Չգիտեմ՝ ես եմ ֆիզիկապես վատ պատրաստված, թե որոշ մարդիկ են շատ լավ պատրաստված, բայց չեմ կարում պատկերացնեմ, որ ասենք քաղաքի կենտրոնից հնարավոր ա ամեն օր հեծանիվով բարձրանալ Զեյթուն։ Առաջ որ գործիս տեղը Բաղրամյանի վերեւներում էր, մի շրջան հաճախ էի հեծանիվով իջնում գործի ու հետ գնում Զեյթուն։ Իհարկե, իջնելը թույն էր, տրանսպորտից 2-3 անգամ արագ հասնում էի։ Բայց բարձրանալուց հետո միշտ սատկած էի լինում, որտեւ մոտ 45 րոպե անընդմեջ դիք բարձրանալ էր, ինչը գործից հոգնած դուրս գալուց հետո էնքան էլ տեղին չէր։
Եթե հակառակը լիներ՝ գործի գնալը դիք բարձրանալ լիներ, էդ դեպքում ընդհանրապես պիտի հետս փոխելու շորեր վերցնեի, որ հասնեի տեղ, թաց շորերս փոխեի։
Ասածս էն ա, որ ինչ էլ լինի, Երեւանը չեմ համարի հեծանվային քաղաք։ Բայց մյուս կողմից որ երթեւեկությունը տեսնում եմ, մտածում եմ, որ եթե ավտո ունենամ էլ, էս քաղաքի մղձավանջի ու կայանատեղիների բացակայության պայմաններում չեմ ուզի քշել։ Ավտոն ավելի պետքական եմ համարում քաղաքից դուրս գնալու համար (առավել եւս մեր քաոսային միջքաղաքային տրանսպորտի պայմաններում, երբ սկի մի հատ չվացուցակ չի լինում գտնել ինտերնետում)։ Բայց եթե նորմալ վարձույթի ծառայություններ լինեն (չգիտեմ՝ եղածները ոնցն են), ապա երեւի դրա համար էլ ա մեքենա առնելու իմաստը կորում, կարելի ա վարձել։
Մեջբերել
Էջանիշներ