Տրիբուն-ի խոսքերից
Ժողովուրդ մուֆթա բազար եք անում պարզ հարցերի շուրջ, դրա համար էլ խառնվել եք իրար համ էլ մեզ եք խառնել իրար:
Եկեք պարզ նայենք հարցերին ու սկսենք մեր նպատակներից, որպես Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիներ: Ի՞նչ ենք ուզում մենք.
1. Ուզում ենք, որ Հայաստանը դառնա նորմալ երկիր - տիպա դեմոկրատական, զարգացած տնտեսությամբ, արդար, հավասար:
2. Ուզում ենք Ղարաբաղը մերը լինի, ուզում ա անկախ հռչակվի ուզում ա միանա Հայաստանին դառնա Գեղարքունիքի պես մարզ:
3. Ուզում ենք հարևանների հետ փակ սահման չլինի, գնանք գանք, առուտուր բան անենք, տիպա տարածաշրջանը զարգանա:
Հիմա, ի՞նչ ունենք մենք.
1. Բացի Ղարաբաղից, մի երկու չռթ ավել գրաված տարածք:
2. Փնթի ուզուրպատորների իշխանություն:
3. Լիքը տալիքներ
Ինչի՞ կարանք տեսականորեն հասնենք.
1. Ղարաբաղը իրա կողքերով խելոք տալիս ենք թուրքերին, սահմանները յա բացվում են յա փակ էլ մնում են, տալիքները փակվում ենք, մենք մնում ենք մեր փնթի ուզուրպատորների հետ:
2. Փնթի ուզուրպատորներ սաղիս տանում են պատերազմի՝ անհայտ ելքով, սահմանները մնում են փակ, տալիքները մնում են վզներիս, ու էլի մենք մնում ենք մեր փնթի ուզուրպատորների հետ:
3. Փնթի ուզուրպատորները մի ձևի համաձայնության են գալիս թուրքերի հետ, Ղարաբաղը մնում ա մեզ, կողքերը տալիս ենք թուրքերին, տալիքները փակվում ենք, ու էլի մնում ենք փնթի ուզուրպատորների հետ:
Կարճ ասած, ոնց նայում եմ, մենք մնում ենք մեր փնթի ուզուրպատորների հետ: Դրա համար էլ, մի պահ սաղս մոռանում ենք, թե էս պահին Ղարաբղը տալիս ենք, պահում ենք, պատերազմ ենք անում թե չենք անում: Առաջին գործով փոխում ենք փնթի ուզուրպատորներին, տեղները մի երկու հոգի խելքը գլխին լեգիտիմ ենք ճարում: Էս լեգիտիմները, ժողովրդի կողմից սիրված ու հարգված ասում են «սաղս գնում ենք պատերազմի, նեդեմ թուրքերի մայրիգը»: Սաղս ասում ենք «Կեցցե Հայաստանը» ու գնում ենք, քանի որ սաղս վտսահում ենք մեր սիրված ու հարգված լեգիտիմին: Կամ էլ մեր սիրված ու հարգված լեգիտիմն ասում ա «Ղարաբաղի կողքերը տալիս ենք, Ղարաբաղը պահում ենք, պատերազմ էլ չենք գնում»: Սաղս ասում ենք «Կեցցե Հայաստանը» ու համաձայնվում ենք, քանի որ սաղս վստահում ենք մեր սիված ու հարգված լեգիտիմին: Կամ էլ մի երրրորդ կամ չորրորդ կամ տասերորդ տարբերակ են մեզ ասում, ու սաղ համաձայնվում ենք: Ժող ջան, մեր պրոբլեմը փնթի ուզուրպատորներն են, քանի որ իրանք ինչ էլ անեն ՍԽԱԼ ԵՆ: Ասեն պատերազմ, Ռամի սածին ենք հանգելու, քանի որ կասկածելու ենք սրանց բռնած գործի վրա «բա որ սաղիս կուտը տալիս են, մեկա վերջը ղարաբաղը տալու են»: Ասեն «Ղարաբաղը տալիս ենք, վարյանտ չունենք, գեոպոլիտիկայա», ասելու ենք «դավաճանները ծախեցին Ղարաբաղը»:
Կարճ ասած, ելք չկա, բացի փնթիներին մի ձևի ռադ անելուց: Այ երբ սաղս վստահ կլինենք որ մեր լեգիտիմը լեգիտիմ ա, էն ժամանակ հանգիստ կարանք քննարկենք պատերազմն ա ճիշտ, թե թսիկավարի սաղ տալը: Ժող ջան, երկիրը երկկր չի: Վիշապը ճիծտ ա ասում, հըլը մի հատ Իսրայելի պես երկիր սարքենք, իրանց պես էլ բանակ պահենք ու իրանց պես էլ վստահ լինենք որ մեր իշխանությունը մեր իշխանությունն ա, տենամ քանի հոգի կարա ստեղ իրա պարտքերով ու գեոպոլիծիկայով խաղեր տա: Քանի Սերոժ ընդ քոմփանին իշխանության ա, լուծում չկա: Միակ լուծումը Հայաստանում հեղափոխությունն ա: Ոնց ուզում ենք անենք, բայ պիտի անենք, թե չէ Ղարաբաղն էլ ենք տալու, մնացածն էլ վրից:
Փաստորեն Հայաստանը պիտի ափըռ–ցըփռ պարտքեր վերցնի ու քամուն տա, իսկ փոխարենը վճարի Ղարաբաղով… Իսկ չի լինի՞ էդ փողը ուտողներին որպես մսացու վերադարձնենք պարտատերերին։ Դուբայը դեֆոլտի առաջ էր կանգնել, իմացա՞ր ինչ եղավ, աչքիս քաղաքի կեսը պարտքի տեղ տվել են
Ուրեմն դու պարտք վերձնելուն դեմ չես, ու դրա փոխարեն Ղարաբաղը տալուն էլ դեմ չես
Մեջբերել
Ես չեմ պատկերացնում թե ինչքան փող պիտի տաս գեներալին, որ նահանջ ու պարտությունը կազմակերպի այնպիսի բնական դերասանական խաղով, որ որևէ զինվորի մտքով չանցնի 30 հատ փամփուշտ դատարկել սույն գեներալի գանգատուփին… Դու պատերազմական ալգորիթմներին ծանո՞թ ես։ Ուրեմն ցանկացած դավաճանական քայլ զռում է պատերազմում այնպես՝ որ վերջին հոգնած զինվորի մոտ է կարող են տարակուսանքներ առաջանալ, իսկ մսաղացի համար ցանկացած գեներալ կարող է շատ թանկ վճարել, համենայն դեպս իրենց տված փողը չի փրկի։ Ու հաշվի առ, որ պիտի ողջ ճակատի գեներալներին իրենց կորպուսների հրամանատարներով կաշառես ու ստիպես կլոունություն անել… էդքան էլ հեշտ գործ չի ապեր։
Էջանիշներ