Արտերկրում մեծացող երեխաների հայերենի պահպանման հարցը

[Բարեկամ]

Ճիշտն ասած ինձ թվում է այս ազգային ինքնություն գաղափարը մի քիչ շատ ա ծեծված։ Ասենք ես մի 4 սերունդ որ հետ եմ գնում, բոլոր ճյուղերում ամեն ինչ ընդհատվում ա, քանի որ բոլորն էլ որբացած են եղել կամ հարկադրաբար վտարված իրենց ծննդավայրերից։ Ու ի՞նչ, խնդրի առաջ պիտի կանգնե՞մ։ Լիքը մարդ էլ գիտեմ, որ Հայաստանում մեծանալով կարգին հայերեն չգիտեն, ու ոչ էլ ուզում են իմանալ, հետո էլ գնում են Ռուսաստաններ-Եվրոպա, ու մի կաթիլ ինքնության խնդիր չեն ունենում։ Իսկ էն ով ունենում ա, շատ էլ լավ գտնում ա՝ լինի դա լեզու սովորելով, թե իրեն ավելի հարազատ ինքնություն ապահովող երկիր տեղափոխվելով։ Ասելս է՝ այդ identity crisis-ի մեջ էթնիկ կոմպոնենտը շաաաաաաաաաաատ քիչ մաս ա կազմում։

Իրականում ազգային ինքնության կարիք չես ունենում, եթե էդ ինքնությունը քո մեջ երբեք չես զգացել՝ լինի դաստիարակության կամ այլ ձեռքբերման ճանապարհով։ Ու լիքը մարդ էս մոլորակի վրա ապրում ու հեռանում ա առանց դրա կարքի ու դրա բացակայությունից տառապելու։ Բայց։ Բայց երբ որ դա ունենում ես, նոր գնահատում ես, թե ինչ ունես, ու որ առավել ես նրանցից, ովքեր չունեն, չնայած որ նրանք, ովքեր չունեն, էդպես էլ չեն իմանալու, որ ինչ-որ բան պակաս ունեն։
Ես էստեղ գենետիկ հայեր գիտեմ երրորդ սերնդի, որ պապերն ու ծնողները հայերեն չեն սովորեցրել, որ ավելի լավ ինտեգրվեն լոկալ հասարակությանը։ Էդ գենետիկ հայերը գիտեն, որ հայ են, բայց առանձնապես փույթները չի ու ինքնության սով էլ չեն զգում, ապրում են, էլի։ Ճիշտ նույն ձևով, որ մի շատ համով պտուղ լինի աշխարհում, որից տեղյակ չես, դրա համար կարիքն էլ չես զգում, բայց նա, ով կերել ա, գիտի թե դա ի'նչ ֆրուկտ ա