Արձակ բանաստեղծություններ
Երկու օրվա ,,սերը"
Ո՞վ կմտածեր, որ երկու օրվա սերը կարող էր ապրել երկու տասնամյակ...
Մենք դեռ շա՜տ երիտասարդ էինք...
Մեր ներսում ամեն ինչ եռում էր, եռացող հեղուկի նման.
Արյունը, սիրտը, ուղեղը և նույնիսկ հոգին...
Չէ, դու՛ չտրվեցիր ինձ, մե՛նք տրվեցինք իրար:
Տրվեցինք՝, չմտածելով գալիք տասնամյակների մասին...
Իսկ երբ հանդիպեցինք իրար երկու տասնամյակ հետո...
Առաջինը աչքերիդ մեջ երևաց այդ երկու օրվա սերը:
Այն բոցկլտաց վրեժի ցասումով, վիրավորվածի պես ետ քաշվեց,
Տխրեց հիվանդի նման ու կուչ եկավ փոքրիկ գազանիկի պես...
06.11.08
Հանդիպեցինք...
Պատահական հանդիպեցինք այնտեղ, այն ծառի տակ,
այն այգում, որտեղ սովորաբար ժամադրվում էինք: վերջին ժամադրությունից
անցել էր գրեթե տասնհինգ տարի: Անակնկալից բարևեցի ու ժամադրությունից
ուշացած տղայի նման շփոթված կանգնեցի առաջդ: Դու լուռ էիր...
Նայեցի աչքերիդ, երբեմնի գեղեցիկ, խոշոռ, ուրախ ու վառվռուն...
Նրանք չափից էլ ավել հոգնած թվացին ինձ... և... վիրավոր...
__ Ինչու՞ չեկար,_ հարցրիր համարյա շշուկով:
Ես, իսկ... Խոստացել էի...,__ մի կերպ շփոթված դուրս տվի ես:
Դու շրջվեցիր ու ոչինչ չասելով հեռացար
Գնացիր... երևի էլի մի 15 տարով...
Ի՞նչ իմանաս...
06.11.08
Երկու վրձնի հարված
Ինձ համար հորինելը հեշտ էր...
Երկու ,,վրձնի հարված" ու իմ դիմաց կատարվում էր հրաշքը:
Հայտնվում էր քո նուրբ ուրվագիծը...
Ես քեզ հորինում էի՝, ստեղծում, հղկում, շունչ ու հոգի տալիս...
Իսկ հետո ուրախանում, զվարճանում էի քեզանով, ինչպես երեխան՝
Իր նոր խաղալիքով: Բայց երեխայի նման էլ՝, նորից ,,ջնջում էի վրձնի
երկու հարվածով", երբ հոգնում էի: Քե՛զ, որ արդեն շունչ ու հոգի էիր...
Ու մի օր էլ հրաշքը տեղի չունեցավ: Սա զարմացրեց ինձ:
Փորձեցի երկրորդ անգամ, փոխեցի վրձինը... Իզուր...
Չէ, բանը վրձինում չէր, ուղղակի դու հոգնել էիր ինձանից:
Երևի մտածել էիր, որ շունչ ու հոգի տալը լավ է, բայց դրանցից զրկելը՝
երբեք...
07.11.08
Մեջբերել
Էջանիշներ