Երևանի քաղաքապետի ընտրություններ

[Լեո]

էտ քո ընտրած լեգիտիմ նախագահի օրոք էլ ԱԺ-ն ընդունեց Երևանի մասին նոր օրենքը: Էս լեգիտիմից առաջվա լեգիտիմի օրոք էլ սահմանադրության մեջ փոփոխություններ արվեցին, որը հնարավորություն տվեց հետոյվա լեգիտիմի օրորք ընդունել Երևանի մասին նոր օրենքը: Հիմա էլ մենք բոլորս կլեգիտիիմացնենք երկու լեգիտիմների արած փոփոխությունները: Ինչի՞ց եք դժգոհում: Թե՞ լիգիտիմի դեմ բան ունեք, կամ լեգիտիմի օրոք նույնքան լեգիտիմ ԱԺ-ի ընդունած օրենքները լեգիտիմ չեք համարում:

Վստա՞հ ես, որ մենք 1996թ-ից հետո լեգիտիմ նախագահ ենք ունեցել

[Norton]

Վստա՞հ ես, որ մենք 1996թ-ից հետո լեգիտիմ նախագահ ենք ունեցել

Իսկ քո ասածի տրամաբանությունը, ո՞րն էր:Եթե ունենք ոչ լեգիտիմ նախագահ, չենք կարո՞ղ ունենալ լեգիտիմ քաղաքապետ…

[ministr]

Ախպոր պես, էդ լեգիտիմ չլեգիտիմը թարգեք էլի..
Լեգիտիմ նախագահ, լեգիտիմ վարչապետ, լեգիտիմ ԱԺ. լեգիտիմ զոքանչ, լեգիտիմ քավոր, լեգիտիմ մորքուրի մարդ...
ցեղասպանություն բառից հետո երկրորդ բառնա որ օրեկան ականջները մազոլա անում:
բոլորս էլ գիտենք ում են ընտրել ով ա ընտրվել,ինչ կա վիճելու?

[Լեո]

Իսկ քո ասածի տրամաբանությունը, ո՞րն էր:Եթե ունենք ոչ լեգիտիմ նախագահ, չենք կարո՞ղ ունենալ լեգիտիմ քաղաքապետ…

Հարցը ունենալ-չունենալու մեջ չէ: Ուղղակի անհնար է, որ ոչ լեգիտիմ նախագահի և լեգիտիմ քաղաքապետի (ով իր թիկունքում ունի նախագահի ընտրողների կեսին) կոնֆլիկտներ չլինեն: Իսկ դա, իմ կարծիքով, խիստ բացասաբար կարդրադառնա նրանց երկուսի գործունեությունների վրա էլ ու միշտ կշեղի նրան իրենց բուն գործառնություններիվ վրա կենտրոնանալուց: Թողած իրենց հիմնական գործը՝ պիտի իրար տակ փորեն: Դրանից ժողովուրդը կտուժի:

[Elmo]

Հարցը ունենալ-չունենալու մեջ չէ: Ուղղակի անհնար է, որ ոչ լեգիտիմ նախագահի և լեգիտիմ քաղաքապետի (ով իր թիկունքում ունի նախագահի ընտրողների կեսին) կոնֆլիկտներ չլինեն: Իսկ դա, իմ կարծիքով, խիստ բացասաբար կարդրադառնա նրանց երկուսի գործունեությունների վրա էլ ու միշտ կշեղի նրան իրենց բուն գործառնություններիվ վրա կենտրոնանալուց: Թողած իրենց հիմնական գործը՝ պիտի իրար տակ փորեն: Դրանից ժողովուրդը կտուժի:

Ժողովրդին ամեն դեպքում չի հասնում այն բոլորը, ինչ ինքը ուզում էր: Իսկ լեգիտիմ, չլեգիտիմությունը շատ հարաբերական ա: Օրինակ քեզ կարան համոզեն, քարոզեն, խաբեն, գայթակղեն ու գնաս ընտրես մեկին, որը ոչ մի խոստում չկատարի ու ոչ մի լավ բան չանի քո համար: Նա համարվու՞մ ա լեգիտիմ, որովհետև ընտրված ա:

[Mephistopheles]

Վստա՞հ ես, որ մենք 1996թ-ից հետո լեգիտիմ նախագահ ենք ունեցել

հեսա դու ես գրել

Եթե մի անգամ ընտրել եմ լեգիտիմ նախագահ, էլ ինչ իմաստ ունի երկրորդ անգամ էլ ընտրեմ: Չէ՞ որ Երևանում է ապրում Հայաստանի բնակչության կես:

[Լեո]

Ժողովրդին ամեն դեպքում չի հասնում այն բոլորը, ինչ ինքը ուզում էր: Իսկ լեգիտիմ, չլեգիտիմությունը շատ հարաբերական ա: Օրինակ քեզ կարան համոզեն, քարոզեն, խաբեն, գայթակղեն ու գնաս ընտրես մեկին, որը ոչ մի խոստում չկատարի ու ոչ մի լավ բան չանի քո համար: Նա համարվու՞մ ա լեգիտիմ, որովհետև ընտրված ա:

Գիտես, Էլմո ջան, իրոք լեգիտիմ-մեգիտիմը ապուշ տերմիններ են, որ ով պարապ ա մնում, սկսում ա էդ բառերով «երգ» գրել ու գլուխ տանել:

Իմ ասածն էն ա, որ եթե մենք ազգովի (և՛ իշխանությունները, և՛ ժողովուրդը) ունենայինք նորմալ քաղաքացու գիտակցություն (չմանրամասնեմ, երևի պարզ ա, օրինակ՝ նորվեգացու գիտակցություն), ապա իմաստ չէր լինի մի փոքրիկ երկրում ունելալ երկու պաշտոն, որոնք իրենց ընտրողների զանգվածներով համարյա հավասարազոր կլինեին: Ընտրել եմ նախագահ, թող նա էլ ընտրի մայրաքաղաքի քաղաքապետ (մայրաքաղաք, որը բնակչությամբ երկրի կեսն է, իսկ տնտեսական ներուժով, առյուծի բաժինը):

Եվրոպայի փորձը մեր պարագայում այնքան էլ հարմար չէ (քաղաքապետի հարցում):
Չկա՛Հայաստան: Կա քաղաք-պետություն Երևան իր շրջակա գավառներով:

[Լեո]

հեսա դու ես գրել

Mephistopheles ջան, էդ իրականություն չէր, էդ ուղղակի մոդել էր:

[ministr]

Դա ունի ինչպես լավ կողմ, այնպես է վատ: Լավն էն ա , որ նախագահ դառնալով հնարավոր ա չկարողանաս միահեծան իշխել ու բալանս ա ստեղծվում: Ընդդիմությունն էլ պետք ա ռեալ գործ անի ու մենակ քննադատելու ժամանակները կվերջանա: Արդեն պետք ա խոսակցությունը գնա "հլա իմ արածը նայի ու քո" թեմայով:
Իսկ վատն էլ նա է, որ ինչ որ առումով ստացվում է երկգլխանի պետություն ու այդտեղ շատ թաքնված վտանգներ կան:

[Elmo]

Եվրոպայի փորձը մեր պարագայում այնքան էլ հարմար չէ (քաղաքապետի հարցում):
Չկա՛Հայաստան: Կա քաղաք-պետություն Երևան իր շրջակա գավառներով:

Էդ ազգային դժբախտություն ա, որ Հայաստանը դառել ա քաղաք-պետություն: Դու երևի չէս հիշում, բայց կար ժամանակ, երբ Երևանը պարզապես մայրաքաղաք էր:
Մյուս քաղաքներում քաղաքպետը ընտրովի ա դեռ 90 թ -ից: Ինչի՞ չպիտի Երևանում ընտրովի լինի: Օրինակ ես ապրել եմ Ջերմուկում մինչև 2000 թ -ը ու միշտ քաղաքապետը ընտրովի ա եղել:

[Լեո]

Էդ ազգային դժբախտություն ա, որ Հայաստանը դառել ա քաղաք-պետություն: Դու երևի չէս հիշում, բայց կար ժամանակ, երբ Երևանը պարզապես մայրաքաղաք էր:
Մյուս քաղաքներում քաղաքպետը ընտրովի ա դեռ 90 թ -ից: Ինչի՞ չպիտի Երևանում ընտրովի լինի: Օրինակ ես ապրել եմ Ջերմուկում մինչև 2000 թ -ը ու միշտ քաղաքապետը ընտրովի ա եղել:

Էլմո ջան, նորից եմ ասում, Երևանը Ջերմուկ չէ:

Հայաստան = Երևան + ոչ Երևան

Ընդ որում Երևանը խիստ մեծ է ոչ Երևանից:

(Էկոնոմետրիկայում «ոչ Երևան»-ը կոչվում է պատահական սխալ` էփսիլիոն)

[Հայկօ]

Լեո դե Գրան - Հետաքրքիր է, որ դու դեմ ես նախագահ - քաղաքապետ հակամարտությանը, սակայն ուզում ես դրանից խուսափել' բռնելով ոչ լեգիտիմ նախագահի կողմը, ոչ թե լեգիտիմ քաղաքապետի:

[Լեո]

Լեո դե Գրան - Հետաքրքիր է, որ դու դեմ ես նախագահ - քաղաքապետ հակամարտությանը, սակայն ուզում ես դրանից խուսափել' բռնելով ոչ լեգիտիմ նախագահի կողմը, ոչ թե լեգիտիմ քաղաքապետի:

Չէ՛, սխալ մեկնաբանեցիր: Ես ուղղակի վախենում եմ (ավելի ճիշտ՝ մտահոգություն ունեմ) դրա տակ թաքնցած ռեալ վտանգներից:

Օրինակ՝ կարող ես ասել, թե նրանց մեջ լուրջ կոնֆլիկտի առաջացման դեպքում ո՞վ պիտի զիջումների գնա և ինչու՞:

[Elmo]

Չէ՛, սխալ մեկնաբանեցիր: Ես ուղղակի վախենում եմ (ավելի ճիշտ՝ մտահոգություն ունեմ) դրա տակ թաքնցած ռեալ վտանգներից:

Օրինակ՝ կարող ես ասել, թե նրանց մեջ լուրջ կոնֆլիկտի առաջացման դեպքում ո՞վ պիտի զիջումների գնա և ինչու՞:

Բա հենց դա էլ կոչվում է երկբևեռ իշխանություն:

[Վիշապ]

…եթե մենք ազգովի (և՛ իշխանությունները, և՛ ժողովուրդը) ունենայինք նորմալ քաղաքացու գիտակցություն (չմանրամասնեմ, երևի պարզ ա, օրինակ՝ նորվեգացու գիտակցություն), ապա իմաստ չէր լինի մի փոքրիկ երկրում ունելալ երկու պաշտոն, որոնք իրենց ընտրողների զանգվածներով համարյա հավասարազոր կլինեին: Ընտրել եմ նախագահ, թող նա էլ ընտրի մայրաքաղաքի քաղաքապետ (մայրաքաղաք, որը բնակչությամբ երկրի կեսն է, իսկ տնտեսական ներուժով, առյուծի բաժինը):

Եվրոպայի փորձը մեր պարագայում այնքան էլ հարմար չէ (քաղաքապետի հարցում):
Չկա՛Հայաստան: Կա քաղաք-պետություն Երևան իր շրջակա գավառներով:

Անհասկանալի տրամաբանություն է՝ եթե քաղաքը երկրի կեսն է, կամ նույնսիկ ավելի, ապա թող նախագահը ընտրի քաղաքապետին Նախագահն ու քաղաքապետը տարբեր ֆունկցիաներ են իրականացնում, գոնե տեսականորեն ժողովուրդը պիտի որոշի, թե ով է հարմար այդ ֆունկցաները իրականացնողի դերում։ Իսկ այն, որ քաղաք–պետություն է, շրջակա գավառներով, կամ արվարձաններով, ապա փորձենք հասկանալ, թե ինչու են գյուղերն ու շրջանները նոսրանում, մարդիկ գյուղատնտեսությունը թողած գալիս քաղաք, առևտրով զբաղվելու, հետաքրքիր է, ինքնաբերաբա՞ր է ստացվում, իշխանությունները ոչինչ չե՞ն կարող անել։ Հայաստանի պես երկրի համար բնակչության մեծ մասը մայրաքաղաքում կենտրոնացնելը ստրատեգիական մահացու սխալ է, թե տնտեսական, թե քաղաքական, թե ռազմական տեսանկյուններից։
Ինչ վերաբերում է նախագահի ու քաղաքապետի ընտրազանգվածների հավասարազոր լինելուն, ապա շուտով կտեսնենք թե նախագահին «ընտրող» զանգվածները նախագահի առաջարկած թեկնածուին ինչքանով են սատարում ու ինչքանով է անիմաստ քաղաքապետի ընտրովի լինելը։