Ասում են` ժամանակը բուժում է…
Բայց ինչու՞ երբ ետ ենք նայում և հիշում ենք մեր կյանքում առանձնահատուկ հիշվող պահերը, սովորաբար լաց ենք լինում… Որովհետև երբեք դրա մասին ոչ մեկին չե՞նք ասել, թե՞ որովհետև տխրությունն է իջնում, որ այդ ամեն անցել է…
Ինչու՞ մենք այդ պահերը երբեք բաց չենք թողնում մեր հիշողությունից…
Ինչու՞, կարծես թե ներված, համակերպված ու մոռացված վիրավորանքի մասին մտածելիս ցավ ենք ապրում…