Այո, իհարկե։ Այստեղ կյանքը լավացել է, դու էլ կկարողանաս փող աշխատել ու ուրիշներին էլ կաշխատացնես
Ոչ, ոչ մի դեպքում։ Այստեղ կյանքը վատացել է
Ով գռփել է, գռփել է, նորերին ճխլտում են
Արթ ջան ես շատ կուզեմ, որ վերադառնաս ու ես ինքս կվերադառնայի ցանկացած երկրից իմ Հայաստան, բայց միևնույնն է դու ինքդ պիտի որոշես, քանզի դու քեզ ոչ այստեղ ես լավ զգացել, ոչ էլ Վրաստանում, ուրեմն խնդիրը ոչ թե Հայստանի կամ Վրաստանի մեջ է, այլ քո, իսկ քեզանից մեկա չես փախնի
Երվանդն ամեն ինչ ասել է հայրենիքի մասին, այն ամենը ինչ ես ինքս կասեի, ավելոցնելու ոչինչ չունեմ
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Առաջին տարբերակի այոն կարդացի, ընտրեցի էդ տարբերակը..հետո փոշմանեցի...
Արի՛ Արտ ջան...Բայց Հայաստան...ու որքան հնարավոր է շուտ
Re. Արժե՞ վերադառնալ Հայաստան, թե՞ ոչ
Բա ե՜սAlize_etoilik-ի խոսքերից
Արի՛ Արտ ջան...Բայց Հայաստան...
ես մնամ էստե՞ղ
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
Ժող խոսքը իմ մասին չի, խոսքը ընդհանրապեսի մասին է
Հ.Գ. Մի վիրավորեք էլի իրար
Իսկ ի՞նձ ինչ խորհուրդ կտաք։
Հարցման տարբերակները չափից դուրս արտգեոյական էին.
Այնուամենայնիվ, արժե՞ վերադառնալ, թե՞ ոչ։ Ըստ իս, այս հարցը միանշանակ պատասխան ունենալ չի կարող։ Նախ ամեն մարդ ինքը պիտի որոշի՝ վերադառնալ, թե ոչ, ինքը պիտի զգա, թե իր վերադարձը կամ արտերկրում մնալը որքանով է օգտակար իր և մյուսների համար։ Եթե գիտակցում ես, որ վերադառնալով՝ պիտի համալրես սոված գործազուրկների շարքերը, եթե զգում ես, որ պիտի միայն բողոքես ու ի վիճակի չլինես պայքարել երկրումդ առկա բացասական երևույթների դեմ, եթե չես կարողանալու երկրումդ գոնե մի դրական բան անել, եթե համոզված ես, որ ընտանիքդ պահելու ոչ մի հնարավորություն չես կարողանալու ստեղծել կամ, ինչպես ivy-ն ասաց, եթե ֆինանսական խնդիրներ չես ունենալու, բայց երկրիդ բարքերն ու կարգերը քեզ համար անտանելիության աստիճանի տհաճ են, ուրեմն ավելի լավ է՝ չգաս։ Իսկ եթե համարում ես, որ վերադարձդ ավելի օգտակար կլինի երկրիդ և/կամ քեզ (առանց ուրիշներին վնասելու, իհարկե), ուրեմն ավելի լավ է՝ գաս։ Ամեն դեպքում, սա այն հարցերից է, որին ուրիշները չեն կարող պատասխանել, որովհետև միայն դու գիտես վերադառնալուդ կամ չվերադառնալուդ պատճառներն ու նպատակները։ Բայց պարտադրված վերադառնալ հաստատ չարժե։ Հայաստանում պարտադրված ապրողներն ավելի քան բավարար են, չարժե համալրել նրանց՝ առանց այդ էլ հոծ բանակը...
Մարդիկ կան, որոնք արտերկրում ապրելով՝ ավելի շատ են օգուտ տալիս թե՛ իրենց ընտանիքին, թե՛ հայրենիքին։ Սակայն այդպիսիք, կարծում եմ, քիչ են։
Ես ինքս արտասահմանում եմ գտնվում հանգամանքների բերումով, բայց, համենայնդեպս, ներկա պահին հաստատ մտադիր եմ առաջին իսկ հնարավորության դեպքում վերադառնալ։ Երևի պարզ է, որ հնարավորություն բառն այստեղ շատ անորոշ է, և դրա տակ տարբեր բաներ կարելի է հասկանալ։ Թող ամեն մարդ ինքն իմանա, թե ինչ է հասկանում... Բայց մի բան հաստատ կարող եմ ասել. չեմ ուզում, որ իմ հայրենիքն առանց իմ մասնակցության բարելավվի ու վերակառուցվի, որից հետո ես՝ որպես նրա զավակ, ինձ անառակ որդու կարգավիճակում զգալով, ինձ այլևս բարոյական իրավունք չվերապահեմ վերադառնալու և ուրիշների կողմից բարեկարգված իմ հայրենիքում հաստատվելու...
Արտասահմանում հաստատված շատ հայերից եմ լսել նման խոսքեր. «Եթե վիճակը լավանա, բոլորս էլ կվերադառնանք մեր հայրենիքը, ի՞նչ է եղել որ, ի՞նչ է, մենք չե՞նք ուզում վերադառնալ»։ Կներեք, բայց երբ վիճակը լավանա, ոչ միայն դուք, այլև շատ ու շատ այլազգիներ կցանկանան գալ ու Հայաստանում ապրել։ Բայց հարցն այն է, թե ով կլավացնի, որ դուք էլ գաք կամ չգաք։ Դուք ձեզ համար առոք–փառոք նստեք արտասահմաններում, իսկ մյուսները տանջվելով ու զրկանքների ենթարկվելով ձեզ համար ավելի լավ Հայաստան կառուցեն, որ դուք գաք, վայելե՞ք։ Մի՞թե արդար կլինի։
Սրանք ընդամենը «բարձրաձայն» մտորումներ են...Իրականում որևէ մեկին մեղադրել չեմ փորձում, իրավունք էլ չունեմ, հատկապես որ ինքս էլ ներկա պահին հեռացածների թվին եմ պատկանում...
Ինչևէ, եթե մարդը չի կարողանում գոյատևել իր հայրենիքում, ապա ոչ ոք բարոյական իրավունք չունի մեղադրելու նրան գոյատևելու ցանկության ու դրա իրականացման համար։ Բայցևայնպես, լավ կլինի, եթե ցանկացած հեռացած կամ հեռանալու մտադրություն ունեցող հայ իրեն տա հետևյալ հարցը. ի՞նչ կլինի, եթե բոլորը հեռանան ու չվերադառնան...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Արթ, Բայց դու ինչ շոու-մեն ես, էShow must go onՀարցման տարբերակները չափից դուրս արտգեոյական էին.
Իրականում իմ պատասխանը լրիվ համապատասխանում է Իվիի պատասխանին http://www.akumb.am/showpost.php?p=442750&postcount=15
Հայաստանը կվերաբնակեցվի չինացիներով ու պարսիկներովի՞նչ կլինի, եթե բոլորը հեռանան ու չվերադառնան...
Հա՛, կլինի Ռուսաստանի մի մարզ, որտեղ չինացիներ կբնակվենՀայաստանը կվերաբնակեցվի չինացիներով ու պարսիկներով
Լավ ա դե… Ես խեղդվեցի էս կեղտոտ քաղաքում: Էլ չեմ ուզում խեղդվելի՞նչ կլինի, եթե բոլորը հեռանան ու չվերադառնան...
Ընդհանուր առմամբ բոլորի գրածների հետ համաձայն եմ։ Բայց նաև սենց մի բան կա.
21–րդ դարում ամենամեծ տեղաշարժը աշխատուժինն է։ Գլոբալ աշխարհի դարում հատկապես երիտասարդները ապրում են ճամպրուկների վրա՝ երկու տարի մի երկրում եմ աշխատում, հետո մի տարի սովորում մեկ այլ երկրում։ Այդ իմաստով, դու, որպես մարդ որտեղ ինքնառեալիզացվելու հնարավորություն ունես, այնտեղ էլ պետք է մեկնես։
Մեզ անընդհատ թվում է, որ մի երկիր գնալով այնտեղ պետք է մինչև կյանքի վերջ լռվենք։ Չէ, հիմա Վրաստանում ես, կարող է աշխատանք գտնես Լեհաստանում, հետո որոշես Ամերիկա սովորես, հետո ընկերություն բացես Հայաստանում, բայց աշխատես Ֆրանսիայում։
Կարևոր է, ըստ իս, միայն մեկ բան՝ չկտրես քո հոգևոր կապը քո արմատների, քո հայրենիքի հետ, չդառնաս ստերիլ կոսմոպոլիտ, պահպանես քո ծնողների գենը և հայկական աչքերի ջերմությունը։ Դրանով դու արդեն վերադարձած ես։
Իսկ մնացածը՝ ինչքան երկիր տեսնես, էնքան քո օգուտն է։ Մեր ծնողները դրանից զրկված էին։ Իրենց տեղն էլ պետք է հանենք։ Էդ առաջվա պես չի՝ ԽՍՀՄ–ից դուրս եկար, վերջ, էլ չես կարող վերադառնալ...Հիմա սահմանները բաց են՝ դվիժենին ազատ է։)
Գաղթական (23.01.2009)
Ի դեպ, ես ուզում եմ Հայաստանից հեռանալ ու չվերադառնալ ամնևին ոչ այն պատճառով, որ այստեղ կյանքը «լավն» է կամ «վատը», երկիրը «վերակառուցվում» է կամ ոչ: Ես ուզում եմ հեռանալ, որովհետև պարզապես սա իմ տեղը չէ: Բացի ընտանիքիցս, ուրիշ ոչինչ չունեմ այստեղ: Իմ տեղն աշխարհն է: Գուցե այսօր կոնկրետ նպատակներ ունեմ, բայց մի օր կարող եմ հայտնվել Մոզամբիկում ու ամբողջ կյանքում այնտեղ մնալ:Արտասահմանում հաստատված շատ հայերից եմ լսել նման խոսքեր. «Եթե վիճակը լավանա, բոլորս էլ կվերադառնանք մեր հայրենիքը, ի՞նչ է եղել որ, ի՞նչ է, մենք չե՞նք ուզում վերադառնալ»։ Կներեք, բայց երբ վիճակը լավանա, ոչ միայն դուք, այլև շատ ու շատ այլազգիներ կցանկանան գալ ու Հայաստանում ապրել։ Բայց հարցն այն է, թե ով կլավացնի, որ դուք էլ գաք կամ չգաք։ Դուք ձեզ համար առոք–փառոք նստեք արտասահմաններում, իսկ մյուսները տանջվելով ու զրկանքների ենթարկվելով ձեզ համար ավելի լավ Հայաստան կառուցեն, որ դուք գաք, վայելե՞ք։ Մի՞թե արդար կլինի։
Չեմ քվեարկել . քանզի չեմ գտնում, որ Հայաստանում կյանքը այնքան է լավացել,որ կարելի է գալ ու հաստատվել,բայց չեմ էլ կարծում, որ այնքան է վատացել, որ միակ ելքը չվերադառնալն է:Իսկ գռփելը միշտ եղել է ու կլինի:Էսպիսի մի խոսք կա.-աշղարհը մի մեծ կաթսա է ,ով որ ձեռքը երկարի ,նա էլ համով պատառը կտանի:Չնայած այս անմղիթար վիճակին ես սիրում եմ Հայաստանը, բայց ինձ իրավունք չեմ վերապահում որևէ մեկին ասել .-արի կամ մի արի, դա շատ անձնական հարց է
Բյուր, իսկ ինչ նկատի ունես՝ ասելով, որ սա քո տեղը չէ։ Եթե համարում ես, որ քո տեղը չէ, ուրեմն, այնուամենայնիվ, ինչ–որ առումով այստեղ կյանքը քեզ համար վատ է։ Գուցե փակագծերը բացե՞ս, թե ինչ ես հասկանում «իմ տեղը չէ» արտահայտության տակ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ան, հասկանում ես կա «դիսկոմֆորտ» հասկացություն։ Հայաստանում ունեմ ընկերներ, ունեմ շրջապատ, որոնց շատ եմ սիրում ու կարոտում, բայց... Հզոր դիսկոմֆորտի զգացում ա առաջանում մոտս մեկ շաբաթ Երևանում ապրելուց հետո... Պրոտեստի ու դիսկոմֆորտի խառնուրդը սկսում է թույնավորել հոգիդ ու կյանքդ... Ու սկսվում ա դաժան սպասումը, թե երբ պիտի գնաս այդտեղից...
Արթ, ես շատ լավ հասկանում եմ, թե դա ինչ զգացողություն է, ոչ մեկիս էլ խորթ չի էդ զգացողությունը։ Ուղղակի որ Բյուրն ասում է. «...ես ուզում եմ Հայաստանից հեռանալ ու չվերադառնալ ամնևին ոչ այն պատճառով, որ այստեղ կյանքը «լավն» է կամ «վատը»», դա էդպես չի։ Եթե դիսկոմֆորտի զգացողություն ունես, ուրեմն կյանքն այստեղ, այնուամենայնիվ, լավը չի, չէ՞։ Իմ ասածն էլ հենց դա է։ Եվ լավացնել ասելով՝ ես նկատի չունեի միայն ֆինանսապես, բարելավումը ավելի լայն իմաստով հասկացեք՝ բարոյական, կոլտուրական, աշխարհայացքային, սոցիալական և այլն։ Ես վիճակի լավացման մասին խոսելիս այդ բոլորը միասին նկատի ունեի, ոչ թե միայն նյութականը։ Պարզ է, որ ոչ մի նորմալ մարդու համար միայն նյութականը չի կարող բավարար լինել իրեն տվյալ երկրում լավ զգալու համար։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իմ կարծիքով ոչ:
Մարդիկ Հայաստանից են փախնում /սոց. վիճակից ելնելով/ , որ իրենց վիճակը բարելավեն, ընտանիքին ապահովեն, էլ խի են գալի Հայաստան:
Ամեն տարի ասում են թե քանի հազար աշխատատեղա բացվել, բայց համարյա նույն վիճակնա ժողովրդի մոտ: Եթե գործի էլ ընդունվեն, ուրեմն մի հին հայկական, ավանդական սովորույթով, պիտի ծանոթը խառնված լինի:
ՈՒֆ, Հայաստան կարելիա գալ ուղղակի որպես զբոսաշրջիկ, մի քիչ մնաս ու գնաս քո գործերով:
Վերջին խմբագրող՝ VisTolog: 17.11.2007, 15:34:
Մայրս միշտ կրկնում է՝ աշխարհը միշտ չեզոք է, քո ընկալումն է ամեն անգամ տարբեր։ Անգամ Լենինգրադի շրջափակման ժամանակ են մարդիկ սիրահարվել ու ապրել։ Այնպես որ քեզանից է կախված ու քո ընկալումից՝ եթե տրամադրությունդ ճամպրուկային է, ապա Հայաստանում որքան էլ դրական տեղաշարժ լինի, միևնույն է մեկնելու ես։ Ուղղակի հարց է՝ թե մեկնելով, կգտնես այն, ինչ փնտրում ես։ Երբեմն այն միշտ քո աչքի առաջ է եղել, ու էնքան վաղուց, որ չես էլ նկատել; Հետո հեռանում ես, նոր ես տեսնում։
Գաղթական (23.01.2009)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ