Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը

[Chuk]

Էլի պիտի ասեմ զարգանալը, բայց դա պատկերացնում եմ քայլերով: Նախ, պետք ա գա ձախ գաղափարներով քաղաքական ուժ (ժողովրդի մասին մտածող չէ, այլ հենց ձախ): Ամենաբարդն էդ ուժին իշխանության բերելն ա: Բայց էդ ուժը պետք ա հատ-հատ ամեն ՀՀ քաղաքացու հետ աշխատի, իրա գոյությունն էլ մենակ ընտրությունից ընտրություն նկատել չտա: Հենց գալիս ա իշխանության, լավագույն դեպքում անխնա հարկեր ա սահմանում շատ բարձր եկամուտ ունեցողների վրա, անխնա տուգանքներ ու պատիժներ համակարգը չարաշահողների վրա, սեփականաշնորհված լիքը կառույցներ նորից պետականացնում ա, որոնց եկամուտը մտնում ա բյուջե, գնում ա կրթությանը, առողջապահությանն ու պաշտպանությանը: Դե էլ չեմ ասում՝ կոռուպցիայի դեմ իսկական պայքարի մասին, որը չի սահմանափակվի մանր-մունր չինովնիկներ բռնելով, այլ եթե Սաշիկն ա, ուրեմն Սաշիկը պիտի նստի:

Ուրեմն արի մի քայլ հետ գնանք ու չկտրվենք իրականությունից: Ընդամենը մի տարի առաջ, երբ սահմանադրական փոփոխությամբ իշխանություն հավերժացնելու ծրագիր էր Հայաստանում, չկարողացանք դեմն առնել: Մասնավորապես նաև էնպիսի ուժերի պատճառով, ովքեր դա կեղծ օրակարգ էին հռչակում, թուլացնելով ոչի ճակատը, իսկ հիմա «անկեղծ օրակարգերով» նետվում են ԱԺ-ում մի քանի տեղ ունենալու՝ շրջանցելով մեր առաջ ծառացած կարևորագույն խնդիրները, էդ թվում Արցախի հարցը:

Ու հասել ենք մի հանգրվանի, որ տեսանելի ապագայում իշխանափոխության շանս ոչ մեկը չի տեսնում: Եկող ԱԺ ընտրությունները դիտարկվում ա որպես իշխանության վերարտադրություն, իսկ ընդդիմադիրները լավագույն դեպքում սակավ ներկայություն ապահովեն:

Հորիզոնում չկա էն ձախ ուժը (ենթադրենք ասածներիդ համաձայն եմ), որով կազմում ես ծրագիրդ:
Փոխարենն ունենք խորացող արտագաղթ, ասել է թե մարդաթափություն:
Ունենք խորացող խնդիրներ թե տնտեսությունում, թե մյուս ոլորտներում:
Հարստահարողները շարունակում են նույն ոճով:
Սպառազինության մրցավազքում, աշխատում ենք իմացածի մասին շատ չխոսենք, բայց դե մեկ է, տակ ենք տալիս նույնիսկ խոսացածով:

էլ որն ասեմ, որ հիմա շուռ գաս ու խնդրին նայես ոչ թե վերացական, այլ կոնկրետ: