Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը

[Ծլնգ]

Մաքսիմալ անկեղծ ենք, չէ՞, զրուցում: Ուրեմն արի նախ անդրադառնանք քեզ քննարկման հրավիրելուն: Քննարկման ինքդ ես քեզ հրավիրել, երբ ինձ դիտողություն էիր անում իմ ոճի համար: Թեմայում բազում մարդիկ, բազում գրառումներ ու բազում ոճեր կային, որոնց կարելի էր դիտողություն անել: Դու ընտրեցիր ինձ, ու իմ կոնկրետ ոճը: Պատճառն ակնհայտ էիր, դու իմ մոտեցումներին համաձայն չէիր, բայց դա բարձրաձայն չէիր ուզում ասել, բայց համ էլ ուզում էիր մի հատ ինձ կպած լիներ: Էդ ամենը ինչը լավ հասկանալով ես ընդամենը քեզ առաջարկեցի խոսել, որպեսզի ջրի երեսում լինի ոչ թե հարցից կախված իմ նկատմամբ վերաբերմունքը, այլ հարցի նկատմամբ վերաբերմունքը: Ճիշտ դուրս եկա, ահագին ասելիք ունեիր, անկախ նրանից ես դրան համաձայն եմ թե չէ, ու դու շարունակում ես մնալ քննարկման մեջ, չնայած ավելի սահմանափակվում ենք իրար «կծոտելով»:

Սխալվում ես Չուկ ջան։ Կարդալն էր ինձ հետաքրքիր... բայց այդ կարդալուս ամենաշատ խանգարում էր քո ոճը, դրա համար էլ քեզ առանձնացրեցի ու նշեցի թե ինչով է դա խանգարում, ու նույնիսկ երանգավորեցի, թե ինչ տեսակի կարդալուս էր խանգարում։ Դու ընդունեցիր, ես էլ շարունակեցի կարդալ։ Ու նաև հրավերքդ ընդունեցի, չնայած որ շատ ավելի շուտ էի այն մտքի, որ իմ ասածներից ոչ ոք էլ չի մտափոխվելու, ու, ճիշտն ասած, ես ուրիշներին մտափոխելու էլ չունեմ։

Բայց այս պարբերությունիցդ հետո թեմայում «մնալու» ցանկությունս հօդս ցնդեց, քանի որ չեմ սիրում քննարկումներ վարել մարդկանց հետ, որոնք իմ մոտիվացիաների մասին «մաքսիմալ անկեղծ» ենթադրություններ են անում։ Գրառմանդ մյուս մասը չեմ կարդում, ու թեմայից հեռանում եմ։ Ձեզ բարի քննարկումներ։