Ինքնություն և պատկանելություն

[մարդ եղած վախտ]

ԼԳԲՏ համայնքը, ըստ իս, միմիայն պիտի օգնի էս կամ էն ծեծված գեյին կամ տրանսին մի վատ երկրից հանի ու տեղափոխի մի լավ երկիր: Դրա համար, հա, համաձայն եմ՝ ինքը կարա օգտակար լինի՝ դեսպանատներում կապեր հաստատելով ու մարդկանց ստեղից-ընդեղից քաշել հանելով ու տանելով ուրիշ տեղ: Թե չէ՝ մնացածն անկապ գրանտակերություն եմ համարում՝ որ երկրում ուզում ա, որ լինի:

Ադամ ջան, մարդու իրավունքը մենակ ծեծ չուտելը չի։ Ինձ հերիք չի, որ ինձ չծեծեն։ Ինձ համար կարևոր ա կարողանալ օրինական միություն գրանցել ում հետ ուզեմ, կարողանալ հասարակության մեջ հանգիստ խոսել իմ զուգընկերոջ/ուհու մասին, աշխատավայրում իմ սեռական կողմնորոշման պատճառով խնդիրներ չունենալ, և այլն։ Էդ հավասարություններին հասնելը օդից չի ընկել, այլ պարադներով, աղմուկով, ծեծ ու ջարդով (հիմա էլ գունավոր շերերով ու փայլերով դեբիլություններով կարելի ա տոնել էդ իրավունքներն ու ազատությունները)։

Իսկ հարաբերության մասով՝ կան app-եր ու բարեր, որտեղ տվյալ կամայական գեյը կամ տրանսը կարա գնա , հանդիպի ու բավարարվի: Եթե չի ստացվում՝ թող էսքորթ բոյ կամ տատի զանգի. էսօրվա դարում էլ կմտածեն անբավարարվածության մասի՞ն: Չկա տենց բան: ԼԳԲՏ համայնքը չի կարա էդ հարցը լուծի: Դա տվյալ մարդու նեղ անձնական պրոբլեմներն են, թե ինքը դուր գալիս ա մարդկանց, թե չէ, կամ էլ՝ իրանից գրգռվում են, թե ոչ: Թող գնա նիհարի մի քիչ, փորի կուբիկ հավաքի ու հանգիստ սթրվի տեղը: Աղջիկն էլ նույնը (առանց կուբիկի, իհարկե): Վախենամ՝ հետերոները ավելի շա՛տ ունեն հարաբերվելու ու անբավարարվածության խնդիր, քան ԼԳԲՏ որևէ անդամ:

Ստեղ երևի ինսելներին էի՞ր արձագանքում։ Իրանք հենց հետերո են սովորաբար։ ԼԳԲՏ համայնքից շատ հեռու համայնք։

[մարդ եղած վախտ]

Ճիշտն ասած՝ ԼԳԲՏ համայնքի հետ իմ ծանոթությունը (թեկուզ վիրտուալ) սահմանափակվում է քեզնով ու Ադամով
Իսկ այ հետերո ակտիվիստների էդ հարցում գիտեմ, ու հենց հիվանդանոցում այցելության օրինակն են միշտ բերում։ Կամ վերջերս մեկը յոթերորդ երկնքում էր, երբ Լատվիայում գեյ նախագահ ընտրեցին։ Պստլիկ Սան Մարինոն չհաշված՝ աշխարհի առաջին այդպիսի երկիրն ենք, կաաաաայֆ։ Մի րոպե, խոսքը երկրի նախագահի մասին է գնում, ով թեկուզ ավելի շատ ռեպրեզենտատիվ ֆունկցիաներով է օժտված (ինչպես Հայաստանում), բայց միևնույնն է՝ որոշակի լծակներ ունի, ուղիղ ու անուղղակի կերպով ազդում է երկրի քաղաքական գործընթացների վրա։ Էդ ամենը հեչ, կարևորը՝ գեյ է։ Բա ոնց դա կրոնի չնմանեցնես։

Թիքեթ ջան, երբ մի գեյ մի տեղ հաջողության ա հասնում, ես ոգևորվում եմ նենց, ոնց կոգևորվեմ, երբ մի տեղ տեսնում եմ Հայաստանի դրոշ կախված, կամ մի տեղ հայի ազգանուն եմ տեսնում։ Ամեն անգամ գուգլում եմ էդ հային ուղն ու ծուծով, որ տեսնեմ՝ ոնց ա հայտվել էդ կոնտեքստում, նոր ուրախ֊ուրախ անցնում եմ գործերիս։ Անմեղ ուրախություն ա, բայց հաճելի ա ու հեչ էլ կրոնի նման չի։

[Ուլուանա]

Ինչպես նշել էի էս թեմայում նախորդ գրառմանս մեջ, ես հիմա լրիվ նորմալ եմ նայում էն փաստին, որ ոչ մի համայնքի լիարժեք չեմ պատկանում ու չեմ էլ ակնկալում, որ երբևէ պիտի պատկանեմ: Փոխարենը լիքը մանր ու միջին համայնքներ կան, որոնց ինչ-որ չափով պատկանում եմ, ու դրանք թեկուզ ոչ բոլորն էական, բայց դրական մասնիկներ եմ համարում կյանքումս: Դրանցից մեկը Նյու Յորքում մեր բնակավայրից ոչ շատ հեռու գտնվող եկեղեցու շուրջ համախմբված հայկական համայնքն ա: Մեր ընտանիքը թերևս ամենաքիչ ընդհանրություններն ունի էդ համայնքի առնվազն մեզ ծանոթ մյուս անդամների հետ (ու ոչ միայն էն պատճառով, որ քրիստոնյա չենք), բայց, մեկ ա, ուրախ եմ, որ էդպիսի համայնք կա, ու մենք դրա մաս ենք: Ինչ-որ չափով պատկանելության զգացում ունեմ նաև մի շարք վիրտուալ համայնքներին, որոնց մեջ մեծ տեղ ունեն նաև Ֆեյսբուքյան խմբերը: Դրանք ահագին բազմազան են ու ընդգրկում են, կարելի է ասել, էն բոլոր ոլորտները, որոնցով հետաքրքրվուն եմ ու որոնք կարևորում եմ, ու դրանցից շատերը ռեալում շատ բարդ ա գտնելը: Մի մասը զուտ ժամանցային են` հոբբիների, հետաքրքրությունների վրա հիմնված, մի մասը` գաղափարական, ապրելակերպային, մասնագիտական և այլն: Դրանց մեջ էնպիսի մանր ու «անէական» բաների մասին խմբեր կան, որոնց մասին լսելիս տվյալ հետաքրքրությունը չկիսողը հիմարություն ու անիմաստություն կհամարի, բայց էդ համայնքին պատկանող մարդուն դրական լիցքեր են տալիս: Մի օրինակ բերեմ. Moss Appreciation Society անունով մի խմբի եմ անդամակցում, որն, ինչպես անունն է հուշում, մամուռ սիրող ու գնահատող մարդկանց խումբ է. սիրուն մամուռի նկարներ ենք դնում ու քննարկում, ու շատ հավես ա: Ասենք, մինչև էդ խումբը հայտնաբերելը ես չէի ճանաչում մարդկանց, որոնց համար մամուռը բնության ամենասիրուն ու հրաշք դրսևորումներից ա: Ու էն միտքը, որ ուրիշ հազարավոր մարդիկ դրա նկատմամբ ճիշտ նույն վերաբերմունքը, նույն զգացողություններն ունեն, սիրուն մամուռ տեսնելիս նույն կերպ հիանում ու հալվում են, ինչպես ես, ահագին ջերմացնող ա, թեև շատ կարևոր բան չի: ))) Այ սենց անլուրջ համայնքների պատկանելություն: Սրա կարգի էլի որոշ խմբերի եմ անդամակցում ու ինձ մաս զգում, բայց դե գլուխներդ շատ չտանեմ: Լուրջերի մասին հատուկ չեմ գրում, որ չխորանաք ու թեման չշեղեք, հավես չկա :

Մարդ եղած վախտի վերջին հարցադրմանն ի պատասխան էլ ասեմ, որ իմ կարծիքով, կրոնը փոխարինելու կարիք ու իմաստ չկա, որովհետև այն միշտ եղել ա, երևի դեռ երկար կլինի, բայց դրան զուգահեռ կան ու միշտ էլ լինելու են նաև լիքը ուրիշ համախմբող գաղափարներ, երևույթներ, հետաքրքրություններ, ու դա նորմալ ա:

[Ուլուանա]

Ինչպես նշել էի էս թեմայում նախորդ գրառմանս մեջ, ես հիմա լրիվ նորմալ եմ նայում էն փաստին, որ ոչ մի համայնքի լիարժեք չեմ պատկանում ու չեմ էլ ակնկալում, որ երբևէ պիտի պատկանեմ: Փոխարենը լիքը մանր ու միջին համայնքներ կան, որոնց ինչ-որ չափով պատկանում եմ, ու դրանք թեկուզ ոչ բոլորն էական, բայց դրական մասնիկներ եմ համարում կյանքումս: Դրանցից մեկը Նյու Յորքում մեր բնակավայրից ոչ շատ հեռու գտնվող եկեղեցու շուրջ համախմբված հայկական համայնքն ա: Մեր ընտանիքը թերևս ամենաքիչ ընդհանրություններն ունի էդ համայնքի առնվազն մեզ ծանոթ մյուս անդամների հետ (ու ոչ միայն էն պատճառով, որ քրիստոնյա չենք), բայց, մեկ ա, ուրախ եմ, որ էդպիսի համայնք կա, ու մենք դրա մաս ենք: Ինչ-որ չափով պատկանելության զգացում ունեմ նաև մի շարք վիրտուալ համայնքներին, որոնց մեջ մեծ տեղ ունեն նաև Ֆեյսբուքյան խմբերը: Դրանք ահագին բազմազան են ու ընդգրկում են, կարելի է ասել, էն բոլոր ոլորտները, որոնցով հետաքրքրվուն եմ ու որոնք կարևորում եմ, ու դրանցից շատերը ռեալում շատ բարդ ա գտնելը: Մի մասը զուտ ժամանցային են` հոբբիների, հետաքրքրությունների վրա հիմնված, մի մասը` գաղափարական, ապրելակերպային, մասնագիտական և այլն: Դրանց մեջ էնպիսի մանր ու «անէական» բաների մասին խմբեր կան, որոնց մասին լսելիս տվյալ հետաքրքրությունը չկիսողը հիմարություն ու անիմաստություն կհամարի, բայց էդ համայնքին պատկանող մարդուն դրական լիցքեր են տալիս: Մի օրինակ բերեմ. Moss Appreciation Society անունով մի խմբի եմ անդամակցում, որն, ինչպես անունն է հուշում, մամուռ սիրող ու գնահատող մարդկանց խումբ է. սիրուն մամուռի նկարներ ենք դնում ու քննարկում, ու շատ հավես ա: Ասենք, մինչև էդ խումբը հայտնաբերելը ես չէի ճանաչում մարդկանց, որոնց համար մամուռը բնության ամենասիրուն ու հրաշք դրսևորումներից ա: Ու էն միտքը, որ ուրիշ հազարավոր մարդիկ դրա նկատմամբ ճիշտ նույն վերաբերմունքը, նույն զգացողություններն ունեն, սիրուն մամուռ տեսնելիս նույն կերպ հիանում ու հալվում են, ինչպես ես, ահագին ջերմացնող ա, թեև շատ կարևոր բան չի: ))) Այ սենց անլուրջ համայնքների պատկանելություն: Սրա կարգի էլի որոշ խմբերի եմ անդամակցում ու ինձ մաս զգում, բայց դե գլուխներդ շատ չտանեմ: Լուրջերի մասին հատուկ չեմ գրում, որ չխորանաք ու թեման չշեղեք, հավես չկա :

Նոր զգացի, որ մի քիչ սխալ եմ արտահայտվել մանր-մունր բաների թեմայով համայնքների հետ կապված. քանի որ դրանցում մի շատ կոնկրետ բանի շուրջ են մարդիկ համախմբված, պատկանելության զգացումը ոչ թե մասնակի ա, այլ լավ էլ լիարժեք: Այսինքն` ինչքան անէական ու նեղ ա համախմբող բանը, էնքան պատկանելության զգացումը լիարժեք ա:

[Վիշապ]

Քանի որ սենց ինտիմացաք սեռականության, կրոնի ու բզիկների շուրջ համախմբան ու պատկանելիության մանրամասներով, ապա ես էլ անկեղծանամ․
Փոքր ժամանակ ես ինձ մոլորակի ու բնության մասն էի զգում ու հաճելի էր կյանքը:
Ժամանակի ընթացքում որ մարդիկս բնությունը ահագին ավիրեցինք ու 10 անգամ գերազանցեցինք շների քանակը, ու նյութապաշտությունը դարձավ ամենահզոր կրոնը, ես կորցրեցի պատկանելիությանս զգացումը:
Հիմա ես ինձ խորթ եմ զգում, ուղղակի քարշ եմ տալիս գոյությունս՝ ռուտինային գործողություններով ու կարճաժամկետ պլաններով լցնելով կյանքս, որ ձանձրույթից չմեռնեմ։
Ինձ համար ձանձրալի է շուրջբոլորի տեխնոլոգիական զարգացւմները, ապուշ կոնֆլիկտները, արհեստական բանականությունը, էլեկտրական մեքենաները, մարդկության դատարկաբանությունները սեռականության, բիզնեսի, երկարակեցության, սնունդի, հագուստի ու մնացած ֆլան-ֆստանի շուրջ...
Միակ մխիթարանքս այն է, որ հեսա նորից աշուն է գալու, ամպեր կլինեն ու անձրևներ:

[Բարեկամ]

Քանի որ սենց ինտիմացաք սեռականության, կրոնի ու բզիկների շուրջ համախմբան ու պատկանելիության մանրամասներով, ապա ես էլ անկեղծանամ․
Փոքր ժամանակ ես ինձ մոլորակի ու բնության մասն էի զգում ու հաճելի էր կյանքը:
Ժամանակի ընթացքում որ մարդիկս բնությունը ահագին ավիրեցինք ու 10 անգամ գերազանցեցինք շների քանակը, ու նյութապաշտությունը դարձավ ամենահզոր կրոնը, ես կորցրեցի պատկանելիությանս զգացումը:
Հիմա ես ինձ խորթ եմ զգում, ուղղակի քարշ եմ տալիս գոյությունս՝ ռուտինային գործողություններով ու կարճաժամկետ պլաններով լցնելով կյանքս, որ ձանձրույթից չմեռնեմ։
Ինձ համար ձանձրալի է շուրջբոլորի տեխնոլոգիական զարգացւմները, ապուշ կոնֆլիկտները, արհեստական բանականությունը, էլեկտրական մեքենաները, մարդկության դատարկաբանությունները սեռականության, բիզնեսի, երկարակեցության, սնունդի, հագուստի ու մնացած ֆլան-ֆստանի շուրջ...
Միակ մխիթարանքս այն է, որ հեսա նորից աշուն է գալու, ամպեր կլինեն ու անձրևներ:

Ինչ հետաքրքիր պարադոքսալ երևույթ ա մարդը։
Դատելով դրսևորումներիցդ, Վիշապ, ես երևի թե չգիտեմ ուրիշ որևէ մեկի, ով էդ նշածներիդ ճանաչողության մեջ ավելի ներգրաված լինի, քան դու, նկատի ունեմ էդ բոլորը մի տեղում՝ մի մարդու գլխի ու հետաքրքրվածության մեջ։
Իսկ պարադոքսը հենց "պարադոքս" կոչվող երևույթի էության մեջ ա․ էն, որ ձևակերպման մեջ մոլորեցնող, աներևույթ սխալ կա։
Իսկ սխալն իմ կարծիքով հետևյալում ա․ աշխարհիս ներկայիս վիճակի հանդեպ անբավարարվածությունդ կամ մերժումդ անվանում ես ձանձրույթ։

[Բարեկամ]

Թիքեթ ջան, երբ մի գեյ մի տեղ հաջողության ա հասնում, ես ոգևորվում եմ նենց, ոնց կոգևորվեմ, երբ մի տեղ տեսնում եմ Հայաստանի դրոշ կախված, կամ մի տեղ հայի ազգանուն եմ տեսնում։ Ամեն անգամ գուգլում եմ էդ հային ուղն ու ծուծով, որ տեսնեմ՝ ոնց ա հայտվել էդ կոնտեքստում, նոր ուրախ֊ուրախ անցնում եմ գործերիս։ Անմեղ ուրախություն ա, բայց հաճելի ա ու հեչ էլ կրոնի նման չի։

Իսկ ինձ մոտ ուրիշ մտքեր են առաջանում, երբ մի տեղ տեսնում/լսում եմ, որ գեյ են նշանակել․ առաջին միտքը՝ նշանակել են, որովհետև գեյ ա (այսինքն, նշանակումը ներկայիս թափ հավաքող քաղաքականության մաս եմ դիտարկում, որպես առաջին մոտեցում )։

[Վիշապ]

Ինչ հետաքրքիր պարադոքսալ երևույթ ա մարդը։
Դատելով դրսևորումներիցդ, Վիշապ, ես երևի թե չգիտեմ ուրիշ որևէ մեկի, ով էդ նշածներիդ ճանաչողության մեջ ավելի ներգրաված լինի, քան դու, նկատի ունեմ էդ բոլորը մի տեղում՝ մի մարդու գլխի ու հետաքրքրվածության մեջ։
Իսկ պարադոքսը հենց "պարադոքս" կոչվող երևույթի էության մեջ ա․ էն, որ ձևակերպման մեջ մոլորեցնող, աներևույթ սխալ կա։
Իսկ սխալն իմ կարծիքով հետևյալում ա․ աշխարհիս ներկայիս վիճակի հանդեպ անբավարարվածությունդ կամ մերժումդ անվանում ես ձանձրույթ։

Ոչ մի սխալ չեմ նկատում, իրերը կոչում ենք իրենց անուններով։ Հենց հիմա լիքը «հետաքրքիր» գործ ունեմ անելու ու նոր «հետաքրքիր» իդեաներ են արթնացել իմպլեմենտացիա անելու, ու լիքը խոստումներ եմ տվել, բայց էնքան ձանձրալի է, որ ինձ ահավոր ստիպելով եմ աշխատեցնում։ Թերևս ուրիշ ավելի հետաքրքիր բան չկա անելու, բացի նոր պրոբլեմներ ստեղծելուց։
Կյանքի մեծագույն պրոբլեմը անիմաստությունն է, քաոսի ընդլայնումը, էնտրոպիայի աճը, որի մասնակիցներն ենք մարդիկս։

[Բարեկամ]

Ոչ մի սխալ չեմ նկատում, իրերը կոչում ենք իրենց անուններով։ Հենց հիմա լիքը «հետաքրքիր» գործ ունեմ անելու ու նոր «հետաքրքիր» իդեաներ են արթնացել իմպլեմենտացիա անելու, ու լիքը խոստումներ եմ տվել, բայց էնքան ձանձրալի է, որ ինձ ահավոր ստիպելով եմ աշխատեցնում։ Թերևս ուրիշ ավելի հետաքրքիր բան չկա անելու, բացի նոր պրոբլեմներ ստեղծելուց։
Կյանքի մեծագույն պրոբլեմը անիմաստությունն է, քաոսի ընդլայնումը, էնտրոպիայի աճը, որի մասնակիցներն ենք մարդիկս։

Ու դրանով հանդերձ, նոր իդեաներն արթնացել են [ ինչ-որ բանից մղված ], բայց դու քեզ ստիպում ես դրանք աշխատեցնել։ Հակասություն ա։

[Վիշապ]

Ու դրանով հանդերձ, նոր իդեաներն արթնացել են [ ինչ-որ բանից մղված ], բայց դու քեզ ստիպում ես դրանք աշխատեցնել։ Հակասություն ա։

Նոր իդեաներ արթնացնելն էլ ձանձրույթը փարատելու ձև է, ինչի՞ է էդքան անհասկանալի… Եթե ձանձրացող մարդ մենակ հասկանում ես անկյալ ու անբան մեկին, որ սենց գլուխը կախ նստած նվնվում ա, դա ես չեմ:

[Բարեկամ]

Նոր իդեաներ արթնացնելն էլ ձանձրույթը փարատելու ձև է, ինչի՞ է էդքան անհասկանալի… Եթե ձանձրացող մարդ մենակ հասկանում ես անկյալ ու անբան մեկին, որ սենց գլուխը կախ նստած նվնվում ա, դա ես չեմ:

Նախ, իմ հասկացածով՝ ոչ թե արթնացրել ես, այլ արթնացել են, բայց տարբերությունը մեծ չի, որովհետև ինչ-որ բան քեզ մղել է արթնացնելու էդ իդեաները։ Ձանձրույթից չմեռնելու ձգտու՞մը։ Ուրեմն բավականաչափ ձանձրացած չես, եթե ունես նման ձգտումներ։
Ինչ էլ ասես, ոնց էլ փորձես համոզել, ես գործի մեջ ասածիդ հակառակն եմ տեսնում․ էդքան կենսականություն, որ դու ունես, ձանձրույթին մենակ անունով ես ճանաչում։

[մարդ եղած վախտ]

Իսկ ինձ մոտ ուրիշ մտքեր են առաջանում, երբ մի տեղ տեսնում/լսում եմ, որ գեյ են նշանակել․ առաջին միտքը՝ նշանակել են, որովհետև գեյ ա (այսինքն, նշանակումը ներկայիս թափ հավաքող քաղաքականության մաս եմ դիտարկում, որպես առաջին մոտեցում )։

Ինչի՞, կարծում ես գեյը չէր կարո՞ղ իսկապես կոմպետենտ լինել մի ինչ-որ պաշտոնի համար։ Իսկ կինը՞, իսկ սևամորթը՞։

[մարդ եղած վախտ]

Քանի որ սենց ինտիմացաք սեռականության, կրոնի ու բզիկների շուրջ համախմբան ու պատկանելիության մանրամասներով, ապա ես էլ անկեղծանամ․
Փոքր ժամանակ ես ինձ մոլորակի ու բնության մասն էի զգում ու հաճելի էր կյանքը:
Ժամանակի ընթացքում որ մարդիկս բնությունը ահագին ավիրեցինք ու 10 անգամ գերազանցեցինք շների քանակը, ու նյութապաշտությունը դարձավ ամենահզոր կրոնը, ես կորցրեցի պատկանելիությանս զգացումը:
Հիմա ես ինձ խորթ եմ զգում, ուղղակի քարշ եմ տալիս գոյությունս՝ ռուտինային գործողություններով ու կարճաժամկետ պլաններով լցնելով կյանքս, որ ձանձրույթից չմեռնեմ։
Ինձ համար ձանձրալի է շուրջբոլորի տեխնոլոգիական զարգացւմները, ապուշ կոնֆլիկտները, արհեստական բանականությունը, էլեկտրական մեքենաները, մարդկության դատարկաբանությունները սեռականության, բիզնեսի, երկարակեցության, սնունդի, հագուստի ու մնացած ֆլան-ֆստանի շուրջ...
Միակ մխիթարանքս այն է, որ հեսա նորից աշուն է գալու, ամպեր կլինեն ու անձրևներ:

Վիշապ ջան, անկեղծ նենց տխրացնում ա էս մտքերիդ ցիկլը։ Դու մարդկանց մեղադրում ես (նյութապաշտության, դեբիլության, էմոցիաներին տրվելու, և այլնի մեջ), մարդկանցից հեռանում ես, հետո էլ՝ թե բա մարդիկ քեզ խանգարում են, շատ են։ Բայց հակառակ պրոցեսը - դեպի մարդիկ գնալը, ոչ թե օտարություն այլ հարազատություն փնտրելը լիքը հարցեր կլուծեր։

Գիտեմ, էդքան էլ քուլ չի մարդկանից չզզվելը, ոչ էլ պատվաբեր ա ՛դեբիլների՛ հետ հարազատությունը, բայց եսիմ… մարդկանց հետ կապ զգալը երկարաժամկետ ավելի շատ ֆիզիոլոգիական դրական փոփոխություններ ա խոստանում քան քուլ, խելացի լինելը, կամ թող համարձակվեմ ասել՝ կարնիվորը (ամա՜ն էս ինչ ասի)

[Բարեկամ]

Ինչի՞, կարծում ես գեյը չէր կարո՞ղ իսկապես կոմպետենտ լինել մի ինչ-որ պաշտոնի համար։ Իսկ կինը՞, իսկ սևամորթը՞։

Գեյը կարող ա հոյակապ մասնագետ լինել իր գործում, կամ չլինել, ինչպես հետերոն, սևամորթը, սպիտակամորթը, կինը, տղամարդը, կոլոտը, բոյովը, խուճուճը, քաչալը․․․

Բայց ներկայիս թրենդներն ու վարվող քաղաքականությունը կասկածի տակ են գցում գեյի՝ պաշտոնում նշանակման շարժառիթները․ արդյո՞ք կոմպետենտությունն ա պատճառը, թե՞ որովհետև գեյ ա՝ իրենց չպետք է մերժել, որ խտրականություն չդիտվի, կամ առաջադեմ ա դիտվում գեյին նշանակելը, կամ տոլերանտության բարձրագույն դրսևորում, որը պատիվ կբերի։

[Վիշապ]

Գեյը կարող ա հոյակապ մասնագետ լինել իր գործում, կամ չլինել, ինչպես հետերոն, սևամորթը, սպիտակամորթը, կինը, տղամարդը, կոլոտը, բոյովը, խուճուճը, քաչալը․․․

Բայց ներկայիս թրենդներն ու վարվող քաղաքականությունը կասկածի տակ են գցում գեյի՝ պաշտոնում նշանակման շարժառիթները․ արդյո՞ք կոմպետենտությունն ա պատճառը, թե՞ որովհետև գեյ ա՝ իրենց չպետք է մերժել, որ խտրականություն չդիտվի, կամ առաջադեմ ա դիտվում գեյին նշանակելը, կամ տոլերանտության բարձրագույն դրսևորում, որը պատիվ կբերի։

Ես վերջերս պարզել եմ՝ տարօրինակ սեռի մարդիկ թույն էլեկտրոնային միքսեր են կատարում։
Օրինակ էս մարդը չեմ ջոկում, աղջիկ է, տղա է, խառն է (էական էլ չի), բայց ստկցնում ա.

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար