Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը

[Chuk]

Ծայրահեղությունից ծայրահեղություն պետք չի թռնել, բայց մի սկզբունք, որի համար քեզ նույնիսկ նախագահությունից են վախտին զրկել օգտագործել որպես քարոզարշավի պլատֆորմ․․․ չէ, եղբայր, ճկուն չեք․․․ քաղաքական ինքնասպան եք

Ծլնգ ջան, ինչ հիշում եմ, 98-ից սկսած, մեզ թաղում, սպանում ու ինքնասպանում են: Էն էլ... հլը տես, թե ոնց ա ամսի 28-ին ժամը 10:20-ին Կենտրոնի դիտոումների թիվը գերազանցում նախկին դիտումների թվերին:
Չէ, եղբայր: Մենք հա էլ կլինենք: Գուցե ԱԺ չանցնենք էս անգամ: Գուցե մեր ռեյտինգը հիմա նվազագույնն ա, որ եղել ա երբևէ: Բայց կենսունակ ենք ու շարունակում ենք մնալ որոշակիորեն օրակարգ թելադրող:

[Mephistopheles]

Scenario I is fairly likely to materialize. Fearing a loss in the next war, Armenia’s de facto leadership may preemptively surrender liberated territories and sign a peace deal mediated by the Minsk group. This, however, will not lead to a permanent solution. Armenian concessions on the eastern front are unlikely to contain the Azeri appetite to regain NK in its entirety, making a peace arrangement temporary. Having weakened NK and Armenia— both militarily and in terms of the population’s morale (as a result of concessions), Azerbaijan will attack once it feels it has the capacity to retake NK by force. A weaker Armenia or a stronger Azerbaijan will continue to remain dependent on the major powers in a new no war, no peace state of affairs that will ensue, since neither one will be allowed to win the war. The ongoing standoff will require constant foreign mediation to remain in check.
The consequences of this for Armenia as well as Iran and the West—Washington, in particular—will
be wholly negative. With Armenia almost certainly brought to its knees, there will be little, if anything, in the way of Turkish expansion eastwards, its virtual consolidation with Azerbaijan and almost certainly further plans for regional domination.
Scenario II is the likeliest one of all three to take place. While it will preserve the de facto sovereignty of Armenia perhaps the region. It will use its in uence with Armenia and Azerbaijan to limit the joint US-Iran advances and Turkey’s regional aspirations. Given how predictable this scenario and its consequences are, we skip the discussion and move to the next scenario.
While appearing to be the least likely, Scenario III offers the most promise for all sides. A stronger Armenia that can consolidate its domestic economic and international position and offer security guarantees to Azerbaijan against more imminent threats from Russia, Iran, and its own minorities via a security arrangement (that has integrated markets as an added bonus) offers a positive direction to all. If Armenia maintains a suf cient degree of independence from Russia and builds strong relations with the West, Georgia may join this Armenian-Azerbaijan alliance by expanding both its economic market and security arrangements.
Armenia has an interest in strengthening its position in the region. Russia’s continued meddling in the Caucasus is not in the best interest of Armenia in the long run as this relationship unavoidably assumes a subordination of the interests of Armenia to those of Russia. An ability to replace the reliance on Russia with an arrangement that has a stronger Armenia anked by Georgia and Azerbaijan might be more bene cial for Armenia in the long run.
If Scenario I can be credibly eliminated (by helping Armenia regain its potential strength), the Azerbaijani leadership too might be interested in Scenario III. This is because Aliyev—with a long expected tenure and virtually unchallenged ability to transfer his power to someone from his family or a close clan member—is likely to be tempted
by the promise of future economic development in his country and the region. The likelihood of this outcome is considerably higher for Aliyev than Sargsyan, whose decision-making must be in uenced by the expectation of a much shorter tenure in politics and a lack of ability to pass power in an unchallenged fashion to hand-picked successors.
In conclusion, we see the solution based on the scenarios above as follows. It is in the West’s best interest to wrestle Armenia from under the Russian sphere of in uence and assist it with creating an unambiguous superiority over (or at a minimum parity with) Azerbaijan. This will allow Armenia to maintain the current status quo as the basis for the NK solution, which could include its commitment to allowing a gradual return of Azerbaijani refugees to NK and the creation of a joint security umbrella in the Caucasus.54 This will pave the way for the creation of a common Transcaucasian economic market, with major possibilities for building truly competitive sectors/economies and—in the case of a successful US-Iran rapprochement—energy transit and Europe-Asia infrastructure projects.
A meaningful regime change in Armenia is a prerequisite for the country to regain the upper hand in the con ict to provide what is likely to amount to the most credible guarantee against the restarting of the war and for long-lasting peace in the region.55 To unlock the potential of regional integration, the process has to be led by a leadership in Yerevan that is clean and enjoys the support of its people, but also understands the risks and pitfalls involved. To prevent Scenario I from materializing and to jumpstart Scenario III, the change in regime needs to take place before the start of a new war. together with most, if not all, liberated territories, the implications of this scenario are easy to predict: one can simply project forward the economic and demographic trends of the past 5-7 years to see what the future may bring to Armenia in such a case. Declining living standards, growing poverty, rampant corruption, and absence of the rule of law will further reduce Armenia’s population (perhaps below 1.5 million within the next 3-5 years) and bury the dreams of economic recovery and progress. In terms of the distribution of geopolitical in uence under this scenario, Russia will continue to call the shots in

[Chuk]

Մի նենց բան ընտրի, որ քո կարծիքով ամենաքիչը ֆազերս կգցի, քննարկենք։
Չեմ հիստերիկանա, խոստանում եմ։

Օք, բայց էսօր չէ, ու էս թեմայում չէ, լա՞վ:

[Mephistopheles]

Կարդացեք քննարկենք... էս էն ալտերնատիվն ա որ Տրիբունն ա ասում....

[Chuk]

Կարդացեք քննարկենք... էս էն ալտերնատիվն ա որ Տրիբունն ա ասում....

Ապեր, ես էդ լեզուն գիդում չեմ, թարգմանածը դիր, հայատառ ակումբում ենք: Կամ գոնե համառոտ ներկայացրու ասելիքը:

[Ծլնգ]

Ծլնգ ջան, ինչ հիշում եմ, 98-ից սկսած, մեզ թաղում, սպանում ու ինքնասպանում են: Էն էլ... հլը տես, թե ոնց ա ամսի 28-ին ժամը 10:20-ին Կենտրոնի դիտոումների թիվը գերազանցում նախկին դիտումների թվերին:
Չէ, եղբայր: Մենք հա էլ կլինենք: Գուցե ԱԺ չանցնենք էս անգամ: Գուցե մեր ռեյտինգը հիմա նվազագույնն ա, որ եղել ա երբևէ: Բայց կենսունակ ենք ու շարունակում ենք մնալ որոշակիորեն օրակարգ թելադրող:

հա իհարկե կմնաք թելադրող․․․ էնքան թելադրող, որ սաղ մոռանան ավազակապետությունը ու խոսեն մենակ ԼՏՊ-ի զառանցյալությունից․․․ գովելի է, Chuk ջան, ձեր քարոզարշավը․․․ մանավանդ որ ձեր համար այդքան էլ կարևոր չի ԱԺ-ում հայտնվելը․․․

[StrangeLittleGirl]

Չի դառել:
Գիտեմ որ հարցազրույցի համապատասխան հատվածը կմեջբերես: Բայց ես էնտեղ լեզվի սայթաքում եմ տեսնում: Եթե ինքը նորից նման պնդում արեց, հրապարակային կարտահայտվեմ դրա դեմ:

Բայց մենք շարունակեմ ենք պնդել իրանց կեղծված լինելը ու էս պահին առանձնացնում ենք երկու կարևորագույն խնդիր.
- Արտաքին քաղաքական՝ Արցախի հիմնահարցը
- Ներքին քաղաքական՝ ավազակապետությունից ազատվելը

Ի՞նչ լեզվի սայթաքման մասին ա խոսքը ։)) Քաղաքական գործիչը տենց լուրջ սայթաքում թույլ կտա՞։ Եթե սայթաքում ա, ինչու՞ չի ուղղել։ Թե՞ ասած Ֆրոյդի ինքը հոգու խորքում հավատում ա ընտրված իշխանություններին, բայց ժողովրդին ներկայացնում ա որպես ավազակապետություն։

[Chuk]

հա իհարկե կմնաք թելադրող․․․ էնքան թելադրող, որ սաղ մոռանան ավազակապետությունը ու խոսեն մենակ ԼՏՊ-ի զառանցյալությունից․․․ գովելի է, Chuk ջան, ձեր քարոզարշավը․․․ մանավանդ որ ձեր համար այդքան էլ կարևոր չի ԱԺ-ում հայտնվելը․․․

Կարևոր ա:
Բայց կարող ես դա պոպուլիզմ համարես, ավելի կարևոր ա երկրի ճակատագիրը:

Ու գիտես, ես էն, ինչի համար ոգևորվել էի Լևոնի էս թեման մեջ գցելուց, համարում եմ եթե ոչ ամբողջովին, ապա մասնակի իրականացրած: Բավարար կամ անբավարար, բայց որոշակիորեն կարողացանք կոտրել տաբուները ու հարցը քննարկելի դարձնել: Սա զուտ իմ անունից եմ ասում, չգիտեմ Կոնգրեսն ու Լևոնն իմ նման են մտածում, թե չէ: Ես չեմ էլ ակնկալել, որ հասարակությունը սկսելու է պաշտպանել փոխզիջման տեսությունը: Ես վստահ չեմ, ի տարբերություն Լևոնի, որ մոտ ապագայում այն անպայման լինելու է:

Ես գիտեմ, որ երբևէ էդ հարցը առաջ է գալու: Հուսամ, որ մեր համար բարենպաստ պայմանների դեպքում: Բայց էդ ժամանակ մենք որպես հասարակություն պետք է պատրաստ լինենք հարցը քննարկել, որ զուտ մերժել:

Էդ առումով ես համարում եմ, որ էս թեմային կից հարցումը շատ կոռեկտ հարցում է ու հույս ներշնչող արդյունքով:

[Gayl]

Scenario I is fairly likely to materialize. Fearing a loss in the next war, Armenia’s de facto leadership may preemptively surrender liberated territories and sign a peace deal mediated by the Minsk group. This, however, will not lead to a permanent solution. Armenian concessions on the eastern front are unlikely to contain the Azeri appetite to regain NK in its entirety, making a peace arrangement temporary. Having weakened NK and Armenia— both militarily and in terms of the population’s morale (as a result of concessions), Azerbaijan will attack once it feels it has the capacity to retake NK by force. A weaker Armenia or a stronger Azerbaijan will continue to remain dependent on the major powers in a new no war, no peace state of affairs that will ensue, since neither one will be allowed to win the war. The ongoing standoff will require constant foreign mediation to remain in check.
The consequences of this for Armenia as well as Iran and the West—Washington, in particular—will
be wholly negative. With Armenia almost certainly brought to its knees, there will be little, if anything, in the way of Turkish expansion eastwards, its virtual consolidation with Azerbaijan and almost certainly further plans for regional domination.
Scenario II is the likeliest one of all three to take place. While it will preserve the de facto sovereignty of Armenia perhaps the region. It will use its in uence with Armenia and Azerbaijan to limit the joint US-Iran advances and Turkey’s regional aspirations. Given how predictable this scenario and its consequences are, we skip the discussion and move to the next scenario.
While appearing to be the least likely, Scenario III offers the most promise for all sides. A stronger Armenia that can consolidate its domestic economic and international position and offer security guarantees to Azerbaijan against more imminent threats from Russia, Iran, and its own minorities via a security arrangement (that has integrated markets as an added bonus) offers a positive direction to all. If Armenia maintains a suf cient degree of independence from Russia and builds strong relations with the West, Georgia may join this Armenian-Azerbaijan alliance by expanding both its economic market and security arrangements.
Armenia has an interest in strengthening its position in the region. Russia’s continued meddling in the Caucasus is not in the best interest of Armenia in the long run as this relationship unavoidably assumes a subordination of the interests of Armenia to those of Russia. An ability to replace the reliance on Russia with an arrangement that has a stronger Armenia anked by Georgia and Azerbaijan might be more bene cial for Armenia in the long run.
If Scenario I can be credibly eliminated (by helping Armenia regain its potential strength), the Azerbaijani leadership too might be interested in Scenario III. This is because Aliyev—with a long expected tenure and virtually unchallenged ability to transfer his power to someone from his family or a close clan member—is likely to be tempted
by the promise of future economic development in his country and the region. The likelihood of this outcome is considerably higher for Aliyev than Sargsyan, whose decision-making must be in uenced by the expectation of a much shorter tenure in politics and a lack of ability to pass power in an unchallenged fashion to hand-picked successors.
In conclusion, we see the solution based on the scenarios above as follows. It is in the West’s best interest to wrestle Armenia from under the Russian sphere of in uence and assist it with creating an unambiguous superiority over (or at a minimum parity with) Azerbaijan. This will allow Armenia to maintain the current status quo as the basis for the NK solution, which could include its commitment to allowing a gradual return of Azerbaijani refugees to NK and the creation of a joint security umbrella in the Caucasus.54 This will pave the way for the creation of a common Transcaucasian economic market, with major possibilities for building truly competitive sectors/economies and—in the case of a successful US-Iran rapprochement—energy transit and Europe-Asia infrastructure projects.
A meaningful regime change in Armenia is a prerequisite for the country to regain the upper hand in the con ict to provide what is likely to amount to the most credible guarantee against the restarting of the war and for long-lasting peace in the region.55 To unlock the potential of regional integration, the process has to be led by a leadership in Yerevan that is clean and enjoys the support of its people, but also understands the risks and pitfalls involved. To prevent Scenario I from materializing and to jumpstart Scenario III, the change in regime needs to take place before the start of a new war. together with most, if not all, liberated territories, the implications of this scenario are easy to predict: one can simply project forward the economic and demographic trends of the past 5-7 years to see what the future may bring to Armenia in such a case. Declining living standards, growing poverty, rampant corruption, and absence of the rule of law will further reduce Armenia’s population (perhaps below 1.5 million within the next 3-5 years) and bury the dreams of economic recovery and progress. In terms of the distribution of geopolitical in uence under this scenario, Russia will continue to call the shots in

Գոնե իտալերեն։

[Mephistopheles]

Ապեր, ես էդ լեզուն գիդում չեմ, թարգմանածը դիր, հայատառ ակումբում ենք: Կամ գոնե համառոտ ներկայացրու ասելիքը:

Գալաթյային ասա թող թարգմանի... ինքը անաչառ ա... աչառ չի...

[Chuk]

Ի՞նչ լեզվի սայթաքման մասին ա խոսքը ։)) Քաղաքական գործիչը տենց լուրջ սայթաքում թույլ կտա՞։ Եթե սայթաքում ա, ինչու՞ չի ուղղել։ Թե՞ ասած Ֆրոյդի ինքը հոգու խորքում հավատում ա ընտրված իշխանություններին, բայց ժողովրդին ներկայացնում ա որպես ավազակապետություն։

Բյուր ջան, ես սա ընդունում եմ որպես նախնական հերքում.

ՀՀԿ խոսնակ, Ազգային Ժողովի փոխնախագահ Էդվարդ Շարմազանովը նախօրեին, անդրադառնալով նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի՝ «Օրակարգից դուրս» հաղորդմանը տված հարցազրույցին, հետեւյալ միտքն է արտահայտել. «Շատ կարեւոր է, որ պետության առաջին նախագահը նաեւ ընդունում է, որ այսօրվա իշխանությունները ընտրված են»:

iLur.am-ը այս հայտարարության վերաբերյալ մեկնաբանություն խնդրեց Հայ ազգային կոնգրեսի խոսնակ Արման Մուսինյանից:

«Դեռ մի տարի առաջ էր երեւի, որ Էդուարդ Շարմազանովը հարցազրույցներից մեկում նշեց, որ ինքը շատ փոքր մարդ է, որպեսզի մեկնաբանի Առաջին նախագահի հայտարարությունները: Անցել է ժամանակ, եւ այսօր էլ Շարմազանովը շատ փոքր է, որպեսզի մեկնաբանի Առաջին նախագահի մտքերը՝ իր երազները դնելով իրականության տեղ», - ի պատասխան, ասաց Արման Մուսինյանը:

Իսկ էնպես անկեղծ ասած ակնկալում եմ, որ էդ թեման կշոշափվի հենց իր կողմից՝ Պետրոսի հաղորդման ժամանակ:

[Chuk]

Գալաթյային ասա թող թարգմանի... ինքը անաչառ ա... աչառ չի...

Գալաթեան չի նյութը էստեղ դրել, դու ես դրել:

[StrangeLittleGirl]

Արտ, որևէ հերքում սովորաբար էն անձն ա անում, որն արտահայտությունն արել ա, ոչ թե Մուսինյաններ, էն էլ էս տոնայնությամբ։

[Mephistopheles]

Գալաթեան չի նյութը էստեղ դրել, դու ես դրել:

ապեր չեմ կարա... Գալը մասնագետ ա, ճշգրտություն ա պահանջվում... կարող սխալ հասկացվի...

[Chuk]

Արտ, որևէ հերքում սովորաբար էն անձն ա անում, որն արտահայտությունն արել ա, ոչ թե Մուսինյաններ, էն էլ էս տոնայնությամբ։

Մուսինյանը Կոնգրեսի, ինչպես նաև անձամբ Տեր-Պետրոսյանի մամլո խոսնակն ա: Տոնայնության մասին թերևս համաձայնվեմ, չնայած եթե Շարմազանովից ենք խոսում, իրան հասնում ա, բայց մեկ ա համաձայնվեմ: Իսկ այ որ հենց անձամբ ինքը պետք ա անպայման անի, պարտադիր չի: Մուսինյանի գործը հենց դա ա: