Դատավոր -Լավ, տիկին Հայաստան, եթե էլ բան չունեք ավելացնելու, ավարտենք լսումը:
Հայաստան -Միայն մի բան, պարոն դատավոր:
Դատավոր -Խնդրեմ:
Հայաստան -Մհերիս մասին էի ուզում` պատմեմ:
Դատավոր -Մհերի մասին արդեն պատմել եք: Ամեն դեպքում, եթե ավելացնելու բան կա, խնդրեմ, ես Ձեզ լսում եմ: Ի վերջո, միգուցե սա էլ բոլորովին ուրիշ Մհեր է, որի մասին դեռ չեք խոսացել: Երևի կարիք էլ չկա ճշտելու, թե ով է, Ձեր ինչն է Մհերը: Այսինքը, երևի անհնար է…
Հայաստան -Անհնարը անհնար չէ, բայց դա կարևոր էլ չէ:
Ուզում էի` պատմեմ, որ Մհերս փակվել է քարայրում…
Դատավոր -Ու սպասում է, թե երբ է աշխարհում արդարություն լինելու: Արդեն պատմել եք:
Հայաստան -Պատմե՞լ եմ: Որովհետև կարևորը դա է: Այսինքը ամեն ինչն էլ կարևոր է, սակայն դա ամենակարևորն է: Ամենակարևորը չի, բայց շատ կարևոր է: Ուրեմն էլ բան չունեմ ավելացնելու: Կարևորը ասել եմ: Արդեն հոգնել եմ: Դե, իմ տարիքի կնոջ համար այնքան էլ հեշտ չէ մի օրվա մեջ այսքան բան վերապրել: Ամբողջ կյանքս կինոժապավենի պես նորից անցավ աչքերիս առաջով:
Դատավոր (ժպտում է) -Ինչպես այն գովազդում:
Հայաստան -Ինչպես այն գովազդում: Ինչ ես կարծում` այսքանը բավարա՞ր է, որ հասցնեմ հեռանալ ընկնող արձանի տակից:
Դատավոր -Կարծում եմ` ավելի քան:
Հայաստան -Բայց ու՞ր գնամ: Որ գնացող լինեի, վաղուց էի գնացել: Ախր, այդ նստարանին նստած ինձ այնքան լավ էի զգում: Հնարավոր չի՞, որ արձանը չընկնի:
Դատավոր -Արձանն արդեն ընկնում է: Միակ տարբերակն այն է, որ տակից փախչեք:
Հայաստան -Դա տարբերակ է, բայց լուծում չէ: Ես ինձ նստարանին նստած եմ լավ զգում, ու քանի հիշելու բան ունեմ, քանի կարող եմ հեռացնել իմ և արձանի բախումը, տեղիցս չեմ շարժվելու:
Դատավոր -Բայց դա էլ ախր լուծում չի: Վտանգը մնում է: Բախումը հեռու է, բայց մոտենում է:
Հայաստան -Լավ, բա ի՞նչ անեմ:
Դատավոր -Վեր կացեք, մի կողմ քաշվեք, սպասեք, մինչև արձանը ընկնի: Հետո, երբ այլևս վտանգ չի լինի, հանգիստ և ապահով կնստեք Ձեր տեղը:
Հայաստան -Մհերի պե՞ս: Չէ, դա էլ լուծում չի: Արձանը ինքն իրեն չի ընկել: Ինչ-որ մեկը այն գցել է: Նա, ով մի անգամ պատուհանից արձան է դուրս նետել, միշտ էլ կարող է դա նորից անել: Վտանգը մնում է: Հետո ինքն էլ չանի, մի ուրիշը կանի: Շենքը բազմահարկ է, երկնաքեր է և շատ բնակարաններ ունի:
Դու որոշիր, ես էլ ասելու բան չունեմ:
Դատավոր -Որքան հասկացա, Դուք ավարտեցիք:
Հայաստան -Այո:
Դատավոր -Ամեն դեպքում, տիկին Հայկազյան, Դուք վերջին խոսքի իրավունք ունեք, որից կարող եք օգտվել: Միգուցե ինչ-որ բան բաց եք թողել կամ ինչ-որ բան թերի եք ներկայացրել:
Հայաստան -Գիտե՞ս` ինչ, պարոն դատավոր, ինչ պատմեցի` այդ է: Վերջին է, սկզբի է, նույնն է: Նորից չեմ ուզում` սկզբից սկսեմ:
Աստվածաշնչից այսօր շատ խոսեցինք: Ես սկզբից մինչև վերջ չեմ կարդացել: Դու ասացիր` իմ կյանքի պատմությունն է: Որ ասեմ` ես մոլի հավատացյալ եմ, ամբողջ հոգով հավատում եմ Աստծուն, այդպես չէ: Բայց անհավատ էլ չեմ ու չեմ էլ հավատում մեկին, որ իբր անուրանալիորեն հավատում է, ոչ էլ նրան, որ աներկբայելիորեն հերքում է Աստծո գոյությունը, որովհետև այս դարում, ճիշտ ես ասում, Աստվածաշունչը առասպել է, գիտություն չի: Բայց առասպել է, իրական է` ոչ լիովին, ու անիրական է` ոչ լիովին: Ինչքան ուզում է` լի լինես հավատքով, չես կարող չկասկածել, և ինչքան ուզում է` չհավատաս, էլի չես կարող չկասկածել: Աստված կա ու չկա: Ջրհեղեղը եղել է, դա իրական է, ես եմ տեսել, իսկ արդարությունը կլինի, թե ոչ` չգիտեմ, որովհետև, ճիշտ է` Աստվածաշնչում գրված է, բայց այն նույնքան իրական է, որքան անիրական…
Կարևորը մեր հոգում է, մեր սրտում է: Իմ հոգու վրա ես բեռ չունեմ, որովհետև իմ սրտում բանտարկյալներ չկան, ես քանդել եմ իմ սրտի բոլոր քարայրները, որ ոչ ոք այնտեղ չկարողանա թաքնվել: Իմ սրտում բոլորն ազատ շրջում են: Դրա համար էլ ես երջանիկ մարդ եմ:
Պարոն դատավոր, քեզ էլ երջանկություն եմ մաղթում:
Դատավոր -Նիստը համարում եմ փակված: Դատարանը հեռանում է որոշում կայացնելու:
Մեջբերել
Էջանիշներ