Այսպիսով, սխալներն ու դասը:
Նախ և առաջ, տղաներից շատերը տարրական սխալ են թույլ տալիս. նրանք չեն իմանում, թե որտեղ է հարկավոր կանգ առնել: Արդյո՞ք դա նրանից չի, որ իրենց որպես մրցանակ ներկայացնելով՝ կանայք շատ խելացի կերպով խուտուտ են տալիս տղամարդկային հպարտության զգացողությունը, մինչև վերջ հասնելը դարձնելով պատվի ու ինքնահաստատման հարց:
Ճիշտ պահին կանգ առնելն էական քայլ է ոչ միայն խաղը դադարեցնելիս. երբ զգում ես, որ ինիցիատիվան քո ձեռքից խլել են, կանգ առնելն ընթացքի ուղղությունը փոխելու լավ մանյովր է:
Պրոբլեմը կայանում է նրանում, որ ամեն լավ խաղացող տղամարդու կողքին հինգ պարզամիտ կա, որոնց հետ ավելի հեշտ է խաղալը: Այսպիսով, կարևոր է նաև մրցակցությունից ազատվել՝ ցույց տալով կնոջը, որ դու հենց այն տղամարդն ես, ով իրեն պետք է: ՈՉ ՄԻ ԴԵՊՔՈՒՄ ԳԼՈՒԽ ՉԳՈՎԱԼ, ԿԱՄՌԱԴ, այլապես կնմանվես Վիչին ու ամբողջ աշխարհը կսկսի խոսել քո գլուխգովանությունից: Ոչ: Իսկ թե ինչպես դա անել՝ կպատմեմ մեկ այլ անգամ, որովհետև շատ ընդարձակ թեմա է:
Իսկ իրականությունն այն է, որ խաղացողը, եթե ճիշտ ժամանակին կանգ առնի, ոչինչ չի կորցնի: Սխալ գիտակցված խաղի (օրինակ՝ «դինամոյի») դեպքում նա լավագույն դեպքում նվաստացած վիճակում կհայտնվի: Այսպիսով, կարևոր է գիտակցել. սխալ խաղի դեպքում կարող ես շատ բան կորցնել, ժամանակին դադարեցվածի դեպքում՝ ոչինչ էլ չես կորցնի:
Առաջինը, որի մասին կուզեի խոսել, սխալ չի՝ բնավորություն է: Ուղղագծություն: Երբ քեզ բան են ասում, ու դու դա հենց այդպես էլ հասկանում ես՝ առանց փորձելու դա սիրախաղի վերածել: Արդյունք՝ դու շփոթվում ես, աղջիկը վրդովվում է, թե դու նեղացկոտ ես, կոպիտ կամ մի ուրիշ բան: Արդյունքում՝ «սիրախաղի» փոխարեն խաղում եք «ներիր ինձ՝ անճարակիս»: Ու նա սկսում է խաղալ քո նյարդերի հետ, սկսում ես կորցնել եզրը, թե որտեղ է լուրջը վերածվում կատակի, որտեղ կատակը՝ լրջի: Սայթաքում ես, ու գնաց...
Անձամբ իմ խորհուրդն է՝ երբեք չթողնել, որ աղջիկը վարի խաղը: Նրանք տարվում են դրանով, սկսում իմպրովիզացիայով զբաղվել, զբոսնում տղամարդու նյարդերի վրայով: Արդյունքում՝ ժամանակի իզուր կորուստ՝ անորոշ արդյունքով:
Երկրորդը պրիմիտիվ թակարդ է. աղջիկը «լրջորեն» քեզ մեղադրում է կոպտության կամ ուրիշ բանի մեջ: Այս խաղից, չնայած իր պարզությանը, դուրս գալն այնքան էլ հեշտ չի: Մի կողմից՝ ներողություն խնդրելը նորից բերում է «ներիր ինձ՝ անճարակիս» խաղին, իսկ «կոպտությունը» շարունակելը կամ խորացնելը կարող է բերել իրական վիրավորանքի: Եդ մի քանի լուծումներ գիտեմ, որոնցից են.
ա) Զրոյական՝ թեման փոխելը: Գնա զուգարան, ջուր խմելու, վատացիր և այլն, ընթացքում ինչ-որ հետաքրքիր թեմա մտածիր, որի միջոցով կարողանաս սահունորեն խուսանավել: Այն հնարավորություն է տալիս խուսափել ստորջրյա խութերից, բայց հաճախակի կիրառման ենթակա չի, այլապես միանգամից կզգացվի, թե ինչպես ես փախնում: Առավել բարձր մակարդակներում կարելի է թեմա ընտրել, որից աղջիկն արդեն հրաժարվել է խոսել ու, ամենայն հավանականությամբ, նորից չի համաձայնի այդ մասին խոսել: Կարևորը նրա պաշտպանական մեխանիզմների վրա ազդելն է, ինչը նրան կստիպի ինքնաբերաբար հարձակումից նահանջի անցնել: Սա էլ իր բացասական կողմն ունի. չափազանց հաճախ կիրառելիս ամբողջ զրույցը կներծծվի լարվածությամբ ու կսկսի սուսերամարտ, ոչ թե սիրախաղ հիշեցնել:
բ) Հակադրվելը: Այս թակարդի լուծումն աղջկա համար «բայց դու ինչքան լուրջ ես ամեն ինչ ընդունում», «քո հետ կատակ անել չի լինում», «նեղացկոտ ես» արտահայտություններն են: Եթե նրանից մի քայլ առաջ ընկնես, կարող ես հենց նրա այդ միջոցներն իր դեմ օգտագործել, իսկ քանի նա շփոթված նայում է սեփական պարպված ատրճանակներին, որոնք այս քայլի ընթացքում էլ չեն կրակի, կարող ես խաղը շրջել քո ուղղությամբ:
Այսօր՝ այսքանը: Հետո էլի կշարունակեմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ