Հայկօ-ի խոսքերից
Հենց նոր մտքովս մի հետաքրքիր բան անցավ. դեռ հում միտք ա, բայց միանգամից գրեմ: Ասենք՝ վերցնում եք ինչ-որ հայտնի գործ՝ լիքը հերոսներով-բանով, ու դրա միջի երկրորդական-ութերորդական ինչ-որ կերպարին ձեր ստեղծագործությունում դարձնում եք առանցքային կերպար կամ, ավելի հետաքրքիր ա, նույնիսկ POV: Ոնց որ արդեն ճանաչված (հնարովի) պատմությունը, հերոսներին ու հարաբերությունները ներկայացնում եք լրիվ ուրիշ ու նոր տեսանկյունից, ստիպում եք ուրիշ հայացքով նայել հայտնի փաստերին, ինչ-որ բան ավելացնում եք, ինչ-որ բան փոխում, արդյունքում՝ նույն setting-ում ստանում եք նոր գործ. կերպարներին ու իրադարձություններն էլ շատ բացատրել պետք չի լինի, որովհետև արդեն հայտնի կլինեն, կարելի կլինի կենտրոնանալ միայն էդ ալտերնատիվ հայացքի վրա: Ասենք՝ Բորխեսը մի էջուկեսանոց պատմվածք ունի Մինոտավրոսի անունից, շատ լավն ա, ասում ա՝ ուզում եմ խաղամ դրանց հետ, գալիս են, հետո կորում են, հետո էլի են գալիս, սաղ վատ ու անհասկանալի ա, ես լավն եմ, ես մեղք եմ, ու հիմա նստած սպասում եմ, թե ով պիտի ինձ ազատի էս կյանքից: Հետո Թեսևսը կես բերան ասում ա, որ Մինոտավրոսը համարյա չդիմադրեց: Ո՞նցն ա միտքը:
Էջանիշներ