Հայ ընտրողն ու հայկական ժողովրդավարության ապագան

[P.S.]

Անկեղծ կարծիքները չեն ջնջվում, եթե դրանք վիրավորանք չեն պարունակում. դիսիդենտական ակնարկներ պետք չէ անել:[/B]

Դիսիդենտ չէի, չեմ և հուսով եմ չեմ էլ լինի: Ուղղակի մարդիկ երբեմն ավելորդ տեղը վիրավորվում են: Քեզ նախապատրաստելու համար էի գրել:

Միանգամայն համաձայն եմ, և հոդվածը հենց այդ մասին է. միջին վիճակագրական ընտրողը քաղաքացի չէ: Շեշտադրումը գոյություն ունեցողի` ընտրողի, և ոչ թե գոյություն չունեցողի` քաղաքացու վրա է: Իսկ ընդհանրապես շեշտադրումներ կարելի է անել և' ընտրողի, և' քաղաքացու վրա` կախված այն խնդրից, որը դրված է վերլուծության առաջ:

Իհարկե կարելի է, անգամ Բուրչամուտից Հայաստան ներգաղթած լիբանանահայերի մասով է կարելի է վերլուծություն անել: Խոսքն այն մասին էր, որ եթե խոսում եմ հանրային ախտերից, ապա վերլուծության թիրախը առաջին հերթին քաղաքացին պետք է լինի: Դա ճաշակի հարց չէ:

Մտքերիդ հերթականությունը անորոշ է: Նախ` մասսայական հասարակությունների մասին գիտությունը ամենաժամանակակից և ամենաարագ տեմպերով զարգացող գիտությունն է, և Ֆրոմը հիշատակվում է բացառապես "ավտորիտար բնավորության" գիտական տերմինաբանության շրջանակներում, ինչը չի նշանակում, որ վերլուծությունը հիմնված է հենց Ֆրոմի տեսության վրա և ոչ դուրս է գալիս, ոչ էլ կարող է հակասել նրա մյուս հայացքներին: Ինչ վերաբերում է Ֆրոմի մյուս տեսակետների քո նշումներին, ապա դրանք ուղղակիորեն կապ չունեն քննարկվող խնդրի հետ, քննարկվող խնդրին շատ ավելի սերտորեն կապված գաղափարներ նա ունի, որոնց պատասխան ցիտումը չեմ համարում տեղին:

Սա արդեն ճաշակի հարց է…

Խնդրում եմ տեղադրիր այստեղ նման մի կուրսային և ես երջանիկ կլինեմ, որ տեսական վերլուծությունների ավանդույթ չունեցող մշակույթում պիտակավորման ունակությունից բացի կա նաև վերլուծության ունակություն:

Կարող եմ ասել որտեղ կարող ես գտնել՝ ՀԱՀ՝ Հայաստանի Ամերիկյան համալսարան: Եթե ալարում ես, իմոնք կարող եմ ուղարկել, ուղղակի անգլերեն են և քաղաքագիտական չեն:

Ի դեպ, հենց վերլուծության ավանդույթի բացակայության դրսևորում քո տեքստում. խնդիրը ոչ թե պասիվությունն է, այլ անտարբերությու՞նը: Հուսով եմ, ասածդ որ մտքերի անհետևողականության արդյունք չէ…

Սիրո և ախորժակի մեջ տարբերություն չկա՞....պաստիվությունը կարող է մեկ առանձին ընտրության ժամանակ լինել կամ լինել միշտ՝ օրինակ եվրոպական շատ երկրներում, անտարբերությունն ուրիշ է: Հանրային անտարբերության շնորհիվ օրինակ Հյուսիսային պողոտայի բնակիչներին օրը ցերեկով տներից հանեցին, ու ոչ-ոք նրանց կողքին չկանգնեց....

Հաճույքով միանում եմ կոչիդ, սակայն պնդելով, որ Հայաստանում կան ժողովրդավարական ուժեր, որոնց կողքին պետք է կանգնել, դու հակասում ես քո այն պնդմանը, որ Հայաաստանում չկա քաղաքացի, քանի որ եթե չկա քաղաքացի, ապա կամ այդպիսի ուժեր չկան, կամ կան, սակայն ուժ չեն, քանի որ ժողորդավարական ուժին ուժ է դարձնում քաղաքացին: Նորից գալիս ենք նույն խնդրին. իսկ ով է այդ քաղաքացին, պայմանական, անձնագիր ունեցող քաղաքացին և ում է նա համարում ուժ ու ում է դարձնում ուժ:

Նախ, ժողովրդավարական ուժերին, կարծում եմ ինքդ էլ կարող ես և բնութագրել, և նաև առանձնացնել: Ինչ վերաբերում է թե ով է քաղաքացին, կարծում եմ դրա պատասխանը ՀՀ Սահմանադրությունը շատ հստակ տալիս է: Իսկ թե ով կդառնա ուժ, ինչով և ինչպես՝ էդ արդեն առանձին քննարկման թեմա է: Պետք է՝ խորանանք