Հարցեր հոգեբանության և փիլիսոփայության բնագավառներից

[Ուլուանա]

Եվ մի բան էլ. հաճախ ժեստերի օգնությանն են դիմում մարդիկ, որոնք չեն կարողանում բառերի օգնությամբ լիովին արտահայտեն իրենց զգացմունքներն ու ստիպված այսպես ասած ժեստերի օգնությամբ փորձում են իրենց խոսքն երանգավորել, այդպիսով արտահայտելով ներքին հուզականությունն ու այն ինչը դժվարանում են բառերով արտահայտեն ծնում է ներքին լարվածություն, կաշկանդվածություն ու այդտեղ է որ հաճախ դիմում են ժեստերին: Դա կարող է լինել նաև երբ մտքերն առաջ են ընկնում խոսքից ու էլի որոշ առումով կապված է մարդու խառնվածքից:

Այսինքն՝ կարելի է ասել, որ ժեստերի միջոցով փորձում են իրենց խոսքն ավելի (համենայնդեպս, իրենց կարծիքով) հասկանալի ու արտահայտիչ դարձնել: Բայց եկեք խոստովանենք, որ երբ ժեստերի գործածությունը չափից դուրս շատ է լինում, դա արդեն տգեղ սովորություն է. կողքից նայելիս այնքան էլ հաճելի չէ, երբ խոսողը աջ ու ձախ թափահարում է ձեռքերը: Եթե ուշադրություն դարձնեք, այդպիսի ժեստերը սովորաբար առանձնապես ինֆորմատիվ չեն լինում, այսինքն՝ ասվածին, մեղմ ասած, շատ բան չեն ավելացնում, փոխարենը բավական անցանկալի են գեղագիտական տեսակետից:

Ի դեպ, սեփական դիտարկումներս ցույց են տվել, որ ժեստերի օգտագործումը, որպես կանոն, չարաշահում են ուսուցիչները: Օրինակ, ես, երբ փորձում եմ հիշել որևէ ուսուցչի, որի խոսքը, թեկուզ առօրյա կյանքում չի ուղեկցվում ժեստերի առատությամբ, ինչ-որ չեմ կարողանում մտաբերել այդպիսի մեկին... Դա, իհարկե, գալիս է նրանց աշխատանքի բնույթից: Բնական է, որ բացատրելիս մարդն ավելի հաճախ է դիմում ժեստերի օգնությանը, իսկ ուսուցիչների հիմնական գործը հենց բացատրելն է, այն էլ երեխաներին, և աշխատանքի բերումով այդ սովորությունը ձեռք բերելով՝ նրանք այն արդեն ակամա կիրառում են նաև աշխատանքից դուրս՝ կենցաղում:

Ամեն դեպքում, դա հաճելի սովորություն չէ և, կարծում եմ, արժե փորձել ազատվել դրանից: