Համատարած կեղծավորությունը, բարոյալքումը, մարդկային արժեքների դեգրադացիան ծնում են ծաղր և ցինիզմ, կարծում եմ սա նորմալ, սպասելի, մարդկության պատմության մեջ հաճախակի տեղի ունեցող երևույթ է: Ինձ թվում է ժողովդրին պետք են ծաղրածուներ և քաք, սա համընդհանուր թմբիրից (դեբիլացումից) դուրս գալու ճարահատյալ փորձերից մեկն է: Բացարձակ անիմաստություն է, եթե ոչ երկերեսայնություն քննարկելը, թե այդ ծաղրը ինչքան է կոռեկտության սահմաններից դուրս:
Ծաղրը և կամ քաքը չի կարող կոռեկտության սահմաններից ներս լինել, ու դա բողոքի արտահայտման հուզական ձև է, պոռթկում, մոտավորապես հայհոյանքի պես մի բան, որի տակ թաքնված են հուսալքությունն ու հավատի կորսուտը:
Իմ կարծիքով ՔԱՔ-ը իրականում շատ լավ արտահայտում է Հայաստանի իրավիճակը ու Սերգեյ Դանիելյանին էլ ռեսպեկտ դերը փայլուն տանելու համար, այսինքն ինքը կարողանում է իր ծաղրը արտահայտել տրամաբանված ու հանրամատչելի, այնպես որ մեսիջը տեղ հասնի (այսինքն ահռելի տարբերություն կա սովորական հայհոյանքների ու այդ ծաղրի միջև):
Բոլոր այն քննադատությունները, թե ինքը տափակ ա, կոռեկտ չի, և այլն, համարում եմ դասական քաղքենիություն, կամ մակերեսայնություն, այսինքն մարդիկ տեսնում են ծաղրը ու չտեսնելու են տալիս պատճառները և իմաստը (ա լյա Կենտրոնի Պետրոս):
Մեջբերել
Էջանիշներ