—Արտեմն իմ զինակից ընկերն է, միասին մեծացանք, հետո կռվեցինք, պատերազմով անցանք…Տղեքի հետ մեր
հաղթանակն էինք կերտում…։ Չէ…նա ինձ կհասկանա, կսպասի։ Ինչքան էլ առանց լույսի մնանք, մեկ է Արտեմի պարտքը տալու եմ։
Հիշում եմ, էն ժամանակ էլ լույս չունեինք…բայց դե ուրիշ օրեր էին. այնքան կորուստներ տվեցինք ու այնքան սպասումից սառած աչքեր տեսանք, որ
լույսն էլ, թե տային , աչքներիս չէր երևա…Մեր հաղթանակն էինք կերտում…
կերտեցիք էլի…հիմա էլ չնչին բաները անգամ այդ խաղաղության նման հեռու են թվում, որ խավարը պատռես, էլի չես հանգտանա… ուզում էիք արժանի լինել էս հողին…
հիմա էլ հողից բաժին են հանում անարժաններին… ախր հարցը էս լույսը չի, չէ՞…
—ՉԷ…էն ժամանակ խաղաղության լույսին էինք ձգտում,
հասանք էլի…
Vishapakah-ի խոսքերից
։ Բայց ափսոս տարեթիվը շփոթեցիր ու էլի այսօրվա մթությունը տեսնել չկարողացար։ Պատահականություն էր ու հետո ինձ էլ զարմացրեց։ Նույնիսկ ուրախացա, որ հատուկ չէի արել
'
Մեջբերել
Էջանիշներ