Եթե սխալ տեղում ա բացված թեման, պատկան մարմինները թող զբաղվեն։
Դեռ 9-10-րդ դասարաններից սկսած մոտս սովորություն սկսվեց՝ հիմնականում նյարդայնացած ժամանակ, մի ձեռքի եղունգներով պրճոկել մյուս ձեռքի եղունգների կողքը շրջապատող մաշկը։
Արդյունքում անկարող էի լինում հավասար, սիրուն եղունգներ աճեցնել ու մատներս վերքերի մեջ էին կորած լինում հաճախ։
Ժամանակ առ ժամանակ էդ մոլուցքը թուլանում ա մոտս, մի քիչ կարգի են գալիս մատներս, բայց դա տևում ա շատ կարճ ու նորից նույն խնդիրը սկսվում ա։ Մեկ էլ առանց զգալու ինձ բռնացնում եմ էդ գործի վրա։
Ես արհեստական լուծում իհարկե գտել եմ, բայց դա ինձ դուր չի գալիս, որովհետև պատճառը չեմ կարողանում վերացնել, հետևանքն եմ դզմզում...
Ինչ-որ բան հնարավո՞ր ա անել։ Ու սա հոգեբանակա՞ն խնդիր ա արդյոք։
Բիբար քսել չառաջարկել, չեմ կրծում։ Մատներով ա արվում սև գործը։
Մեջբերել
Էջանիշներ