Մի քանի բառ Ալիևի մասին, որ էդքան համառ պնդում եք, որ ինքը դեմ ա փոխզիջմանը, ավելին ա ուզում։ Նախ ասեմ, որ պետք ա կարողանալ տարբերել մեզ ուղղված հոխորտանքն ու ներքին լսարանին ուղղված խոսքը՝ բանակցային սեղանին քննարկելիքից։ Նմանատիպ տեքստեր մեր ղեկավարությունն էլ ունի այս կամ անն չափով ու դա բանակցային պրոցեսի անխուսափելի մաս է (անհրաժեշտության դեպքում կարող եմ կոնկրետ օրինակներ բերել)։
Ալիևը կողմ է փոխզիջմանը։ Խնդիրն էն է, որ քանի որ Սերժիկն ու իր դիվանագետները հմուտ ու ճկուն չեն, Ալիևն արդեն տեսել է, որ X-ը ստանալն իր համար արդեն իրականություն է, փորձում է ստանալ X+-ը, որին արդեն Սերժիկը չի համաձայնվում։ Ալիևն էլ մտածում է, որ ժամանակի ընթացքում դրան էլ կհասնի։
Լուծումը էս դեպքում մեկն է, ուժեղացնել դիրքերը բանակցային սեղանում ու Ալիևին հարկադրել համաձայնվել X-ին կամ (X-)-ին։
Ռեա՞լ ա դա։ Իհարկե, հենց դրա անունն ա քաղաքականություն, դիվանագիտություն։
Հիմա հարցին մյուս կողմից գանք, եթե դու չունես էն ռեսուրսը, որը դեմ տալով (այդ թվում վախացնելով ու զգուշացնելով), կարող ես հասնել, որ դիմացինդ համաձայնի այդ պայմաններով փոխզիջմանը, ապա խիստ կասկածելի է հավանական պատերազմի դեպքում քո շանսերը։ Որտև հենց էդ պատերազմի համար ցուցադրելիք ուժդ է քո հիմնական ուժը բանակցություններուն։
Որպես վերջաբան մի անգամ ևս հիշեցնեմ, որ ոչ մեկս դավաճան կամ ախմախ չենք, եթե բանակցությունում չհասնենք երաշխիքներով ընդունելի փոխզիջման տարբերակին, ապա ավտոմատ մերժվում ա փոխզիջումը, որտև մենք փոխզիջմանն ենք կողմ, ոչ թե զիջմանը։
Sent from my A0001 using Tapatalk
Մեջբերել
Էջանիշներ