Մեջբերում Տրիբուն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Աշխարհում խաղաղություն ?? Աստղո ջան, աշխարհում արդեն ահագին ժամանակ ա խաղաղություն չկա. Իրաք, Պաղեստին, Կովկաս, Բալկաններ, Աֆղանստան, Պակիստան-Հնդկաստան, Սուդան, Սոմալի, Ռունդա, Ուգանդա, Բուրունդի, Լիբերիա, Չեչնիա, Թուրքիա: Ու էս ամեն ինչը բալանսի խախտվելուց հետո: ՄԱԿ-ը յա եղած, յա չեղած: Ու ահագին սպասելիքներ ունենք, հանձինս Իրանի: Իսկ մինչև էս վերջիններս, երկրորդ համաշխարհայինից հետո, ջանս, Կորեա, Վիետնամ, Աֆղանստան, Իրան-Իրաք, Իսրայել-արաբական աշխարհ: Որն ասեմ ? ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհուրդը պատերազմից հետո քարտեզ գծող կառույց ա, ու մեծերին, իրանց գործերը անելուց հետո, հավաքում ա մի տեղ, որ աշխարհի կադաստրային արժեքը որոշեն: ՄԱԿ-ը մի գլուխ Իսրայելին դատապարտող որոշումա ընդունել, հետո ? Մեզ էլ ա դատապարտել մի անգամ, կարծեմ:

Ես ցեղասպանության հարցով ՄԱԿ-Մուկ-դատարան մատարան խառնելուն միշտ էլ սկեպտիցիզմով եմ վերաբերվել: Ոչ մի ռեալ օգուտ դրանից ակնկալել պետք չի: Բայց հիմա, մեր քյալամների ստորգրած վերջին արձանագրություններից հետո, կարծում եմ, որ ինչ-որ մի ձևի մեր հիմնական կոզրը պահել պետք ա, կլինի ՄԱԿ-ում թե ուրիշ տեղ: Մարդկությունը չպիտի հանկարծ, մի արձանագրության ստորագրումից հետո, հայերի ցեղասպանությունը գրի սառույցին, թուրքերին էլ սարքի աշխարհի ամենաքաղաքակիրթ ազգ: Էտ արդար չի: Բայց էլի, դա միջազգային դատարանների ու անվտանգության խորհուրդների հարց չի: Մեր հարցն ա ու մեր պրոբլեմն ա:

Իշխանությունների տեղը ունենք քյանդրբազների կոդլ: Մեր միջազգային դիրքերը, նույնիսկ մեր նման փոքր երկրի համար հավասարացվել է հողին: Ունենք ախմախ երկիր, մեր դիրքն էլ աշխարհում ախմախ դիրք պիտի լինի, ու բոլորը թքած պիտի ունենան մեր վրա էլ մեր ցեղասպանության վրա էլ: Հիմա մենք մեր ցեղասպանությունով ոնց որ աշխարհի համար ավելորդ բեռ լինենք, քանի որ մեզանից բան չենք ներկայացնում. քոսոտ ենք, ազատ չենք, բայց բարձր նվում ենք:

Այ հենց կունենանք նամուսով երկիր, նորմալ իշխանություն, որը մեզ նորմալ կներկայացնի աշխարհին, ՀԱՅ-ի իրավունքը ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ պաշտպանված կլինի, էտ ժամանակ էլ բարձր կարանք խոսենք մեր պրոբլեմների մասին ու մեզ կլսեն: Հիմա, երբ մենք խոսում ենք մեր պրոբլեմների մասին, թողնում ենք կոմպլեքսավորված հիվանդների տեղ, քանի որ ցեղասպանության հետևանքով մեկ ու կես միլոին կոտորվել ա, մի էտքան էլ գաղթել թուրքերի ձեռով, իսկ հիմա տոչնո էտքան էլ գաղթել ա Հայաստանից անվերադարձ, ու հայերի ձեռքով: Ինձ որ լսեք, պետք ա պայքարել էս պահին իրականացվող Ցեղասպանության դեմ, որ վաղը թուրքերի արած ցեղասպանության պահանջատեր ժառանգներ մնացած լինեն Հայաստանում:
Գրառմանդ վերջին մասին հետ լիովին համաձայն եմ:

Բայց համաձայն չեմ խաղաղության պահով. Գնել ջան, ես էդքանը գիտեմ, բայց եթե հաշվի առնենք, որ էդ մանր պատերազմների փոխարեն կարող էր սանձազերծվել 3-րդ համաշխարհայինը, ապա սա որակում ենք որպես խաղաղության ժամանակաշրջան: Եթե իրերին տանք իրենց անունները, ապա մենք էլ Տաք պատերազմի մեջ ենք: Սառը պատերազմը նրանով է առանձնահատուկ, որ ստեղծվել են զենքեր, որոնք զսպել են հակամարտող կողմերին: Ու ես չեմ կարծում, որ Սառը պատերազմը ավարտվել է. այժմ էլ ինչպես մինչև 91 թիվը ԱՄՆ-ի ու Ռուսաստանի փոխարեն պատերազմում են իրենց ազդեցության ոլորտի երկրները (client states): Ու ինչպես Սառը պատերազմի ժամանակ Կուբայի ճգնաժամը սպառնում էր, որ Սառը պատերազմը կվերածվի Թեժ պատերազմի, այս անգամ էլ դա Վրաստանն էր առավելապես: Միակ տարբերությունը այն է, որ որոշ պետություններ կամ խմբավորումներ հայտ են ներկայացրել՝ ուժային կենտրոն դառնալու:

Անվտանգության խորհուրդը մեզ չի էլ դատապարտել. մեր մասին ընդունած բանաձևը մեզ խնդրում է, որ միջնորդենք Ղարաբաղի իշխանությունների մոտ՝ համաձայնության գալու, կրակը դադարեցնելու... ոչինչ չասող ու չպարտադրող բանաձև: Բայց էլի եմ ասում. Ադրբեջանի հետ Ռուսաստանն է այս հարցը կարգավորելու, կարծում եմ՝ արդեն իսկ ինչ-որ պայմանագիր կնքվել է նրանց միջև՝ Ղարաբաղի շուրջ:

Իմ ասածը այն էր, որ Անվտանգության խորհրդում հավաքված են այն պետությունները, որոնցից էլ կախված է խաղաղությունը. այն կլինի, թե չի լինի, նրանք են որոշում: Ու այս կառույցի լրջությունը հենց դրանում է: Եթե, էլի եմ ասում, ՄԱԿ-ը լուծարվի երբևէ, այս խորհուրդը կամ կվերածվի ինքնուրույն կառույցի կամ կձևավորվի մի ինչ-որ նոր պայմանագիր՝ հանուն խաղաղության ու անվտանգության: Հասարակ օրինակ բերեմ. այսօր գլոբալ տաքացման դեմ միտինգներ են լինում, կոնֆերանսներ, պայմանագրեր են կնքվում... ու ինչի՞ այդ հարցին լուծում չի տրվում: Միայն նրա համար, որ գլխավոր արտանետողները, մթնոլորտը կեղտոտողները տերություններն են. նրանք չեն միանում այն համաձայնագրին, որով պետք է կրճատվեն արտանետումները, արդյունաբերական ձեռնարկությունների թիվը, ու պայմանագիրն էլ անիմաստ է դառնում: