Երկու տեսակետներն էլ սխալ հիմքի վրա են հիմնվել ու չեն կարող ճիշտ լինել իմ պատկերացմամբ - ասեմ ինչու եմ այդպես կարծում.![]()
Կյանքը մի անգամա տրվում..... արտահայտությունն իմ համար անիմաստ է եղել նույնիսկ երեխա ժամանակվանիցս ու այստեղ հիմնավորել թե նման մարդիկ ինքնասպանության գնալով չեն էլ մտածում իրենց հարազատների մասին այդ նույն սխալ ընտրած ուղով գնալու արդյունէն է... մի պահ մտածեք եթե կյանքն մի անգամա ու մարդ տանջանքների է հանդիպում է հա էդ մի կյանքից հետո էր անհետանալու հենա էլ չի տանջվի ավելի շուտ կանհետանա էլի, բնական չի՞ ու մեկա իրեն այդ հարազատներն էլ անիմաստ ապրելով էդ միակ կյանքն էլի զրո են դառնալու էլի ասենք նրանց համար ապրեց ի՞նչ օգուտ թե իրեն թե էդ հարազատներին որ վաղ թե ուշ ոչնչանալու են իսպառ թե մեկն թե մյուսներն... (այստեղ չեմ քննարկում այն հավատացյալների սխալ կարծիքն թե սոսկ մեկ կյանքից հետո հոգին գնալու է կամ իրենց հորինած դրախտն կամ դժողքն որտեղ հա վառումա սատանան բայց էդ հոգիներն էնքան պադոշ են որ տենց էլ չեն վառում պռծնենինչևէ շատ չերկարացնելու համար էդ տխուր դեպքն չեմ քննարկում ու հուսով եմ չեն հարցնի այս կարճ այդ մասին գրելուցս հետո
) ...
Կյանքում ամեն ամեն բան հուշում է որ Կյանքը վերջ չունի, գոնե նաեք ցերեկվա ու գիշերվա հերթափոխությանն կամ տարվա եղանակներին գոնե նրանք ինչ որ բան հուշու՞մ են, չէ՞երկար չգրելու համար այլ փաստարկներ չեմ բերում, չնայած դրանք այնքան շատ են երբ մարդ շուռ է գալիս դեպի Լույսն ու տեսնում Կյանքն, իսկ նա որ Լույսին թիկունքով է կանգնած ու դեպի մահվան ճանապարհով կամ Լույսին հակառակ է գնում ու տեսնում միայն իրեն խաբուսիկ ու վաղանցուկ ստվեր մարմինն բնականաբար պետք է ասի որ ինքն այդ մարմինն է ու մի կյանք ունի...
Երբևէ մտածե՞լ եք, ինչու՞ ոչ մի իրական հոգևոր մարդ ինքնասպան չի եղել... պարզ պատճառով... որովհետև ի տարբերություն շատ խելացի մարդկանց հոգևոր մարդիկ գիտեն որ կա նաև Տիեզերական Օրենքներ ու ինքնասպանությունը դրանց կոպիտ խախտում է ու այստեղ ոչ մի արդարացում չկա թե ծանր պայմաններն ու տառապանքն թե բազում այլ բաներ... Կյանքում պատահականություն չկա - Ով ինչ ցանում է այն էլ հնձում է - Կյանքը դպրոց է - Դժվարությունները՝ վեր բարձրանալու աստճաններ են սոսկ այս շղթայի մասին կարելի է լուրջ և երկար մտածել ու փորձել միշտ հիշել կյանքի ամեն պայմաններում![]()
Իրականում այս հարցը ճիշտ ըմբռնելու ու լուծում գտնելու համար պետք է նախ մի շարք այլ հոգևոր հարցերից գլուխ հանել, որոնցից են. - Ի՞նչ է մարդն իրենից ներկայացնում (Ֆիզիկական, հոգևոր և Ոգեղեն մարմիններ) - Տիեզերական Օրենքները (պատճառ- հետևանքի օրենքը, չսպանելու և այլն) - Ի՞նչ է տեղի ունենում ու ի՞նչ փուլերով է անցնում այն անհատն, ով թողնում է իր ֆիզիկական մարմինն ու այս ֆիզիկական ոլորտն ու հեռանում... այս ու նման հարցրեի մասին թեկուզ փոքր պատկերացում ունենալու դեպքում էլ մարդ կհասկանա, որ ինքնասպանությունը չարիք է հենց ինքնասպանություն գործող անհատի հոգու համար...
Պատկերացնում եք՝ մարդ գործում է ինքնասպանություն (այսինքն վերջ է տալիս իր ֆիզիկական մարմնին կտրելով իրեն հոգու ու մարմնի միջև եղած կապը) ու հայտնվում հոգով մի նուրբ կամ հոգևոր ոլորտում, որտեղից ոչինչ չի կարղ անել ու չի կարող ազդել ֆիզիկական ոլորտում իրեն առաջ ծառացած այն պրոբլեմի լուծման վրա, քանզի չունի համապատասխան ֆիզիկական մարմին այդ ոլորտում գործելու համար ու այդպես Կյանքի այս մեծ դպրոցում իրեն դասն անավարտ է մնում։ Ու բախտն կբերի, եթե թեկուզ մեծ տառապանքների գնով (իրեն այդ գործած սխալ քայլի համար) ապագայում կրկին մարմնավորվի ու իրեն կիսատ թողած դասն այդ հոգին հնարավորություն ստանա կրկին սովորելու ու վեր բարձրանալու![]()
Էջանիշներ