Ինչու՞ եմ ստիպված ․․․

[anhush]

Անհուշ ջան, հարգելիս, ընդունիր անկեղծ հարգանքիս հավաստիքը, բայց արի չպատասխանեմ հա՞:Ամենայն լրջությամբ սկսել էի պատասխանել, հետո զգացի,թե ինչ անիմաստ բանով եմ զբաղված, արի պետք չի:

որ լուրջ պատասխանելու բան ունենաիր, հենա կպատասխանեիր
էնպես որ ինչ ա մի քանի օր "արԴաՍահմանում" ես ապրում, քեզ էքսպերտի տեղ մի դիր ուսումնական ծրագրեի հարցերով ... իրականում անլուրջ ա
Ես 8 տարի ա աշխատում եմ "արԴաՍահման-Յան" համալսարնում, էլի լիքը բաներ կա, որոնց մասին եզարկացություն չեմ կարող տալ: Ու ոչ միայն ես

[Ruby Rue]

Կլինի՞ Շոտլանդիայում ասեմ: Մարդիկ հիմնականում երկու մասնգիտությամբ են բարձրագույն կրթությունն ստանում՝ մեկը առաջին որակավորումն ա, մյուսը երկրորդ, ու չկա էն ավելորդ լիքը առարկաների բեռը, որ Հայաստանում մենք անցնում էինք, որը մեզ ոչինչ չէր տալիս: Կարծեմ՝ երրորդ, թե չորրորդ կուսրում կարող ես նույնիսկ փոխել, եթե երկրորդ մասնագիտությունից ավելի լավ գնահատականներ ունես, դա դարձնում ես առաջին, իսկ առաջինդ դառնում ա երկրորդ: Ու դա կարա լինի՝ արաբերեն լեզու և տնտեսագիտություն, արաբերեն լեզու և կենսաբանություն, արաբերեն լեզու և ինչ խելքդ փչի: Եթե երրորդ կուրսում ոչ մի մասնագիտությամբ գնահատականներդ խոստումնալից չեն, երրորդ կուրսով կրթությունդ ավարտում ես՝ որպես ընդհանուր բարձրագույն կրթություն՝ առանց որևէ նեղ մասնագիտացման, դա բոլոր էն աշխատանքների համար ա, որոնցում բարձրագույն կրթություն ա պահանջվում, բայց մասնագիտացում՝ չէ: Մեկ ա՝ յուրաքանչյուր աշխատանքում արդեն կոնկրետ վերապատրաստում ես անցնում: Ու էս կրթական համակարգը, մենք համաձայն լինենք, թե չէ, իրան լիովին արդարացրել ա:

Ես համալսարան ընդունվելուն պես սրա մասին եմ երազել: Առաջին կուրսից սկսած էնքան ախմախ առարկաներով են մեր գլուխը լցրել, որ ոչ մեզ պետք էր, ոչ նոր բան ենք սովորել: Ասենք` հայոց պատմություն, հայոց լեզու, էկոլոգիա, մշակույթ... Ու ոչ մի հնարավորություն չի եղել որպես երկրորդային առարկա ընտրել քո ուզած առարկան, որովհետև մեր կրթական համակարգը սովետում մնացած ա: Ես հիմա ուզում եմ կենսաֆիզիկոս դառնալ ու կենսաբանություն կուզենայի սովորել, բայց դրա հնարավորությունը ոչ ունեցել եմ, ոչ կունենամ ԵՊՀ-ում:

Իսկ դասատուների մեծ մասը, բացի մանկավարժականի ժողովրդից, նաև մեր ֆակուլտետի էն մասսան ա, ով մինիմալ գնահատականներով ա սովորում ու ոչ մի հավակնություն չունի գիտնական դառնալու: Ոչ էլ ուզում ա դասատու դառնա, բայց դե դա միակ բանն ա որ կարող ա իր դիպլոմով անել: Արդյունքում, հանրակրթական դպրոցներում նենց մարդիկ են դասավանդում, ովքեր ոչ բավարար ցանկություն ունեն, ոչ գիտելիք, ոչ էլ նորմալ աշխատավարձ: Իսկ եթե մարդը տիրապետում ա երկու կամ ավել առարկաների ու դրանց դասավանդման մեթոդիկային, հանձնում ա համապատասխան քննությունները, էլ ի՞նչ խնդիր կա, թող դասավանդի:

[Շինարար]

որ լուրջ պատասխանելու բան ունենաիր, հենա կպատասխանեիր
էնպես որ ինչ ա մի քանի օր "արԴաՍահմանում" ես ապրում, քեզ էքսպերտի տեղ մի դիր ուսումնական ծրագրեի հարցերով ... իրականում անլուրջ ա
Ես 8 տարի ա աշխատում եմ "արԴաՍահման-Յան" համալսարնում, էլի լիքը բաներ կա, որոնց մասին եզարկացություն չեմ կարող տալ: Ու ոչ միայն ես

Ու գրածիս որ կետն էր տենց էքսպերտի տեղ դրածի տպավորություն թողնում, իմ իմացած չափով պատմում էի իմ տեսածի մասին:

Իսկ դու ներողություն արտահայտությանս հավայի դուրս ես տալիս:

Ու ի տարբերություն քեզ ես արտասահմանում չեմ ապրում, էստեղ կրթություն եմ ստանում, իսկ ապրում եմ Հայաստանում՝ Վանաձոր քաղաքում՝ Ժամի թաղում:

[Արամ]

Կներեք էլի, ես ճի՞շտ հասկացա, որ կարծիք հնչեց, որ մասնագետ ինքնակրթությամբ չեն դառնում: Ու եթե այո, էդ կարծիքը տվյալ կոնտեքստում ա, թե ցանկացած մասնագիտության մասին ա խոսքը։

[mnowak]

Ինչ վերաբերվումա էն երկրին որտեղ ես հիմա եմ աշխատում ... կհամարվի ճիշտ թե սխալ բայց էստեղ մանկավարժական դիպլոմը նույնիսկ պարտադիր չի, կարևորը մասնագիտական պատրաստվածություննա ու եթե կան անցած կուրսեր մանկավարժության ու էն առարկայի որը ուսուցանվումա հանգիստ մարդ կարողա սկսել աշխատել: Ես միշտ ուզեցել ու ձգտել եմ ու ստացել եմ 2 բարձրագույն կրթություն (ՏՏ ու մանկավարժություն) ու ինձ ճիշտն ասած միևնույն են ստեղ հնչող մեղադրանքները կապված իմ հայերենի իմացության հետ որովհետև ես հաստատ ասեմ, գիտեմ իմ թերությունները ու ես դրանցից չեմ քաշվում ու չեմ վախենում ...

շարունակեմ այստեղի տեղական կրթական համակարգի մասին խոսալուց - էստեղ եթե նույնիսկ չունես ոչ մի թուղթ որը տալիսա ցանկացած կարգ, դպրոցը իր հաշվինա ուղարկում վերապատրաստման ու ըստ ունակությունների ուսուցիչը ստանումա կամ չի ստանում կարգ: Հայաստանյան ստանդարտով ես կարող եմ միմիայն դասավանդել ինֆորմատիկա և ստիպված կլինեմ նորից մանկավածճական ընդունվեմ ու ավարտեմ որպեսի մեկ այլ առարկա դասավանդեմ: Հարցը ճկունության ու փորձելու ռիսկի մեջա ... ու էս ամենի համար համապատասխան վճարով ... ես շատ եմ ուզում իմ փոքրիկ ազգակիցներին դասավանդեմ էն ինչ հիմա ստեղեմ անում , բայց ես 1-իրավունք չունեմ , 2- ինձ դրա համար 25000-ից ավել ՀՀ-ում չեն վճարի (շաբաթական 6-7 դասաժամով):

Քանի հիշելեմ ավելացնեմ ... Ռիսկի կդիմեմ ու կասեմ որ ՀՀ դպրոցներից շատերում ինֆորմատիկան զուտ սիմվոլիկ առարկա է ու եթե նույնիսկ օհօհօ կոմպեր կան դասարանում ... դա սիմվոլիկից չի բարձրացնում առարկայի ստատուսը ... էստեղ 2-ից 11 դասարաններում շաբաթական 1-2 անգամ դասավանդվումա ինֆորմատիկան:

Շատ մեծ ցավով կասեն որ շուտով էլ ավելին կմոռանամ իմ մայրենի լեզուն ու չեմ կարողանա անեմ իմ գործը իմ ազգի համար, բայց և ես կանեմ իմ սիրած գործը իմ սիրած անձնակազմի (երեխաների) հետ միասին ... ու թող 10000 սխալ հանող լինի , սա իմ իրական աշխատանքնա որտեղ էլ ես լինեմ ու դրա արդյունքը միայն ես չեմ տեսնում:

P.S.
Չէի սպասում որ նման ակտիվություն կլինի էս թեմայով

[Chuk]

Կներեք էլի, ես ճի՞շտ հասկացա, որ կարծիք հնչեց, որ մասնագետ ինքնակրթությամբ չեն դառնում: Ու եթե այո, էդ կարծիքը տվյալ կոնտեքստում ա, թե ցանկացած մասնագիտության մասին ա խոսքը։

Կարծում եմ խոսքն ավելի շուտ գիտական գործունեությամբ զբաղվող մասնագետների մասին ա, ու էդ դեպքում ես էլ եմ ընդունում, որ դեպքերի մեծ մասում ինքնակրթությունը հերիք չի (բայց բացառություններ ինքս գիտեմ):

Իսկ կիրառական մասնագետներ ու լավ մասնագետներ ինքնակրթությամբ շատերն են դառնում, ու էդ փաստ ա, էդտեղ քննարկելու բան իսկի չկա էլ:

[Լեո]

Իսկ կիրառական մասնագետներ ու լավ մասնագետներ ինքնակրթությամբ շատերն են դառնում, ու էդ փաստ ա, էդտեղ քննարկելու բան իսկի չկա էլ:

Իսկ ես կարծում եմ, որ առանց ինքնակրթության լավ մասնագետ դառնալը համարյա անհնար ա: Այսինքն` լավ մանսագետ դառնալու համար ինքնակրթությունը անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման ա:

[StrangeLittleGirl]

Հեչ կարիք չեմ տեսնում, որ պարտադրանք լինի իրարից շատ տարբերվող առարկաներ դասավանդելու: Ով ինչերից ուժեղ ա, թող դա էլ սովորի ու դասավանդի: Կարող ա մեծ մասը մոտիկ առարկաներ լինեն, բայց հեռուներ էլ կլինեն:
Չգիտեմ Դանիայում ոնց ա, թող Բյուրն ասի` արդյո՞ք խրախուսվում են շատ տարբերվող առարկաները: Եթե հա, ապա ինչ նպատակով:

Խրախուսելը չէի ասի, բայց ցանկացած ուսանող գիտի, որ եթե երկու շատ տարբեր առարկայի մասնագետ լինի, գործ ճարելը, հատկապես պրիստիժնի դպրոցում, շատ ավելի հեշտ կլինի: Էստեղ դասատուի գործ ճարելն ահագին բարդ ա: Ամենպրիստիժնի մասնագիտություններից ա: Օրինակ մեկին գիտեմ, անգլերենի ու պատմության դասատու էր, վերջը դպրոցում գործ չճարեց, գնաց DHL-ում աշխատելու:

Ռամշ, բայց իմ դիտարկումները ցույց են տալիս, որ ավելի հաճախ մարդիկ կամ հումանիտար առարկաներից են ուժեղ, կամ՝ բնական (իհարկե՝ բացառություններ կան)։ Ու նաև սա ա պատճառը, որ ասում եմ նորմալ չի, իրարից կտրուկ տարբերվող առարկաներ տալը։ Չեմ ասում, որ ընդհանրապես մեկից ավելի առարկա տալը վատ ա։

Արտ, սա էլ ա բավական հնացած տեսակետ: Երևի հազվագյուտ բացառությունները չհաշված, մնացած բոլոր մարդիկ քչից-շատից հումանիտարից էլ են լավ, բնագիտականից էլ: Ավելին ասեմ. էսօրվա օրով չես կարող լավ հումանիտար մասնագետ լինել առանց կողքից հումանիտարի հետ կապ չունեցող հմտություններով:

ո՞նց ա արդարացրել, կկիսվե՞ս չիմացողները իմանան :
իսկ դու ընդանրապես Խաբար ե՞՞ս թե կրեդիտային համակարգը ինչ բան ա ու ոնց ա գործում,,, ու ընդանրապես. թե ոնց ես ավարտելուց հետո գործի մտնում ու քանի տոկոս ա կազմում ավարտածների մեջ
1. ընդանրապես գործ գտնողերը
2. մասնագիտական գործ գտնողները

որպես օրինակ ասեմ, որ կանադական համալսարանական շրջանավարտների 70 տոկոսը անգործ ա մնում ավարտելուց հետո 3 և ավել տարի: իսկ էն 30 տոկոսի մի մասը գնում ա աշխաելու /հայերեն ասած/ պեռաշկիանոցում: սակայն սրանց տոկոսը կոնկրետ հայտնի չի:
Իսկ կանադական աշխատանքի շուկայում ասեմ, որ շատ ավելի հեշտ է գործ ճարելը, քան եվրոպականում

Անհուշ, չգիտեմ՝ ինչու սենց ագրեսիվ ռեակցիա տվեցիր Շինարարի գրածին, հատկապես երբ ինքն իրա դիտարկումներով էր կիսվում ու կիսվում էր Շոտլանդիայից, ոչ թե Կանադայից:
Եթե չգիտես, ասեմ իմանաս, որ էդ քո ասած կրեդիտային համակարգը տարբեր կերպ ա գործում տարբեր երկրներում: Ինչքան էլ փորձում են ընդհանրացնել, մեկ ա, շատ տարբեր ա ստացվում: Նույն 30 կրեդիտը Ֆինլանդիայում լրիվ ուրիշ բան էր, Գերմանիայում՝ ուրիշ:

Ինչ վերաբերում ա գործ գտնել-չգտնելուն, ապա երկրորդ մասնագիտություն ընտրելը դրա հետ կապ չունի: Լիքը ուրիշ ֆակտորներ կան, որոնք խանգարում են գործ գտնելուն, մասնավորապես՝ զանազան ընկերությունների՝ աշխատանքային փորձ պահանջելը: Ու չգիտեմ՝ Կանադայում ոնց, բայց Դանիայում գործազրկությունը բավական ցածր ա: Ավելին ասեմ՝ էստեղ երբեք բարձրագույն կրթությամբ մեկը պեռաշկիանոցում չի աշխատում: Պեռաշկիանոցի աշխատողները մաքսիմում դպրոցականներ են կամ բակալավրիատի ցածր կուրսերի ուսանողներ: Մյուսներն արդեն մասնագիտական ուսանողական փարթ-թայմ գործեր են ճարում: Ու ի տարբերություն ԱՄՆ-ի և հավանաբար Կանադայի, ուղղիր ինձ, եթե սխալվում եմ, Դանիայում PhD ունեցողների գործազրկությունը հասնում ա գրեթե զրո տոկոսի:

[StrangeLittleGirl]

Կներեք էլի, ես ճի՞շտ հասկացա, որ կարծիք հնչեց, որ մասնագետ ինքնակրթությամբ չեն դառնում: Ու եթե այո, էդ կարծիքը տվյալ կոնտեքստում ա, թե ցանկացած մասնագիտության մասին ա խոսքը։

Ես նկատի ունեի՝ գրեթե ցանկացած մասնագիտություն: Գիտեմ՝ հեսա ասելու ես բա ծրագրավորումը: Ծրագրավորումն ուղղակի որոշ յուրահատկություններ ունի, որ մյուս մասնագիտությունները չունեն, մասնավորապես՝ սերունդների միջև տարբերությունն ա ու շատ արագ ու կտրուկ փոխվելը, ինչի հետևից համեմատաբար ռիգիդ կրթական համակարգերը դեռ չեն հասնում: Բայց կարծում եմ՝ դրան էլ կհասնեն մոտ ապագայում:

[Chuk]

Արտ, սա էլ ա բավական հնացած տեսակետ:

Բյուր ջան, կներես որ քո պես նորացված չեմ, բայց էս տեսակետ չի ու հնացած չի: Էդ փաստ ա:

[Շինարար]

Բյուր ջան, կներես որ քո պես նորացված չեմ, բայց էս տեսակետ չի ու հնացած չի: Էդ փաստ ա:

Արտ, մի տեսակ նեղվեցիր Բյուրի ասածից, բայց դա ընդամենը իրականում կարծրատիպ ա, եթե հնացած-նորացածը չես հավանում: Ես երեխաների տիպերի մասնագետ չեմ, բայց իրականում չնչին դեպքեր կան, որ երեխան հատուկ ուժեղ էր մաթեմատիկայից, բայց թույլ լեզուներից, որը կապված ալինում դիսլեքսիայի հետ, ես մասնագետ չեմ, գուցե Բյուրը հետո ավելի մանրամասն բացատրի, իսկ հազվագյուտ դեպքեր էլ կան, որ մարդիկ թվեր հիշելու, հաշվելու հետ կապված խնդիրներ են ունենում, բայց տրամաբանորեն, քննադատորեն սենց ասած մտածելու ունակ են և հաջողությունների են հասնում հումանիտար ոլորտում, բայց սրանք բացառություններ են, իսկ մեծ մասամբ մարդիկ համարյա հավասար ընդունակություններ են ունենում, ոնց որ ասենք դու ու նաև ես և լիքը ուրիշները, մեր իմացած մարդկանց բացարձակ մեծամասնությունը:

[Chuk]

Արտ, մի տեսակ նեղվեցիր Բյուրի ասածից, բայց դա ընդամենը իրականում կարծրատիպ ա, եթե հնացած-նորացածը չես հավանում: Ես երեխաների տիպերի մասնագետ չեմ, բայց իրականում չնչին դեպքեր կան, որ երեխան հատուկ ուժեղ էր մաթեմատիկայից, բայց թույլ լեզուներից, որը կապված ալինում դիսլեքսիայի հետ, ես մասնագետ չեմ, գուցե Բյուրը հետո ավելի մանրամասն բացատրի, իսկ հազվագյուտ դեպքեր էլ կան, որ մարդիկ թվեր հիշելու, հաշվելու հետ կապված խնդիրներ են ունենում, բայց տրամաբանորեն, քննադատորեն սենց ասած մտածելու ունակ են և հաջողությունների են հասնում հումանիտար ոլորտում, բայց սրանք բացառություններ են, իսկ մեծ մասամբ մարդիկ համարյա հավասար ընդունակություններ են ունենում, ոնց որ ասենք դու ու նաև ես և լիքը ուրիշները, մեր իմացած մարդկանց բացարձակ մեծամասնությունը:

Շին ջան, նեղվելու հարց չկա, ուղղակի մի տեսակ ներվայնացնող ա համարյա բոլոր գրառումներում «հնացած կարծրատիպ», «սովետի մտածելակերպ» ու տենց բնորոշումները:

Իսկ որ մարդիկ հիմնական դեպքերում կամ հումանիտար ուղղությունից են ուժեղ, կամ տրամաբանության, բնագիտական, էդ փաստ ա:

[StrangeLittleGirl]

Շին ջան, նեղվելու հարց չկա, ուղղակի մի տեսակ ներվայնացնող ա համարյա բոլոր գրառումներում «հնացած կարծրատիպ», «սովետի մտածելակերպ» ու տենց բնորոշումները:

Իսկ որ մարդիկ հիմնական դեպքերում կամ հումանիտար ուղղությունից են ուժեղ, կամ տրամաբանության, բնագիտական, էդ փաստ ա:

Արտ, որ հնացած ա, ասեմ՝ հնացած չի՞: Ես մեղք ունե՞մ, որ Հայաստանում դեռ 80-ականների կարծրատիպերն են իշխում: Նորից եմ ասում՝ չկա տենց բան: Ու Շինն արդեն ասեց, որ բոլորն էլ համարյա հավասար ընդունակություններ ունեն, եթե արտառոց որևէ խնդիր չկա: Հենց դիսլեքսիան շատ լավ օրինակ ա, որովհետև դիսլեքսիկները կարան լինեն հրաշալի ծրագրավորողներ, բայց ահագին պիտի տառապեն գրականագետ դառնալու համար: Ու հումանիտար/բնագիտականի տարանջատման բացակայության փաստերից մեկն էլ հենց էն ա, որ հանգիստ մարդիկ երկու մասնագիտություն են ստանում ասենք գրականագիտությունից ու կենսաբանությունից: Կամ նույն մեր կողքի ամբիոնում, որտեղ մարդիկ էնպիսի բարդ բաներով են զբաղվում, ինչպիսին արհեստական բանականությունն ա, էդ մարդկանց մեծ մասը հումանիտար կրթություն ունեն (լոգոպեդներ ու լեզվաբաններ են):

Իսկ քեզ մոտ տպավորություն ա, որ մարդիկ կա՛մ հումանիտարից են ուժեղ, կա՛մ բնագիտականից, որվհետև դա հենց սովետական կրթական համակարգի հետևանքն ա: Էդ համակարգը հաշվի չի առնում երեխաների սովորելու ստրատեգիաները: Այ, մարդիկ տարբեր ստրատեգիաներ օգտագործում են սովորելիս: Ուսուցիչները չեն հայտնաբերում էդ ստրատեգիաները ու կենտրոնանում մյուսները զարգացնելու վրա, այլ միանգամից պիտակում են՝ էս երեխան հումանիտարից ա ուժեղ, էս մեկն էլ բնագիտականից: Ու տենց շարունակում են: Էն ա, դպրոցում իմ վզին հումանիտար պիտակն էին փաթաթել ու համոզում էին, որ չեմ կարա բժշկականում սովորեմ:

Ու հենց հիմա էս հումանիտար/բնագիտական թեմայով մի գիտական աշխատանք ա համարյա ավարտվելու վրա: Մեկն իրա դիսերտացիան գրում ա էն մասին, թե ինչու են դանիացի էրեխեքը հումանիտար կամ բնագիտական մասնագիտություն ընտրում: Ոչ մի բան ընդունակությունների մասին: Պարզվում ա՝ կոնկրետ դանիական կրթական համակարգը նենց ա կառուցված, որ հումանիտար առարկաներից լավ լինելու համար պետք ա տնից բագաժ ունենալ, իսկ բնագիտական առարկաներում բոլոր էրեխեքը հավասար պայմաններում: Ու ստացվում ա նենց, որ բարձրագույն կրթություն չունեցող ծնողների էրեխեքը բնագիտականների մեջ են խորանում, որտև հումանիտարի մեջ շանս չունեն, իրանց տանը երբեք վեհ բաներից չեն խոսել, մինչդեռ բարձրագույն կրթություն ունեցող ծնողների էրեխեքը հումանիտարն են ընտրում, որտև տնից ստացած բագաժն իրանց լիքը օգնում ա, ու կապ չունի՝ տնեցիք հումանիտար են, թե բնագիտական, կարևորը՝ տան խոսակցությունները վեհ բաների մասին են, ոչ թե խոզապահության:

[Chuk]

եթե արտառոց որևէ խնդիր չկա

Ուրեմն մեկը ես արտառոց խնդիր ունեմ: Անցանք:

[StrangeLittleGirl]

Ուրեմն մեկը ես արտառոց խնդիր ունեմ: Անցանք:

Դու արտառոց խնդի՞ր: Արտ, լավ էլի: Մի քիչ առաջ ինքդ էիր խոսում զանազան ուսումնական ձեռնարկներ գրելու մասին, էդքան խորանում ես քաղաքական քննարկումների ու ընդհանրապես քննարկումների մեջ: Էլ չասեմ, որ գիրք ես գրել ու տպել: Ըստ քեզ, եթե դա հումանիտար գիտելիք չի, ապա ի՞նչ ա: