dvgray ջան փորձեցի…dvgray-ի խոսքերից
Իմ մոտ էնքան էլ չի ստացվում: Հա աչքերս փախնում են: Երևի պատրաստ չեմ:
Իսկ ինչ եղավ քո՞ դեպքում:
Սկզբում տեսնում ես քո արտացոլումը հայելու մեջ, հետո տեսնում ես քո արտացոլումը քո աչքերի մեջ ու սկսում ես խորասուզվել ինքդ քո մեջ, հետո գալիս է մի պահ, երբ հասկանում ես, որ տեսնելու համար նայելը պարտադիր չի, ավելին նայելը նույնիսկ սկսում է խանգարել տեսնելուն ու դու աչքերդ փակում ես ու …
Այ ես պահին, երբ պիտի արդեն քեզ տեսնես, ամեն ինչ կորչում է,
Լավ ինչևէ, հիմա ուզում եմ իմ կարծիքը հայտնել Հայ մարդու իրականության վերաբերյալ, քանի որ որոշեցինք, որ սկսում ենք ներքևից:
Ո՞րն է այսօրվա Հայ մարդու իրականությունը: Մեկ-մեկ լսում եմ հետևյալ սև կատակը. «Բա մարդ մի անգամ ծնվի էն էլ հայ…», Ցավալի է, բայց շատերի մոտ դա նստած է: Կամ մեկի չար բախտը բնութագրելուց ասում ենք. «Հայի բախտ ունի»: Հասկանալի է, մեր մեջ նստած է եղեռնը, հալածանքներ, դավաճանություններ, նախանձ: Բայց ո՞վ է դրանում մեղավոր, իհարկե մենք: Մեղավոր ենք նրանով, որ մեր մեծամասնության մեջ նստած է այն միտքը, որ քանի դեռ դանակը չի հասել իմ ոսկորին ես ոչ մի բանի հետ գործ չունեմ: Բայց պետք չի բավարարվել միայն դա գիտակցելով, պետք է մի միջոց գտնել այս ամենից ազատվելու համար, չէ որ մենք արժանի ենք դրան և ամեն ինչ կախված է մեզանից, ուղղակի դա պիտի կրի միասնական բնույթ այլ ոչ թե անհատական: Վերջապես մենք պիտի վերջ տանք մեր անհատական գեր ԵՍ-ը ամեն ինչից վեր դասելուն:
Հիմա ուզում եմ անդրադառնալ Լէգնայի ասած «սավառնողներին»: Չէի ասի, որ միայն Հայ մարդն է սավառնում, բոլոր ազգերն էլ ունեն իրենց սավառնողները, սողունները, ռեալիստները և պասիվները: ուղղակի տարբեր հարաբերակցությամբ: Ցավոք սրտի «պասիվներ» կոչված տեսակը Հայ հասարակության մեջ կազմում է մեծամասնություն, որոնք առաջնորդվում են վերը նշված կարգախոսով` «Քանի դեռ դանակը …»:
Բայց խնդիրը այն չի, թե որն են դրանց պատճառները, այլ այն թե ի՞նչ կարելի է անել այդ երևույթները պակասեցնելու համար: Ինչպե՞ս վերականգնել ժողովրդի հավատը ինքն իր նկատմամբ: Համարյա բոլորս մտածում ենք, որ մեր ձեռքերում ոչինչ չկա ու ոչինչ կախված չի մեզանից: Ճիշտ ասած ես էլ ունեմ մնան մտքեր, ուղղակի ես հասկանում եմ դրա ահավոր սխալ լինելը և աշխատում եմ ինձ համոզել հակառակում, երբեմն ստացվում է, երբեմն ոչ: Երևի նրանից է, որ մենակ եմ դա անում:
Եվս մեկ մեծ ողբերգության մասին եմ ուզում խոսել: Էս վերջին 15 տարինեի ընթացքում մեր երիտասարդության մեծամասնության մեջ մինչև ուղնուծուծը ներծծվում է գողական կոչված մտածելակերպը: Բերդի նիստուկացը սկսում է գերիշխել մեր հասարակությունում, անհատների հարաբերություններում: Իհարկե հասկանալի է էդ կյանքով ապրող մարդիկանց, նրանց մեջ էլ կան լավն ու վատը, բայց ցավը այն է որ երեխան դեռ դպրոց չգնացած սկաում է խաղալ էդ «ախպերագողական», «լավ տղա», «ճիշտ ու սխալ» և այլ խաղերը: Էս ցավի մասին էլ պիտի մտածել…
Հա մի բան էլ վերջին տարիների հասարակության բարոյալքման հարցում ես մեծապես մեղադրում եմ հեռուստատեսությանը: Լէգնա ջան հիշում ես, որ զրուզում էինք ինկվիզիցիայի մանսին, այ էսօրվա հեռուստատեսությանը մեծ հաճույքով ինկվիզիցիայի կենթարկերի: Հեռուստատեսությունը մեծ զենք է, ու ոնց ապականել է սերունդը, տենց էլ կարող է վերականգնել:
Առայժմ այսքանը:
Մեջբերել
հուսովեմ չե
Էջանիշներ