Արտ ջան, հինը չգիտեմ, բայց էդ ինչիա չարդարացված? Եթե մտնում եմ պայքարի մեջ, ուրեմն գոնե որոշակի տեսլական պետքա ունենամ: Հասկանում եմ ինչ ես ասում: Որ լիդերի համար չես պայքարում: Բայց իմ, քո, մյուսի հաղթանակի դեպքում երկրի ղեկը տալիս ենք էդ լիդերի ձեռքը: Եթե հաղթենք, բայց էլի նույն տաշտակի առաջ կանգնենք, էլ քանի կոպեկ արժի էդ պայքարը? 88-ին իհարկե լիդերների համար չէին պայքարում, բայց վերջիվերջո լիդերն էլ ա չէ կարևոր? Պայքարը գլխավորողիցա շատ բան կախված: Էն ժամանակ Լևոնի ու Ղարաբաղ կոմիտեի անունով երդվում էին: Իրականում հակասություն չկա: Շատ մարդիկ հենց էդ պասիվության պատճառով են հեռանում շարժումից: Խոսքն այստեղ իմ մասին չի:
Ասում ես պատասխանատվություն: Հարգելիս, գնում ընտրում եմ, հետո պարզվումա որ իմ ձայնից մարդիկ հրաժարվում են: Որպես քաղաքացի քվեարկելը իմ պարտականություննա, որն էլ կատարում եմ: Մեկ էլ ստացվումա, որ ձայնս կամ կեղծվումա, կամ էլ տեղա հասնում, բայց ում համար որ քվեարկել եմ յանա տալիս: Բայց ոչինչ, մեկա գնալու եմ ընտրության: Ինչքան ուզում են բոյկոտ-մոյկոտ ասեն:
Առաջնորդ հետո շարժում, թե շարժում հետո առաջնորդ... հավի-ձվի պատմություննա հիշեցնում: Դժգոհ մարդիկ շատ կային, բայց էդ ամեն ինչը կազմակերպվեց, ընդհանուր տեսք և ուղղվածություն ստացավ միայն ԼՏՊ-ի քաղաքականություն վերադառնալուց հետո:
Էդ քո ասած "հաճույքից" բոլորիս էլ բաժինա ընկնում, անկախ այն բանից ոնց ենք մտածում:
Նշածդ երեք կատեգորիաների միջև պատասխանատվության բաժանվելու մտքին համամիտ եմ:
Չուկ ջան, շատերի համար ՀԱԿ-ին քննադատելը հաճույքի բաժին չի, այլ դառը կորիզ: Այսպես ասած լավ օրից չի որ քննադատում են: Իսկ թե ինչիա ամեն մեկը մի տարբերակ առաջ քաշում, որովհետև ընդհանրապես որևէ տարբերակ չեն տեսնում: Դրա համար էլ մարդա իրա տարբերակն առաջա քաշում, մեկ էլ տեսար ղուշի թևով գնաց հասավ ուր որ պետքա
Օրինակ որ մի կերպ չեմ ընդունում ընտրություն բոյկոտելու գաղափարը:
Ապ, փետրվարին միլիոնից ավել քաղաքացի հայտնվեց, հիմա էլի կորան էդ քաղաքացիները? Էդ հո գրիպ չի հիվանադանան առողջանան:
Տրիբուն-ի խոսքերից
Մեջբերել
/:
Էջանիշներ