Մահ... իսկ հետո՞

[Ariadna]

Ariadna: Նույն հաջողությամբ կարելի է հիշել տարածված հումորը՝ «Այս կյանքն է լավ, թե՞ ՄՅՈՒՍԸ…- Մյուսը: Ինչու՞...- Եթե ՄՅՈՒՍԸ վատը լիներ, գոնե ինչ-որ մեկը ետ կգար»

Ձեր պապիկը գրեթե Նապոլեոնի իրատեսությունը ուներ. «մեզանից հետո ջրհեղեղ»: Եթե խոսքը վերաբերվում է մի ժողովրդի, կամ մշակութային արժեքների՝ մանգամայն սխալ ու անհոգ հայտարարություն է, իսկ անհատի վերաբերյալ՝ մեջը ճշմարտության մասնիկ կա:

Իսկ բախտագուշակության ու ՉԹՕ-ների վերաբերյալ Ձեր ասածները վտանգի տակ են դնում Ձեր իսկ ընդհանուր տեքստը՝ «թեմայից դուրս» /ինչպես իմը՝ ոչ վաղուց/

Բայց քանի որ խոսք գնաց այդ մասին, արժե արդարացիության համար նշել, որ այդ «սավառնող պնակների» մասին ամբողջ աղմուկն ու ինտրիգները ՓԱՍՏԵՐ չեն, այլ ՎԱՐԿԱԾՆԵՐ, և եթե նույնիսկ մի օր պարզվի դրանց իրականությունն ու նյութականությունը՝ ամենևին էլ չի նշանակի, որ այդ օրը օրացույցի վրա պիտի նշվի որպես անդրշիրիմյան աշխարհի բաց դռների օր:
Ոչ մեկը առ այսօր ԱՅՆ ԱՇԽԱՐՀԻՑ դեռևս «ռեպորտաժ» չի բերել, ողջամտություն ունենանք լռելու դրա գոյության մասին:

Հարգելի Interdenominational, թերևս գրածիս իմաստը չեք հասկացել, փորձեմ բացատրել, ես ընդամենը ասում եմ, որ էդ էն թեման է, որի մասին ոչ ոք չի կարող 100% վերջնական որևէ բան ասել, ընդամենը դա է իմ ասածը։ Ինչ վերաբերում է պապիկիս, թերևս էլի չեք հասկացել գրածիս իմաստը, ասածս այն է, որ պետք չի էդքան սևեռվել էդ թեմաների վրա, քանի դեռ ապրում ես, ապրի, իսկ մահից հետո թե ինչ կլինի, ապրելու ընթացքում պետք չի դրա վրա էդքան կենտրոնանալ։ Խոսքը չի վերաբերում բնականաբար ժողովրդին ու մշակութային արժեքներին, իմ պապիկը էնքան բան է արել մեր ազգի համար՝ թե գիտության բնագավառում, թե գրականության, թե արցախի ազատագրման համար, որ դրա գոնե կեսի չափը մեզնից յուրաքանչյուրը աներ, հիմա էս ձևի երկիր չէինք ունենա։
Ինչ վերաբերում է թեմայից դուրսին, ասեմ, որ բախտագուշակությունը և ՉԹՕ–ները կապված են թեմայի հետ, և իմ տեքստը, եթե հիշում եք, միայն դրանց մասին չէր, դա ընդամենը գրել էի որպես ևս մի երևույթ, որը գիտականորեն անբացատրելի է, բայց իրականում գոյություն ունի։

[armena]

ես համաձյն եմ էն բոլոր վարկածների հատ,որ քննարկվեցին:Ինչ վերաբերվում է մահին ու դրա հետ կապված ամեն բանին,ապա մենք չենք կարող իմանալ ճշմարտությունը:լավ է մտածել մի բանի շուրջ,որ մեզ հետ է:

[dvgray]

իրականում շատ հետաքրքիր վերսիա են առաջ քաշում շատ կրոնավորներ:
Դա է "կյանք , մահվանից հետո"
իսկապես, միթե՞ հնարավոր է դա: Ստացվում է, որ մարդ մեռնում է, որ կյանք մտնի՞: էտ դեպքում մինչև մեռնելը՞ ինչ է անում մարդը : չի ապրում՞:

[Ուլուանա]

իրականում շատ հետաքրքիր վերսիա են առաջ քաշում շատ կրոնավորներ:
Դա է "կյանք , մահվանից հետո"
իսկապես, միթե՞ հնարավոր է դա: Ստացվում է, որ մարդ մեռնում է, որ կյանք մտնի՞: էտ դեպքում մինչև մեռնելը՞ ինչ է անում մարդը : չի ապրում՞:

Երկու դեպքում էլ ապրում է։ Իսկ ինչո՞վ է մեկը մյուսին խանգարում։

[Արծիվ]

իրականում շատ հետաքրքիր վերսիա են առաջ քաշում շատ կրոնավորներ:
Դա է "կյանք , մահվանից հետո"
իսկապես, միթե՞ հնարավոր է դա: Ստացվում է, որ մարդ մեռնում է, որ կյանք մտնի՞: էտ դեպքում մինչև մեռնելը՞ ինչ է անում մարդը : չի ապրում՞:

Կարելի է ասել որ յոլայա գնում (չէ սա որպես կատակ) բայց իրականաում այս կյանքը ժամանակավոր է քանի որ ապրում ենք ֆիզիկական աշխարհում իսկ այն որի մասին խոսքը գնում է կոչվում է հոգևոր աշխարհ կամ հոգևոր կյանք, այսինքն՝ ապրելու ենք հավիտյան: Իհարկե այս ամենը հավատացողի համար է ոչ թե չհավատացողի:

[Արծիվ]

Մահը դա վերջը չէ, մահը դա Անձի և Հոգու բաժանումն է Մարմնից: Մարդը իր մեջ կրում է եռակի բնություն երբեմն մարդիկ դա կապում են Սուրբ Երրորդության հետ և ինչքանով է դա ճիշտ ես հստակ չգիտեմ բայց հավատում եմ դրան: Հոգին և Անձը հավերժ են իսկ ահա Մարմինը ոչ դրա համար էլ մարմինը չի փոխադրվում հավիտենականություն: Հոգին ու Անձը մահից հետո ստանում են նոր Մարմին ( Հոգևոր Մարմին ) որը կատարյալ է և մարդ կարող է այդ նույն մարմնով տեղափոխվել երկրագնդի մի ծայրից դեպի մյուսը մի ակնթարթում: Իսկ ահա այն մարդիկ որ չեն արժանացել Երկնքի Արքայությանը ապա նրանք ստանում են նույն հոգևոր մարմինը բայց ի տարբերությամբ որ նրանք դատապարտվում են հավիտենական մահվան այսինքն՝ Գեհենի կրակին և հավիտյան տանջվում: Մի խոսքով ասած մարդ այս աշխարհը լքելուց հետո ապրում է հավիտյան կապ չունի այդ մարդը բարի է եղել թե չար: Կներեք բայց սա իմ անձնական կարծիքն է Աստվածաշունչը ուսումնասիրելուց հետո:

[dvgray]

Իհարկե այս ամենը հավատացողի համար է ոչ թե չհավատացողի:

ինչին՞, կամ ում՞ հավատացողի: 100 տոկոս կարող եմ ասել, որ Աստծո գոյությանը չհավատացող մարդ աշխարհում գոյություն չունի: բոլորն էլ այս կամ այն կերպ, այս կամ այն անվան տակ, այս կամ այն բովանդակությամբ հավատում են որ Աստված է ամենակալը:

սակայն դրախտը./ դժոխքը - դրանք ածանցիալ մեծություններ են: ինչից՞ ելնելով պետք է հավատալ ածանցիալներին: Ածանցիալնեը ընդանրապես լինում են տեսականորեն դուրս բերված ու փորձնականորեն ապացուցված: Իսկ Աստված- դա պոստուլատն է՝ աքսիոմը:

գնանք մի քիչ առաջ: Ընտրենք դեդուկտիվ մեթոդը, որը կարծում եմ աստվածաբանության մեջ պետք է լինի ուսումնասիրման հիմնական մեթոդը:
Հարց առաջին: Բնության մեջ գործում է միասնական էներգետիկ էլեկտրոմագնիսական ճառագայթման ու նրա տարբեր ձևերի մեջ հանդես գալու պրակտիկան:
Ըստ այդմ, եթե ինչ որ էներգիա, ժամանակի տվյալ փուլում մտել է մեր մեջ ու դարձել է "մարդ" , ապա երբ որ նա փոխակերպվի, այսինքն այդ էներգիան դուրս գա մեր մեջից և փոխի իր ձևը, չէ՞ որ այլևս նա արդեն մարդ չի լինի: իսկ ի՞նչ կլինի, դա արդեն ուրիշ խնդիր է: էներգիայի փոխակերպման ժամանակ էներգիան կարող է փոխակերպվել լիքը ուրիշ բաների, օրինակ դառնալ ջերմային էներգիա: Ինչու՞ է թվում որ այդ էներգիան հավերժ կպած է լինելու մեր անձին՝ որն է այս դեպքում մեջ հոգին: մերնք այդ էներգիայի ձևն ենք: ընդամենը: ու ժամանակավոր: քանի դեռ էներգիան ինչ-որ պրոցեսների հիման վրա չի անջատվում մեզանից:

[Yeghoyan]

Մեկն ընկնում է դժոխք, բայց զարմացած նկատում է, որ շուջբոլորը քեֆ, ուրախություն է ու տարբեր տեսակի Կայֆերա տեղի ունենում ու զարմացած հարցնում է, թ՞ե արդյոք էս դժոխքնա՞.......... բա՜ Սատա՜նան ու՞րա բա հավիտենական տանջանքները, բա ծծմբաթթվային լոգանքները ու՞ր են: Կայֆոտված՝ մի դժոխքաբնաակ ասումա. «Էտ՛ Հավատացիալների համարա ԱպԷ»՜......

Սա իհարկե կատակ էր, բայց ինչի՞ եք իզուր մտածում հետոն ինչ է լինելու, ունեք ներկան, ապրեք դրանով, ոչ թե մտածեք մի բանի մասին, որն անհասանելի է մարդկային ուղեղի համար:

[Շինարար]

Անգլիացի թե ամերիկացի բանաստեղծ Էդգար Լի Մասթերսը այսպիսի տողեր ունի՝

Եթե մենք ողջերս չենք կարողանում խոսել
Ծանր փորձություններից,
Ապա ինչու՞ ենք զարմանում, որ մեռյալները
Չեն պատմում մահվան մասին:
Նրանց լռությունը կմեկնաբանվի,
Երբ ինքներս մոտենանք նրանց:

[Adriano]

Հետաքրքիր հարցա մահ հետո էլ քեֆ ուրախություն

[Դատարկություն]

Մահից հետո կյանքին հավատալու խնդիրը ինձ թվում է շատ կարևոր է: Դա ինչ որ չափով հոգեբանական խնդիր է: Մարդը հավատում է, որ որոշ չափով հեշտացնի իր կյանքը, որ հավատա որ ինքը անվերջ է, որ չվախենա մահից: Ինչ դժվար է, երբ մտածում ես որ պիտի մեռնես ու այն ինչ արել ես այս կյանքում ինչ սովորել ես, ում սիրել ես, ինչի ընդունակ ես, բոլորը պիտի կորչի հավերժության մեջ, ոչ մի բան քեզնից չի մնալու ու ոչ մի բան չես հիշելու: Եթե այսպես մտածենք յուրաքանչյուր օր, ապա երևի մի քանի ամսից կմահանանք: Բայց մենք հավատում ենք..... մենք հավատում ենք որ ինչ էլ որ լինի կյանքը շարունակվում է.... ինչ արել ես, ինչ սովորել ես այս կյանքում պիտի հիշես, ում սիրել ես պիտի սերը պահես սրտիդ մեջ, պիտի չկորչի..... Ու այս պատճառով շատ հեշտ է դառնում ապրելը, մենք մտածում ենք թեև Երկրի վրա կյանքը ավարտվեց սակայն կյանքը դեռ շարունակվում է գուցե այլ մոլորակների վրա, գուցե այլ տարածություններում, դժոխքում, դրախտում, այլ կենդանիների ու բույսերի մեջ, այլ տեսքով.... կապ չունի ինչպիսին կարևորը որ ինչքան հնարավոր է երկարի մեր կյանքը...

[Skeptic]

Մահից հետո կյանքին հավատալու խնդիրը ինձ թվում է շատ կարևոր է: Դա ինչ որ չափով հոգեբանական խնդիր է: Մարդը հավատում է, որ որոշ չափով հեշտացնի իր կյանքը, որ հավատա որ ինքը անվերջ է, որ չվախենա մահից: Ինչ դժվար է, երբ մտածում ես որ պիտի մեռնես ու այն ինչ արել ես այս կյանքում ինչ սովորել ես, ում սիրել ես, ինչի ընդունակ ես, բոլորը պիտի կորչի հավերժության մեջ, ոչ մի բան քեզնից չի մնալու ու ոչ մի բան չես հիշելու: Եթե այսպես մտածենք յուրաքանչյուր օր, ապա երևի մի քանի ամսից կմահանանք: Բայց մենք հավատում ենք..... մենք հավատում ենք որ ինչ էլ որ լինի կյանքը շարունակվում է.... ինչ արել ես, ինչ սովորել ես այս կյանքում պիտի հիշես, ում սիրել ես պիտի սերը պահես սրտիդ մեջ, պիտի չկորչի..... Ու այս պատճառով շատ հեշտ է դառնում ապրելը, մենք մտածում ենք թեև Երկրի վրա կյանքը ավարտվեց սակայն կյանքը դեռ շարունակվում է գուցե այլ մոլորակների վրա, գուցե այլ տարածություններում, դժոխքում, դրախտում, այլ կենդանիների ու բույսերի մեջ, այլ տեսքով.... կապ չունի ինչպիսին կարևորը որ ինչքան հնարավոր է երկարի մեր կյանքը...

Շատ ճիշտ եք ասում,

Բայց մենք հավատում ենք..... մենք հավատում ենք որ ինչ էլ որ լինի կյանքը շարունակվում է....

: Այս թեմայով խորհուրդ կտամ կարդալ «Անանդան եւ մահը» փոքրիկ լեգենդը՝ ըստ Ավետիք Իսահակյանի:

[Yeghoyan]

Gardmanian և Դատարկություն դուք մտածո՞ւմ եք մահվանից հետո կյանք կա, թե՞ ես սխալ եմ հասկացել ձեզ

[Դատարկություն]

Gardmanian և Դատարկություն դուք մտածո՞ւմ եք մահվանից հետո կյանք կա, թե՞ ես սխալ եմ հասկացել ձեզ

Մտածում եմ որ կյանք կա, այսինքն ոչ էսձևի կյանք այլ գոյության մեկ այլ ձև, մենակ որ ամեն բան հիշես.... Դու չես հավատու՞մ

[Yeghoyan]

Մտածում եմ որ կյանք կա, այսինքն ոչ էսձևի կյանք այլ գոյության մեկ այլ ձև, մենակ որ ամեն բան հիշես....

քեզ ի՞նչն է ստիպել նման ձև մտածես

գոյության /մենակ որ ամեն բան հիշես/ մեկ այլ ձևը որնա՞, դու դա ինչպե՞ս ես պատկերացնում: հաստատ չես ասի զգացել ես կամ ապրել ես