Համազգեստ

[Rammstein]

Մյուս կողմից՝ համազգեստն էնքանով ա լավ, որ սոցիալապես անապահով երեխաները չճնշվեն:

Ինձ թվում է դա ճնշվելու հետ կապ չունի: Անապահովները եթե ստանդարտ հագուստ գնեն, ապա հարուստները կարան ամենաթանկանոցը գնել, որը կհամապաասխանի համազգեստի բոլոր պահանջներին, բայց տեսքից վռազ կզգացվի, որ թանկանոց է:

Այ եթե դպրո՛ցը բոլորին տրամադրեր համազգեստ, ու բոլորինը բնականաբար լիներ լրիվ նույնը (չհաշված չափսերի տարբերությունը), գուցե չճնշվեր անապահով երեխան:

[Ֆոտոն]

Այ եթե դպրո՛ցը բոլորին տրամադրեր համազգեստ, ու բոլորինը բնականաբար լիներ լրիվ նույնը (չհաշված չափսերի տարբերությունը), գուցե չճնշվեր անապահով երեխան:

Նախ, դպրոցը համազգեստ տվող չի, ո՛չ էլ պետությունը: Դրանք իրենց ծախսերն ունեն ու ավելի կարևոր բաներ, քան հագուստն է: Ավելի լավ է ջեռուցման կամ գրքերի խնդրով զբաղվեն:

Երեխաներին պետք է պայքարել սովորեցնել, ոչ թե այսօր իր ճնշվածությունը քողարկելով վաղը սխալ իդեաներով դաստիարակված, անուժ, մամայի թևի տակ մտած պատանի ունենալ: Ճիշտն ասած՝ ծնողներին երբեմն դա ձեռնտու է, որ երեխան միշտ հաշվի է առնում ծնողի կարծիքը՝ չունենալով սեփական կարծիքը: Երեխան պետք է սեփական կարծիքն ունենա, հետո լսի ծնողներինը, հետո նորից մտածի:

Քանի որ համազգեստի հարցը իմ ցավոտ տեղերից է եղել, մի քանի բան ասեմ:

Ես միշտ էլ իմացել եմ ծնողներիս հնարավորությունները, ու ինքս եմ պայքարել, որ անտեղի փող չտամ: Հավաքել են գումար, 200 դրամ, կանգնել ասել եմ, որ էդ հնարավորությունը չունենք տալու: Ոչ մի անգամ չեմ նեղել մերոնց, որ իբր վատ եմ զգում, կամ երեխեքն ինձ թարս են նայում: Վերջին զանգի ու նման բաների համար էլ փող չեմ տարել ու չեմ մասնակցել, երեկոյան զգեստի փոխարեն էլ ունեցել եմ իմ երազածը՝ դիկտաֆոն:
Համազգեստի համար էլ միշտ եղել են բանավեճեր: Մեկին կտորը դուր չի գալիս, մյուսին դա չի սազում, մեկը երկար է սիրում, մյուսը կարճ կամ փոռերով: Ես նախընտրում էի մամայիս 20 տարվա շրջազգեստը հագնել՝ ավելորդ ծախսից խուսափելու համար: Վերնաշապիկն էլ փոխարինում էի վաղեմի, մոդայից անցած բլուզներով: 9-րդ դասարանում էլ հագնում էի 1 տարեկանիս շորիկը՝ որպես բլուզ: Կրկին փնտրում էի տարբերվելու ձևեր: Իհարկե մի ամիս հետո ամեն համազգեստ էլ մղվում էր պահարանի անկյուն: Ազատ էինք հագնվում: Ճիշտն ասած՝ ազատ հագուստին ավելի քիչ էինք ուշադրություն դարձնում: Սովորական էին նայում: Ճնշվելու կամ ծաղրելու դեպք չեմ հիշում:

Հ.Գ. Ծաղրողներին պետք է համապատասխան դաստիարակություն տալ, ոչ թե սոցիալական անհավասարությունը չտեսնելու համար գլուխը մտցնել ավազների մեջ: Համազգեստը ծնողների ինքնախաբեության համար է, որ իբր երեխան չճնշվի:

[Ֆոտոն]

Ֆոտոն, սոցիալական անհավասարությունը անկբախ կերպով երեխային ցույց տալով դու նրա մեջ սոցիալական անհավասարության դեմ իմունիտետ երբեք չես ձևավորի: Հակառակը շատ ավելի հավանական է:

Վախենում եք երեխային մտածելու և սեփական կարծիքն արտահայտելու հնարավորություն տալ, նույնիսկ ճնշում եք: Պայքարել սովորեցրեք, ինքնուրույն սխալվելու, սխալներից խուսափելու ելքեր առաջարկեք:

Էդպես են անում, է՞լի, որ մինչև 40 տարեկան տղամարդը մայրիկի ու հայրիկի ենթակայության տակ է լինում, կամ էլ հասարակ բաներում օգնության է կանչում ծնողներին:


Հ.Գ. Իմ ինքնուրույնության համար, որ դեռ մանկուց ինձ տրվել է, շնորհակալ եմ մամայիս: Կաշխատեմ իմ երեխաներին էլ դա տալ:

[Տատ]

Ես ատում էի իմ դարասկզբի համազգեստը՝ շականագագույն զգեստը սև (կամ սպիտակ) գոգնոցով: Ոնց որ Լենինի կնիկ Կրուպսկայան լինեինք:Միայն օձիքի և մանժետների մեջ մեր էր ամեն մեկիս ինդիվիդումը:
բայց հիմա, տեսնելով աղջիկներիս Աշխարհի Դարդը ամեն առավոտ՝ ի՞նչ հագնեմ, գնահատում եմ այն ժամանկվա հավասարությունը, ավելի ճիշտ՝ անտարբերությունը արտաքնի վերաբերյալ: Կարևորը շորը չէր, իրոք կարևոր չէր:

Այստեղ էլ են հանկարծ սկսել խոսել համազգեստ ներմուծելու մասին, բայց դրա ծախսը ոչ ոք չի ուզում վերցնել իր վրա, իսկ ծնողներին բեռնելն անհնար է: Չի էլ լինի:

[Հարդ]

Ի՞նչ ա նշանակում, որ դպրոցը պիտի հավասարություն քարոզի:
Նշանակում ա, որ եթե մեկին 5 ա դրել ուսուցիչը, ուրեմն մյուսին էլ պետք ա դնի, եթե մեկին երկու ա դրել, ուրեմն մյուսին էլ պետք ա դնի, թե չէ կարող ա ճնշվի երկու ստացողը.. որն ի դեպ հեչ էլ վատ չի
Դպրոցը պետք ա կարողանա երեխայի անհատականությունը ջրի երես հանել, պետք ա կարողանա նրա ինդիվիդումը բացահայտել: Իսկ ինդիվիդումի արտահայտումներից մեկը հենց ճաշակը՝ հագուկապի ճաշակն է:

Պիտի ստեղծվեն բոլոր հավասարության պայմանները: Իսկ 5 - ի ու 2 - ի հարցն արդեն գալիս ա երեխայից: Էտ հավասարության մեղավորն էտքանել պետությունը չի: Երեխայի շատ անհատականացման դեպքուն նա դառնում ա կամակոր, որը ժամանակից շուտ դուրս ա բերում դաստիարակության ճանապարհից: Մարդու անհատը ձևավորվում ա 8 - րդ ից 10 - րդ դասարանում: Իսկ այդ ժամանակ համազգեստն այդքանել արդիական խնդիր չի:

[Chuk]

Պիտի ստեղծվեն բոլոր հավասարության պայմանները: Իսկ 5 - ի ու 2 - ի հարցն արդեն գալիս ա երեխայից:

Իսկ ինչու՞ պետք է ստեղծվեն բոլոր հավասարության պայմանները: Էդ երբվանի՞ց են բոլորը հավասար:
Էդ դեպքում բոլորդ ավատարները հանեք, սրանից հետո պահանջելու եմ որ բոլոր նույն ավատարով լինեն: Թե չէ մեկինը ճոխ ա, մյուսինը համեստ:

Իսկ հավասարության պայման ստեղծելուց չմոռանաք բոլորի բոյերը հավասարացնել կամ էլ չթույլատրել, որ տարբեր բոյի մարդիկ նույն դասարանից լինեն. չէ՞ որ շատերը դասարանցուն ծաղրում են կոլոտ լինելու կամ չաղ լինելու համար, չմոռանաք փնթիներին առանձին դասարանում հավաքել, չէ՞ որ դրա համար էլ են ծաղրում, չմոռանաք շատ խելոքներին առանձին դասարաններ տանել, չէ որ անգրագետները գերազանցիկներին հաճախ ծաղրում են: Ու էսպես շարունակ

Կարելի ա կարծել, որ բոլոր խնդիրների հիմնաքարը հագուստն ա:
Ուղղակի տարօրինակաբար համազգեստ ներմուծվելուց հետո խնդիրները չեն վերանում:

Իսկ ես համազգեստների փոխարեն առաջարկում եմ հոգեբաններ ներմուծել դպրոց, դասեր սահմանել, որոնք ամեն շաբաթ երեխեքի հետ կզրուցեն ու էս ծաղրի ու ստորացման խնդիրները կփորձեն վերացնել: Եթե արդեն տենց ինստիտուտ կա, ներողություն, տեղյակ չէի

[Հարդ]

Չէ մի, հոգեբաններ... սովետական դպրոցը մինչև չվերականգնվի, էս խնդիրները չեն վերանա: Անգամ ԱՄՆ - ն ա անցել սովետականի սիստեմին: Բարեկամներ, խստություն ու վերջ:

[Chuk]

Չէ մի, հոգեբաններ... սովետական դպրոցը մինչև չվերականգնվի, էս խնդիրները չեն վերանա: Անգամ ԱՄՆ - ն ա անցել սովետականի սիստեմին: Բարեկամներ, խստություն ու վերջ:

Խստությունը քիչ ա. օրինախախտի ու կայֆավատ լինողի շալվարը իջացնել (կամ յուբկան բարձրացնել) ու ամբողջ դասարանի մոտ ճիպոտով տուտուզին

[Հարդ]

Խստությունը քիչ ա. օրինախախտի ու կայֆավատ լինողի շալվարը իջացնել (կամ յուբկան բարձրացնել) ու ամբողջ դասարանի մոտ ճիպոտով տուտուզին

Իսկ ինչ, սովետական դպրոցից լավ կրթական համակարգ գիտես?

[Chuk]

Իսկ ինչ, սովետական դպրոցից լավ կրթական համակարգ գիտես?

Հա, իհարկե: Վերևում գրեցի: Դպրոցի անունը չեմ հիշում, բայց էդ մեթոդը խիստ արդյունավետ մեթոդ է

[Ֆոտոն]

Իսկ ինչու՞ պետք է ստեղծվեն բոլոր հավասարության պայմանները: Էդ երբվանի՞ց են բոլորը հավասար:
Էդ դեպքում բոլորդ ավատարները հանեք, սրանից հետո պահանջելու եմ որ բոլոր նույն ավատարով լինեն: Թե չէ մեկինը ճոխ ա, մյուսինը համեստ:

Իսկ հավասարության պայման ստեղծելուց չմոռանաք բոլորի բոյերը հավասարացնել կամ էլ չթույլատրել, որ տարբեր բոյի մարդիկ նույն դասարանից լինեն. չէ՞ որ շատերը դասարանցուն ծաղրում են կոլոտ լինելու կամ չաղ լինելու համար, չմոռանաք փնթիներին առանձին դասարանում հավաքել, չէ՞ որ դրա համար էլ են ծաղրում, չմոռանաք շատ խելոքներին առանձին դասարաններ տանել, չէ որ անգրագետները գերազանցիկներին հաճախ ծաղրում են: Ու էսպես շարունակ


Իսկ ես համազգեստների փոխարեն առաջարկում եմ հոգեբաններ ներմուծել դպրոց, դասեր սահմանել, որոնք ամեն շաբաթ երեխեքի հետ կզրուցեն ու էս ծաղրի ու ստորացման խնդիրները կփորձեն վերացնել: Եթե արդեն տենց ինստիտուտ կա, ներողություն, տեղյակ չէի

Չուկ, գերազանց է, ո՞ւմ ավատարն ենք կրելու, որոշենք համավատար ու կրենք:
Լրիվ համամիտ եմ: Խնդրի պատճառը ապաքինելու փոխարեն թաքնվում եք խնդրից:

[Ուլուանա]

Իսկ ինչու՞ պետք է ստեղծվեն բոլոր հավասարության պայմանները: Էդ երբվանի՞ց են բոլորը հավասար:
Էդ դեպքում բոլորդ ավատարները հանեք, սրանից հետո պահանջելու եմ որ բոլոր նույն ավատարով լինեն: Թե չէ մեկինը ճոխ ա, մյուսինը համեստ:

Արտ, համեմատությունն էնքան էլ տեղին չի էն պարզ պատճառով, որ ավատարը հենց էն դեպքն է, որ բոլորովին կախված չի ֆինանսականից, այլ արտահայտում է բացառապես տվյալ մարդու ճաշակը, ոճը, անհատականությունը և այլն։

Իսկ հավասարության պայման ստեղծելուց չմոռանաք բոլորի բոյերը հավասարացնել կամ էլ չթույլատրել, որ տարբեր բոյի մարդիկ նույն դասարանից լինեն. չէ՞ որ շատերը դասարանցուն ծաղրում են կոլոտ լինելու կամ չաղ լինելու համար, չմոռանաք փնթիներին առանձին դասարանում հավաքել, չէ՞ որ դրա համար էլ են ծաղրում, չմոռանաք շատ խելոքներին առանձին դասարաններ տանել, չէ որ անգրագետները գերազանցիկներին հաճախ ծաղրում են: Ու էսպես շարունակ

Կարելի ա կարծել, որ բոլոր խնդիրների հիմնաքարը հագուստն ա:
Ուղղակի տարօրինակաբար համազգեստ ներմուծվելուց հետո խնդիրները չեն վերանում:

Ախր էստեղ որևէ մեկը պնդե՞լ է, թե բոլոր խնդիրների հիմնաքարը հագուստն է, ու որ դրա հարցը լուծելու դեպքում բոլոր խնդիրները կվերանան։ Չէ։ Բայց փորձը ցույց է տալիս, որ հագուստն, այո՛, ամենալուրջ խնդիրներից մեկն է երեխայի՝ իրեն ճնշված զգալու հարցում։ Իսկ եթե կարելի է գոնե պակասեցնել էդ հնարավոր ճնշվածության պատճառները, ինչու՞ չանել։ Եթե երեխան անապահով ընտանիքից է, ապա, ինչպես ինքդ նկատեցիր, էսպես թե էնպես բախվելու է վատ հագնվելու հետ կապված խնդիրներին՝ բակում, որևէ տեղ գնալիս, բայց գոնե դպրոցում, որտեղ իր օրվա զգալի մասն է անցկացնում, ու որտեղ նրա նպատակը սովորելը, գիտելիք ստանալն է, թող հնարավորինս զերծ լինի էդ ոչ օբյեկտիվ անհավասարությունից։ Մի վախեցեք, նրա ինքնուրույնության զարգացման, կյանքի դժվարություններին բախվելու ու դրանք հաղթահարելու առիթները կյանքում էնքան շատ են ու բազմապիսի, որ համազգեստը չի կարող էդ հարցում խանգարել։ Իսկ որ ասում ես, մեկը չաղ է, կամ կոլոտ է, կամ տգեղ է և այլն, դրանում նրան ուրիշները չեն կարող օգնել, հետևաբար էդ երևույթները վատ հագնվելու հետ համեմատելն էլի տեղին չեմ համարում։

Իսկ ես համազգեստների փոխարեն առաջարկում եմ հոգեբաններ ներմուծել դպրոց, դասեր սահմանել, որոնք ամեն շաբաթ երեխեքի հետ կզրուցեն ու էս ծաղրի ու ստորացման խնդիրները կփորձեն վերացնել: Եթե արդեն տենց ինստիտուտ կա, ներողություն, տեղյակ չէի

Թող ներմուծեն, իհարկե, դա անհամեմատ ավելի առողջ ու արդյունավետ եղանակ կլինի, ու էդ դեպքում համազգեստի կարիք էլ գուցե չլինի, բայց ինքդ էլ գիտես, որ դա իրականացնելն անհամեմատ ավելի բարդ է, քան համազգեստ ներմուծելը։

[Ուլուանա]

...Սովորական էին նայում: Ճնշվելու կամ ծաղրելու դեպք չեմ հիշում:

Իհարկե, շատ լավ է, որ քո դասարանում նման դեպքեր չեն եղել, բայց եթե քո բախտը բերել է, դա դեռ չի նշանակում, որ ամեն տեղ է էդպես, ու որ ամեն ինչ կախված է միայն տվյալ մարդուց։ Ցավոք, ոչ բոլոր երեխաներն են համապատասխանաբար դաստիարակված, որ չծաղրեն ու հագուստի պատճառով համապատասխան վերաբերմունքի չարժանացնեն իրենց համադասարանցիներին։ Օրինակ, իմ բախտն էդ առումով հեչ չէր բերել դպրոցում։ Ես շատ վատ էի հագնվում, ու դասարանցիներս բոլորովին չէին «զլանում» հարմար առիթի դեպքում ինձ այդ մասին հիշեցնել։

[Հայկօ]

Երբ մարդը ինքնարտահայտվելու միջոց չունի, ինչն առաջ է բերում անբավարարվածության զգացում:

Չուկ, միտքդ լավն է, բայց տվյալ թեմայում տեղ չունի: Այստեղ քննարկվում է «դպրոցական համազգեստ» երևույթը, իսկ դու վերևում մեկ անգամ արդեն բարձրաձայնել ես, որ բնավ չես կարծում, որ երեխայի ինքնաարտահայտման միջոցը միայն համազգեստն է:

Նախ, դպրոցը համազգեստ տվող չի, ո՛չ էլ պետությունը: Դրանք իրենց ծախսերն ունեն ու ավելի կարևոր բաներ, քան հագուստն է: Ավելի լավ է ջեռուցման կամ գրքերի խնդրով զբաղվեն:

Երեխաներին պետք է պայքարել սովորեցնել, ոչ թե այսօր իր ճնշվածությունը քողարկելով վաղը սխալ իդեաներով դաստիարակված, անուժ, մամայի թևի տակ մտած պատանի ունենալ: Ճիշտն ասած՝ ծնողներին երբեմն դա ձեռնտու է, որ երեխան միշտ հաշվի է առնում ծնողի կարծիքը՝ չունենալով սեփական կարծիքը: Երեխան պետք է սեփական կարծիքն ունենա, հետո լսի ծնողներինը, հետո նորից մտածի:

...

Հ.Գ. Ծաղրողներին պետք է համապատասխան դաստիարակություն տալ, ոչ թե սոցիալական անհավասարությունը չտեսնելու համար գլուխը մտցնել ավազների մեջ: Համազգեստը ծնողների ինքնախաբեության համար է, որ իբր երեխան չճնշվի:

Վախենում եք երեխային մտածելու և սեփական կարծիքն արտահայտելու հնարավորություն տալ, նույնիսկ ճնշում եք: Պայքարել սովորեցրեք, ինքնուրույն սխալվելու, սխալներից խուսափելու ելքեր առաջարկեք:

Էդպես են անում, է՞լի, որ մինչև 40 տարեկան տղամարդը մայրիկի ու հայրիկի ենթակայության տակ է լինում, կամ էլ հասարակ բաներում օգնության է կանչում ծնողներին:

Հ.Գ. Իմ ինքնուրույնության համար, որ դեռ մանկուց ինձ տրվել է, շնորհակալ եմ մամայիս: Կաշխատեմ իմ երեխաներին էլ դա տալ:

Լրիվ համամիտ եմ: Խնդրի պատճառը ապաքինելու փոխարեն թաքնվում եք խնդրից:

Սա իդեալական իդեալիզմի իդեալ օրինակ է, Ֆոտոն ջան: Գումարած՝ լուն ուղտ սարքելու որոշ տարրեր: Հասարակ համազգեստը դարձավ անհատականությունը ոչնչացնող դաժան գործիք, երեխայի կամքն ու եսը փշրող մեքենա, հրեշ: Սա (օ՜ սարկազմ) ևս մեկ անգամ ապացուցում է, թե ի՜նչ ահավոր մեծ ու անհարկի նշանակություն է այսօր տրվում հագուստին: Հագուստին ուշադրություն չդարձնող, հագուստով մարդու մասին չդատող մարդը ոչ թե կասեր «Համազգեստը չարիք է», այլ՝ «Թող ինչ ուզում են հագնեն՝ լինի համազգեստ, լինի կանաչ զուգագուլպաներ. ինձ համար միևնույնն է»: Այո՛, շատ բաներ ճիշտ ես ասում, շատ բաների հետ ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց ախր շատ վերացական ու ամպագորգոռ մտքեր են դրանք բոլորը: Դու հիմա, այսօր, հենց այս պահին, այս սեպտեմբերի մեկին դպրոց գնացող երեխաների համար ի՞նչ ես առաջարկում: Համապատասխան դաստիարակություն արագացված դասընթացներ անցնել ու պայքարե՞լ սովորել: Ենթադրենք՝ ծանոթիդ փոքրիկ երեխային դպրոցում երեկ ծաղրել են, այսօր ծաղրում են ու կծաղրեն իր մի քանի համար մեծ հագուստի համար. դու կարո՞ղ ես այդ երեխային այնպես մխիթարել ու բացատրել ամեն ինչ, որ նա, ընկճվելու փոխարեն, ինքնաարտահայտական վերելք ապրի, ծաղկի ու փթթի արեգակի տակ: Բոլորին կարո՞ղ ես բացատրել: Եվ, ի վերջո, ի՞նչ հագուստի միջոցով ինքնաարտահայտման մասին կարող է խոսք լինել, եթե այդ երեխան անգամ նոր շոր գնելու փող չունի: Հնամաշ, մեծ քրոջ-եղբոր շորը ինքնաարտահայտում կամ ինքնուրույնությու՞ն է:

«Մամայի բալաների», 40 տարեկանների ու երեխաներին գիտակցաբար ճնշող տերթոդիկ ծնողների մասին գրածդ քո թույլատրությամբ համեստորեն կշրջանցեմ :

Ավելացնեմ նաև իմ սուբյեկտիվ կարծիքը: Երբեք չեմ սիրել այն մարդկանց, ովքեր «ինքնաարտահայտվում են» հագուստի միջոցով: Հագուստը չափազանց թույլ ու երկրորդական գործոն է այպիսի լուրջ հարցում, ինչպիսին է մարդու էգոն: Հումորով մարդը հումորով է՝ անկախ այն բանից, թե հագին լայն ջինս է, թե՞ կոստյում: Մետալ լսող մարդը լսում է իր մետալը՝ անկախ այն բանից, թե մաքուր հագնված ու սափրված է, թե՞ սև, ճղած շորերով ու պիրսինգածածկ: Քավ լիցի, մարդն ազատ է հագնվելու այնպես, ինչպես ուզում է կամ հարմար է իրեն, սակայն ո՛չ երբեք ինքն իրեն կամ դիմացինին ինչ-որ բան ապացուցելու, ինքնաարտահայտվելու, ինքնահաստատվելու համար: Ինքնաարտահայտվել հագուստո՞վ: Շալվարով ցույց տալ մի բան, որ չես կարող բառերով արտահայտե՞լ: Էլ ու՞մ է լեզուն պետք, եթե մարդու փոխարեն պիտի խոսի իր հագուստը: Ընդ որում, քանի որ ճաշակը, աշխարհայացքը և այլք խիստ սուբյեկտիվ երևույթներ են, քո այդ ինքնաարտահայտությունը կարող է նույն հաջողությամբ քեզնից վանել մարդկանց, ստիպել, որ քո մասին վատ կարծիք ձևավորվի, այլ ոչ թե ի ցույ դնել քո վառ անհատականությունը: Այնինչ այդ նույն մարդիկ կարող էին նկատել քո պայծառ եսի փայլերը, եթե այն թաքնված չլիներ վանող հագուստի տակ:

Հենց այս պահի համար լուծում չեք առաջարկում: Կհակաճառեք, որ եթե հենց հիմա սկսենք ճիշտ դաստիարակել մեր մեր եխաներին և այլն, հետո լավ կլինի: Իսկ արդյո՞ք բոլորն են ուզում իրենց երեխաներին այդպես դաստիարակել: Քանի դեռ կմնա ծնողների մի որոշ մաս, որն իրենց երեխաներին կսովորեցնի, որ թանկ հագուստն անբեկանելի արժեք է (քանի որ հենց իրենք էլ այդպես համոզված կլինեն), մյուսների ճիշտ դաստիարակության պտուղները ջուրն են ընկնելու: Որովհետև երեխան տանը լսելու է, որ հագուստը էական չէ, իսկ դպրոցում բախվելու է մանկական դաժանության պատին: Կամ ինքն էլ է ուզելու հագնել այն նույն շորը, ինչ իրենց դասարանի, ասենք, Պողոսը:

[Տատ]

Որոշակի համազգեստը լավ է, ինչպես հիմա, կարծեմ մինիմալ պահանջվում է ս( ստիպակ ներքև և վերև: Իսկ անձնական ճաշակի համար դպրոցից հետո էլ կա, չէ՞: Հո առավոտից մինչև անկողին դպրոցում չեն երեխաները: