Ի՞նչ անել եթե տարիների սերը մարում է

[Արևածագ]

Լաաաաաավ էլի զոհաբերություններ:
Հայ կանանց մի սովորությունն եմ ատում. առիթ են ման գալիս, որ իրենք իրենց զոհեն: Հայոց պատմությունը որտեղ թերթում ես՝ իրենց զոհած հայ կանայք են՝ փառանձեմներ, այծեմնիկներ ու այլոք: Ու սաղ-սաղ մի հատ Հունան Ավետիսյան:
Ժող, էդ զոհային արտահայտությունները դադարեցրեք էլի
Կնախընտրեմ ինքս ինձ կաստրացիայի ենթարկել, քան կյանքս նման «զոհի» կողքն անց կացնել:
Թու՜... որ տղամարդը դնի, կանանց ֆեմինիզմ քարոզի

Ռայադեր, հետաքրքիրն այն է, որ քո բերած փաստարկների ու ծաղրի հիմքում սոսկ կարդացածդ գրքերն են ու ուրիշի ընտանիքների՝ կողքից դիտարկումները, իսկ իմինը՝ երկու տասնամյակի ամուսնական կյանքը: Էլի իմ գրածում այնքան վստահություն չկա, որքան քոնինում: Աստված տա, որ դու էլ ընտանիք ունենաս ու երեխաներ: Երբ նորածիններդ գիշերը լաց լինեն ու պահանջեն վեր կենալ, կերակրել կամ տակաշորերը փոխել, ո'չ դու, ո'չ էլ կինդ չե՞ք զոհաբերելու ձեր անուշ քունը այդ ճղճիմ զբաղմունքին: Կամ դու աշխատավարձիդ մեծ մասը չե՞ս տրամադրելու ընտանիքիդ կարիքները հոգալուն: Թե՞ սրանք զոհաբերություններ չեն:

[Rhayader]

Ռայ, բայց ինձ թվում ա, որ Արևածագի ասածը կանանց չէր վերաբերվում միայն, այլ տղամարդկանց էլ հավասարաչափ։

Ցանկացած փոխհարաբերություն էլ պահանջում է ինչ որ չափի զոհաբերություն։ Դու էլ կյանքումդ զոհաբերություն արած կլինես քո ընկերների համար։ Նույնը ընտանիքում՝ մտերիմ ընկերոջդ՝ կողակցիդ համար։

Jarre, երբեք չեմ անի որևէ զոհողություն: Պատրաստ եմ հասկանալ՝ դա զոհողություն չի: Պատրաստ եմ իմ գործերը թողնել, նրանց գործերով զբաղվել՝ դա էլ զոհողություն չի, իմ գործերը ոչ մի տեղ չեն փախնի: Պատրաստ եմ օգնել՝ դա էլ զոհողություն չի:
Իրականում այդ ամենն առողջ էգոիզմ է: Ես դա անում եմ, որովհետև այդ մարդկանց համար դա արած լինելու զգացողությունն ինձ ներքին բավարարվածության զգացողություն է պարգևում: Ես դա անում եմ, որովհետև զգում եմ դրա կարիքը:
Բայց երբեք խելքին մոտ սահմաններից չեմ անցնի: Օրինակ, ինչ-որ բան չանել ամբողջ կյանքում հանուն ինչ-որ մեկի: Չե մի: Կարող եմ, ասենք, հանուն Վելվետի իր մոտ էլ չծխել, բայց որ հանուն ինչ-որ մեկի ծխելը թողնեմ՝ ինչի՞ է նման: Որ փոքր ժամանակ ասում էին, է՝ «էս մի գդալը մամայի համար կեր»: Թե մաման ի՞նչ կապ ունի գդալի հետ: Ոչ մի: Պարզապես մամայի նկատմամբ սերն օգտագործում են երեխային մանիպուլյացիա անելու համար (պատճառաբանելով «դա իր սեփական լավի համար է»):
ՄԱ-ՆԻ-ՊՈՒ-ԼՅԱ-ՑԻ-Ա: Պարզապես փորձում ես կողքիդ եղած մարդուն համապատասխանեցնել կողքիդ լինելիք մարդու պատկերացումների հետ, այդ նպատակով նրան մանիպուլյացիա ես անում, օգտվելով «հանուն ընտանիքի զոհողություններ» չրթիկից:
Interdenominational, միգուցե և չունեմ ամուսնական համատեղ կյանքի տաս տարվա փորձ, բայց ծնողներիս քսանհինգ տարվա համատեղ ամուսնական կյանքից քսանչորսն աչքիս առաջ է եղել, ու դրանցից գոնե քսաներեքը ես գիտակից վիճակում եմ անց կացրել ու հիշում եմ: Այնպես որ, կարիք չկա վառարանին կպնել, որ իմանաս՝ կվառի: Եթե կարող ես կողքիդ մարդկանց սխալների վրա սովորել:
Արևածագ, ոչ, զոհաբերություններ չեն: Եթե ես զոհաբերություն համարեի երեխաների տակաշորերը փոխելը, ես երեխաներ պարզապես չէի ունենա: Ես ուզում եմ երեխաներ ունենալ: Ու ուզում եմ դա իր բոլոր հետևանքներով, անկախ նրանից, դրանք ձեզ դրական են թվում, թե բացասական: Ու մի ասեք, թե փորձ չունեմ, որովհետև ընկերներիս երեխաների մեծ մասին ես եմ դայակություն անում մանկուց: Տակաշորներ փոխելով ու մնացած ամեն ինչով: Որովհետև ես սիրում եմ երեխաներին իրենց բոլոր բնական արտահայտումներով: Ու ես պատրաստ եմ այդ ամենին: Զոհողությունների կարիք ունեն այն մարդիկ, ովքեր չէին պատկերացնում, թե ինչ են անում: Ովքեր չգիտեին, թե ինչի են գնում իրականում: Իսկ ես գիտեմ դա:
Իսկ աշխատավարձը))) ինչքա՜ն նշանակալի բան է, օ՜հ, ի՜նչ զոհողություն՝ աշխատավարձիս մեծ մասն ընտանիքին եմ հատկացնելու:
Եթե աշխատավարձը (որի մեծ մասը ես, դեռևս ավելի արժեքավոր ծախս չտեսնելով, խմում եմ) իմ համար զոհողություն լիներ, ես պիտի վաղուց ինքնասպան լինեի:
Ընդհանրապես, զոհողությունների կարիք ունեն թույլ մարդիկ ու մարդիկ, ում համոզել են անել մի բան, որն իրենք չեն ուզում:

[Արևածագ]

Թեմայի վերնագիրն է «Ի՞նչ անել եթե տարիների սերը մարում է»: Ես գրել եմ իմ տեսակետը՝ բնականաբար չանդրադառնալով հազար ու մի հնարավոր այլ ուղիների, որնց մեջ կարող էին լինել ամուսնալուծությունից սկսած մինչև խմբակային սեքս կազմակերպելու տարբերակները: Իմ ասածը հիմնաված է սեփական փորձի վրա, գուցե եթե ինչ որ ժամանակ ընտրած լինեի ամուսնալուծվելու տարբերակը, հիմա գրառմանս մեջ ավելի հանգամանորեն հենց այդ տարբերակի թերությունների կամ առավելությունների մասին կգրեի:
Մի նկատառում ևս. Եթե թեմայի հեղինակը հարաբերությունները պահպանելու միակ նախադրյալը կրքոտ սիրահարվածության մեջ է տեսնում, նույնիսկ ամուսնալուծության կամ սիրուհի պահելու դեպքում էլ նույն հիասթափությունն է իրեն սպասում: Ի՞նչ երաշխիք կա, որ հաջորդ սիրահարվածություններն էլ առաջինի նման չեն մարելու:

[Բարեկամ]

Jarre, երբեք չեմ անի որևէ զոհողություն: Պատրաստ եմ հասկանալ՝ դա զոհողություն չի: Պատրաստ եմ իմ գործերը թողնել, նրանց գործերով զբաղվել՝ դա էլ զոհողություն չի, իմ գործերը ոչ մի տեղ չեն փախնի: Պատրաստ եմ օգնել՝ դա էլ զոհողություն չի:
Իրականում այդ ամենն առողջ էգոիզմ է: Ես դա անում եմ, որովհետև այդ մարդկանց համար դա արած լինելու զգացողությունն ինձ ներքին բավարարվածության զգացողություն է պարգևում: Ես դա անում եմ, որովհետև զգում եմ դրա կարիքը:
Բայց երբեք խելքին մոտ սահմաններից չեմ անցնի: Օրինակ, ինչ-որ բան չանել ամբողջ կյանքում հանուն ինչ-որ մեկի: Չե մի: Կարող եմ, ասենք, հանուն Վելվետի իր մոտ էլ չծխել, բայց որ հանուն ինչ-որ մեկի ծխելը թողնեմ՝ ինչի՞ է նման: Որ փոքր ժամանակ ասում էին, է՝ «էս մի գդալը մամայի համար կեր»: Թե մաման ի՞նչ կապ ունի գդալի հետ: Ոչ մի: Պարզապես մամայի նկատմամբ սերն օգտագործում են երեխային մանիպուլյացիա անելու համար (պատճառաբանելով «դա իր սեփական լավի համար է»):
ՄԱ-ՆԻ-ՊՈՒ-ԼՅԱ-ՑԻ-Ա: Պարզապես փորձում ես կողքիդ եղած մարդուն համապատասխանեցնել կողքիդ լինելիք մարդու պատկերացումների հետ, այդ նպատակով նրան մանիպուլյացիա ես անում, օգտվելով «հանուն ընտանիքի զոհողություններ» չրթիկից:
Interdenominational, միգուցե և չունեմ ամուսնական համատեղ կյանքի տաս տարվա փորձ, բայց ծնողներիս քսանհինգ տարվա համատեղ ամուսնական կյանքից քսանչորսն աչքիս առաջ է եղել, ու դրանցից գոնե քսաներեքը ես գիտակից վիճակում եմ անց կացրել ու հիշում եմ: Այնպես որ, կարիք չկա վառարանին կպնել, որ իմանաս՝ կվառի: Եթե կարող ես կողքիդ մարդկանց սխալների վրա սովորել:
Արևածագ, ոչ, զոհաբերություններ չեն: Եթե ես զոհաբերություն համարեի երեխաների տակաշորերը փոխելը, ես երեխաներ պարզապես չէի ունենա: Ես ուզում եմ երեխաներ ունենալ: Ու ուզում եմ դա իր բոլոր հետևանքներով, անկախ նրանից, դրանք ձեզ դրական են թվում, թե բացասական: Ու մի ասեք, թե փորձ չունեմ, որովհետև ընկերներիս երեխաների մեծ մասին ես եմ դայակություն անում մանկուց: Տակաշորներ փոխելով ու մնացած ամեն ինչով: Որովհետև ես սիրում եմ երեխաներին իրենց բոլոր բնական արտահայտումներով: Ու ես պատրաստ եմ այդ ամենին: Զոհողությունների կարիք ունեն այն մարդիկ, ովքեր չէին պատկերացնում, թե ինչ են անում: Ովքեր չգիտեին, թե ինչի են գնում իրականում: Իսկ ես գիտեմ դա:
Իսկ աշխատավարձը))) ինչքա՜ն նշանակալի բան է, օ՜հ, ի՜նչ զոհողություն՝ աշխատավարձիս մեծ մասն ընտանիքին եմ հատկացնելու:
Եթե աշխատավարձը (որի մեծ մասը ես, դեռևս ավելի արժեքավոր ծախս չտեսնելով, խմում եմ) իմ համար զոհողություն լիներ, ես պիտի վաղուց ինքնասպան լինեի:
Ընդհանրապես, զոհողությունների կարիք ունեն թույլ մարդիկ ու մարդիկ, ում համոզել են անել մի բան, որն իրենք չեն ուզում:

Ու նաև, զոհաբերություն անողն ավելի մեծ զոհաբերություն է պահանջում դիմացը. շարունակաբար գնահատել իր այդ զոհաբերությունը: Ու ի վերջո, մնում չարացած` չներելով ինքն իրեն իր այդ թուլությունը` զոհաբերելը:

[հին_մարդ]

Սերն ու ընտանեկան երջանկությունը դա մի խարույկ է, որի վրա պետք է մշտապես նոր փայտ ավելացնել...

Համաձայն եմ, բայց ժամանակի ընթացքում փայտերը վերջանում են, հարցս ավելի շատ "փայտի" մասին էր, ոնց են անում, ինչ անեմ, որտեղից...

Սերը կոնստանտ մեծություն չի, որ չկարանա մարի ու ստեղ բացարձակապես կապ չունի իսկական սեր ա, թե՞ սութի-մութի: Կարող ա մեկին հինգ օր սիրես, ավելի շատ սեր ապրես, ավելի շատ բան ստանաս ու ավելի իսկական լինի, քան մյուսին որին կսիրես հինգ տարի գուցե և ավելի:

Լավ ա գոնե մեկը վարդագույն ակնոցները հանեց ու հասարակ "սիրահարվածությունը ուրիշ ա սերը ուրիշ ա" բառերով չբացատրվեց... Լավ էլ սիրել եմ, ու կյանքս էլ եմ պատրաստ եղել տամ:

կարաս դավաճանես կնոջդ կամ ամուսնուդ առերևույթ, եթե խանդեց ուրեմն կորած չի, իսկ եթե չէ… կարաք բաժանման թղթաբանությամբ զբաղվել, ավելի հանգիստ կապրեք

Խորհուրդի համար շատ շնորհակալություն, տղամարդ եմ ու հնարավորություն ունեմ դավաճանելու, բայց չեմ անի, չգիտեմ, երևի մեղք եմ համարում դրա համար, համոզված եմ կինս էլ չի անի:

…Հասնելով քննարկումների 2-րդ էջը, ինձ այլ հարց հետաքրքրեց՝ մեզանից քանի՞սն ունեն ամուսանական համատեղ կյանքի առնավազն 10 տարվա փորձառություն:
Չեմ կարծում թե թեմայի հեղինակին ուղղակի «զրույց չրթելու» մարմանջն էր տանջում հարցադրումը ձևակերպելիս… անտակտություն չհամարեք ասածս, բայց «անփորձներով» փորձում ենք «փորձ հաղորդել», կամ թեկուզև՝ դատողություններ անել մեզ համար ապագայի դեռևս փակ դռներից այն կողմ գտնվելիքի մասին…

Ես ընդամենը խորհուրդ եմ հարցրել, իսկ մարդիկ արդեն տապոռում են աջ ու ձախ... Շնորհակալություն:

Ես դժբախտ չեմ, բայց երջանիկ էլ չեմ, իսկ առաջ երջանիկ էի, քանի որ կիրք կար, բայց կարելի էր կրքով ապրել առանց սեքսի ու նորից լինել երջանիկ: Տարբերությունը մեծ ա: Բաժանվել բոլորն էլ կարան, բայց դրանից հետո հանգիստ ապրե՞լ:

[Rhayader]

Գիտե՞ք, անձամբ իմ համոզմունքն է՝ սերը բնավ ամուսնության պարտադիր պայման չի: Եթե ես ընտրություն ունենամ՝ ամուսնանալ մեկի հետ, ում նկատմամբ ուժեղ սիրահարվածություն եմ զգում, բայց հարաբերություններն ու ընդհանրությունները հենց սիրով էլ սահմանափակվում են, թե հին ու լավ ընկերոջ հետ, ում հետ շատ ընդհանուր բաներ ու գոյակցության փորձ ունեմ, ում կարող եմ ամեն ինչ վստահել (ու ով գլխիս կռիվ չի սարքի, եթե ինչ-որ մեկին սիրահարվեմ կամ հետը սեքսով զբաղվեմ, ու նույնն էլ ես իրեն կարող եմ տալ), ես միանշանակորեն կընտրեմ երկրորդ տարբերակը:
Ձեզ կթվա՝ հաշվա՞րկ է: Սխալվում եք: Պարզապես սերն ու վստահությունն այդ ընկերոջ նկատմամբ սիրո ավելի բարձր մակարդակ են:
Կատարյալ տարբերակի դեպքում այս երկուսն իրար հետ համատեղվում են:
Բայց եթե քո սեփական հակումները «զոհում ես» հանուն ինչ-որ մեկի (իրականում՝ ընդամենը չուլանում թաքցնում դրանք), ՄՈՌԱՑԻՐ, թե դիմացինդ քեզ երբևէ կհասկանա: Ինչու՞: Որովհետև դու դադարել ես նրա համար լինել այն, ինչ կաս: Վերածվել ինչ-որ կաստրատ, թերի պատկերի: Որն իր որոշ մասը «զոհաբերել է»:
Ամուսնական «զոհաբերությունն» ընդամենը գեղեցիկ բառ է տգեղ հասկացության՝ «ստելու», «ձևանալու» համար: Ուզում ես, որ ամուսնանա՞ հետդ. ձևացիր, որ այն ես, ինչ նրան պետք է: Ուզում ես, որ տանը կռիվ չլինի՞. ձևացրու, թե համաձայն ես: Ուզում ես, որ չբաժանվի՞. ձևացրու, փոխվիր, թաքցրու, կամ էլ ՀԻՇԵՑՐՈՒ ՆՐԱՆ ԱՅՆ ԱՄԵՆՆ, ԻՆՉ ԶՈՀԱԲԵՐԵԼ ԵՍ ՀԱՆՈՒՆ ՆՐԱ:
Ու հետո հարցնում եք, թե ինչու են մարդիկ ընտանիքում դժբախտ: Իհարկե, նրանց պետք է «բարձր գաղափար», որով կհպարտանան ու կարդարացնեն իրենց սխալները. «զոհաբերություն հանուն ընտանիքի»:
Իսկ հետո՞. ծնողներն իրենց զոհաբերում են հանուն իրար, իրենք իրենց զոհաբերում են հանուն երեխաների, երեխաների անձնական կյանքն ու էլի շատ բաներ զոհաբերում են սեփական հոգու հանգստությանը, աջ ու ձախ բոլորը զոհաբերում են իրենք իրենց ու ուրիշներին: Իսկ երեխաները վարակվում են այդ ախտով. նրանց ախր սովորեցնում են, թե իրենց ծնողներն ինչքա՜ն են իրենք իրենց զոհաբերել իրենց երեխաներին, ու թե դա ի՜նչ մեծ զոհողություն է:
Իսկ ինչ-որ մեկը պահանջե՞լ է այդ զոհողությունները:
Ու հետո հարցնում եք՝ ինչու՞ է հայերի մոտ զոհի մտածելակերպ:

[հին_մարդ]

Գիտե՞ք, անձամբ իմ համոզմունքն է՝ սերը բնավ ամուսնության պարտադիր պայման չի: Եթե ես ընտրություն ունենամ՝ ամուսնանալ մեկի հետ, ում նկատմամբ ուժեղ սիրահարվածություն եմ զգում, բայց հարաբերություններն ու ընդհանրությունները հենց սիրով էլ սահմանափակվում են, թե հին ու լավ ընկերոջ հետ, ում հետ շատ ընդհանուր բաներ ու գոյակցության փորձ ունեմ, ում կարող եմ ամեն ինչ վստահել (ու ով գլխիս կռիվ չի սարքի, եթե ինչ-որ մեկին սիրահարվեմ կամ հետը սեքսով զբաղվեմ, ու նույնն էլ ես իրեն կարող եմ տալ), ես միանշանակորեն կընտրեմ երկրորդ տարբերակը:

Ու մինչև ե՞րբ: Ես էլ երբ 17 տարեկան էի, մտածում էի որ չեմ ամուսնանա մինչև քառասուն տարեկան, դե լավ կլինի քանի որ ազատ կլինեմ, թե հարաբերությունների թե ֆինանսական առումով հեշտ կլինի... Հա, համաձայն եմ, ընկեր-կանայք, ազատ հարաբերություններ, բայց մինչև ե՞րբ:

Ձեզ կթվա՝ հաշվա՞րկ է: Սխալվում եք: Պարզապես սերն ու վստահությունն այդ ընկերոջ նկատմամբ սիրո ավելի բարձր մակարդակ են:
Կատարյալ տարբերակի դեպքում այս երկուսն իրար հետ համատեղվում են:

Համաձայն եմ: Բայց ոչ կատարյալի դեպքում զիճել միայն ուժեղ մարդը կարող է: Զգա տարբերությունը, զոհելու ու զիճելու: Տվյալ դեպքում զիճելը դա քո հավատարմությունն է, որը հետո արդեն կոչվում ա նորմա, ոչ նրա համար որ տենց ա պետք, այլ որ ինքդ քեզ թույլ չես տալիս նայել սրա նրա հետևից: Ախր ստրկուհի պահել ոչ մեկ չի ուզում, ահավոր ա երբ կինդ համակերպվում ա քո "թաքուն ցանկություններին":

Բայց եթե քո սեփական հակումները «զոհում ես» հանուն ինչ-որ մեկի (իրականում՝ ընդամենը չուլանում թաքցնում դրանք), ՄՈՌԱՑԻՐ, թե դիմացինդ քեզ երբևէ կհասկանա: Ինչու՞: Որովհետև դու դադարել ես նրա համար լինել այն, ինչ կաս: Վերածվել ինչ-որ կաստրատ, թերի պատկերի: Որն իր որոշ մասը «զոհաբերել է»:
Ամուսնական «զոհաբերությունն» ընդամենը գեղեցիկ բառ է տգեղ հասկացության՝ «ստելու», «ձևանալու» համար: Ուզում ես, որ ամուսնանա՞ հետդ. ձևացիր, որ այն ես, ինչ նրան պետք է: Ուզում ես, որ տանը կռիվ չլինի՞. ձևացրու, թե համաձայն ես: Ուզում ես, որ չբաժանվի՞. ձևացրու, փոխվիր, թաքցրու, կամ էլ ՀԻՇԵՑՐՈՒ ՆՐԱՆ ԱՅՆ ԱՄԵՆՆ, ԻՆՉ ԶՈՀԱԲԵՐԵԼ ԵՍ ՀԱՆՈՒՆ ՆՐԱ:

Հիշացնե՞մ, իսկ պե՞տք ա, ախր փողոցի ընկերս չի, կռվի չեմ դուրս եկել, կինս ա, թեկուզ արդեն իրար հետ էն հարաբերությունները չունենք, բայց չեմ գտնում որ նման "հիշեցնելային" զրույցները կօգնեն հարաբերությունների տաքացման մեջ:

Ու հետո հարցնում եք, թե ինչու են մարդիկ ընտանիքում դժբախտ: Իհարկե, նրանց պետք է «բարձր գաղափար», որով կհպարտանան ու կարդարացնեն իրենց սխալները. «զոհաբերություն հանուն ընտանիքի»:
Իսկ հետո՞. ծնողներն իրենց զոհաբերում են հանուն իրար, իրենք իրենց զոհաբերում են հանուն երեխաների, երեխաների անձնական կյանքն ու էլի շատ բաներ զոհաբերում են սեփական հոգու հանգստությանը, աջ ու ձախ բոլորը զոհաբերում են իրենք իրենց ու ուրիշներին: Իսկ երեխաները վարակվում են այդ ախտով. նրանց ախր սովորեցնում են, թե իրենց ծնողներն ինչքա՜ն են իրենք իրենց զոհաբերել իրենց երեխաներին, ու թե դա ի՜նչ մեծ զոհողություն է:
Իսկ ինչ-որ մեկը պահանջե՞լ է այդ զոհողությունները:
Ու հետո հարցնում եք՝ ինչու՞ է հայերի մոտ զոհի մտածելակերպ:

Տարբեր հարթություններ են կնոջն ու ամուսնու սերը և երեխաների ու ասենք հայրենիքի կամ էլ ընկերոջ սերը... դրանց մասին արժե՞ ընդանուր խոսալ:

Ես խորհուրդ եմ հարցրել, ինչպե՞ս "քնած" զգացմունքները զարթնացնել:
Շնորհակալություն.

[SSS]

Իսկ ինչու էդ հարցը կնոջդ չես տալիս?

[Երվանդ]

Եթե անկեղծ խորհուրդ ես ուզում, ասեմ, ասեմ՝ դու ոչ մի բան էլ չես կարող անել, առաջին հերթին կինդ կամ ընկերուհիդ , ինքը պիտի նենց անի որ քո սերը վերականգնվի, դու ընդամենը կարաս իրան չխանգարես, եթե իր համար կարևոր չի էտ հարցը ուրեմն անհույս ա, եթե կարևոր ա, բայց խճճված ա, բան արա՛ , հա ինչ եմ ասում, փորձի ինտիմում ինչ որ նոր բաներ ման գաս, եթե կա ինտիմ էլի, տենց կարա ինչ որ բան փոխվի:

[Jarre]

Էնքան էլ օֆտոպ չի....

Իրականում այդ ամենն առողջ էգոիզմ է: Ես դա անում եմ, որովհետև այդ մարդկանց համար դա արած լինելու զգացողությունն ինձ ներքին բավարարվածության զգացողություն է պարգևում: Ես դա անում եմ, որովհետև զգում եմ դրա կարիքը:

Իսկ մահամերձ հիվանդ երեխային խնամելու կարիք մարդ զգում է՞։ Դրանից բավարարվածություն ստանում է՞։ Իսկ ինչո՞ւ է անում։ Հաճելի է դրա համա՞ր։

Բայց երբեք խելքին մոտ սահմաններից չեմ անցնի: Օրինակ, ինչ-որ բան չանել ամբողջ կյանքում հանուն ինչ-որ մեկի: Չե մի:

Այնուամենայնիվ փորձիր պատկերացնել մեկին, ով անում է։ Դա զոհողություն չէ՞։

Կարող եմ, ասենք, հանուն Վելվետի իր մոտ էլ չծխել, բայց որ հանուն ինչ-որ մեկի ծխելը թողնեմ՝ ինչի՞ է նման:

Հանուն մարդկության զենք արտադրելը թողնե՞մ դա ինչի՞ է նման։ Հանուն մարդկության բնության աղտոտումը թողնե՞մ, որը ինձ տարեկան միլիարդների օգուտ է բերում, դա ինչի՞ է նման։ Այ հենց էս մտածելակերպի պատճառով է, որ աշխարհը էն վիճակի ա հասել, որը քեզ ու քո նման բազմաթիվ մտածող մապդկանց տհաճություն ա պատճառում։

Պարզապես փորձում ես կողքիդ եղած մարդուն համապատասխանեցնել կողքիդ լինելիք մարդու պատկերացումների հետ, այդ նպատակով նրան մանիպուլյացիա ես անում, օգտվելով «հանուն ընտանիքի զոհողություններ» չրթիկից:

Չրթիկ
Կներկայացնե՞ս ինչ որ կառույցի կամ մարդկային փոխհարաբերությունների մոդել, երբ «հանուն ինչ որ մի բանի» սկզբունքը չկա։

Արևածագ, ոչ, զոհաբերություններ չեն: Եթե ես զոհաբերություն համարեի երեխաների տակաշորերը փոխելը, ես երեխաներ պարզապես չէի ունենա: Ես ուզում եմ երեխաներ ունենալ: Ու ուզում եմ դա իր բոլոր հետևանքներով, անկախ նրանից, դրանք ձեզ դրական են թվում, թե բացասական:

Իսկ ինչի՞ց ես վերցրել, որ զոհաբերությունը միշտ պետք է տհաճ, մարդու կամքին հակառակ ինչ որ բան լինի, որը մարդ ստիպված պետք է անի։

---------- Ավելացվել է՝ 14:36 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 14:30 ----------

Ու նաև, զոհաբերություն անողն ավելի մեծ զոհաբերություն է պահանջում դիմացը. շարունակաբար գնահատել իր այդ զոհաբերությունը: Ու ի վերջո, մնում չարացած` չներելով ինքն իրեն իր այդ թուլությունը` զոհաբերելը:

Իհարկե ներիր անտակտությանս համար, բայց պետք չէ մի օրինակ վերցնել ու շաբլոն սարքել բոլոր դեպքերի համար (չնայած ինքս էլ երբեմն այդպես անում եմ)։ Նույն հաջողությամբ ես կարող եմ պնդել, որ զոհաբերություն անողը ոչ մի բան էլ դիմացը չի պահանջում։ Քո ասածը ճիշտ է։ Բայց դա ընդամենը տարբերակ է։ Բոլորը այդպես չեն։ Բոլոր դեպքերում այդպես չի։

Ու մի բան էլ։ Ինչո՞ւ ես դա թուլություն անվանում։ Ինչո՞ւմ է արտահայտվում ինչ որ մեկի համար մի բան անելու թուլությունը։

[Dayana]

Եթե անկեղծ խորհուրդ ես ուզում, ասեմ, ասեմ՝ դու ոչ մի բան էլ չես կարող անել, առաջին հերթին կինդ կամ ընկերուհիդ , ինքը պիտի նենց անի որ քո սերը վերականգնվի, դու ընդամենը կարաս իրան չխանգարես, եթե իր համար կարևոր չի էտ հարցը ուրեմն անհույս ա, եթե կարևոր ա, բայց խճճված ա, բան արա՛ , հա ինչ եմ ասում, փորձի ինտիմում ինչ որ նոր բաներ ման գաս, եթե կա ինտիմ էլի, տենց կարա ինչ որ բան փոխվի:

Եր, ինչ ա՞ նշանակում «Ասում եմ, եթե կյանքը ֆոտոշոփով «նկարելի» լիներ, իմը լրիվ նույնը կմնար ՝ «փնթի ու թափթփված», որովհետև փոտոշոփ գիտեմ էնքան, ինչքան «ապրել»:» Եթե կանայք ասում են զոհաբերություններ և այլն, դա դեռ չի նշանակում, որ կանայք «լապուխ» են ու պիտի վազեն իրենցից հոգնած ու հիաթափված տղաարդու հետևից: Նման տղամարդկանց առաջ պիտի շատ արագ դուռը բացել ու ճամփել էնտեղ, որտեղ «ձին չի գնում»

Ներողություն թեմայից շեղվելու համար, բայց եթե չես սիրում, ճամփեդ ազատ ա, գնա ուր ուզում ես, կողակից կինը/տղամարդը հեչ ստիպված չի ապրել չսիրած ու չսիրող ամուսնու/կնոջ հետ: Էդ ամենաքիչն անբարո ա - Իմ համար:

[Վիշապ]

...
Ես խորհուրդ եմ հարցրել, ինչպե՞ս "քնած" զգացմունքները զարթնացնել:
Շնորհակալություն.

Ուրեմն շատ անկեղծ. Շատ տղամարդկանց (նաև ինձ հետ) հետ երբեմն պատահում է, որ կնոջ մի ինչ–որ վարմունքից, մի ինչ որ հատկանիշից մի քիչ հիասթափվում են, մեկ էլ պահի տակ մեկ այլ կնոջ սեքսոտ կլորավուն ելևէջներ ու խաղեր են տեսում, ու սատանան հայտվում, թփթփացնում է ուսիդ ու թե՝ «արա հիշում ե՞ս ժամանակին ինչ կիրք կար, ինչ հետաքրքիր էր, ինչ բուռն զգացողությունն էր, իսկ հիմա լոքշ մեռնում ես»... Էդ պահին պիտի ինքդ քեզ պիտի հարցնես, արդյո՞ք քո կյանքի նպատակն է ամեն օր կրքերով ու բուռն զգացումներով անցկացնել, թե՞ էլի նպատակներ ունես։ Եթե առաջինն է, ուրեմն ասեմ, որ ողջ կյանքդ պիտի ամուսնանաս–բաժանվես, ոգեշնչվես ու հիասթափվես ու լինես արվեստագետ, որ էդ զգացումներդ արտահայտես ստեղծագործություններով ու հիացնես մարդկանց կամ էլ անտաղանդի մեկը դուրս գաս ու հետևիցդ թողնես միայն աբիժնիկ կանանց։ Մարդ կա իրեն դուր է գալիս նման սադոմազոխիզմը։ Իսկ եթե դու գերադասում ես հարմարավետ, առանց լուրջ ցնցումների, կանխատեսելի կյանքը, երեխաներով, թոռներով, լավ գործեր անելով, զարգանալով, ինքդ քեզ համար հետաքրքրություններ ստեղծելով, ապա պիտի միայն մտածես, թե ինչ լավ է, որ ամուսնացար, կինդ թեկուզ իդեալական չի (դու էլ իդեալական չես), բայց հալալ կեսդ է, իրար օժանդակում, իրար լրացնում եք, էս կյանքում միասին եք, մի հատ էդ պահին զանգես կնոջդ՝ «կյանքս, ոնց ես, ինչի կարիք կա տանը, գնա՞նք իրիկունը մի տեղ ֆռֆռանք, քեզ համար հագուստ նայենք, հետո գնանք կինո...», ու երբ կինդ տաքանա (հաստատ կտաքանա, ձայնը կփոխվի) կհասկանաս թե ինչ քաղցր է կյանքդ, ու ինչ լավ է ամեն ինչ, կազմակերպված, պլանավորված, առանց հիմար հիասթափությունների, ու նաև կջոկես թե քեզնից որպես տղամարդ ինչքան բան է կախված։ Զգացմունքները դու ես քնացրել ու ոնց քնացրել ես, այդպես էլ արթնացրու։ Եթե ձանձրանում ես, ապա երևի ինքդ էլ ես ձանձրալի, չես սիրում կազմակերպել, ուզում ես նախաձեռնողը կինդ լինի, պատասխանատվություն վերցնելու հաճույքը չես զգում և այլն... Հազար ու մի մանրուքներ ու խնդիրներ կան, որոնցում եթե մեղավորությունը քո մեջ չփնտրես այլ միշտ այլ տեղ փնտրես (կնոջդ մոտ, զոքանչի մոտ, ճակատագիր, հանգամանքներ, ցուրտ ա՝ սերը սառել կպել ա բորդյուրին, և այլն) ապա միայն կավելացնես խնդիրները։ Որովհետև բնության մեջ գործում է հավասարակշռության օրենքը, պիտի տաս, որ ստանաս, ինչքան ավելի շատ տաս, այդքան հնարավոր է ավելի շատ ստանաս։ Իհարկե կնոջդ մոտ էլ պիտի համարժեք մոտիվացիա լինի, բայց դու կնոջդ վրա ավելի շատ կարող ես ազդել, քան կինդ քեզ վրա, որովհետև դու ուժեղ սեռի ներկայացուցիչ ես, «ուժեղ» բառը էստեղ մենակ մուսկուլներին չի վերաբերում։ Այնպես որ գազն ու տոռմուզը հիմնականում քո ձեռքին է։
Իսկ առհասարակ՝ սերը սուտ ա, մածուն կերեք։

[Երվանդ]

Եր, ինչ ա՞ նշանակում «Ասում եմ, եթե կյանքը ֆոտոշոփով «նկարելի» լիներ, իմը լրիվ նույնը կմնար ՝ «փնթի ու թափթփված», որովհետև փոտոշոփ գիտեմ էնքան, ինչքան «ապրել»:» Եթե կանայք ասում են զոհաբերություններ և այլն, դա դեռ չի նշանակում, որ կանայք «լապուխ» են ու պիտի վազեն իրենցից հոգնած ու հիաթափված տղաարդու հետևից: Նման տղամարդկանց առաջ պիտի շատ արագ դուռը բացել ու ճամփել էնտեղ, որտեղ «ձին չի գնում»

Ներողություն թեմայից շեղվելու համար, բայց եթե չես սիրում, ճամփեդ ազատ ա, գնա ուր ուզում ես, կողակից կինը/տղամարդը հեչ ստիպված չի ապրել չսիրած ու չսիրող ամուսնու/կնոջ հետ: Էդ ամենաքիչն անբարո ա - Իմ համար:

Դայ ջան, էտ ֆոտոշոփի պահերը չհասկացա ճիշտն ասած, ինչ վերաբերվում ա զոհաբերելուն կամ պահելուն, էտ նույնպես ընտրություն ա, դու կգցես ու կգնաս, մի ուրիշն էլ կպայքարի ու կհաղթի, նայած ոնց ես նայում դրան, հա ասեմ, որ օրինակ դու հաստատ չես գցի ու գնաս եթե սիրես, ուղղակի մեծ-մեծ խոսում ես, բացի դա ես ուրիշ բան էի ասում, ես ուզում եմ ասեմ, հարցեր կան, որոնք կանայք շատ ավելի լավ են կարում լուծեն, եթե կա ցանկություն, եթե ուզում են լուծեն իրանք կարան իրանց բնազդով շատ ավելի շուտ գտնեն լուծման ճանապարհը քան տղամարդը, դա զոհաբերություն չի:

[Dayana]

Դայ ջան, էտ ֆոտոշոփի պահերը չհասկացա ճիշտն ասած, ինչ վերաբերվում ա զոհաբերելուն կամ պահելուն, էտ նույնպես ընտրություն ա, դու կգցես ու կգնաս, մի ուրիշն էլ կպայքարի ու կհաղթի, նայած ոնց ես նայում դրան, հա ասեմ, որ օրինակ դու հաստատ չես գցի ու գնաս եթե սիրես, ուղղակի մեծ-մեծ խոսում ես, բացի դա ես ուրիշ բան էի ասում, ես ուզում եմ ասեմ, հարցեր կան, որոնք կանայք շատ ավելի լավ են կարում լուծեն, եթե կա ցանկություն, եթե ուզում են լուծեն իրանք կարան իրանց բնազդով շատ ավելի շուտ գտնեն լուծման ճանապարհը քան տղամարդը, դա զոհաբերություն չի:

Եր, եթե իմ տղամարդն ինձ չի սիրում, ես թողնում ու գնում եմ, ու չեմ փաթաթվում վզին, դա չի նշանակում, որ ես դադարում եմ սիրել: Դրանք շատ տարբեր են: Ու միակ ճիշտ լուծումը էդ մարդուն հանգիստ թողնելն ա, որովհետև պայքարել-հետ սիրահարեցնելն աբսուրդ ա, կինն ուղղակի յազվա կդառնա էդ տղամարդու աչքերում:

[Երվանդ]

Եր, եթե իմ տղամարդն ինձ չի սիրում, ես թողնում ու գնում եմ, ու չեմ փաթաթվում վզին, դա չի նշանակում, որ ես դադարում եմ սիրել: Դրանք շատ տարբեր են: Ու միակ ճիշտ լուծումը էդ մարդուն հանգիստ թողնելն ա, որովհետև պայքարել-հետ սիրահարեցնելն աբսուրդ ա, կինն ուղղակի յազվա կդառնա էդ տղամարդու աչքերում:

Ի՞նչ ա նշանակում չի սիրում, ոչ մեկ չի կարող համոզված պնդել իրան սիրում են թե չեն սիրում, կարողա պահի տակ ու ժամանակավոր հիասթափություն ա, որը հատուկ ա բոլոր տղամարդկանց, իսկ դու էտ դեպքում պիտի ասես , չես սիրում ես հելա հաջող, եթե հա, ուրեմն լիքը տղամարդ ես փոխելու, հետո էլ ինչ սեր , ու ինքնավստահություն ունես, որ տենց հեշտ պիտի հավատաս որ քեզնից վերջնական ու անհույս հիասթափվել են, ու զենքերը վայր դնես, կոնկրետ էս քննարկվող դեպքում, էտ սերը չի հանգել, ընդհամենը մարել ա, սենց բան բոլորի մոտ էլ լինում ա, ու ես շարունակում եմ պնդել, որ կանայք շատ ավելի մեծ հաջողությամբ են սենց իրավիճակներից լուծում գտնում, քան տղամարդիկ , դա չի նշանակում, որ կանայք տղամարդկանցից վատն են Արմին ջան