ՈՒշացած նամակ
Անահիտն աչքերը բացեց սրտի արագ զարկերից: Զանգը խփեցի՞ն, թե՞ իրեն թվաց: Լռություն…Երևի երազում էր լսել:
Մտքերը հավաքեց. հա՝ երեխաներին դպրոց էր ճանապարհել, ամուսնուն՝ աշխատանքի ու ա՜յ քեզ բան, ննջել էր բազմոցին: Նորից հիշեց երեկոյան անախորժ դեպքերը, ամուսնու սովորական դարձած ուշ վերադառնալը: Արդեն հոգնել էր անարդյունք վիճաբանություններից: Էլ ուժ չուներ հանդուրժելու ամուսնու կենսաձև դարձած հարբեցողությունն ու ընտանիքի հանդեպ անտարբերությունը: Հոգնել էր բոլոր հոգսերը մենակ կրելուց…
Նորից զանգ…Հա էլի, դռան զանգն էր:
Ուղղելով ցավից նվացող մեջքը՝ ելավ տեղից, փաթաթվեց բրդյա շալի մեջ ու ակնածանքով մոտեցավ դռանը. «Տեսնես ո՞վ է այս վաղ ժամին»:
Փոստատարն էր: Թերթերի հետ մի նամակ էլ կար: Փակելով դուռը՝ Անահիտը մի պահ քարացավ. նամակն ասես այրեց ձեռքերը, շնչառությունը կանգ առավ: Մի քանի րոպե շուռումուռ տվեց նամակը դողացող ձեռքերում: Չէր համարձակվում բացել չսպասված նամակը: Հետո շունչը տեղը բերեց ու զգուշորեն, որ հանկարծ չվնասի ծրարի մեջ ամփոփված այնքա՜ն թանկարժեք թղթի կտորը, բացեց այն: Հուզմունքից սկզբում չկարողացավ կարդալ, տառերն ասես լողում էին: Արցունքակալած աչքերը մի կերպ սկսեցին կարդալ.
«Բարև սիրելի Անահիտ…
Տարօրինակ է, որ այս նամակը, որը սկիզբ է առել մեր բաժանման օրից ու շարունակվել է մտքումս իմ ողջ կյանքում, հիմա դժվարանում եմ գրի առնել: Չգիտեմ ինչպե՞ս սկսել, ո՞ր պահից պատմել: Թերևս հենց բաժանման պահից, որից հետո էլ երբեք չհանդիպեցի քեզ: Հիշու՞մ ես գարնանային տաքուկ այն օրը, երբ միասին պուրակում նստել ու չէինք կշտանում իրար նայելուց: Մեզ թվում էր, թե մեր նման դեռ ոչ ոք չի սիրել: Թևածում էր պերճախոս լռությունը, որը վերջապես խղվեց իմ հուզված ձայնով. «Այսօր երեկոյան մորս հետ կգանք ձեր տուն»:
…Ես այնպես կաշկանդված էի ինձ զգում ձեր միջանցքում սպասելիս: Նայում էի ճոխ պատերին կախված թանկարժեք նկարներին ու լսում, թե ինչպես է մայրդ կողքի սենյակում հորդորում հորդ, որ ներս հրավիրի ու լսի մեզ: «Հա լա՜վ…շուտով կավարտվի ֆուտբոլը, 10 րոպե չե՞ն կարող սպասել: Համ էլ ես այդ սոված որբին աղջիկ տվողը չեմ: Դու հասկանու՞մ ես, որ մենք այս մինուճարն ունենք…», –ասում էր նա:
Այդ պահին, Անահի՛տ, ես սկսեցի ատել ֆուտբոլը, 10 րոպեն ասես 10 տարվա վերածվեց: Ու ընդունելությունն ավարտվեց հայրիկիդ մերժմամբ, որը սակայն այսպես հիմնավորվեց. «Մեր աղջիկը դեռ փոքր է ամուսնանալու համար»: Ես ապշած նայում էի քեզ, որ աչքերդ հատակին հառած՝ այդպես էլ ոչինչ չասացիր: Վճիռը կայացած էր: Այդ օրն իմ աշխարհն ասես շրջվեց: Եվ ե՛ս էլ կայացրի իմ վճիռը:
Մի քանի ամիս ճգնավորի պես օր ու գիշեր պարապում էի, ասես դրանով փորձելով ետ մղել կարոտն ու սերը: Անասելի դժվարություններ հաղթահարեցի, որոնք միայն ինձ են հայտնի: Իմ ունեցածը միայն ինձ համար մոմի պես վառվող մայրս էր, վիրավորված ինքնասիրությունս, ու համառությունս: Ես չունեի ո՛չ փող, ո՛չ հարուստ հարազատներ: Ինչևէ…Ընդունվեցի բժշկական ինստիտուտ: Քո մասին չէի ուզում լսել ոչինչ: Սաստում էի ընկերներիս, երբ փորձում էին զրույց բացել մեր հարաբերությունների մասին: Անգամ եղավ ժամանակ, երբ ինձ թվաց, թե մոռանում եմ քեզ: Բայց ամեն անգամ որև դժվարության հանդիպելիս, կրկին աչքիս առաջ հառնում էին ձեր միջանցքի պատերը, մորս խղճահար դեմքն ու քո անլուր հայացքը: Ու բորբոքվում էր խորտակված սերս՝ ուժ տալով ու առաջնորդելով ինձ…
Հիմա ես ապրում եմ Երևանում, ունեմ իմ կլինիկան: Ամուսանացած եմ հրաշալի մի կնոջ հետ, որին պատմել եմ մեր անկատար սիրո մասին: Սիրտս թեթևացավ, երբ նա ասաց. «Կյանքում ոչինչ զուր չի լինում: Գուցե դու պիտի անցնեիր այդ ամենի միջով, որպեսզի կայանայիր ու գտնեիր քո տեղն այս կյանքում»: Ու ես նրան ավելի հարգեցի, երբ առաջարկեց մեր աղջնակի անունը դնել քո անունը…
Փոքրիկ Անահիտն արդեն 4 տարեկան է: Ու գիտես…Միշտ հարց եմ տալիս ինքս ինձ. ինչպե՞ս կվարվեմ ես տարիներ անց, եթե նրա ձեռքը խնդրելու գա ինձ նման աղքատ մի տղա: Ո՞րն էր, ասա՛…ո՞ր ուղին էր ճիշտը…»:
Արցունքներից ամբողջապես թրջված նամակն Անահիտի թուլացած ձեռքերից սահեց ցած: Հիմա նա գիտեր Տիգրանի հարցի պատասխանը…
Մեջբերել
Ինչքան տխուր ու ինչքան սիրուն պատմվածք էր…
Re. Ուշացած նամակ
բայց չեմ գրի
Կգրեմ իմ մի միտքն, որ գրի եմ առել այսօր ու լրիվ պատահականորեն (քանզի գրի էի առել մինչ գրածդ կարդալը) ասես ինչ որ տեղ կապ ունի գրածիդ հետ.
Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է...
Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
ihusik-ի խոսքերից
Էջանիշներ