Ծեծն ընտանիքում

[boooooooom]

Ծեծը չափի մեջ է գեղեցիկ, երբեմն անհրաժեշտ։
Երբեմն "լեզվով ծեծը" ավելի ցավոտ է, քան բռունցքովը։
Ինքը ինձ ամբողջ ուժով խփումա, ես ցավ չեմ զգում, ես իրան 10%անոց բոքսում եմ, քարուքանդ ա լինում։ Պարապեք, ուժեղացեք…ու թող որ բանը ծեծին չհասնի։

[boooooooom]

Ծեծը չափի մեջ է գեղեցիկ, երբեմն անհրաժեշտ։

Հա մի բան էլ ավելացնեմ։ Իմ պատկերացրած չափի մեջ ծեծը, սկի ծեծ էլ չի, ծեծիկ էլ չի։ Ուղղակի զորահանդեսա՝ ուժի դեմոնստրատիվ ցուցադրություն ։

[Rhayader]

Շատ ոչ միանշանակ թեմա է: Չէ, ընտանեկան բռնության փաստն ինձ համար միանշանակ դատապարտելի է, հարցը դրանում չի: Անդրադառնանք նախ սովորաբար կնոջ նկատմամբ բռնությանը:

Խնդիր առաջին՝ բռնություն ենթարկվողը Ֆոն Տրիերի «Դոգվիլի» սկզբունքով, կարելի է ասել, պրովոկացիա է անում մարդկանց իր նկատմամբ իրականացնել իրենց բռնության հետ կապված ֆանտազիաներն ու պահանջները, երբ չի պաշտպանվում/ամուսնալուծվում/պայքարում: Մարդկանց մեծ մասը, նամանավանդ քրիստոնեական հասարակությունում, իրականում բնավ «լավ» մարդիկ չեն. իրենց մեջ կա բավականին զգալի «մութ կողմ», որը սահմանափակվում է միայն այն արտահայտելու պատժելիության զգացողությամբ: Բավական է՝ այդ մարդն իրեն անպատժելի զգա, ու նրա վարքը կսկսի աստիճանաբար անցնել բոլոր սպասելի սահմաններն ու ի վերջո կարող է հրեշավոր աստիճանի հասնել: Որովհետև մի սահման անցած մարդը հաճախ չի կարող կանգ առնել («2010թ. հոկտեմբերի 1-ին ընտանեկան բռնության արդյունքում ստացված գանգուղեղի վնասվածքի հետևանքով հիվանդանոցում մահացել է Մասիսի բնակիչ, 19-ամյա Զարուհի Պետրոսյանը»):

Երկրորդ խնդիրն ընտանեկան բռնության՝ հասարակական պարադիգմի մեջ տեղ տալն է: Ավելի պարզ բառերով՝ ընտանեկան բռնությունը դիտարկվում է որպես ընդունելի ու նույնիսկ անհրաժեշտ երևույթ: Ցավոք՝ այդ երևույթի ամենամոլի պաշտպանները սովորաբար կանայք են, Դիանա Գրիգորյանը հարցազրույցը վկա: Կան նաև մարդիկ, ովքեր իրենց հատուկ կարճամտությամբ ռոմանտիզացնում են ընտանեկան բռնությունն՝ այն համեմատելով հնարավորինս վերացական երևույթների հետ, օրինակ՝ հոգեբանական բռնության: Այս տեսությունը միանգամից քանդվում է, երբ հիշում ենք, որ հոգեբանական բռնությունից մեծ ցանկության դեպքում միշտ հնարավոր է խուսափել առնվազն թքած ունենալու հաշվին, այն դեպքում, երբ ֆիզիկական բռնությունն իսկական բռնություն է, քանի որ կիրառելի է՝ զոհի կամքից անկախ:

Երրորդ խնդիրն են կոնֆորմիստները, որոնք ընդունելի, թույլատրելի, երբեմն՝ անհրաժեշտ են համարում չափավոր ընտանեկան բռնությունն ու քննադատում դրա ծայրահեղ դեպքերը՝ չհասկանալով, որ չափավոր ու ծայրահեղ բռնությունն ընդամենը նույն երևույթի տարբեր դեպքերի է վերաբերում ու տարբերվում է միայն հետևանքների մասշտաբով: Ինչևէ, դեռ չի ստեղծվել ու ըստ իս՝ չի կարող ստեղծվել մարդու վրա ֆիզիկական բռնության ազդեցության չափման միավոր, քանի որ ընկալումներն անհատական են ու սուբյեկտիվ:

Կանացի թլպատման երևույթը (կլիտորի, արտաքին սեռական շուրթերի կամ ամբողջ արտաքին սեռական օրգանի հեռացում՝ կախված աստիճանից) մուսուլմանական ու որոշ աֆրիկյան երկրներում ուսումնասիրելիս ես բախվեցի դրա կանանց կողմից պաշտպանված ու իրականացված լինելու երևույթին: Մի հարցազրույցի ժամանակ Եգիպտոսում ապրող կանայք, իմանալով, որ կին օպերատորը թլպատման չի ենթարկված մոտավորապես «դու մայր չունե՞ս, նա քո ապագայի մասին չի՞ մտածում» կարգի ռեակցիայի: Իմ առողջ դատողությունն ինձ ասում է, որ այդ աստիճանի ապուշ և անուղեղ մարդիկ լրիվ վաստակել են իրենց ճակատագիրը: Իսկ ինչու՞ այս եզրահանգումը չտարածել նաև այն կանանց վրա, որոնք թույլ են տալիս, որ իրենց ամուսինն իրենց նկատմամբ ֆիզիկական բռնություն կիրառի, ու շարունակում են մնալ վերջինիս հետ:



Բավականին անշնորհակալ ու անիմաստ գործ է պայքարել մի մարդու իրավունքների համար, ով այդ իրավունքները չի ցանկանում: Շատ ավելի արդարացված է բոլոր հնարավոր առիթներով հոգեբանական ու ֆիզիկական բռնություն կիրառել իր ամուսնու նկատմամբ, ստիգմատիզացնել, առանձնացնել սեփական շրջապատից, ամեն կերպ ցույց տալ, որ չես պատրաստվում հանդուրժել մարդկային տականքի նման արտահայտման գոյությունը քո անմիջական շրջակայքում: Բայց կարեկցանք զգալ ծեծը հանդուրժող կնոջ նկատմամբ, ներեցեք, ի վիճակի չեմ: Ոչ թե նրա համար, որ իրեն դատապարտում եմ. ես ինքս ծխում եմ, ու հավանաբար կմեռնեմ թոքերի քաղցկեղից: Սխալ կլինի իմ ծխելը տեսնելով իմ նկատմամբ կարեկցանք զգալ: Կամ՝ երբ ձեռքերս ու մարմնիս այլ մասերը կտրտում ու «шрамировка» եմ անում: Միգուցե որտեղ ես ունեմ ֆիզիկական ցավի, ինքս ինձ վնասելու կարիք, մեկ այլ մարդ ունի ստորացման, ծեծի, ենթարկեցված լինելու կարիք:

Լրիվ ուրիշ խնդիր են այն մարդիկ, ովքեր անպաշտպան են ու որևէ կերպ չեն կարող հակադրվել ընտանեկան բռնությանը: Որովհետև չունեն ոչ հասարակության, ոչ էլ իրենց սեփական ընտանիքի ու մերձավորների աջակցությունը:

Ու ծայրահեղ անընդունելի է ընտանեկան բռնությունը երեխաների նկատմամբ, որովհետև երեխաներն, ի տարբերություն կանանց, գրեթե երբեք չունեն փախնելու տեղ ու պաշտպանվելու միջոց:

[boooooooom]

Երբեմն "լեզվով ծեծը" ավելի ցավոտ է, քան բռունցքովը։

Կան նաև մարդիկ, ովքեր իրենց հատուկ կարճամտությամբ ռոմանտիզացնում են ընտանեկան բռնությունն՝ այն համեմատելով հնարավորինս վերացական երևույթների հետ, օրինակ՝ հոգեբանական բռնության:

Կարելի էր առանց վիրավորելու էլ նույն միտքը ձևակերպել, Օ՜ Մեծն Ռայադեր

[Rhayader]

Ես քո գրառումը չէի հասցրել կարդալ, առաջինն էի դեռ կարդացել: Բայց, անկախ ամեն ինչից, միտքն արտահայտողի անձն ու այդ անձի նկատմամբ իմ սիմպատիան չեն կարող փոխել մտքի նկատմամբ իմ վերաբերմունքը: Այլ կերպ ասած, եթե կարդացած լինեի, կարծիքս նույնը կլիներ, բայց կմեջբերեի աչքիս առաջի կենդանի օրինակը:

Առաջարկում եմ վերանայել քո վերաբերմունքը կամ բռնության հարցի, կամ իմ նկատմամբ, որովհետև ես քո տեսանկյան հետ հաշտվել չեմ պատրաստվում:

[keyboard]

Ես քո գրառումը չէի հասցրել կարդալ, առաջինն էի դեռ կարդացել: Բայց, անկախ ամեն ինչից, միտքն արտահայտողի անձն ու այդ անձի նկատմամբ իմ սիմպատիան չեն կարող փոխել մտքի նկատմամբ իմ վերաբերմունքը: Այլ կերպ ասած, եթե կարդացած լինեի, կարծիքս նույնը կլիներ, բայց կմեջբերեի աչքիս առաջի կենդանի օրինակը:

Առաջարկում եմ վերանայել քո վերաբերմունքը կամ բռնության հարցի, կամ իմ նկատմամբ, որովհետև ես քո տեսանկյան հետ հաշտվել չեմ պատրաստվում:

Ռայ, ես առաջարկում եմ մի հանդիպման ժամանակ քեզ տփենք, տեղը տեղին, նկարը դնենք ստեղ ու թեմա բացենք՝ ծեծը ակումբի հանդիպումներին, միաժամանակ մի քանի դրական բան կանենք, համ քեզնից մուռ կհանենք քո վիրավորական գրառումների համար, համ ակումբում քննարկելու նոր թեմա կբացվի, համ էլ քեզ կարգին կցխենք, եթե համաձայն չես, էլ հանդիպման չգաս, որտև համաձայ լինես-չլինես իրականացնելու ենք, արդեն թիմ եմ հավաքել

[ivy]

Բավականին անշնորհակալ ու անիմաստ գործ է պայքարել մի մարդու իրավունքների համար, ով այդ իրավունքները չի ցանկանում: Շատ ավելի արդարացված է բոլոր հնարավոր առիթներով հոգեբանական ու ֆիզիկական բռնություն կիրառել իր ամուսնու նկատմամբ, ստիգմատիզացնել, առանձնացնել սեփական շրջապատից, ամեն կերպ ցույց տալ, որ չես պատրաստվում հանդուրժել մարդկային տականքի նման արտահայտման գոյությունը քո անմիջական շրջակայքում: Բայց կարեկցանք զգալ ծեծը հանդուրժող կնոջ նկատմամբ, ներեցեք, ի վիճակի չեմ:

Բայ, ասածիդ մեջ իհարկե տրամաբանություն կա. ինչու պայքարել մարդու իրավունքների համար, եթե նա էդ իրավունքները չի ցանկանում:

Բայց արի մի քիչ լայն նայենք հարցին: Հարցն էստեղ էդ կանանց մոտ համապատասխան գիտակցության ձևավորումն է, որ իրենք էլ ունեն իրավունքներ ու դրանք կարող են պաշտպանված լինել:
Ինչ-որ խուլ երկրի, խուլ գյուղից մեկը, ում աչքերը փակ դեռահաս տարիքում ամուսնացրել են, հնարավոր է պատկերացում անգամ չունի, թե ինքը՝ որպես կին, ինչ-որ իրավունքներ ունի: Հարցն էստեղ նրան էդ գիտակցության բերելն է: Եթե նա չի հասկանում, դա դեռ չի նշանակում, որ դրա կարիքը չունի, ու ոչ էլ նշանակում է, որ պիտի իրեն էդ վիճակում թողնել:

Հարցն աշխարհն ավելի լավ տեղ դարձնելն է: Դու՝ որպես իդեալիստ, պիտի որ դա հասկանաս:
Ու բռնության դեմ պայքարելուց էլ պիտի մարդկանց մտածողության փոփոխման վրա աշխատել: Անկախ նրանից, բռնության մեջ հայտնված մարդը հասկանում է իր վիճակը, թե չէ, ինքը միևնույն է զոհ է ու օգնության կարիք ունի:

[Rhayader]

Եսիմ, Այվ, եսիմ: Ես արդեն սկսել եմ դա դիտարկել որպես ազգային-ազատագրական BDSM: Ինչքանո՞վ ես իրավունք ունեմ պահանջել, որ բոլոր մարդիկ գիտակից, պատասխանատու լինեն: Նամանավանդ մի ժողովրդի մեջ, որ սեփական ստորացումը ռոմանտիզացնելը գենետիկ գիծ է դարձրել:

Նույն քրիստոնեության թեմայով՝ մարդը, որը հավատում է, որ իր աստված իր տերն է ու իրավունք ունի իր կյանքն ինչպես ուզի՝ տնօրինի, նաև ընդունում է պետությունը որպես ֆեոդալական կառույց: Ու հիերարխիան իջնում է ներքև՝ կինն էլ տղամարդու սեփականությունն է: Իսկ եթե ինչ-որ մեկը պատրաստ է հաշտվել նրա հետ, որ ինքը տնական կենդանի է կամ կահույք, եսիմ, այդ մարդու նկատմամբ մոտս մեծ կարեկցանք չի առաջանում: Ինչպես ոչ մի կարեկցանք չի առաջանում իրենց ոտքով սպանդանոց գնացող կովերի ու ոչխարների նկատմամբ: Ասենք, որ ոչխարներից մեկին հանում են ու մորթում, մնացածը մի պահ վախեցած հետ են քաշվում, որ իրենց էլ չբռնեն, հետո վախեցած աչքերով նայում մորթելու պրոցեսին՝ շարունակելով խոտ որոճալ: Արդյո՞ք պետք է գնալ ու հովվի աչքի առաջ փորձել ոչխարներին համոզել, որ իրենք էլ իրավունքներ ունեն:

Կարող ես քո օրինակով ալտերնատիվա հանդիսանալ, բայց ոչ ավելին:

Միգուցե իմ տեսանկյունն այսպիսին է այն պատճառով, որ ընդհանուր դեպքում ես մարդկանց չեմ սիրում: Եսիմ:

[Մինա]

Ես էլ 11 լսեցի:

[Ուլուանա]

Ես էլ մի քանի անգամ էդ մասը լսեցի. էլի 11 ։
Մարդ չգիտի էլ ինչ ասի... Զարհուրելի ա։

[Rhayader]

Հարցն աշխարհն ավելի լավ տեղ դարձնելն է: Դու՝ որպես իդեալիստ, պիտի որ դա հասկանաս:
Ու բռնության դեմ պայքարելուց էլ պիտի մարդկանց մտածողության փոփոխման վրա աշխատել: Անկախ նրանից, բռնության մեջ հայտնված մարդը հասկանում է իր վիճակը, թե չէ, ինքը միևնույն է զոհ է ու օգնության կարիք ունի:

Պատկերացրու՝ անծանոթ մեկը գար ու զոռով սիգարետը ձեռքիցս վերցներ՝ ինձ զոհ համարելով: Ամենայն հավանականությամբ, առանց հրավերի իմ գործերին խառնվելու համար ոտքերը կջարդեի: Քո կարծիքով, այդ մարդիկ այլ կե՞րպ են մտածում:

[Rhayader]

Առավելագույնը, որ կարող եմ անել, այդ բռնությունն իմ անմիջական շրջապատում թույլ չտալն է: Բայց գնալ, մտնել մարդկանց տուն ու իրենց ինչ-որ բան համոզել՝ չէ, շնորհակալ եմ: Ես ու ցանկացած այլ մարդ գործնականում նույն հնարավորություններն ենք ունեցել որոշակի գիտակցության մակարդակի հասնելու համար: Ես մեծացել եմ առանց ինտերնետ, մինչև որոշակի տարիք՝ առանց համակարգիչ, երաժշտություն, միայն գրքերն էին անպակաս, բայց դե մնացածի համար էլ անհասանելի չէին, էլի: Մութ էր, ցուրտ ու սոված: Իրենցից ամեն մեկն ուներ նույն հնարավորությունն ինձ նման մտածելու, բայց իրենք ուրիշ ճանապարհ են ընտրել: Ու ասենք այնպես չի, էլի, որ ես խիստ պրոգրեսիվ ընտանիքում մեծացած լինեմ, կամ որ իմ ընտանիքում բռնություն եղած չլինի, կամ մնացածից քիչ եղած լինի: Ես իմ եզրահանգումներն եմ կատարել իմ ապրածից, բայց իմ ապրածն այնքան էլ տարբեր չի Հայաստանի միջին վիճակագրական ցանկացած երեխայի ապրածից: Իրենց ոչ մեկն ավելի շատ չի արգելել սեփական կարծիք ունենալ, քան ինձ: Ուրեմն իրենք ինձանից ոչ պակաս պատասխանատու են սեփական գաղափարների ու արարքների համար:

[keyboard]

Պատկերացրու՝ անծանոթ մեկը գար ու զոռով սիգարետը ձեռքիցս վերցներ՝ ինձ զոհ համարելով: Ամենայն հավանականությամբ, առանց հրավերի իմ գործերին խառնվելու համար ոտքերը կջարդեի: Քո կարծիքով, այդ մարդիկ այլ կե՞րպ են մտածում:

Բայ, դե ֆակտո, դու անծանոթ մեկի համար հանրահավաք ես գնում, պայքարում ես, քաղմաս ես ընկնում, վատամարդ ես լինում, սառում ես, շոգում ես ու էսպես շարունակ, հիմա ինչ տարբերություն այս երկու դեպքերի մեջ. ոչ մի ես կասեմ, ընդամենը մի դեպքում "թիրախը" ընդհանուր ժողովուրդն է, մյուս դեպքում՝ էդ ժողովրդի որոշակի խումբը կամ հատվածը:
Այդ մարդիկ այո, այլ կերպ են մտածում, բայց երբեմն իրենց մտածածը ու "հնարավորությունները" բավական հեռու են միմյանցից ու չեն կարողանում միատեղվեն ու հենց քո ասծն էլ դրանք միատեղելու փորձն ա:
Համամիտ եմ, որ կոնկրետ ոչխարի մակարդակի ինտելեկտով մարդիկ էլ կան էդ խմբերում, բայց նաև հավատացած եմ, որ դրանք բավական քիչ են, որոշակի տոկոս կամ կշիռ ներկայացնելու համար:

[Rhayader]

Բայ, դե ֆակտո, դու անծանոթ մեկի համար հանրահավաք ես գնում, պայքարում ես, քաղմաս ես ընկնում, վատամարդ ես լինում, սառում ես, շոգում ես ու էսպես շարունակ, հիմա ինչ տարբերություն այս երկու դեպքերի մեջ. ոչ մի ես կասեմ, ընդամենը մի դեպքում "թիրախը" ընդհանուր ժողովուրդն է, մյուս դեպքում՝ էդ ժողովրդի որոշակի խումբը կամ հատվածը:
Այդ մարդիկ այո, այլ կերպ են մտածում, բայց երբեմն իրենց մտածածը ու "հնարավորությունները" բավական հեռու են միմյանցից ու չեն կարողանում միատեղվեն ու հենց քո ասծն էլ դրանք միատեղելու փորձն ա:
Համամիտ եմ, որ կոնկրետ ոչխարի մակարդակի ինտելեկտով մարդիկ էլ կան էդ խմբերում, բայց նաև հավատացած եմ, որ դրանք բավական քիչ են, որոշակի տոկոս կամ կշիռ ներկայացնելու համար:

Եթե ես չհավատայի, որ ես ընտրությունների ժամանակ ժողովրդի իրական քվեի գարանտ եմ կանգնում, ես չէի գնա հանրահավաքներին: Մյուս կողմից, ռեժիմի դեմ պայքարելը նաև անձամբ ինձ համար է, իմ մերձավորների ու մնացած պայքարողների: Ես իզոլացված չեմ, էլի, դրա հետևանքներից: