իրականում ում հետ գործ ունի,,
Վերջին խմբագրող՝ Ձայնալար: 02.12.2010, 14:52:
Ընկերություն փնտրեք վճռական, ճշտապահ, հետևաբար
պատվասեր մարդկանց հետ:
Ինչ խոսք… բայց, ասել պետք է:
Կյանքի իմաստը քեզ կերտելու մեջ չէ , այլ` քեզ գտնելու...
Մալադեց Սերո՞ժ ......
Ճիշտ ա, մի քիչ հակասություններ կան ելույթի մեջ, բայց էլի ոչինչ:
Օրինակ, մի կողմից Սերոժն ասում ա
Մյուս կողմից Սերժոն ասում աԱդրբեջանի կողմից ռազմական ագրեսիան վերսկսելու դեպքում Հայաստանը չի ունենա այլ ընտրություն, քան ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը դե յուրե
Ստացվում ա կանֆուզ: Մենք սաղ շետը ելույթում դնում ենք նրա վրա, որ ԼՂՀ-ն արդեն վաղուց անկախ ա՝ լրիվ իրավական նորմերով, իսկ մյուս կողմից, չգիտես ինչի, սպասում ենք, որ ագրեսիա լինի ու նոր դե յուրե ճանաչենք անկախությունը:Լեռնային Ղարաբաղը 1991թ. սեպտեմբերին հռչակեց իր անկախությունը, որին հաջորդեց նույն թվականի դեկտեմբերին կայացած Լեռնային Ղարաբաղի անկախության հանրաքվեն`լիովին համապատասխանելով միջազգային իրավունքի նորմերին և Խորհրդային Միության գործող օրենսդրությանը: Դրան հաջորդած ԽՍՀՄ փլուզման արդյունքում ձևավորվեցին նաև երկու իրավահավասար պետական կազմավորումներ`Ադրբեջանի Հանրապետությունը և Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը:
Բայց դե սրանք մանրուքներ են: Գլխավորն էն ա, որ ելույթը դուխով ա, ու ներում-բեկում Ղարաբաղի ստատուսի հարցում չի ընդունում:
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 02.12.2010, 16:47:
Կարդացի հոդվածը: Ճիշտն ասած ինձ համար նորություն չէր, որ Հայաստանը պատերազմի է նախապատրաստվում: Վաղուցվանից է այդ մասին խոսք գնում: ՈՒշադրություն դարձրեք տանկերի չափից մեծ քանակին, որոնց մեծ մասը կուտակված է Ղարաբաղում: Իսկ տանկն, ինչպես հայտնի է, հարձակողական զինատեսակ է: Մերոնք խնամքով նախապատրաստվում են ու բարետես պատրվակ փնտրում: Գուցեև պատերազմը ճիշտ է ստեղծված իրավիճակում, բայց չէի ցանկանա, որ թեկուզ մեկ մարդ զոհվեր մեր տղերքից:
Վերջին խմբագրող՝ Malxas: 02.12.2010, 21:33:
Կանֆուզ բնավ էլ չկա: Դե յուրե ճանաչումը քաղաքական քայլա, ինչը հիմնականում քաղաքական իրավիճակի նպատակահարմարությունիցա կատարվում: Փաստացի դե ֆակտո ճանաչումը շատ ավելի կարևոր երևույթա և Հայաստանը իր վարքագծով հակամարտության ամենասկզբից չի էլ թաքցրել իր այն տեսակետը, որ ԼՂ-ն պետական կազմավորումա:
Էլույթը լավ նախապատրաստված էր, ափսոս առանց կարդալու չի ստացվում: Մի փոքր ավելի կոշտ որակումները ըստ իս ավելի ճիշտ կլինեին, բայց ամեն դեպքում ճիշտ շեշտադրումներով ելույթ էր:
Ինձ հետաքրքրումա Ադրբեջանական կողմի ելույթը, որևէ մեկը հղում կարա տրամադրի?
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Ճիշտն ասած Ղարաբաղը դե ֆակտո անկախ չի… Ղարաբաղը դե ֆակտո Հայաստանի մարզերից մեկն ա որը հարկային դաշտից դուրս ա և ընտրություններին չի մասնակցում… սա է Ղարաբաղի դե ֆակտո ստատուսը… Դե ֆակտո անկախ լինելու համար Ղարաբաղը մինիմում պետք ա էսօր բանակցություններին մասնակցեր ու համարվեր հակամարտող կողմ… Եթե Ղարաբաղն անկախ ա թող դուրս գա ինքն էլ իր անունից խոսա, Հայաստանն էլ թող ասի "Ղարաբաղն ինչ որոշեց մենք իրա մեջքին կանգնած ենք" այլ ոչ թե ասիՆախ դու չես որոշում Ղարաբաղը ապագա ունի թե չունի Ադրբեջանի կազմում և երկրորդ ինչ ա նշանակում "ինչպիսին էլ լինի լուծումը, այն պետք է բխի հենց Ղարաբաղի ժողովրդի կամքից", ուրեմն այնուամենայնիվ Ղարաբաղը դեռ չի ինքնորոշվել, կամ էլ Ղարաբաղի ժողովրդի կամքն այնուաամենայնիվ կոմպրոմիսի ենթակա է…Լեռնային Ղարաբաղն ապագա չունի Ադրբեջանի կազմում, և, ինչպիսին էլ լինի լուծումը, այն պետք է բխի հենց Ղարաբաղի ժողովրդի կամքից:…
ամենակարևորը… Հայաստանը չպետք ա հանդես գա Ղարաբաղի անունից… իսկ հանդես գալուց հետո "ճառերով" հարց չես լուծի ու Հայաստանի "կոշտ" դիրքորոշումն" այսօր կոպեկի արժեք չունի, քանի որ Հայաստանն իր քաշը լավ գցել ա ու շարունակում ա գցել…
Այրված սրտներիս քաքեն մխիթարանք
Ելույթը լավն էր, արված ճիշտ պահին և ճիշտ տեղում: Շատ գոհ եմ որ Ադրբեջանին (և աշխարհին) ցույց տրվեց Հայաստանի ռազմական պատասխան տալու պատրաստակամությունը:
Ամենից դժվարը սև կատու գտնելն է մութ սենյակում, հատկապես երբ այնտեղ կատու չկա: (Կոնֆուցիուս)
"It takes a good man to prevent a catastrophe, and a great man to make use of one."
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ