Կազմակերպված մատերիա՝ գիտակցություն

[Դատարկություն]

Ինչ վերաբերվում է գիտակցության իլուզիայի մասին, որը նշել է Դատարկությունը:
Գիտակցության իլուզիան իհարկե հնարավոր բան է, բայց մարդը շատ ոլորտներ ուսումնասիրելիս օգտագործում է ոչ միայն սեփական զգայարանները, որոնք կարող են իլուզիա ու խաբեություն ստեղծել, այլ տարբեր տեսակի չափիչ սարքեր ու ուսումնասիրվող մատերիայի այնպիսի ազդեցություններ, որոնք նույնիսկ մեր զգայարանները ի վիճակի չեն ֆիքսել: Օրինակ հենց բազմաչարչար մութ մատերիայի գոյությունը մենք չէինք էլ նկատի, եթե չլիներ նրա գրավիտացիան: Իսկ գրավիտացիան զգայարաններով չենք զգում, այլ միայն տեսնում ենք նրա ճկած տարածություն-ժամանակային ցանցը, որը ուղիղ հետագծերը ճկում է շրջանաձև ուղեծրերի:
Մատիրցայի գաղափարը տվյալ դեպքում ռեալ չէ: Այն ինչ մենք հայտնաբերել ենք, ավելի քան իրական է ու գոյություն ունի անկախ մեր գիտակցությունից ու զգայարաններից: Տիեզերական զոնդերը, որոնք չափում են տիեզերքի ռադիացիան, չեն կարող ունենալ իլուզիաներ, կամ հենց նույն իլուզիաները, որոնք մենք կունենաինք:

Ահա հասկանում եմ, որ ամեն բան չէ, որ մեր զգայարաններով ընկալում ենք, բայց ցանկացած սարքի ցուցադրած արդյունքները, մենք ընկալում ենք մեր զգայարաններով և ապա կատարում մեր զգայարանների ընկալածի հիման վրա մեր եզրահանգումները, որը արդեն բարձրագույն ճանաչողական գործընթացն է, այսինքն, եթե մեր զգայարանները կամ մտածողությունը մեզ ստի, ամեն դեպքում, նույնիսկ ամենաճշգրիտ սարքի ժամանակ սխալ արդյունքը ապահովված է, մենք ուրիշ տարբերակ չունենք արտաքին միջավայրը ուսումնասիրելու համար: Կամ երկրորդ դեպքի համար. իրականում սարքը գոյություն չունի, մեր նյարդային համակարգը ստիպում է զգալ ինչ - որ սարքի գոյություն, ազդակներ փոխանցելով դեպի ռեցեպտորներ, ապա զգայարաններով ընկալում է նրա արդյունքները նույն կերպ և մենք կատարում ենք սխալ եզրահանգումները:

[Elmo]

Ահա հասկանում եմ, որ ամեն բան չէ, որ մեր զգայարաններով ընկալում ենք, բայց ցանկացած սարքի ցուցադրած արդյունքները, մենք ընկալում ենք մեր զգայարաններով և ապա կատարում մեր զգայարանների ընկալածի հիման վրա մեր եզրահանգումները, որը արդեն բարձրագույն ճանաչողական գործընթացն է, այսինքն, եթե մեր զգայարանները կամ մտածողությունը մեզ ստի, ամեն դեպքում, նույնիսկ ամենաճշգրիտ սարքի ժամանակ սխալ արդյունքը ապահովված է, մենք ուրիշ տարբերակ չունենք արտաքին միջավայրը ուսումնասիրելու համար: Կամ երկրորդ դեպքի համար. իրականում սարքը գոյություն չունի, մեր նյարդային համակարգը ստիպում է զգալ ինչ - որ սարքի գոյություն, ազդակներ փոխանցելով դեպի ռեցեպտորներ, ապա զգայարաններով ընկալում է նրա արդյունքները նույն կերպ և մենք կատարում ենք սխալ եզրահանգումները:

Էդ տարբերակը զուտ որպես մոդել հնարավոր ա, բայց ռեալ չի: Եթե նույնիսկ ռեալ ա, ապա էդ սիմուլյատորը տիեզերքից էլ բարդ պետք ա լինի: