Չգիտեմ վաղ ամուսնություն ասելով որ տարիքը ինիկատի ունեք: Սակայն ինձ թվումա որ ամեն մեկը պիտի ամուսնանա այն տարիքում որում արդեն գիտակցումա, թե ինչա նշանակում ընտանիք կազմել ու մտնել այդ քաղցր ու սուրբ հոգսի տակ: Ես մարդ գիտեմ որ ինքը 35 տարեկանա, բայց իրա համար դեռ վաղա ամուսնանալը, ու նաև գիտեմ 40 տարեկան մարդ որ ամուսնացելա, բայց ինքը դեռ չի գիտակցում, որտեղա սկսվում ընտանիքը՝ որտեղ իր «ախպերավատ» շրջապատը, ու ակամայից դժբախտացնումա այդ անուշ ու քնքուշ ընտանիքը:
Մի խոսքով ամեն մեկը ներքուստ պիտի զգա այդ քաղցր «բեռի» տակ մտնելու իր ժամանակը: Իսկ ինչ մնումա ֆինանսներ, հնարավորություն, լավ աշխատանք դրանք ժամանակավոր բաներ են, եթե սպասես դրանց իհայտ գալուն, հնարավոր է որ այդպես անժառանգ էլ մնաս, որովհետև դրանք «ֆինանսները, ...» այդպես էլ շատ հնարավոր է որ չգան ու չլինեն:
Ես ոչինչ էլ չեմ ունեցել, անգամ աշխատանք չեմ ունեցել, երբ ամուսնացել եմ դեռ 20-ըս չբոլորած, սակայն ամուսնանալով իմ սիրած աղջկա հետ՝ մենք միասին հասել ենք այն ամենին, ինչին հիմա կերազեն շատ ու շատ հասուն ու ստաժավոր ընտանիքներ:
Այնպես որ մի վախեցեք, թե իբր չկա, չգիտենք ինչ կլինի, բա հետո ոնց կլինի, զգում էս հասունացել էս այնքան որ իվիճակի էս կշռադատել ու ճիշտ որոշում կայացնե՞լ, ամուսնացի՛ առանց ապագային նայելու, թե չէ ինչքան նայես ապագային այնքան վախենալու էս, որովհետև ապագան միշտ անհայտա ու վախենալու:
Բայց երբ կհասնես էդ քո պատկերացրած էն ժամանակվա ապագայիդ, որը արդեն կլինի ներկա, կհամոզվես որ այդքան էլ վախենալու չէր այդ ապագան, որը քեզ վախեցնում էր «բավոր-ներով» դեմ հանդիման գնա էդ բավորներին ու կտենաս որ բավոր գոյություն չունի: Դա պարզապես դու էս քո պատկերացումների մեջ ստեղծում էդ բավորին ու սկսում էս վախենալ դրանից:
Սելավի:

Հ.Գ. Պատկերացրած վախը, իսկական վախից ավելի վախենալույա: