Ծեծը՝ դաստիարակության միջոց

[ՆանՍ]

Ես տենց կողմ չեմ ծեծելուն, բայց պետք եղած դեպքում մի լավ ապտակը հեչ չի խանգարի, որովհետև ծնողը ավելի լավ գիտի թե իր երեխայի համար որն ա լավ:Երեխան միշտ էլ ուզում է իր ուզածով լինի, բոլորը սիրեն, բայց որ մի հատ ծնողը չէ ա ասում, իրանց կոտորում են: Երեխա կա , որ որ իր բնավորությամբ շատ հանգիստա, մի բան ասում ես վռազ անումա, լսողա,տենցին ոնց կարելիա ծեծել, բայց նաև երեխա էլ կա, որ շատ սիրելուց արդեն լկստվումա, չարություն շատա անում, ասածդ հաշվի չի առնում,արդեն խոսքով չի հասկանում ու հաստատ հասցնումա ծնողին, որ ծնողն էլ մի լավ ճտտացնում ա ու ճիշտա անում` չնայած էդ րոպեին երեխայի համար ինքը դառնումա աչքի փուշ: Բայց մի կես ժամ հետո ինքը արդեն կարողա մոռացած էլ լինի, որ մաման իրան ծեծելա ու արդեն 2-րդ անգամ էդ վատը չի անի, որովհետև գիտի` էլի ծեծ կուտի:
Մի շատ լավ հայկական ֆիլմ կա հենց էս թեմայի մասին` "Մոր սիրտը", երբ մայրը իր երեխային վրա կյանքում ձեռք չի բարձրացնում, բայց, մեծանալով, որդին իրեն արդեն հաշվի չի առնում, շատ անգամ էլ մոռանումա իր գոյության մասին, ու վերջում մայրը նստում, խորը մտածում ա, որ ,գուցե, պետք էր? փոքր ժամանակ երեխային մի ապտակ հասցնել, որպեսզի էսքան բանի չհասներ:

[Dayana]

Ինձ չեն ծեծել: Բայց մի երկու անգամ ապտակել են՝ լավ հիշում եմ ի՞նչ առիթներով: Բայց ախր իդեալական երեխա եմ եղել՝ չխոսկան, ոչ մի պահանջ չներկայացնող, օրերով միայն մի անկյուն քաշված՝ կարդալ... կարդալ... կարդալ... Ծնողական ժողով էլ գնում էին, որ շոյված ինքնասիրությամբ տուն վերադառնան:
Երեխաներս. Երկուսին էլ պատահել է, որ փափուկ տեղերին մի երկու անգամ հասցրած լինեմ, տղայիս մի քիչ ավելի շատ: Բայց արի ու տես որ աղջիկս է արժանի այդ «շատին»: Իրենք էլ մեկ էլ տեսար կսկսեն.« Մենք մանկություն չենք ունեցել, ծեծ ու ջարդի մեջ ենք մեծանում, մեր իրավունքները կոպիտ կերպով ոտնահարվում են, շնորհակալ պիտի լինեք, որ Ստրասբուրգի դատարան նամակ չենք գրում... և այլն... և այլն»:
Մի օր ամուսինս ասաց. «Եթե ծեծվել էլ եք՝ ձեր օգուտի համար եք ծեծվել: Բայց ափսոս քիչ եք ծեծվել, դրա համար էլ լեզուներդ այդքան երկար է»:
Իհարկե ծեծելով անհնար է մարդ դաստիարակել: Այդ դեպքում ինչքան ուժեղ ծեծ՝ շանսերդ այնքան շատ, որ մեծանալով էլ իրենք քեզ «կծեծեն», պարտադիր չի դրա բառացի իմաստով:

Փափուկ տեղերին խփելը ընդունելի է, բայց այ ապտակը հեչ լավ տարբերակ չի:
Ես փոքր ժամանակ ի «մեծ» տարբերություն ձեզ, ահավոր շարժուն եմ եղել, բայց դե ծեծելով չէին կարող ինձ «տեղում նստացնել», դրա համար կիրառել են աչքերը վրաս ոլորելու տարբերակը ու մինչև հիմա հենց մի քիչ «թարս» են նայում, աչքերս լցվում են, ու հեչ կապ չունի թե ով է թարս նայում: Նախկին թիմ լիդս մի քիչ թարս նայող դեմք է, ես էլ դե ուսանող էի ու ընթացքում աշխատում էի: Հենց ինսիտուտից գալիս էի, թարս էր նայում, էդ օրը երեկոյան մի լավ լաց ու կոծ էի անում:
Իսկ եղբորս երեխայի մոտ նույն կերպ լաց ու կոծի առիթ է անկյուն կանգնելն ու առհասրակ դրա մասին խոսքը: Կարող ես վրան բարկանալ, նույնիսկ տուտուզիկին «թխկացնել», 5 րոպե հետո կսկսի չարաճճիություն անել, բայց բավական է ասես «անկյուն կկանգնես» էնպես է վիրավորվում, լաց ու կոծ անում, ժամերով խնդրում, որ իրեն անկյուն չկանգնեցնեն:
Մի եղանակ էլ գիտեմ, որ կիրառում են «շատ հեռու սփյուռքահայ ծանոթներից մեկի ընտանիքում», երբ երեխան տանը ոչ հայերեն արտահայտություն է անում, արդեն ինքնակապ կարմիր, աղացած բիաբրի մի գդալ դնում է բերանն ու անկյուն կանգնում:

Հ.Գ. Շատ խոսեցի

[Արևածագ]

Մի եղանակ էլ գիտեմ, որ կիրառում են «շատ հեռու սփյուռքահայ ծանոթներից մեկի ընտանիքում», երբ երեխան տանը ոչ հայերեն արտահայտություն է անում, արդեն ինքնակապ կարմիր, աղացած բիաբրի մի գդալ դնում է բերանն ու անկյուն կանգնում:

Ափսոս, որ այդ երեխան ոչ թե հայերի ու հայերենի համար ուղղակի կորած է, այլ դրանց ոխերիմ թշնամին է արդեն:

[Ariadna]

Ես ճիշտն ասած չեմ հասկանում ծեծը որպես կանխարգելիչ միջոց օգտագործելը, էդ ինչքան ուժեղ պետք ա ծեծես էդ երեխային, որ ինքը էդ ծեծի վախից էդ չարությունը չանի, իսկ մի հատ տուտուզին խփելը կարծում եմ երեխայի համար հեչ էլ մի մեծ բան չի, որ դրա վախից չանի իր չարությունը։ Ես կարծում եմ, հիմնականում, երբ ծնողը ծեծում է, ավելի շատ պարզապես նյարդերն են տեղի տալիս, ինքը իրեն հանգստացնելու համար է խփում, ոչ թե երեխային վախեցնելու։ Ես օրինակ եղբորս վրա շատ եմ հարձակվել, նույնիսկ մի անգամ էնպես էի ճանկռել, խեղճ էրեխեն ոնց որ վագրի հետ մենամարտի բռնված լիներ։ Բայց էդ ընդամենը եղել ա իմ նյարդային պոռթկումը։ Հետո էնքան էր մեղքս գալիս, որ նայում էի հրեշտակային դեմքին ու երեսի ու ձեռքերի վերքերին, քոռանամ ես Ամեն դեպքում, ծեծելով դաստիարակելը 100% սխալ տարբերակ է։

[Dayana]

Ափսոս, որ այդ երեխան ոչ թե հայերի ու հայերենի համար ուղղակի կորած է, այլ դրանց ոխերիմ թշնամին է արդեն:

Ճիշտ եք, գուցե թշնամանք էլ առաջանա, բայց երեխաները շատ լավ հայերեն են խոսում: Ինքս չեմ հանդիպել երբեք իրենց, բայց հարս հանդիպել է ու ասաց, որ ինձանից ճիշտ են խոսում

Ես ճիշտն ասած չեմ հասկանում ծեծը որպես կանխարգելիչ միջոց օգտագործելը, էդ ինչքան ուժեղ պետք ա ծեծես էդ երեխային, որ ինքը էդ ծեծի վախից էդ չարությունը չանի, իսկ մի հատ տուտուզին խփելը կարծում եմ երեխայի համար հեչ էլ մի մեծ բան չի, որ դրա վախից չանի իր չարությունը։ Ես կարծում եմ, հիմնականում, երբ ծնողը ծեծում է, ավելի շատ պարզապես նյարդերն են տեղի տալիս, ինքը իրեն հանգստացնելու համար է խփում, ոչ թե երեխային վախացնելու։ Ես օրինակ եղբորս վրա շատ եմ հարձակվել, նույնիսկ մի անգամ էնպես էի ճանկռել, խեխճ էրեխեն ոնց որ վագրի հետ մենամարտի բռված լիներ։ Բայց էդ ընդամենը եղել ա իմ նյարդային փոռթկումը։ Հետո էնքան էր մեղքս գալիս, որ նայում էի հրեշտակային դեմքին ու երեսի ու ձեռքերի վերքերին, քոռանամ ես Ամեն դեպքում, ծեծելով դաստիարակելը 100% սխալ տարբերակ է։

Լայքեցի Ան, բայց գիտես, ավելի լավ է բղավելու փոխարեն մի անգամ տուտուզիկին խփել, եթե իհարկե չեն կարողանում նյարդերը «պինդ պահել» ու նորմալ բացատրել երեխային ինչն է լավ ու ինչը՝ վատ:

[Tornado]

Առանց նախորդ գարռումներին ծանոթանալու հայտնեմ տեսակետս: Նախ ասեմ, որ շատ ուրախ եմ, որ ակւմբցիների մեծ մասն այդ կարծիքն է: Հիմա անցնեմ բուն խոսքին: Ինչի՞ համար ա ծեծը: Հասկացնելու, հա, ասենք ծնողը ուզում ա երեխային հասկացնի, որ էսինչ բանը չի կարելի անել, ծեծը պարտադիր ա՞: Հնարավոր չի՞ էդ ամենը խոսքի միջոցով: Իսկական, կրնում եմ՝ իսկական ծնողը պետք ա էնպիսին լինի, իրեն այնպես դրսեւորի, որ երեխան նրա ամեն խոսքը լսի ու հարգի: Իսկ ինչ վերեբերում ա էն ծնողներին, որոնք երեխային երես են տալիս, վատ օրինակ են ծառայում, ասեմ որ մեկը պիտի լինի, որ նրանց լավ ծեծ տա: Եկեք պատկերացնենք որ հայրը մտնում ա տուն, խմած, հարբած, ընկնումա հատակին, սկսում ա հայհոյել, գոռգոռալ, էդ ծնողին էլ ո՞ր երեխան կլսի: Պարզ չի որ արդեն էդ ծնող կոչվածը պիտիտ ձեռներին տա:
Հաջորդ ծեծողները ներվայն ծնողներն են, որ կյանքի պայմանններից, կամ չգիտեմ ինչ-ինչ պատճառներով միշտ ներվային վիճակներում են ու պարզ ա, որ խոսալու երեխային բան հասկացնելու զահլա ու հավես չունեն, պիտի ծեծ տան: Բայց երեխան ինչ մեղավոր ա, եթե մարդը երեխայա բերել մեծացրել, պիտի բարի լինի նորմալ դաստիարակի՝ նորմալ մեթոդներով: Ասեմ, որ իսկական ծնողը պիտի կարողանա երեխայի դրության մեջ մտնի, իրեն փոքր պատկերացնի որ կարողանա նաեւ ինչ որ բաներ հասկացնի: Ու նաեւ պետք ա կարողանա էնպես խոսի, էնպիս բաներ ասի երեխային, որ նա հաջորդ անգամ նույն սխալը չանի:
Իմ կարծիքով ծեծն էլ ա պետք , բայց արդեն էն վերջին դեպքում, որ էլ անելու բան չկա, որ եթե երեխան չծեծվի, կարող ա գլխին փորձանք բերի: Բայց պետք ա նկատել, որ էդ վիճակին բերում ա միայն ծնողների սխալ դիրքը ու սխալ դաստիարակությունը հենց երեխայի ծնվելու օրվանից:

[Dayana]

Առանց նախորդ գարռումներին ծանոթանալու հայտնեմ տեսակետս: Նախ ասեմ, որ շատ ուրախ եմ, որ ակւմբցիների մեծ մասն այդ կարծիքն է: Հիմա անցնեմ բուն խոսքին: Ինչի՞ համար ա ծեծը: Հասկացնելու, հա, ասենք ծնողը ուզում ա երեխային հասկացնի, որ էսինչ բանը չի կարելի անել, ծեծը պարտադիր ա՞: Հնարավոր չի՞ էդ ամենը խոսքի միջոցով: Իսկական, կրնում եմ՝ իսկական ծնողը պետք ա էնպիսին լինի, իրեն այնպես դրսեւորի, որ երեխան նրա ամեն խոսքը լսի ու հարգի: Իսկ ինչ վերեբերում ա էն ծնողներին, որոնք երեխային երես են տալիս, վատ օրինակ են ծառայում, ասեմ որ մեկը պիտի լինի, որ նրանց լավ ծեծ տա: Եկեք պատկերացնենք որ հայրը մտնում ա տուն, խմած, հարբած, ընկնումա հատակին, սկսում ա հայհոյել, գոռգոռալ, էդ ծնողին էլ ո՞ր երեխան կլսի: Պարզ չի որ արդեն էդ ծնող կոչվածը պիտիտ ձեռներին տա:
Հաջորդ ծեծողները ներվայն ծնողներն են, որ կյանքի պայմանններից, կամ չգիտեմ ինչ-ինչ պատճառներով միշտ ներվային վիճակներում են ու պարզ ա, որ խոսալու երեխային բան հասկացնելու զահլա ու հավես չունեն, պիտի ծեծ տան: Բայց երեխան ինչ մեղավոր ա, եթե մարդը երեխայա բերել մեծացրել, պիտի բարի լինի նորմալ դաստիարակի՝ նորմալ մեթոդներով: Ասեմ, որ իսկական ծնողը պիտի կարողանա երեխայի դրության մեջ մտնի, իրեն փոքր պատկերացնի որ կարողանա նաեւ ինչ որ բաներ հասկացնի: Ու նաեւ պետք ա կարողանա էնպես խոսի, էնպիս բաներ ասի երեխային, որ նա հաջորդ անգամ նույն սխալը չանի:
Իմ կարծիքով ծեծն էլ ա պետք , բայց արդեն էն վերջին դեպքում, որ էլ անելու բան չկա, որ եթե երեխան չծեծվի, կարող ա գլխին փորձանք բերի: Բայց պետք ա նկատել, որ էդ վիճակին բերում ա միայն ծնողների սխալ դիրքը ու սխալ դաստիարակությունը հենց երեխայի ծնվելու օրվանից:

Երկու տարեկան երեխան անընդհատ ուզում է մատը «վարդակի» մեջ մտցնել, ծնողը նախ ինչ-որ պատշպանիչ եղանակներ է կիրառում, հետո բացատրում է երեխային ու մեկ է, չի օգնում: Հենց տեսնելիս թաթիկին խփում է, երեխան դադարում է ձեռքը դեպի էդ լեգենդար «վարդակը» տանել: Հիմա ինչ ստացվեց, ծնողը ներվային է կամ հարբեցող, կամ էլ հարգանքի ոչ արժանի? Պետք է տարբերել անտեղի երեխային ծեծելն ու հենց որպես դաստիարակչական միջոց երեխայի թաթիկին կամ տուտուզին խփելը: Բնական է, որ եթե ծնողն ամեն ապուշ առիթով երեխային դնգստում է, ուրեմն նա հոգեկան հիվանդ է:

[Ariadna]

Լայքեցի Ան, բայց գիտես, ավելի լավ է բղավելու փոխարեն մի անգամ տուտուզիկին խփել, եթե իհարկե չեն կարողանում նյարդերը «պինդ պահել» ու նորմալ բացատրել երեխային ինչն է լավ ու ինչը՝ վատ:

Դայ, մեկ ա էդ տուտուզիկին խփելու իմաստը չեմ հասկանում, եթե էնքան ա ցավալու, որ էրեխեն էդ ցավի վախից էլ չարություն չանի՝ դաժանություն ա, եթե չի ցավելու, իմաստը ո՞րն ա։ Ընկերուհիս վերջերս տղային թաթիկներին էր խփել, բայց էնքան քնքշանքով, էրեխեն ուրախացել էր, իրան թվացել էր մաման խաղում ա իրա հետ, սկսել էր ծափ տալ

[Dayana]

Դայ, մեկ ա էդ տուտուզիկին խփելու իմաստը չեմ հասկանում, եթե էնքան ա ցավալու, որ էրեխեն էդ ցավի վախից էլ չարություն չանի՝ դաժանություն ա, եթե չի ցավելու, իմաստը ո՞րն ա։ Ընկերուհիս վերջերս տղային թաթիկներին էր խփել, բայց էնքան քնքշանքով, էրեխեն ուրախացել էր, իրան թվացել էր մաման խաղում ա իրա հետ, սկսել էր ծափ տալ

Ան, իհարկե դաժանորն չես խփում, բայց թաթիկին մի քիչ ցավացնող թխկացնելը մի քիչ վախի, ռեֆլեքսորեն նույնը չկրկնելու արդյուքն է ունենում:
Էս վերևի օրինակը եղբորս մասին էր: Փոքր ժամանակ ինչքան հնարավոր վտանգավոր հոսանքատար հատված է տեսել, ձեռք ու ոտքով ուզել է մտնել մեջը: Մերոնք էլ մտածել են, դե երեխա է, սկսել են որպես նվեր իրեն լարեր, վարդակներ ու նման բաներ նվիրել, բոլոր վարդակները փակել են «իզո.լենտով», բայց արդյունք չի տվել, մեկ է, փորձել է պոկոտել ու իր լարերը էնտեղ խցկել: Նույնը կիրառվել է արդուկի հետ, մինչև մի օր արդուկը քաշել գցել է վրան ու բարեբախտաբար շատ թեթև այրվել: Այ եթե մի անգամ թաթիկին խփեին, չէր վառվի, ինչը իրականում կարող էր շատ լուրջ լինել: Ու էստեղ ծնողի անուշադրության խնդիր չի եղել, մերոնք երեք հոգով անընդհատ հետևել են, իսկ նա ձեռքներից անընդհատ թռել ու մի վտանգավոր բան է արել:

[Ariadna]

Ան, իհարկե դաժանորն չես խփում, բայց թաթիկին մի քիչ ցավացնող թխկացնելը մի քիչ վախի, ռեֆլեքսորեն նույնը չկրկնելու արդյուքն է ունենում:

Եսիմ, ես տենց երեխա չեմ տեսել, որ էդ թեթև խփելուց ավելի վախենա, քան ասենք խիստ հետը խոսելուց։

[ՆանՍ]

Էս թեման ինչքան էլ գրենք, չի պրծնելու, որովհետև ամեն մեկն իրա ճիշտն ունի: Մեկը խոսումա 2,5 տարեկանի մասին , մյուսը` 5 տարեկանի, էն մեկը` 10 ու տենց տարբեր տարիքում ծեծ ուտելու և չուտելու մասին, ու բոլորն էլ իրենց հերթին գոնե մի նախադասությամբ համամիտ են լինում մյուսի գրածի հետ:Եվ տվյալ դեքում երեխա չունեցողի համար աղոտա հլը, թե ինքը որ ծնող դառավ ու, որ իրա երեխեն հանկարծ իր պատկերացրածը չեղավ, ոնց կվարվի, որովհետև ինքը չի կարա ասի, թե հետագայում , ասենք, հարբեցող պապայա? լինելու ու երեխեքին անտեղի ծեծելու ա( դե հարբեցող չեն ծնվում, կամաց-կամաց դառնում են), կնկան էլ` վրադիր, որ մի հատ էլ երեխեքի աչքից ընկնի, թե? մնալու ա շատ հանգիստ ներվերով մարդ ու լավ, հարգված ծնող: Ու հաստատ ասեմ` ոչ մի ծնողի էլ հաճելի չի, որ ինքը իրա երեխու աչքից ընկնի, բայց եթե ծնողը մի բան անումա, հաստատ իմանալով,որ իրա երեխու լավի համարա, որ հետագայում երեխեն մեծանա, պիտի շնորհակալ լինի , որ էդինչ բանը արգելել ա, ուրեմն թող մի հատ էլ ապտակի, բան չի լինի:

[*e}|{uka*]

Եսիմ, ես տենց երեխա չեմ տեսել, որ էդ թեթև խփելուց ավելի վախենա, քան ասենք խիստ հետը խոսելուց։

100%, էրեխեքը համ էլ թեթև խփումներին սովորում են, չարություն են անում մտածելով՝ շատ-շատ թաթիկիս մի հատ ախ կանեն, կանցնի կգնա: Ես օրինակ մանուկ հասակում() ինչքան էլ պապայիս հետ ընկերական եմ եղել, ամենաշատը չարություն անելուց//իսկ ես չարություն շատ եմ արել // պապայիս հայացքից էի վախենում, ուզում էի էտ պահին ոչնչանայի, վերանայի, հալվեի, միաձուլվեի գետնի հետ: , ավելի լավ էր էտ պահին ինձ ապտակեր կամ գոնե մի խոսք ասեր, քան ապտակ հասցներ նայվածքով, որ ես օպտիմալ եղանակներ չփնտրեի գետնի հետ միաձուլվելու:

[boooooooom]

Երբ դեռ ամուսնացած չէինք` ապագա կնոջս հետ այս թեմայով շատ ենք խոսել. Նա իհարկե չեր պատկերացնում, թե ինչպես կարելի է երեխային խփել. Ես այն ժամանակ էլ էի այն կարծիքի, որ մեկ մեկ ոչ թե կարելի է, այլ անհրաժեշտ է: Հիմա մենք մի աղջիկ ունենք / իհարկե ավելի չարաճճի երեխա ես դեռ չեմ հանդիպել/ և լինում է ես երեխային փախցնում եմ մոր ձեռքից. չնայած դա էլ է սխալ.
Ասածս այն է որ ովքեր դեռ ծնող չեն, դեռ տեսակետ հայտնել թող չշտապեն. "Երեխային մատով չդիպչել" այս արտահայտությունից մի քիչ անտարբեր ծնողի հոտա գալիս. իհարկե դա միանշանակ չէ. կան շատ խելոք երեխաներ /որպես կանոն դրանք ել ավելի մեծ հասակում են չարություն անում/: Մեկ մեկ երեխայի տուտուզիկին կարելի է շպացնել: Երեխային դա օգուտից բացի վնաս չի տա

[Sagittarius]

Երբ դեռ ամուսնացած չէինք` ապագա կնոջս հետ այս թեմայով շատ ենք խոսել. Նա իհարկե չեր պատկերացնում, թե ինչպես կարելի է երեխային խփել. Ես այն ժամանակ էլ էի այն կարծիքի, որ մեկ մեկ ոչ թե կարելի է, այլ անհրաժեշտ է: Հիմա մենք մի աղջիկ ունենք / իհարկե ավելի չարաճճի երեխա ես դեռ չեմ հանդիպել/ և լինում է ես երեխային փախցնում եմ մոր ձեռքից. չնայած դա էլ է սխալ.

խի՞ են բոլոր ծնողները նույն բանը ասում

Ասածս այն է որ ովքեր դեռ ծնող չեն, դեռ տեսակետ հայտնել թող չշտապեն. "Երեխային մատով չդիպչել" այս արտահայտությունից մի քիչ անտարբեր ծնողի հոտա գալիս. իհարկե դա միանշանակ չէ. կան շատ խելոք երեխաներ /որպես կանոն դրանք ել ավելի մեծ հասակում են չարություն անում/: Մեկ մեկ երեխայի տուտուզիկին կարելի է շպացնել: Երեխային դա օգուտից բացի վնաս չի տա

ծնող չեմ և չեմ ուզում մեծ-մեծ խոսալ, բայց ծեծելն էլ դա ծնողի թերությունն է,
երեխաները կատարյալ չեն և միշտ էլ չարաճճիություն անում են, նույնպես նաև կատարյալ չեն մեծերը, և ծեծը նրանց ունակությունների և համբերության սահմանափակության հետևանք է,
ամեն դեպքում ծեծելուց միշտ հիշեք, որ խնդիրը ոչ թե երեխայի մեջ է այլ ձեր, որ չեք կարողանում ձեր նպատակին հասնելու ավելի լավ տարբերակ գտնել.

բայց ինչպես աեցի, ոչ մեկս էլ կատարյալ չենք, ուղղակի ծնորղնե՛ր, փորձեք ձեզ վրա նույնպես աշխատել

[tikopx]

դա չի օգնի:Բացատրել է պետք,ոչ թե նենց ծեծել,որ երեխայի ատամները թափի: