Մահ... իսկ հետո՞

[Ֆոտոն]

համաձայն եմ,ոչ մի բանն էլ հավերժ չի,ու ոնց որ ամեն բանի,այնպես էլ յուրաքանչյուրիս կյանքն էլ մի օր վերջանալու է:

Բայց ես մահը վերջ չեմ համարում: Մի՞թե քունը վերջ ես համարում: Մենք ամեն օր էլ քնում ենք:

[armena]

Բայց ես մահը վերջ չեմ համարում: Մի՞թե քունը վերջ ես համարում: Մենք ամեն օր էլ քնում ենք:

եթե նույնիսկ վերջ չի,ապա այն կարող ենք համարենք մի փուլի վերջ,մի ամբողջական ու կայուն երևույթի ավարտ:

[Ֆոտոն]

Ճիշտ այդպես: Ուղղակի դրանից վախենալ պետք չի:

[armena]

Ճիշտ այդպես: Ուղղակի դրանից վախենալ պետք չի:

պետք չի:Բայց կվախենան:Քանի դեռ մարդկությունը կա այդ վախը միշտ էլ մարդ արարածի հետ կլինի:

[Ֆոտոն]

Իսկ խելոքները վախենալու վրա ժամանան չեն վատնի: Պետք է դեռ ապրել, գործերը վերջացնել, որ հանգիստ մեռնես:

[armena]

Իսկ խելոքները վախենալու վրա ժամանան չեն վատնի: Պետք է դեռ ապրել, գործերը վերջացնել, որ հանգիստ մեռնես:

հա,բայց այս աշխարհում բորոն էլ մտածում եմ այդ մասին:Դա անխուսափելի միտք է,ու վաղ թե ուշ մեր գիտակցության մեջ են հայտնվում մահվան մասին մտքեր:Բայց դա շատ նորմալ է;

[Կտրուկ]

Իսկ խելոքները վախենալու վրա ժամանան չեն վատնի: Պետք է դեռ ապրել, գործերը վերջացնել, որ հանգիստ մեռնես:

Ֆոտոն ջան աշխարհում ոչ ոք դեռ չի հասցրել գործերը լրիվ վերջացնի ու նոր մեռնի։

[Interdenominational]

Ֆոտոն: Հիշում եմ, երբ փոքր էի, մի հիշողություն ունեցա, թե միջնադարում ապրելիս ինչ էի անում:

Հոգեբանության մեջ վաղուց է հայտնի այդ երևույթը, մեզանից շատերը կարող են մտաբերել գոնե մեկ նմանատիպ դեպք իրենց կյանքից: Դա կոչվում է «կեղծ հիշողություն»: Բայց դա ամենևին էլ ուղղակի վկայությունը չէ նախորդ կյանքի: Մահից առնավազն յոթ րոպե հետո ուղեղի բջիջները իրենց արժեքավոր ինֆորմացիայի հետ արդեն մասն են կազմում ՄԱՀԱՑԱԾ օրգանիզմի: Ինչի մասին է խոսքը

[Ariadna]

Հոգեբանության մեջ վաղուց է հայտնի այդ երևույթը, մեզանից շատերը կարող են մտաբերել գոնե մեկ նմանատիպ դեպք իրենց կյանքից: Դա կոչվում է «կեղծ հիշողություն»: Բայց դա ամենևին էլ ուղղակի վկայությունը չէ նախորդ կյանքի: Մահից առնավազն յոթ րոպե հետո ուղեղի բջիջները իրենց արժեքավոր ինֆորմացիայի հետ արդեն մասն են կազմում ՄԱՀԱՑԱԾ օրգանիզմի: Ինչի մասին է խոսքը

Անձամբ ես գտնում եմ, որ էդ էն թեման է, որի մասին կատեգորիկ կարծիք հայտնելը սխալ է: Ոչ մեկս էլ 100% չենք կարող ասել մահը վերջն է, թե չէ, հոգին վերածնվում է, թե չէ: Ամեն դեպքում ինքս էլ շատ եմ կարդացել նման պատմություններ, ինչպես օրինակ մի 7 տարեկան երեխա ասում էր, որ իր կինն ու տղան Հնդկաստանի չգիտեմ որ քաղաքում, չգիտեմ որ հասցեում են ապրում, ու ինքը մահանալուց առաջ չէր հասցրել ինչ որ բան ասել, և խնդրում է, որ գնան հաղորդեն: Ծնողները գնում են և իրոք տեսնում, որ էդ երեխայի ասած մարդիկ հենց էդտեղ են ապրում, տան հայրն էլ 7 տարի առաջ մահացել է: Էդպիսի բազմաթիվ պատմություններ կան, ու ես կարծում եմ, որ մարդիկ էդ ամենին չեն հավատում պարզապես, քանի որ հավատալը շատ ավելի դժվար է, շատ ավելի մտածելու ու գլուխ ջարդելու տեղիք է տալիս: Նույն ձևի չենք հավատում թռչող ափսեներին, բայց փաստերը բազմաթիվ են, չենք հավատում բախտագուշակներին, բայց արի ու տես, որ իրականում նրանք էլ կան, ինչքան էլ, որ մենք մեզ համոզենք, որ դա սուտ է, հետամնացություն, քաղաքակիրթ մարդը էդպիսի բաների չի հավատա: Բայց ցանկացած «քաղաքակիրթի», մեկ էլ մի էնպիսի բան կարող է ասել բախտագուշակը, որ աչքերդ կթռնեն ճակատիդ ու կշարունակես ասել, որ նման բան չկա, բայց զուտ նրա համար, որ շրջապատում սխալ կարծիք չկազմեն քո մասին, իսկ ինքդ քեզ կխոստովանես, որ փաստորեն էդ ամեն ինչը ճիշտ է: Մի խոսքով, էրեխեք ջան, ժիվի Կարապետ, պօկա ժիվյօտսա, ասում էր պապիկս: Իսկ ինչ վերաբերում է թեմային, էս դեպքում ոչ թե՝ կապրենք կտեսնենք, այլ կմեռնենք կտեսնենք

[armena]

Հոգեբանության մեջ վաղուց է հայտնի այդ երևույթը, մեզանից շատերը կարող են մտաբերել գոնե մեկ նմանատիպ դեպք իրենց կյանքից: Դա կոչվում է «կեղծ հիշողություն»: Բայց դա ամենևին էլ ուղղակի վկայությունը չէ նախորդ կյանքի: Մահից առնավազն յոթ րոպե հետո ուղեղի բջիջները իրենց արժեքավոր ինֆորմացիայի հետ արդեն մասն են կազմում ՄԱՀԱՑԱԾ օրգանիզմի: Ինչի մասին է խոսքը

ես այնքան էլ համաձայն չեմ; Կարծում եմ,որ այս աշխարհում ինչքան մարդ կա,այնքան էլ հոգի կա:Ես գտնում եմ,որ երբ մարդը ծնվում է,տիեզերքից հոգի է ստանում իր մարմնի համար,երբ մահանում է,այդ հոգին դուրս է գալիս,այն հիշողությամբ,որն ունեցել է տվյալ մարդն իր կյանքի ընթացքում:Համարում եմ,որ մեզանից ամեն մեկն էլ ինդիվիդուլ է,ու դա այնքան վառ է արտահայտված,որ...

[armena]

Անձամբ ես գտնում եմ, որ էդ էն թեման է, որի մասին կատեգորիկ կարծիք հայտնելը սխալ է: Ոչ մեկս էլ 100% չենք կարող ասել մահը վերջն է, թե չէ, հոգին վերածնվում է, թե չէ: Ամեն դեպքում ինքս էլ շատ եմ կարդացել նման պատմություններ, ինչպես օրինակ մի 7 տարեկան երեխա ասում էր, որ իր կինն ու տղան Հնդկաստանի չգիտեմ որ քաղաքում, չգիտեմ որ հասցեում են ապրում, ու ինքը մահանալուց առաջ չէր հասցրել ինչ որ բան ասել, և խնդրում է, որ գնան հաղորդեն: Ծնողները գնում են և իրոք տեսնում, որ էդ երեխայի ասած մարդիկ հենց էդտեղ են ապրում, տան հայրն էլ 7 տարի առաջ մահացել է: Էդպիսի բազմաթիվ պատմություններ կան, ու ես կարծում եմ, որ մարդիկ էդ ամենին չեն հավատում պարզապես, քանի որ հավատալը շատ ավելի դժվար է, շատ ավելի մտածելու ու գլուխ ջարդելու տեղիք է տալիս: Նույն ձևի չենք հավատում թռչող ափսեներին, բայց փաստերը բազմաթիվ են, չենք հավատում բախտագուշակներին, բայց արի ու տես, որ իրականում նրանք էլ կան, ինչքան էլ, որ մենք մեզ համոզենք, որ դա սուտ է, հետամնացություն, քաղաքակիրթ մարդը էդպիսի բաների չի հավատա: Բայց ցանկացած «քաղաքակիրթի», մեկ էլ մի էնպիսի բան կարող է ասել բախտագուշակը, որ աչքերդ կթռնեն ճակատիդ ու կշարունակես ասել, որ նման բան չկա, բայց զուտ նրա համար, որ շրջապատում սխալ կարծիք չկազմեն քո մասին, իսկ ինքդ քեզ կխոստովանես, որ փաստորեն էդ ամեն ինչը ճիշտ է: Մի խոսքով, էրեխեք ջան, ժիվի Կարապետ, պօկա ժիվյօտսա, ասում էր պապիկս: Իսկ ինչ վերաբերում է թեմային, էս դեպքում ոչ թե՝ կապրենք կտեսնենք, այլ կմեռնենք կտեսնենք

ըսն իս պատմածիդ մեջ մի կաթիլ ճշմարտություն էլ չկա:Շոուի եվ գովազդի համար ամեն բան էլ կհնարեն ու կհամոզեն մարդկանց հավատալ ամեն մի դատարկ բաներին:

[Interdenominational]

Ariadna: Նույն հաջողությամբ կարելի է հիշել տարածված հումորը՝ «Այս կյանքն է լավ, թե՞ ՄՅՈՒՍԸ…- Մյուսը: Ինչու՞...- Եթե ՄՅՈՒՍԸ վատը լիներ, գոնե ինչ-որ մեկը ետ կգար»

Ձեր պապիկը գրեթե Նապոլեոնի իրատեսությունը ուներ. «մեզանից հետո ջրհեղեղ»: Եթե խոսքը վերաբերվում է մի ժողովրդի, կամ մշակութային արժեքների՝ մանգամայն սխալ ու անհոգ հայտարարություն է, իսկ անհատի վերաբերյալ՝ մեջը ճշմարտության մասնիկ կա:

Իսկ բախտագուշակության ու ՉԹՕ-ների վերաբերյալ Ձեր ասածները վտանգի տակ են դնում Ձեր իսկ ընդհանուր տեքստը՝ «թեմայից դուրս» /ինչպես իմը՝ ոչ վաղուց/

Բայց քանի որ խոսք գնաց այդ մասին, արժե արդարացիության համար նշել, որ այդ «սավառնող պնակների» մասին ամբողջ աղմուկն ու ինտրիգները ՓԱՍՏԵՐ չեն, այլ ՎԱՐԿԱԾՆԵՐ, և եթե նույնիսկ մի օր պարզվի դրանց իրականությունն ու նյութականությունը՝ ամենևին էլ չի նշանակի, որ այդ օրը օրացույցի վրա պիտի նշվի որպես անդրշիրիմյան աշխարհի բաց դռների օր:
Ոչ մեկը առ այսօր ԱՅՆ ԱՇԽԱՐՀԻՑ դեռևս «ռեպորտաժ» չի բերել, ողջամտություն ունենանք լռելու դրա գոյության մասին:

[Interdenominational]

armena: Թույլ տվեք մեջբերել այս հույժ հետաքրքրական միտքը՝

հոգին դուրս է գալիս,այն հիշողությամբ,որն ունեցել է տվյալ մարդն իր կյանքի ընթացքում

Որտեղի՞ց է «դուրս եկել» և ու՞ր է տանում այդ չգիտեմ քանի տիտաբայթանոց ինֆորմացիան՝ որպես բալաստ Ներեցեք, բայց… ես արդեն մի մասնակցի հարցրի, ու նեղություն կքաշեմ կրկնել. «ինչո՞վ է սնուցվում հոգին», մի պահ ընդունեմ, որ ՀՈԳԻՆ գոյության ձև է, իսկ ո՞րն է նրա գոյատևման աղբյուրը: Այս ՄԵԿ հարցին պատասխանեք, խնդրեմ, և ապա կանցնենք «հոգու» կանխորոշված մարշրուտին դեպ հոգեղեն աշխարհ:

[armena]

Որտեղի՞ց է «դուրս եկել» և ու՞ր է տանում այդ չգիտեմ քանի տիտաբայթանոց ինֆորմացիան՝ որպես բալաստ Ներեցեք, բայց… ես արդեն մի մասնակցի հարցրի, ու նեղություն կքաշեմ կրկնել. «ինչո՞վ է սնուցվում հոգին», մի պահ ընդունեմ, որ ՀՈԳԻՆ գոյության ձև է, իսկ ո՞րն է նրա գոյատևման աղբյուրը: Այս ՄԵԿ հարցին պատասխանեք, խնդրեմ, և ապա կանցնենք «հոգու» կանխորոշված մարշրուտին դեպ հոգեղեն աշխարհ:

ի նկատի ունեմ այն,որ այստեղ շատերը պնդեցին,որ երբ որ հոգին լքում է մարմինը,այն պահպանուում է այն բոլոր ինֆորմացիան,որ ուներ այդ մարդը(որի մեջ էր այդ հոգին:
Այդքան բան:

[Հայկօ]

Ձեր պապիկը գրեթե Նապոլեոնի իրատեսությունը ուներ. «մեզանից հետո ջրհեղեղ»:

Լուի 14-ի :

Ըստ իս՝ աննպատակ ու անիմաստ թեմա է՝ այն առումով, որ որևէ կոնկրետ եզրահանգման այստեղ գալ հնարավոր չէ, ոչ էլ՝ փաստարկված ու տրամաբանված բանավեճ ծավալել, քանի որ փաստ ու ապացույց ունենալու համար հարկավոր է գոնե մեկ անգամ վերջնականապես ու անվերադարձ, շատ կներեք, մեռնել (ոտները տնկել, ոչ ևս լինել, վախճանվել, շունչը փչել, հոգին ավանդել, գրողի ծոցը գնալ, որդերի կեր դառնալ - ընդգծեք անհրաժեշտը): Իսկ սա ցանկացած բանավեճի շարունակականության համար շատ լուրջ խոչնդոտ է: Ես, օրինակ, մտածում եմ, որ մահվանից հետո ոչ մի բան էլ չկա, որովհետև այդպես եմ ուզում մտածել ու վերջ. ու ինձ, գոնե հիմա, ոչ մի բան ու ոչ ոք չի կարող հակառակը համոզել: