Մեֆ, Աստված սիրես, արի ինձ մի ստիպիր լեկցիաներ կարդալ կառավարման, կազմակերպման ու ղեկավարման դերի ու նշանակության մասին կամ ղեկավար մարմինների/անձանց ճիշտ ընտրության մասին, առավել ևս որ ես դրա մասնագետը չեմ: Բայց արի վերջիններիս դերը չնսեմացնենք, մանավանդ որ մարդկության գերհարցերից մեկը կառավարման ձևի/համակարգի ընտրությունն է եղել ու սխալ ընտրությունների արդյունքում միլիոնավոր մարդկանց կյանքը տիրումեր է եղել, Սովետը քեզ վկա: Մենակ չասես թե Սովետի բնակչությունը հենց այդպիսի կյանք էր ուզում ինչպիսին ուներ, կամ էլ քառորդ միլիարդ մարդ քյալ մեռնում էին: Տականքները մնում են առաջնորդ մանիպուլյացիայի շնորհիվ, իսկ նորմալ մարդիկ հիմնականում պարտվում են, որովհետև իրենք մանիպուլյացիայի չեն կարողանում գնալ, քանզի նորմալ մարդուս բարությունը թույլ չի տալիս խարդախությանը պատասխանել խարդախությամբ, այսպիսով ստացվում է, որ կառավարման ասպարեզում չարը հաճախ ավելի ավելի ուժեղ է քան բարին: Մի հատ դրական ու անբասիր կերպար պրեզիդենտի անուն փորձիր տալ, կհասկանաս, թե ինչ եմ ասում: Խնդիրը կառավարողների արժեհամակարգի մեջ է նաև: Ու առհասարակ այս թեման բավականին բարդ է, իսկ ժողովդրին մեղադրելը չափազանց պրիմիտիվ: Դու կարող ե՞ս ասել, որ օրինակ Հյուսիսային Կորեայի ժողովուրդը Հարավային Կորեայի ժողովդրի համեմատ տուպոյների հավաքածու է, կամ էլ ստրկամիտ ամբոխ: Թե՞ մարդիկ կայֆ են ստանում բանտ-երկրում գոյատևելուց: Թե՞ Կիմ Չեն Իրի կարողության սահմանները հենց այդպես էլ որոշել են ու դա ամենքին ձեռ է տալիս:
«կա հասարակություն, կա ժողովուրդ որոնք ունեն որոշակի ընդհանուր նպատակներ ու պատկերացումներ, բարոյական արժեքներ ու հասրակական կառուցվածք, և դրանց ոնց ուզես չես կարող ուղղորդել…որ կուզես իմանալ, հասարակությունն ա քեզ ասում թե ինչ ուղղությամբ ա զում գնալ (բառացի չէ)…»,
Մեֆ կներես, բայց տո լավ է՞: Դաժե հասարակությունը գիտի թե ինչ ուղղությամբ ա ուզում գնալ

Մեֆ հասարակությունը ուզում է
չաշխատել, բայց միշտ կուշտ ուտել ու զվարճանալ: Ու դա ուզում է ողջ մոլորակի հասարակությունը: Ուղղակի տենց չի կարող ստացվել, ուստի ստիպված մարդիկ հլու հնազանդ թույլ են տալիս իրենց կառավարել, որ քաոսին կուլ չգնան, իսկ զվարճանում են այնքանով, ինչքանով որ նրանց թույլ են տալիս պայմանները, որոնց սահմանափակումները միշտ չի որ հասարակությունն է որոշում, այլ որոշում է արտոնյալ խավը

Արտոնյալ խավը կարող է և հասարակությանը դեբիլացնել այն աստիճանի, որ հասակարությունը իրենից որևէ թելադրող ու ազդեցություն ունեցող բան չներկայացնի էլ: Վկան տասնյակ տուպոյացող սերիալներն են ու այդ սերիալներին ուշադիր հետևող հազարավոր մադրիկ, որոնց եթե հատ հատ հարցնես, քեզ կպատասխանեն, որ իրենցից բան կախված չի, ու իրենք ոչինչ չեն կարող փոխել: Ջո՞կ: Ուզու՞մ ես միջին վիճակագրական հայաստանցու հիմնական քաղաքական լոզունգը ասեմ՝ «
մեկա բան չի փոխվելու»: Դա նրանից չի, որ այդ մարդիկ այդպես են ծնվել, այլ նրանից է, որ նրանց այդպես դարձրել են: Չխորանամ մեխանիզմների մեջ, լա՞վ: Օրինակ էն, որ ասում ես, նկար բռնող ծնողի կողքին ինչի չեն գնում ու կանգնում, ապա էդ կանգնելու էֆֆեկտը իմանալով հանդերձ չեն գնում կանգնում, որովհետև այն մարդիկ ովքեր երկու տարի առաջ կանգնում էին, և իրենց կանգնածի արդյունքները տեսել են: Ջո՞կ:
Էջանիշներ