Quyr Qery-ի խոսքերից
-Գրողը տանի~, նորից սև կատու, - ինքն իրեն մռթմռթաց Ռոզին` իրեն անվայել խոսքերը. անցյալ անգամ էր իր դիմացից անցավ այդ սարսափելի կենդանին և ամբողջ օրը չստացվեց,, վիճեց իր սիրելիի հետ,, իր Էդգարի հետ.... 2 շաբաթ էր ինչ միասին են ու նորից այս կատուն: - Այս անգամ ես չեմ դիմանա, - ասաց Ռոզին:
Հենց այս մտորումների մեջ էր ,,երբ հանկարծ լսվեց այնքան հարազատ դարձած ձայնը.
- Ինձ ես կարոտում սիրելիս?? կներես,,որ ուշացա....
-Օ~, եկար, ես էլ մտածում էի չես գա... նոր սև կատու անցավ և ես մտածեցի,, որ կամ չես գալու,, կամ նորից ենք վիճելու....
-Իսկ միգուցե վերջ տաս սնահավատությանը??
-Ախր սիրելիս անցյալ անգամ էր......
-Վերջացրու', խնդրում եմ:
Նրանք մտան մոտակա սրճարան,, արդեն երեկո էր` աստղերը,, հազիվ նշմարելի լուսինը ու սրճարանի միագույն լույսերը այնքան էին լուսավորում շրջապատը` լրացնելով մեկը մյուսին... Այնքան գեղեցիկ էր Ռոզին իր սև գանգուրներով և կանաչ աչքերով....
Այնքան գեղեցիկ էին նայվում Էդգարն ու Ռոզին միասին,, նրանք բոլորի ուշադրության կենտրոնում էին,, կարծես վարդերը ճահճի մեջտեղում,, իսկ միթե նման բան հնարավոր է` ճահճի մեջտեղում վարդեր....
Նրանք զբաղեցրեցին պատուհանի մոտ գտնվող սեղանը և պատվիրեցին գինի`քաղցր ու կարմիր,, նշելու իրնեց հանդիպման առաջին տարին: Քաղցր ,, կարմիր գինին նման էր իրենց միասնական կյանքին` սիրով,, քաղցր,, կրքոտ ինչպես կարմիրը և ազնիվ ինչպես հենց գինին .... չնայած նրանց հարաբերությունները գինու նման հին չէին,, բայց գինու պես հաճելի էին... Զրուցում էին ամեն ինչից... հիշում էին անցյալը,, քննարկում ներկան.. ու պատկերացնում ապագան.. Երազում էին....
-Գիտես,, որքան երջանիկ եմ,, որ հանդիպել եմ քեզ,, դու իմ խենթն ես և ես քեզանով հիանում եմ,, -սկսեց Էդգարը....
-Իսկ ինձ պետք է սիրել,, և ոչ թե հիանալ ինձանով....
-Ես քեզ սիրում եմ ավելի քան դու ինձ:
-Հուսով եմ,, - իր մշտական գեղեցիկ ժպիտով պատասխանեց Ռոզին....
-Իսկ դու?? Դու ինձ սիրում ես??
-Այո,,,-դեմքի լուրջ արտահայտությամբ պատասխանեց նա,,- դու գիտես թե ինչ ես նշանակում ինձ համար.. ու ընդհանրապես ,թե որն է քո դերը իմ կյանքում....
Ռոզին քույր կամ եղբայր չուներ,, իսկ ծնողներին կորցրել էր ավտովթարից` իր ու Էդգարի հանդիպման օրը.... Էդգարը բժիշկ էր,, ով ոչ միայն բուժեց նրա մարմինը,, այլև հոգին,, այն միայնակ ու հուսալքված հոգին,, որը ապրելու նշաններ չէր տալիս.... Այդ օրը Ռոզին սև կատու էր տեսել,, սև կատու էր տեսել նաև այն օրը ,, երբ առաջին անգամ վիճեցին Էդգարի հետ.... Հիմա էլ այսօր ` սև կատու.....
Տիրող լռությունը ընդհատես Ռոզին.
-Գիտես,, մի տեսակ անհանգիստ եմ...
-Ռոզի,, սիրելիս,, պետք չէ մտածել մի խեղճ կենդանու մասին,,, որը անկախ իր կամքից սև է: Միթե դու մեղավոր ես,, որ ունես սև մազեր,, կանաչ աչքեր,, որոնք ինձ մինչև վերջին բջիջը գերել են.....
-Չէ,, ախր սիրտս զգում է,,, միևնույնն է մենք վիճելու ենք,, կամ մի այլ վատ բան է լինելու....
Էդգարի համբերությունը անվերջ չէր.. և ինչու Ռոզին չէր փորձում հասկանալ....
-Կամ հենց հիմա վերջացնում ես,, կամ ես հեռանում եմ ,,, -արդեն զայրացած գոռաց Էդգարը:
-Ես ասում էի չէ,,, որ մենք վիճելու ենք....
Էդգարը շատ անգամներ էր խնդրել Ռոզիին չհավատալ հիմարություններին,, դատարկաբանություններին,, իսկ նա չէր էլ ցանկանում ուղղվել....
Նա վեր կացավ հեռանալու,, Ռոզին խնդրեց.
-Սպասի'ր,, - սակայն այդ սպասիրին հաջորդեց միայն Էդգարի հետևից փակվող դռան ձայնը,, և Ռոզիի զայրույթով դեպի Էդգարը և ատելությամբ դեպի սև կատուն ասված խոսքերը.
-Ես այդպես էլ գիտեի.......
Մեջբերել
Էջանիշներ