Ես համաձայն եմ քննարկել հենց նրանից, ինչից ու սկսել ենք ՝ այսինքն աղբիցTig-ի խոսքերից
:
Եթե մեծամասնությունը ուզում է աղբը գցել որտեղ պատահի, ապա միգուցե "ստանդարտը", օրենքը, այն կարգը, որը պետք է կարգավորի այդ դրվագը՝ ճիշտ չի՞ լինի որ այդպես էլ լինի: Այսինքն՝
"Ամեն մարդ իրավասու է աղբը գցել այնտեղ, որտեղ քեֆը տալիս է":
Մի տեսակ սկսում եմ քեզ չհասկանալ, չնայած դա լավ է, արդեն հոգնել եմ հասկանալուցԵս համաձայն եմ քննարկել հենց նրանից, ինչից ու սկսել ենք ՝ այսինքն աղբից
Եթե մեծամասնությունը ուզում է աղբը գցել որտեղ պատահի, ապա միգուցե "ստանդարտը", օրենքը, այն կարգը, որը պետք է կարգավորի այդ դրվագը՝ ճիշտ չի՞ լինի որ այդպես էլ լինի: Այսինքն՝
"Ամեն մարդ իրավասու է աղբը գցել այնտեղ, որտեղ քեֆը տալիս է":
Հիմա սենց մի հարց, եթե օրինակի համար կանիբալիզմը բարգավաճեր /չնայած ոնցվոր թե լավ էլ բարգավաճումա/ ու կազմեր մեծամասնություն դու նորից կառաջարկեիր այն ստանդարտացնել օրենքով՝
օրինակ՝
«Ամեն մարդ իրավասու է ուտել դիմացինին, եթե նա գրգռել է նրա ախորժակը»:
Հ.Գ. Կարծում եմ շարժվում ենք դեպի ծայրահեղություն
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Իմ ծիծաղի շոգեքարշն էլ դեպի ինձ է վազում
Հ.Գ. Կարծում եմ շարժվում ենք դեպի ծայրահեղություն
սպասեմ քննարկմանը
Ոնց որ թե ԱՂԲԻ թեման սպառեց իրեն: Չնայած ես շատ ավելի ուրիշ հարցեր էի բարձրացրել այստեղ, որոնցից միայն ԱՂԲԻ խնդիրը արձագանքներ գտավ:
Հիմա ուզում եմ մի հարց էլ բարձրացնել ու ին կարծիքով դա այսօրվա մեր իրականության ամենացավալի հարցն է:
Դպրոցները: Ավելի ճիշտ կրթական հաստատությունները:
Դե քանի որ էդ ամեն ինչի հիմքը դրվում է դպրոցում, առաջարկում եմ կերտրոնոնալ առայժմ դպրոցի վրա: Ի՞նչ մակարդակի վրա են այսօր մեր դպրոցները և ի՞նչ են տալիս նրանք այսօր մեր սերունդներին: Եկեք էս խնդրին իրական գնահատական տանք, հասկանանք, արդյոք ճիշտ ենք գնահատում և այս խնդրի լուծման առաջարկներ անենք:
Կարծում եմ այս հարցում մեղավոր են թե երեխաները, ավելի ճիշտ ծնողները իրենց տված դաստիարակությամբ, թե ուսուցիչները: Կարծում եմ լավ ուսուցիչներին կարելի է մատների վրա հաշվել: Ես 11 տարի առաջ եմ ավարտել դպրոցը ու այսօրվա դպրոցի մասին պատկերացում եմ կազմում ուրիշների խոսքերից: Մեր ժամանակ ճիշտ է կարիլի էր ասել, որ ուսուցիչները ձրի էին աշխատում ու դրանով արդարացվում էր կաշառակորությունը, բայց այսօր կարծում եմ արդեն բավականին բարձրացրել են նրանց աշխատավարձերը ինքնավաճառքից հեռու մնալու համար: Ճիշտ է դեռ շատ քիչ է, կարծում եմ ուսուցչին ավելի շատ պիտի վարձատրեն, բայց և ավելի շատ պահանջեն: Դա բժշկի մասնագիտության նման բան է, սխալը ունենում է ահավոր տխուր հետևանքներ: Հետո մի հարց էլ, էս վերջին տարիներին ինչ ոչ նորամուծություններ են մտցվում կրթական համակարգում, արդյոք դրանք արդյունավետ և ճիշտ են մեր համար, գուցե դրանք լավն են Եվրոպայի համար, բայց մեզ չեն համապատասխանում:
Ուզում եմ ասել, որ ես խնդիրն պետք է պետական մոտեցում, հետո հիշում եմ, որ ես այնքան էլ չեմ վստահում էդ պետական մոտեցում ասվածին:
Ի՞նչ անել այս իրականության հետ:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Տիգ, երեկվա հաղորդումը Հեռուստադուելի, լրիվ տվեց հեռուստադիտողներին որոշ հարցերի պատասխաններ,իսկ ամենաէականը, որ մենք իրոք հեռու ենք թե' իրականությունից,առավել ևս, թե' նրա ճանաչողությունից:
Մենք ապրում ենք բանտարկված` մեր սեփական գիտագցված որոշումներով, երկրում, որը կոչվում է անկախ, սակայն սահմանազատ է,այսինքն կարծես թե ունի սահման, բայց օդից կախված է:
Մեր հարևան երկրների հետ նման փոխհարաբերություններն էլ հենց գալիս են դրանից` հեռու ենք իրականություն հասկացողությունից
Երկրի վրա գտնվող ներկայիս քաղաքակրթությունը հենց հիմա գտնվում է իր զարգացման այ կետում, որ հաջորդ քայլից կախված է նրա ամբողջ ճակատագիրը…- Ինչպիսի՞ն է մեր քաղաքակրթությունը և հասարակությունը, և դեպի ու՞ր է այն գնում:
Զարգացումը տեխնիկապես հասել է իր գագթնակետին, իսկ հոգևորը կարծես այդքան էլ չէ: Հիմա մեզանից է կախված, թե մեր քաղաքակրթությունը կմեռնի վաղ ապագայում, թե կշարունակի իր գոյությունը: Իմ կարծիքով այդ երկու իրարից անկախ բայց և իրար լրացնող կյանքի ոլորտները պիտի հավասար զարգացում ապրեն, չպիտի մոռացվի մեկը կամ մյուսը, հիմա ժամանակն է հոգևորը զարգացնել ճիշտ գիտելիքներով, մի կողմ թողնոլով ամեն տեսակ կրոն, գրքեր ինչպես նաև աղավաղված աստվածաշունչը, ղուրանը մյուսը, մյուսը…
Զարգացնենք մեր մեջի լույսը, մեր մեջի կարողությունները և ճշմարտությունն էլ այնտեղից ստանանք:
Թե դեպի ուր է այն գնում, դեռ պարզ չէ, երբեք էլ պարզ չի լինի, տեսնել կամ հաշվարկել կարելի է միայն մոտ ապագան այն էլ հաշվի առնելով միայն տնտեսական պայմանները, բայց չէ որ գործում են ավելի հզոր ուժեր…
հ.գ. կներեք թեմայի բոլոր գրառումները չեմ կարդացել, միայն առաջին էջինը
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Հա, ես նայում եմ, ցավեցնելու աստիճա՞ն.../Եթե մի քիչ էլ իջնենք ներքև, ու հասնեն հենց բուն մարդուն, անհատին, այսինքն ինձ ու քեզ, ապա առաջին հարցը որ կուզեի տալ, դա այն է, երբևէ նայու՞մ ենք հայլիի առաջ մեր աչքերի մեջ... խորքը, շատ խորքը... ցավեցնելու աստիճան:
Օրինակ, ես վերջերս եմ նկատել, որ այդպիսի սովորություն չունեմ: Երևի երբեք չեմ նայել իմ աչքերի մեջ:
Իսկ դու՞ք:
Դժվար է ասել։ Դա կախված է այն բանից, թե ինչ տևողությամբ եմ նայում։ Առաջին իսկ վայրկյանից կարող եմ տեսնել հենց այն ցավը, որ կա աչքերումս ու էլ չեմ ուզում պատկերացնել, թե դրանց խորքից էլ որքան խորն է այն...
Վերջերս հաճախ եմ մտածում այն հարցի շուրջ, որ բարձրացրել եք։ Վերջերս հաճախ եմ մեղադրում ինձ կամ դիմացինիս՝ հասարակությոան՝ իմ ու նրա, այսքան անառողջ ու խիստ էմոցիանալ լինելու համար։ Վերջերս հաճախ եմ փորձում իրականությունն իսկապես ճանաչել, բայց մի տեսակ օտար են դառնում քիչ-քիչ, ստեպ-ստեպ, մեկ առ մեկ բոլորը։
Չգիտեմ՝ ուր են գնում, չգիտեմ, թե հենց ով է մեղավոր, թե ինչու է Քիսոյին հետաքրքրում միայն իր կոշիկի փայլը, իսկ Փայտահատ Հովիկին մազերի ժելեն, երթուղայինի Վարորդին էլ մեքենայի դուռն ու մարդկային կանսերվան...
Չգիտեմ, թե ինչու են մարդիկ միանգամից փակում թեման, երբ ուզում ես քննարկել այսօրվա հասարակության խնդիրները և ինչու են գերադասում Անդրեի սանրվածքի լավ կամ վատ լինելու լայնածավալ քննարկումը։
Ինչու՞ են բողոքում, բայց ոչինչ չեն ձեռնարկում փոխելու համար։ Ինչու՞ են բանբասում, բայց ժպտում իրար 0.32 ատամով։
Ու սկսում ես քեզ չհամարել հասարակության մի մասնիկ։ Մտածում ես՝ ես ինչ գործ ունեմ այս «միասնական» տանիքի տակ, ուր շատ քչերն են միմյանց մասին մտածում, հոգում։ Եվ այդ ժամանակ դու սկսում ես հեռանալ նրանցից, ում մեջ դու «կաս»։ Քեզ թվում է, թե դու իրականում գժված, հոգնած, ամեն ինչից զզված մի հերոս ես։ Դառնում ես ամենամեծ անտարբերը ու սկսում ես երգել Արթուր Մեսչյանի «Բարով մնաք»-ը...
Եվ թո՛ղ որ հենց այդ հասարակությունը քո հեռացումը փախուստ անվանի...
Բոլորը...իսկ բացառությունները այդ հասարակությունից անընդհատ փախչում են, նրանք այնտեղ չկան, եթե անգամ դրա մասին չեն էլ գուշակում...
Ինչքան պիտի նյարդերս թարս երևան բոլոր հայելիներում...
Գլորվում ենք, չենք գնում...ու դեպի լուսավոր ու տաք «Եվրոպատուհաններով անդունդը»...
Ես լավատես եմ, բայց երբեմն իրականությունը ճանաչելու համար պիտի կարողանաս վատը տեսնել,,,
Հ.Գ.Դպրոցների 60 տոկոսը մեկ նախադասությամբ առաջարկում եմ փակել...Երեխաները այսպես, թե այնպես բակում խաղում են...
Մի հատ էլ Հ.Գ. Մտածելակերպս քաղաքական երանգներ ունի վերջերս. սպասենք մինչև
անցնի...
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 27.12.2007, 21:43:
Իրականում ամեն ինչ այդքան էլ վատ չի, չնայած բացասականը շատ է: Ընդահնրապես մի բան կա, որ մարդիկ միշտ բացասականը շուտ են տեսնում և երկար են հիշում, իսկ դրականը շուտ մոռանում են: Մենք ուր ենք գնում, ոչ ոք չգիտի: Եվ պետք էլ չի այդ ուղղությամբ մտածել, նման վիճակը՝ իր բարդություններով և բացասական կողմերով հանդերձ ավելի հետաքրքիր է: Ոչ մի գլոբալ բան մենք չենք կարող փոխենք, իսկ եթե կարողանայինք էլ, հայտնի չի թե ամեն ինչ դեպի դրական կգնար, թե ավելի բացասական: Ուղղակի պետք է քայլենք բոլորի հետ համընթաց, իհարկե անընդհատ ձգտելով շեղվել ընդհանուր ճանապարհից, բայց ոչ այնքան, որ էլ հետ գալու ճանապարհը չգտնենք: Ճիշտ է, մի քիչ փիլիսոփայորեն ստացվեց, որից ես շատ հեռու եմ, ուղղակի ուզում էի ասել ամեն ինչով հանդերձ, նույնիսկ դժվարություններով, որոնք անհաղթահարելի են թվում և ապրելու իմաստը երբեմն էլ չես տեսնում, կյանքը փոխելու հանարավորությունը մեր ձեռքերում է, ուղղակի պետք է սիրել ապրել…
Հմաձայն եմ պիտի զարգացնենք հոգևորը, մեր միջի լույսը:
Բայց ինչպե՞ս, ինչի՞ վրա հիմնվելով, և ինչպե՞ս զերծ մանանք տարբեր աղավաղումներից…
Ես ինքս ունեմ այն ինչի վրա հիմնվում եմ, դա այն է, որ ես Աստծուն փնտրում եմ իմ մեջ, այլ ոչ թե ինչ որ այլ տեղում:
Միգուցե կան այլ ավելի լավ տարբերակներ, ավելի մատչելի շատերի համար: Խնդրում եմ հայտնեք ձեր տարբերակները:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Ճիշտ ես անում, որ քո մեջ ես փնտրում: Բայց դա աստված մի անվանի, այն գոյությունն չունի, դա դու ես , քո ներքին ուժը, քո մասնիկը:
Ես կարծում եմ, որ Աստված կա ու նա էդ մեր ամեն մեկիս ներքին ուժի, մասնիկի /ինչպես դու ես ասում/ և խղճի միավորումն է:
Հիմա Նա է մեր միավորման արդյունքը, թե մենք ենք նրա մասնատման արդյունքը, դա վիճելի է, և իմ կարծիքով դա կարևոր էլ չի: Կարևորը այն է, որ նա կա, որ նա անսահման է և դրանով նաև մենք ենք անսահման:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Շնորհակալություն՝ թեմայի, հարցադրման ջիղը լավագույնս ըմբռնելու, զգալու համար:Հա, ես նայում եմ, ցավեցնելու աստիճա՞ն...
Դժվար է ասել։ Դա կախված է այն բանից, թե ինչ տևողությամբ եմ նայում։ Առաջին իսկ վայրկյանից կարող եմ տեսնել հենց այն ցավը, որ կա աչքերումս ու էլ չեմ ուզում պատկերացնել, թե դրանց խորքից էլ որքան խորն է այն...
Ավելացվել է 9 րոպե անց
Ո՞րն է այստեղ ծայրահեղությունը: Փորձենք "ծայրահեղություն" տերմինին վերաբերվենք ճշգրտորեն: Ծայրահեղություն է այն, որ այն հասարակությանը, որտեղ մեծամասամբ մարդակերներ են, "օրենքի", այսինքն պետական "դեմոկրատական"օրինակ՝
«Ամեն մարդ իրավասու է ուտել դիմացինին, եթե նա գրգռել է նրա ախորժակը»:
Հ.Գ. Կարծում եմ շարժվում ենք դեպի ծայրահեղություն
Ի՞նչ է օրենքը: Չէ՞ որ դա հասարակության մեծամասնության իրար մեջ ձեռք բերված պայմանավորվածությունն է: Իսկ երբ դու նրանց արգելում ես ըստ ամենայնի ռեալիզացնել իրանց մեծամասնական իրավունքը, ապա ըստ դեմոկրատիայի՝ դա բռնություն է, բռնաբարություն
Ավելացվել է 15 րոպե անց
Հիանալի է ասված: Սակայն ինչու՞ միայն գիտակցված որոշումները: Բա անգիտակի՞ցը: Հետո էլի անմիջապես անցում դեպի "երկիր": Մի երկու խոսք գոնե ինքնաճանաչողության մասով:Մենք ապրում ենք բանտարկված` մեր սեփական գիտագցված որոշումներով, երկրում, որը կոչվում է անկախ, սակայն սահմանազատ է,այսինքն կարծես թե ունի սահման, բայց օդից կախված է:
Մեր հարևան երկրների հետ նման փոխհարաբերություններն էլ հենց գալիս են դրանից` հեռու ենք իրականություն հասկացողությունից
Եկեք զանազանենք իրարից ինքնաճանաչողությունը ինքնախարազանումից: Ինքնաճանաշում հեչ էլ չի նշանակում խոսել բացասական բաներից: Խոսքը կոմպլեկս ՄԱՐԴՈՒ մասին է: Իսկ կոմպելկսով՝ մարդը չի կարող լինել դրական, կամ բացասական: Մարդը կոմպլեկսով ՝ դա մի կենդանի, ապրող օրգանիզմ է:
Վերջին խմբագրող՝ dvgray: 29.12.2007, 15:57: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Հետաքրքիր միտք է: Անչափ հետաքրքիր:
Սակայն պատասխանին մինչ այդ, թե ո՞րն է լիելու հենման կետը, հենարանը, համակարգը, որը պետք է ծառայի որպես հենարան ու միջավայր այդ ամենի զարգացման համար: Ազգայի՞նը: Համամարդկայի՞նը: Արվեստնե՞րը: Կրոննե՞րը:...
Ի՞նչն է ծառայելու 2007 թվին հայաստանցի մարդու համար այդ հենարանն ու համակարգը:
Դե ես հավատացող չեմ, աստված որ ասում եք, դուրսա գալիս որ ձեր կյանքը, հիմնականում ձեզնից կախված չի, ոնց որոշումա, ըտենց պիտի լինի, հարգելով բոլոր հավատացողներին, իմ համար էտի ընենց տարրական բանա, որ կամանչեմ էլ ըտենց բանի հավատամ, խելքից, տրամաբանությունից դուրս ինչ-որ գաղափար…
Եկե՛ք ամեն ինչ չխառնենք իրար
Վարդի հետ համաձայն եմ՝ պիտի հավասարաչափ հոգևորն էլ զարգացում ապրի, բայց մենք էս դրույթը տանում ենք արդեն դեպի հավատացյալական կամ աթեիստական շեղում. պետք չի...
Հոգևորն ամեն ինչում է, հենց այնտեղ, որտեղ դու հոգի ես դնում։
Ճաշը եփելուց մինչև քո փոքրիկ աղջկա մազերը սանրելը, եկեղեցի գնալուց մինչև քո սիրած քաղաքը չաղտոտելը....
Արժեքային համակարգերը փոխվել են...
Ի դեպ, հոգևորն իրականում մարդկանց ներսում է հենց զարգացած, բայց ինչ օգուտ, որ էգոիստի նման դուրս չի գալիս։
ճանաչում եմ մարդկանց, ովքեր շատ հաճախ են խոսում Աստծո հանդեպ իրենց տածած սիրո մասին, օրինակներ բերում Աստվածաշնչից, այստեղ այնտեղ մեջբերումներ անում, բայց ունեն հայացք, լեզու, միտք, շարժուձև, դիմախաղ, որտեղ կարծես հոգի չկա...
Խաղ, սարսափելի վտանգավոր, և խաղում են նրանք, ովքեր շահարկում են հոգևորը, կամ պահում են ներսում, կամ խառնում են նյութի հետ ու մատուցում են քեզ՝ լայն ժպտալով։
Ես ճանաչում եմ համապատասխանաբար աթեիստների / ի դեպ չեմ ընդունում, որ իրենք իրականում գոյություն ունեն/, որոնց մոտ ճիշտ հակառակն է. իմ պատկերացրած հոգևորի ամենապայծառ ու գեղեցիկ դրսևորումը, հոգատարությունը, նրբանկատւությունը....
Ու թերևս չեմ բացառում...խաղ, շատ վտանգավոր ու հիասթափեցնող անկում։
Հիմա ի՞նչ..հոգևորից սկսել...
Հոգևորից չեն սկսում, հոգևորով են սկսում, հավատքով, խղճով շարունակում են ապրել, գործել...
Հույսը դնում են ոչ թե Աստծո վրա, ում որդուն առանց նկատելու, անտարբեր հաճախ խաչում են, այլ իրենց ներսում եղած հավատքի ուժի վրա, այն հավատքի թեկուզ, որ ունեն իրենք իրենց հանդեպ, իրենց ծնողների, ընկերների հանդեպ, այն հավատքը, որ սեր է ծնում, որովհետև ինքն էլ սիրուց է ծնվել...
Մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ կա այդ հոգևոր ուժը, որի մասին ոչ թե պետք է հաճախ խոսել, այլ որով պետք է ապրել, գործել, սիրել, փոխել վատը՝ լավով, պայքարել, բայց չկռվել, ապրեցնել, բայց չսպանել...
ՄԻ՛ նեղացրու քո մեջ ապրող հոգուն ու մի՛ բարդիր մեղքերդ նրա ուսերին, որովհետև երբ նրան հանգստություն շնորհվի, քո պատիժը գուցե դատարկ մարմինդ լինի։
Ու մեկ էլ...մի քիչ հասարակ
Ամեն ինչ պետք է սկսել Ձեր տան դռան դեմի շորից այն կողմ գտնվող տարածքից...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ