Arxangelo

Բարդ են ապրումներդ, եղբայր.

Եսերըդ առողջ են եւ առույգ. հանուն իրենց նպատակների իրականացման, նրանք կանեն ամեն ինչ…նույնիսկ քեզ գետնովը կտան։

Լավ ես որոշել, որ ինքդ ստիպես քո եսերին լռել։ Երբեմն այդ եսերն են ավիրում ամեն ինչ։

Իսկ որպես խորհուրդ, եւ կամ հարց, դու փորձե՞լ ես լինել հանգիստ եւ լսել ուրիշների եսերին. մի արա ոչինչ, մի փոքր տարվիր Նիհիլիզմով. եւ տես թե ինչ ասուպներ կանձրեւեն քեզ վրա։ Ասես ամեն մեկը մի հուրի փերի…

Հակոբ Գեւորգյան-ի խոսքերից

Բարդ են ապրումներդ, եղբայր.

Եսերըդ առողջ են եւ առույգ. հանուն իրենց նպատակների իրականացման, նրանք կանեն ամեն ինչ…նույնիսկ քեզ գետնովը կտան։

Լավ ես որոշել, որ ինքդ ստիպես քո եսերին լռել։ Երբեմն այդ եսերն են ավիրում ամեն ինչ։

Իսկ որպես խորհուրդ, եւ կամ հարց, դու փորձե՞լ ես լինել հանգիստ եւ լսել ուրիշների եսերին. մի արա ոչինչ, մի փոքր տարվիր Նիհիլիզմով. եւ տես թե ինչ ասուպներ կանձրեւեն քեզ վրա։ Ասես ամեն մեկը մի հուրի փերի…

Խորհուրդտ շատ հետաքրքիր և ամենակարևորը օգտակար է, շնորհակալ եմ:
Հա իմիջայլոց ասեմ, առաջ շատ էի լսում ուրիշ եսերին և ասեմ որ դա լավ բանի չբերեց: Միգուցե եսերն էին շարաբաստիկ?

Arxangelo-ի խոսքերից

Խորհուրդտ շատ հետաքրքիր և ամենակարևորը օգտակար է, շնորհակալ եմ:
Հա իմիջայլոց ասեմ, առաջ շատ էի լսում ուրիշ եսերին և ասեմ որ դա լավ բանի չբերեց: Միգուցե եսերն էին շարաբաստիկ?

Հարց չկա…կարելի է փորձել։

Դե, իմ պատկերացրաց եսասիրությունը եւ դրա հետեւանքները հետեւյալն են. «ես» ունեցող մարդկանց հետ շփվելիս դու գուցե եւ նեղվես, բայց դա բնական է. նրանց մոտեցումն է այդպիսին, այսպես ասած, խղճմտանքով են նայում քեզ, նույնիսկ չեն էլ ուզում հաշվի առնել քո «ես»ը։ Ինքնագլուխ քո ձեռքից բռնած գնում են, գնում…ու հանկարծ հանդիպում են քո «ես»ին, ու զարմանում. այդպիսինները միշտ տխրում են, կոտրվում, նորից վերականգնվում։

Ես մի բան եմ նկատել այս կյանքում. այն է, որ մարդուն որքան էլ կոտրես, նա կրկին կվերականգնվի. կարծես թե մարդու ուղեղը ամենքից անկախ լուռ ու մունջ իր գործն է անում զօր ու գիշեր։ Երբեմն բնավորություն է, որ սկսում է նեղել ուղեղին. այդ ժամանակ ինչ հիվանդություններ ասես որ չեն կպչում մարդուց։ Դրա համար, նախ պետք չէ կոտրվել, հետո բնավորությանը ուշադրություն դարձնել, կամ էլ սկզբունքների հետեւից ընկնել…դրանք, իմ կարծիքով, ավելորդ ժամանակ են խլում մարդուց։

Իսկ «ես» ունեցող մարդիկ շատ են այս աշխարհում չկարծես թե միայն քո «եսեր»ն են այդպես խլվլում…շուրջդ նայիր, տես թե մարդիկ հանուն իրենց «…» ինչ–ինչ խենթություններ են անում։ Այդպիսիք խենթ են։

Հակոբ Գեւորգյան-ի խոսքերից

Հարց չկա…կարելի է փորձել։

Դե, իմ պատկերացրաց եսասիրությունը եւ դրա հետեւանքները հետեւյալն են. «ես» ունեցող մարդկանց հետ շփվելիս դու գուցե եւ նեղվես, բայց դա բնական է. նրանց մոտեցումն է այդպիսին, այսպես ասած, խղճմտանքով են նայում քեզ, նույնիսկ չեն էլ ուզում հաշվի առնել քո «ես»ը։ Ինքնագլուխ քո ձեռքից բռնած գնում են, գնում…ու հանկարծ հանդիպում են քո «ես»ին, ու զարմանում. այդպիսինները միշտ տխրում են, կոտրվում, նորից վերականգնվում։

Ես մի բան եմ նկատել այս կյանքում. այն է, որ մարդուն որքան էլ կոտրես, նա կրկին կվերականգնվի. կարծես թե մարդու ուղեղը ամենքից անկախ լուռ ու մունջ իր գործն է անում զօր ու գիշեր։ Երբեմն բնավորություն է, որ սկսում է նեղել ուղեղին. այդ ժամանակ ինչ հիվանդություններ ասես որ չեն կպչում մարդուց։ Դրա համար, նախ պետք չէ կոտրվել, հետո բնավորությանը ուշադրություն դարձնել, կամ էլ սկզբունքների հետեւից ընկնել…դրանք, իմ կարծիքով, ավելորդ ժամանակ են խլում մարդուց։

Իսկ «ես» ունեցող մարդիկ շատ են այս աշխարհում չկարծես թե միայն քո «եսեր»ն են այդպես խլվլում…շուրջդ նայիր, տես թե մարդիկ հանուն իրենց «…» ինչ–ինչ խենթություններ են անում։ Այդպիսիք խենթ են։

երևի կրկնվեմ, բայց մտքերտ մտածելու տեղիք են տալիս եղբայր, շատ հետաքրքիր վերլուծական ապարատ ունես