Դիվ, մի հատ փոքր պահ: Ռուսներն են մեզ սարքել մատաղացու, թե՞ մենք օբյեկտիվորեն միշտ մատաղացու ենք եղել, պռոստը համար պահին չոբանության գործը տվել ենք ռուսներին: Սխալ ենք արել, թե ճիշտ հարցի մի կողմն է:
Ասծաս ի՞նչ ա: Ես էլ եմ շատ ուզում, որ առանց չոբանի, մենք մեր խոդով ընտրենք մեզ ամենահարմար արոտավայրն ու արածենք հյութալի խոտը: Բայց քանի որ էս պահին, բռի չոբանների քանակը, գամփռներն էլ հետները, մեր կողքերը այն քան շատ է, որ ամեն վարկյան կարող են մատաղացու ոչխարին մորթել, մեզ մնում է միայն ընտրել այն չոբանին, որը համեմատաբար արագ ու ապահով մեզ կհասցնի հյութալի խոտին, ու մեկ էլ կերաշխավորի, որ էսօր-վաղը չի մորթելու: Էս պահին, ընտրության հնարավորություն առանձնապես չկա:
Մնում է հուսալ, որ խաղաղության ու ապահովության ժամանակաշրջանը, գումարած նորմալ իշխանություններն ու հասարակական հարաբերությունները, մեզ, ինչ-որ պահի, հնարավորություն կտան մատաղացու ոչխարից վերածվել գամփռի:
Էջանիշներ