Հարգելի Anchi, այո համաձայն եմ, որ այսօր քաղաքացու կենսամակարդակը ավելի բարձր է քան ասենք 10 տարի առաջ, բայց միևնույն ժամանակ ասեմ որ դա ներկայիս իշխանությունների շնորհքը չի որ կյանքը բարելավվել է ինչպես նաև 91-96թթ այսպես ասած «լուսյի, գազի բացակայությունը» Լևոն Տեր-Պետրոսյանի միանձնյա մեղքը չի, դրանք բոլորը պատմական փուլերն են որ անցել են աշխարհի գրեթե բոլոր երկրները, և ես չեմ հասկանում թե ինչու են մեղադրում այդ ամենում մի մարդու, ով բացարձակապես, լավ կամ գրեթե բացարձակապես ոչինչ չեր կարող փոխել: Առկա էին որոշակի հանգամանքներ և ցանկացած մարդ չէր կարող տվյալ իրավիճակում նույն կերպ պահել երկիրը ինչը որ եղել է Սովետական Միության ժամանակ: Ենթադրենք թե չկար պատերազմ, և դիտարկենք զուտ տնտեսական տեսանկյունից: Սովետների ժամանակ Հայաստանի միակ պատվիրատուն, հումք մատակարարողը և սպառողը Խորհրդային միությունն էր և եթե չկա հումք, չկա արտադրանքի պահանջարկ, ապա բնականաբար չի կաչող լինել նաև արտադրություն և բնական էր որ տնտեսությունը պետք է քայքայվեր, Ռուսաստանի նման հզոր երկրի տնտեսություն անգամ այդ ժամանակ քայքայված էր: Այ հիմա փորձեք ինձ համոզել որ Հայաստանը կարող է գոյատևել առանց դրսի հումքի կամ առանց արտաքին աշխարհի: Այն ժամանակ արտաքին աշխարհ չի եղել, եղել է լոկ ՍՍՀՄ: Այ ոմանք ասում են թե Լեվոնը ծախեց գործարանները, այո վաճառեց բայց ոչ թե գործարանները այլ հաստոցները, և դրանցից ստացված գումարների զգալի մասը դրեց զենք գնելու մեջ, իսկ եթե չվաճառեր,ապա ում էր պետք անգործ կանգանած և բարոյապես ու ֆիզիկապես մաշված հաստոցը, որից ոչ մի օգուտ չկար: Իսկ ինչ են անում այսօր՞ , բերեմ միայն մեկ օրինակ մնացածը ինքներդ թվեք, վաճառեցին Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային գործարանը հումքով հանդերց, հումք որտեղ կենտրոնացված է Կովկասի պղնձամոլիբդենի գրեթե 70 տոկոսը և ինչ գնով՞ 132 մլն դոլար, երբ այդ ժամանակ այդ գործարանի միջին տարեկան զուտ եկամուտը կազմում է շուրջ 500 մլն դոլար: Այժմ մենք մեր երկրում ապրում ենք հյուրի(տնվորի) կարգավիճակով, այսինքն ոչ կապն է մերը, ոչ երկաթուղին, ոչ էներգակիրները, իսկ ով կարող է ասել թէ ինչն են առաջին հերթին ձգտում գրավել պատերազմների և հեղափոխությունների ժամանակ, որպեսզի երկիրը ծնկի գա՝ այո Երկաթուղին, Օդանավակայանները և կապի հանգույցները, և քանի որ դրանցից և ոչ մեկը մերը չի նշանակում է մենք արդեն 90% ով Ռուսաստանի գաղութ ենք, իսկ ես չեմ ուզում ապրել գաղութում, այլ ուզում եմ ապրել ազատ երկրում, ինձ զգալ լիիրավ քաղաքացի, թեկուզ և երկիրը նորից լինի «առանց լույս ու գազ», դրանք պարզապես որոշակի անհարմարություններ են այլ ոչ թե անհաղաթահարելի արգելք, այնպես որ ես գերադասում եմ 91-96թթ երկրում տիրող բարոյական և քաղաքական «մութ ու ցուրտ» մթնոլորտը այսօրվա ստրկային բայց «լույս ու տաք» երկրի մթնոլորտին:Anchi-ի խոսքերից
Էջանիշներ