ու դու տեսնում ես թե մենք որտեղ ենք հասել էդ ողջույնների շնորհիվ… որովհետը որ գլուխներս շոյում են կարծում ենք էս անգամ էլ ֆռռցրինք…
…ապեր,մենք հարցերին լուրջ չենք մոտենում… մենք խնդիրները չենք լուծում… լուծումը մեզ դուր չի գալիս, ահագին գործ ա… մենք սիրում ենք հետաձգել…ժիվյոմ պօկա ժիվյոտսյա… ըտենց երկիր չի լինի սարքել … էսի չի նշանակում "մեր հույսը մեր վրա դնել"… էն ինչ մենք ենք անում անուն չունի…
ու երբ էս դեբիլ ճառը մեր համար հաղթանակ ա թվում, դու արդեն պտի պատկերացնես թե մեր ստանդարդների նշաձողն ինչքան ցածր ա… համարյա գետնի տակն ա
Օյ… Իմ կարզինկով, ըըըըմ (շփոթված հազ)…
Այդ արձանգրությունները թերևս կարող էին ավելի հավասարակշռված ձևակերպումներ ունենալ ու որոշ ոչ հայանպաստ ակնարկներ կային այնտեղ և միգուցե այնուամենայնիվ կարելի էր դրանից խուսափել, եթե Հայաստանի ընտրությունները կեղծված չլինեին, չլիներ մարտի մեկը, և Հայաստանի իշխանությունները ունենային լեգիտիմության համապատասխան մակարդակը, այդ դեպքում Թուրքիան անկասկած միանշանակորեն կգնար միակողմանի զիջումների ու նրան այլ ճանապարհ չէր մնա, քան մեզ վերադարձնելու Ղարսը, Էրզրումը, Արդահանը, և Վանի գավառի մեծ մասը։ Բայց քանի որ Հայաստանի տխրահռչակ իշխանությունները իրենց ճղճիմ քայլերով և կարճատեսությամբ փորձեցին պահել ժողովդրից բռնի խլված իշխանությունը, և ստորաբար գնացին զիջումների ճանապարհով, ուստի արձանագրություններ մեջ տեղ գտան կետեր, որոնք մեղ ասած մեր օգտին չեն, և դեռ ավելին՝ դեմ են մեր օգտին, ես կասեի դրանք դավաճանական արձանագրություններ են, այս իշխանությունները ինչքան էլ փորձեն կոծկել այդ դավադիր նախապայմանները, միևնույն է, ժողովդրից ոչինչ չեն թաքցնի, և նրանք պիտի ժամ առաջ հրաժարական տան, որպեսզի մաքրեն իրենց սրբապղծությունները և հեռանան թե քաղաքական դաշտից, թե երկրից, հնարավորություն տալով ժողովդրավար ուժերին հանդես գալու և ստեղծելու բարենպաստ պայմաններ հարևանների հետ զարգացման ուղղությամբ…… (դասը լավ սովորած աշակերտի պես գոհունակությամբ գլխով է անում…)
Հարց ընթերցողին. Ո՞ր կուսակցությունից էր տվյալ պատասխանի հեղինակը։![]()
Si vis pacem, para bellum
Ժող դուք կողմնակից եք որ շարունակվեր Թուրքիայի հետ բանակցությունները?
Ժիրայր Լիպարիտյան. «Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը ներքին շուկայի համար էր»
Ժիրայր Լիպարիտյան
23.04.2010
Գեւորգ Ստամբոլցյան
Հայաստանի նախագահի նախկին գլխավոր խորհրդական, արտաքին գործերի նախարարի նախկին առաջին տեղակալ Ժիրայր Լիպարիտյանի կարծիքով` Սերժ Սարգսյանի հինգշաբթի օրվա հայտարարությունը առավելապես ներքին սպառման համար նախատեսված քայլ էր:
«Գործնականում Հայաստանը արդեն իսկ արձանագրությունների վավերացման գործընթացը Ազգային ժողովում կասեցրել էր: Նորություն չկա` Հայաստանը դուրս չի գալիս այս գործընթացից, նախագահը իր ստորագրությունը պահում է, ասում է, որ խորհրդակցություները պետք է շարունակվեն. այս հայտարարությամբ պարզապես առկա քաղաքականությունը պաշտոնականացվում է: Բացի այդ, այս հայտարարությունը ներքին շուկայի համար էր», - «Ազատություն» ռադիոկայանին տված բացառիկ հարցազրույցում նշեց Լիպարիտյանը:
Նա նաեւ ուշադրություն դարձրեց Սերժ Սարգսյանի հայտարարության այն հատվածին, որտեղ Հայաստանի նախագահը շնորհակալություն է հայտնել իր թուրք պաշտոնակցին. - «Նախագահ Գյուլին շնորահակալություն է հայտնում, այդ դեպքում` ո՞վ է պատասխանատուն: Այնտեղ մնում են վարչապետ Էրդողանն ու արտաքին գործերի նախարար Դավութօղլուն: Կարծում եմ, որ Թուրքիայում քաղաքական երկու մոտեցում կա: Գյուլն ուզում է անջատել երկկողմ հարաբերությունների հարցը Ղարաբաղի խնդրից: Մյուսները չեն կարողանում տարանջատել այդ երկու հարցերը: Քաղաքական առումով դա, իհարկե, դժվար է, ինչպես հանրապետության ստեղծման առաջին տարիներին մեզ համար էր դժվար` Թուրքիայի հետ առանց նախապայմանների հարաբերություններ զարգացնելու առաջարկը, Ցեղասպանության հարցը երկկողմ հարաբերությունների հարցից անջատելը»:
Անդրադառնալով 90-ականների իրադարձություններին` Լիպարիտյանը նկատեց. - «Սխալ է կարծելը, թե մինչեւ 1993 թվականը հայ - թուրքական սահմանը բաց էր: Խորհրդային տարիներին այդ սահմանը բացվում էր շաբաթը մի անգամ, որպեսզի մարդատար գնացքն անցնի դեպի Թուրքիա: ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո այդ գնացքն էլ դադարեց երթեւեկել: Հետագայում սահմանը բացվեց միայն մի քանի անգամ: 1992-ին հատուկ կարգադրությամբ թույլատրվեց, որպեսզի 52 հազար տոննա ցորենը, որ Եվրոպայից էր ուղարկվել, այդ սահմանով հասնի Հայաստան: Բացի այդ, մի քանի անգամ թուրքական կողմը սահմանը բացել է ինձ համար, որպեսզի ես կարողանամ բանակցությունների գնալ: Ընդհանրապես, հայ - թուրքական սահմանը փակ էր»:
Պաշտոնական Անկարայի եւ Երեւանի միջեւ բանակցությունների հետագա ձգձգումն էլ, ըստ Լիպարիտյանի, հազիվ թե բխի Հայաստան շահերից. - «Եթե մենք 10 տարի առաջ բարելավեինք հարաբերությունները Թուրքիայի հետ, իրավիճակը այլ կլիներ: Ես 6-7 տարի շարունակ բանակցել եմ թուրքերի հետ, եւ պատմաբանների ենթահանձնաժողովի հարց չի քննարկվել, Թուրքիայի կողմից նման նախապայման չի ներկայացվել: Երբ 10-15 տարի հետո ես ստորագրում այդ փաստաթուղթը, մի հավելյալ նախապայման է ի հայտ գալիս: Իսկ եթե սպասենք եւս 5-10 տարի, ես չգիտեմ` էլ ինչ նախապայման կարող է առաջ քաշվել»:
Անդրադառնալով Ղարաբաղի խնդրին` Ժիրայր Լիպարիտյանը նշեց. - «Իմ անձնական կարծիքն է, որ պետք է նախ արմատապես լուծել Ղարաբաղի հարցը, որից հետո արդեն մյուս հարցերը` Թուրքիայի, Իրանի, Ռուսաստանի հետ: Հանգույցը Ղարաբաղում է: Հայ - թուրքական խնդիրն առավելապես հոգեբանական է: Ղարաբաղի խնդրում էլ նման տարրեր եւս կան, սակայն այդ հարցը ստրատեգիական նշանակություն ունի»:
Ժիրայր Լիպարիտյանի տպավորությամբ, Սերժ Սարգսյանը` ի տարբերություն իր նախորդի, տարածաշրջանային հակամարտությունները լուծելու ցանկություն ունի:
«1998-ից հետո, երբ Քոչարյանը [ իշխանության] եկավ, արդեն գիտեի, որ ո'չ հայ - թուրքական խնդիրն է լուծվելու, ո'չ էլ Ղարաբաղի հարցը: Քոչարյանը, իմ կարծիքով, ոչ մի հարց չպետք է լուծեր` հակառակ շատերի հույսերին, հատկապես` Վաշինգտոնում: Սա ինձ համար հստակ էր` ոչ միայն այն պատճառով, որ ես ճանաչում էի նրան, այլեւ հաշվի առնելով Քոչարյանի մտածելակերպը: Նախագահ Սարգսյանը Քոչարյանից տարբերվում է: Նա, սակայն, այնքան թուլացած է եւ, իմ կարծիքով, այնքան սահմանափակ մարդիկ ունի իր շուրջը, որ կարող են մտածել, որ չգիտեմ ինչ ձեւով պետք է գործի: Թեեւ կարծում եմ, որ, ընդհանուր առմամբ, Սարգսյանը ցանկանում է լուծել խնդիրը», - նշեց Ժիրայր Լիպարիտյանը:
Ազատություն
Chuk (23.04.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ