«Ծիածանագույն ոտանավորներ»

[Ֆոտոն]

Այս թեմայով միավորելու եմ փոքրաքանակ «բանաստեղծություններս», որոնք ուսանողական տարիներին եմ գրել: Ե՛վ իմաստային, և՛ ձևի մեջ, և՛ լրջության աստիճանով բազմազան են:

Այս թեման նախատեսված չէ պոեզիայի ակնկալիք ունեցողների համար: Այդ պատճառով այն չեմ պիտակել արձակ կամ պոեզիա:

[Ֆոտոն]

Թռե՜ք, հրեշտակներ

Փախչել, հեռանալ, ամեն ինչ մոռանալ,
Ննջել, քնանալ, լոկ մեկ անգամ մեռնել,
Կամ դրախտում, կամ էլ դժոխքում լինել,
Կամ մահկանացուների շարքում տանջվել:

Սպիտակ աղավնիներ, թռե՜ք անկաշկանդ,
Թռե՜ք ազատորեն դեպ անհունություն,
Տարե՜ք, հասցրեք իմ բարի լուրը
Իմ անուշ, իմ քնքուշ, հուշ դարձած սիրուս:

Ասացե՛ք նրան, որ ես կամ, սպասում եմ,
Որ ես անհամբեր լալիս եմ այստեղ,
Հոգնատանջ ձայնով կանչում եմ նրան,
Թե` արի՛, առանց քեզ չունեմ ես կյանք:

Դե թռե՜ք, հրեշտակնե՛ր, սպասում եմ, շտապեք,
Նրար ահարկու սարսափով վախեցրեք,
Համոզեք, թող գա, տառապում եմ ես շատ,
Էլ ապրել չեմ կարող, շտապե՜ք, սլացե՜ք…

[Ֆոտոն]

Հիմա՞ր, թե՞ խելոք եմ ես...
«Մոլորություն»


Ինչքա՜ն ապուշ ու հիմարն եմ ես, որ...
-------------------------------------------
-------------------------------------------
------------------------------------------

Բայց նույնքան էլ խելացի եմ, որ գիտեմ, թե
Ինչքա՜ն ապուշ ու հիմարն եմ ես, որ...
-------------------------------------------
------------------------------------------


Բայց ինչքա՜ն հիմարն եմ, որ կարծում եմ, որ
Խելոք եմ, որ գիտեմ, թե
Ինչքա՜ն ապուշ ու հիմարն եմ ես, որ...
------------------------------------------

Բայց եթե ես հիմար լինեի,
Ինձ չէիր սիրի դու՛, հենց դո՛ւ,
Իսկ եթե խելացի լինեի,
Էդքան չէիր հիմարացնի ինձ դու՛, ախր հենց դո՛ւ:

Բայց, նույնիսկ եթե խելացի եմ ես,
Դա երբևէ չի բացառում, որ ես
Կարող է՝ հիմար ու ապուշ եմ նաև:
-----------------------------------------


Արդյունքում՝ ես չգիտեմ.
Խելացի՞, թե՞ ապուշ եմ ես:
Ու հիմա կռվում եմ ես, կռվում,
Հաղթում եմ ե՛ս, պարտվում եմ ե՛ս, ապու՛շ,
Որովհետև կռվում եմ ինքս ինձ հետ,
Լսո՞ւմ ես, դու՛, անցո՛րդ, սիրելի՛ս:
Այսինքն՝ կռվում եմ, բայց...
Արդյունք չկա, ........, զրո:...

Դե՛, օգնի՛ր վերջապես, մի՛ քարացիր այդպես:
Ասա՛ քո անօգուտ կարծիքը գոնե,
Հիմա՞ր, թե՞ խելոք եմ, թե՞ և՛ մեկը, և՛ մյուսը:
Միգուցե ուրի՞շ բան է, հը՞ ...

[Ֆոտոն]

Ոչ մի բան

Հանկարծ դու չլացե՛ս,
Չէ՞ որ դու ուժեղ ես,
Կամ էլ թե ի՞նչ է,
Դիմացինի՞դ մեղքն է:

Երբ որ դու նեղված ես,
Ազդում են քեզ վրա
Ե՛վ անմիտ խոսքերը,
Ե՛վ հայացքներն անլվա:

Մի՞թե դու անուժ ես
Ու այդքան տկար ես,
Որ լալով պաշտպանվես`
Արդարությունդ երգես:

Բավական է, լռի՛ր,
Թաքցրո՛ւ անզորությունդ,
Հաշվի՛ր հաղթանակներդ,
Ե՛տ նայիր վերջապես:

Մի՞թե չես տեսնում, որ
Մարդիկ գազաններ են,
Որ եղել են, կան,
Ջունգլիում էլ կապրեն:

Մարդիկ անաստված են,
Մի՞թե դեռ պարզ չէ քեզ,
Ախր դու գիտես նրանց
Բավականին երկար:

Ճանաչում ես նրանց,
Շփվում ամեն վայրկյան,
Բայց միևնույնն է, հա՞,
Չես հավատու՞մ դու քեզ:

Չես էլ հավատում, որ
Ճիշտը տեսածդ է,
Երազում ես անվերջ`
Կյանքը տհաճ մղձավանջ:

Դե՛, իջի՛ր վերջապես,
Իջի՛ր երկրային կյանք,
Իրականը դառն է,
Անարդար, գայլային:

Վերջ չկա այս կյանքին,
Շուրջն ամենն իրականն է,
Ամենուր օրենքն այլ է,
Պիտ ընդունես լոկ այսպես:

Կյանքը պարզ խնդիր է,
Մեկ անգամ մեկի պես,
Օրենքն էլ մեկն է ու
Ամենադյուրինը:

Կյանքը կռիվ հավետ
Ուժեղի ու թույլի,
Ապրում է հաղթողը,
Ուժեղն ու լկտին:

Ընդունի՛ր այս միտքը,
Ընտրի՛ր դերդ այս կյանքում,
Կա՛մ թու՞յլ և կա՛մ ուժե՞ղ,
Տե՛ս կյանքն ինչպես այն կա:

Դարձի՛ր լկտի, ուժեղ,
Կամ մնա՛ թույլ ու խեղճ,
Ընտրությունը քոնն է,
Միայն թե շտապի՛ր, ընկե՛ր:

[Ֆոտոն]

«Ոչ մի բան» - ը, ինչպես նկատեցի, կամ էլ դեռ շուտ է, էդքան էլ դուրեկան չէ, երևի իր ավարտի պատճառով:

Սա գրել եմ աշխատանքի ընթացքում, շատ լկտի միջավայրում, որտեղ արդարություն, ճիշտ ու նման ուրիշ հասկացությունների չկային:
Սա կոչ էր ինքս ինձ. հուսահատ վիճակից ինքնուրույն ելք գտնելու փորձ:

[Ֆոտոն]

Պատը

Պատը արգելք է, պատերը պաշտպանում են,
Պատը հարթ է, պատերը դատարկ են,
Պատերը պտտվում են, պատերը ճնշում են,
Պատերը մեկուսիչ են, պատերը գրկում են,

Պատը սպիտակ է, սենյակը լուսավոր է,
Պատը իմն է, սենյակը հաճելի է,
Պատն ամուր է, սենյակն ապահով է,
Պատը վստահված է, սենյակում հանգիստ է:

Պատերը լուռ են ու իմաստուն են,
Պատերն ուժեղ են, քանի միասին են,
Պատերն ընկերներս են, սրտակիցներս են,
Պատերը տեսել են իմ արցունքները,
Իմ ուրախությունն ու իմ լռությունըշ
Լսել են իմ երգն ու ահավոր ճիչը,
Գիտեն իմ բոլոր գաղտնիքներն ու դասերը,
Դժվար է ասել, թե ինչ չգիտեն իմ մասին:

Պատերն ազնիվ են ու սրտաբաց,
Պատերն անկեղծ են ու շատ համեստ,
Պատերն ավելի հավատարիմ են,
Քան ցանկացած մեկ այլ էակ:

Պատերն իմ պաշտպաններն են,
Պատերն իմ ընկերներն են,
Պատերն իմ ջերմությունն են,
Պատերն իմ մթնոլորտն են,
Պատերն իմ կյանքն են,
Պատերն իմ տունն են,
Պատերն իմ ուժն են,
Պատերն այսքա՜նն են, իսկ դու՞ք:

[Ֆոտոն]

***

Ես կրկին փակում եմ աչքերս
Ու կյանքին նայում եմ սրտանց,
Ժպտում եմ խաղաղ ու սիրով,
Վերստին ապրում եմ, շնչում:

Ահա կրկին իմ մեջ ծաղկում է
Լույսը, հույսն ու կյանքի սերը,
Կրկին լցվում եմ ջերմ արևով,
Ճախրում, սավառնում ամպերում:

Րոպեն վարարուն բնություն,
Ժպիտս անսպառ, բերկրալի,
Միտքս հանդարտ, պարզ` մանկան պես,
Ծաղիկները ժպտուն, նազելի:

Շունչս բացվում է թարմությամբ,
Աչքերս բացվում են սիրով,
Քնքշանքն է պարուրում հոգիս.
Սերս ինձ իր մոտ է կանչում:

[Ֆոտոն]

Թեմայից փոքրիկ շեղում:

«Ես կրկին փակում եմ աչքերս» գրելուց մի քանի ամիս անց, շատ անսպասելի, ծնվեց մեղեդին:
Իմ ամենասիրելի երգերից է հիմա, որ ցանկացած տրամադրության ժամանակ էլ երգում եմ:

[Ծով]

բարի ա շատ

[Ֆոտոն]

Բացասական վարկանիշեր, բողոքներ ու բացասական կարծիքներ էի ակնկալում, էլի ակնկալում եմ:

Ծով ջան, շնորհակալ եմ առաջին մեկնաբանության համար: Քո ամեն բառը կարևոր է ինձ համար: Չնայած ես գրական հավակնություններ չունեմ:

[Yevuk]

Ֆոտոն ջան, շատ գեղեցիկ ու անուշ ես գրում… Ապրե՛ս: Ես ճիշտ է գրականագետ չեմ, բայց ինձ անչա՜փ դուր եկան, շատ հոգեհարազտ էին ինձ…

[Ֆոտոն]

Կերե՛ք ինձ

Ծծե՛ք, փորե՛ք ինձ, ի՛մ մտքեր,
Կերե՛ք, լափե՛ք ինձ, ա՛յ մտքեր,
Ու հոշոտե՛ք իմ պիղծ հոգին,
Ես ձեզ ողջ կյանքն եմ իմ տալիս:

Բզկտե՛ք ինձ, հոշոտե՛ք ինձ,
Մերկացրե՛ք ու անզգայացրե՛ք,
Ես խենթ եմ, գիժ, էլ չգիտեմ ինչ եմ,
Սպանե՛ք, որ փրկվեմ իմ նամշած կյանքից:

Հ.Գ. Զայրույթի ամենաթեժ պահիս եմ գրել:
Էսքան հազվադեպ եմ ջղայնանում:

[Ֆոտոն]

Ա՛յ ... անանուն

Երբ քեզ տեսա, դու չգիտես, թե ինչ եղավ
ինձ հետ, ա՛յ ... անանուն:

Դու չես էլ պատկերացնում, թե ինչքան
ընկավ իմ տրամադրությունը...
Ո՛չ խոսել, ո՛չ ժպտալ էլ չեմ ուզում,
նույնիսկ ուղեղս դադարել է մտածել:

Դու անցար այնպես, կարծես չես ուզում
խոսել հետս, կարծես միևնույնն է. Կա՞մ, թե՞ չկամ ես:

Անցար ու չբարևեցիր, անցար ևս մեկ անգամ,
բայց կրկին չասացիր ոչինչ.
Մի՞թե ասելիք չունես:

Կարծես ինձ չես ճանաչում, կարծես ես
վտանգավոր եմ քեզ համար,
Մի բառ ասել էլ չե՞ս կարողանում:

Բուժեցիր իմ վերքերը, նվիրեցիր սեր,
Բայց ավա՜ղ...
Նոր տեղերից վերքեր բացեցիր ու հեռացար դաժանաբար:
Մի՞թե դա տղամարդկություն է:

Չասել մի բառ, չկիսվել, չպատասխանել
Մինչև ե՞րբ, մի՞թե դա հարցի լուծում է:

Միևնույնն է, ես քեզ պես չեմ վարվի.
մի օր կասեմ ասելիքս:
Հետո, ինչպես կուզես, շարունակիր ճանապարհդ:
Ոչինչ էլ չեմ մաղթում քեզ:


Հ.Գ. Վաղուց չէի թերթել: Շատ պարզունակ եմ գրել: Ապրված, բայց անտաղանդ տողեր են ըստ իս:

[Ֆոտոն]

Ներողություն եմ խնդրում ձեր համբերությունը չարաշահելու համար: Էլի անտաղանդ, ապրված, կիսասիրահարված ուսանողական տողեր:

***

Հիշում եմ ես քեզ,
Տանջվում առանց քեզ,
Կոչում եմ ապուշ, քե՛զ,
Ուզում եմ տեսնել քեզ:

Անում եմ հիմա ես դաս,
Լսում ծանոթ ձայնդ,
Ինձ բորբոքում է անհոգ ձայնդ,
Արդյոք դու զգու՞մ ես ինձ հիմա:

Քո ձայնի ներքո չեմ կարող կարդալ,
Չեմ հասկանում այլևս մի բառ,
Թքած լաբորատորի վրա,
Մի՞թե դու ինձ չես մոտենա:

Կարծում էի՝ լավ ես ինձ հասկանում,
Կարծում էի ճիշտ ես հասկանում,
Բայց, թերևս, սխալվեցի ես.
Երևի դու ինձ չես էլ հասկանում.

Ո՛չ հիշում, ո՛չ զանգում, ո՛չ էլ մոտենում ու խոսում ես հետս:

[Ֆոտոն]

Փախուստ

Փախչե՛լ, սուրա՛լ, սլանա՛լ այստեղից,
Փախչե՛լ, փրկվե՛լ, վերքն ապաքինել,
Փախչե՛լ, լքե՛լ այս մութ անկյունիկը,
Փախչե՛լ, որ կորչեն բոլոր հուշերը:

Եվ մտածել, թե մի փախուստով
Կբուժվի վերքը երբևէ չեղած,
Եվ մտածել, թե այդ փախուստով
Կփոխվի այս մութ աշխարհը լույսով:

Ո՛չ, կյանքը նույնն է ամեն-ամեն տեղ,
Թե երեկ, թե այսօր, կամ էլ մեկ այլ օր,
Այստեղ, թե այնտեղ, կամ էլ մեկ այլ տեղ,
Եղել է, կա, այդպես կլինի հավետ:

Փախուստը հույս չէ, իսկ կյանքը հրաշք չէ,
Թե կարող ես լքել, հեռանալ հավետ,
Թե դյուրին ճամփով երկնքում սավառնես,
Թռի՜ր, իմ հոգյակ, թռե՜ք, իմ երազներ,

Բարո՜վ մնաք…