Նախագեն համ էլ Աստվածավախ ա:

Վերջերս հայ-թուրքական հարաբերություններին վերաբերվող բոլոր ուղերձներն ավարտում ա Աստծուն հիշելով: Մտիքս Վարդանչիկն եկավ, որ մահափորձից սաղ սալամաթ դուրս գալուց հետո, Գյումրիի քաղաքապետարանի սաղ աշխատողներին շարք կանգնացրած Հայր Մերն էր ասել տալլիս:
Սերժի մոտ էլ նույն սիմպտոմներն են, մեկ գլխապատառ անդուդն ա թռնում «Աստված մեզ պահապան» գոռալով, մեկ էլ իրանից անկախ սաղ սալամաթ, պառաշուտով անդունդի հատակին հասնելուց ա «Աստված մեզ պահապան» կանչում:
Հա, ինչ էի ուզում ասել, արդեն եվրոնյուզներով ֆռացնում են էս նորությունը: Բայց նոր բան կար մեջը, հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը անվանեցին ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտություն: Թուրքերի թեթև սիլլա ենք տվել, քանի որ իրանք քամակ էին խաղացնում, իսկ մենք քյասար ասեցինք որ չենք վավերացնելու:
Ամենամազալուն էն ա, որ սա ավելի քան կանխատեսելի էր: Չգիտեմ ում համար ոնց, բայց ստորգարելուց հետո մեկը ես մի քանի անգամ ասել եմ, որ Հայոց փառահեղ խորհրդարանը չի վավերացնի, քանի դեռ թուրքերը չեն վավերացրել, իսկ թուրքերը չեն վավերացնի, քանի ղաարաբաղը չենք նվիրել: Ղարաբաղը չենք նվիրի, թուրքերը չեն վավերացնի, մենք էլ չենք վավերցանի, սաղ կման նենց, ոնց որ կա, ու մենք կմնանք էլի մեր ղզլբաշների հեեեետ:
Վշապ ձաձան, մի հատ շատ խելոք բան ասեց, որը հազար անգամ ասվել ա - քանի Հայաստանի ներսում մենք մեր հարցրերը չենք լուծել, ոչ Ղարաբղի հարցով պիտի բանակցենք, ոչ էլ թուրքերի հետ ընգերութուն անենք: Էս վիճակով ինչ էլ անենք, քաք մեջ ենք անելու:
Էջանիշներ