Տնաշենի

[Շինարար]

Ուրեմն ինչ էլ լրագրող չեմ աշխատում, ֆեյսբուքում բոլոր լրատվամիջոցներից լայքերս հանել եմ, ֆրենդլիստս մաքրել եմ բոլոր էն մարդկանցից, ովքեր էդ աշխատանքիս բերում էին էդտեղ հայտնվել: Ու որ մտնում եմ ֆեյսբուք, լրահոսս էնքան լավն ա, որ հերթով սկսում եմ վերջին գրառումները ու նոր նկարները լայքել, էնքան լայքելու բան ա լինում, որ արտահայտվելու ժամանակ էլ չի մնում: Առաջ մտածում էի, որ շուտով էս էլ անեմ ու կջնջվեմ ֆեյսից, էն էլ անեմ ու կջնջվեմ, որովհետև շատ բան էր նյարդայնացնում, իսկ հիմա չէ, էլ դժվար էլ ջնջվեմ, եթե սենց գնա:


Ահագին վաղտ ա օրագրումս գրառում չէի արել, նենց չի, որ էս պահին ֆեյսբուքյան ֆրենդլիստիս հրաշալիությունը ամենահուզող միտքն էր, բայց դե էսօր մտքովս անցավ, դրական դիտարկում ա էլի, թե չէ ինչքան կարել ա մենակ նյարդայնացնող բաներից խոսալ:

Էս գրառումս անելուց հետո մտածեցի, որ Ֆեյսի իմ լրահոսը, իրականում, կարող է ահագին նյարդազդեցիկ լինել՝ ուժերի ծաղկման շրջանում գտնող տղամարդ, որ ամբողջ օրը տափակ թեստեր ա լրացնում ու շեյր անում, ո՞վ եք եղել Ձեր անցյալ կյանքում, ո՞ր քաղաքն է ամենահարմարը Ձեզ համա՞ր, ի՞նչ խառնվածք ունեք Դուք, ո՞ր սպորտսմենին եք նման (ի դեպ Ռոնալդուին էի նման) ու էսպես տասնյակներով, գուցե հարյուրներով, երեք հատը թվարկեցի արդեն ես իմ ֆրենդների փոխարեն սկսեցի նյարդայնանալ: Բայց ի՞նչ անեմ, հավես ա, մի տեսակ մոլուցք ա դառել, հենց թեստ եմ տեսնում, մի անբացատրելի ձգողական ուժ ստիպում ա, որ պարտադիր լրացնեմ, թե չէ ուշադրությունս հա դեպի էդ թեստն ա

[Շինարար]

Մտնում եմ ակումբ, արդեն առաջին հերթին միջին տարիքում տղամարդկանց ճաղատացման թեմաներն են հետաքրքրում, ծերանում ենք Պարույր ջան, ծերանում

[Շինարար]

Մի երկու բան ասեմ ու գնամ քնեմ:

Ֆեյսբուքում մի հետաքրքիր օրինաչափություն եմ նկատել, իշխանամետները, այսինքն՝ իրանք իբր իշխանամետ էլ չեն, ընդդիմատյացները, ավելի շատ են դժգոհում, քան էն մարդիկ, ովքեր ավելի դժգոհ են իրերի ներկա դրությամբ, համենայն դեպս որքանով որ ես գիտեմ: Ուրեմն, ընդդիմատյացները անընդհատ մի բանից դժգոհ են, այսինքն՝ դժգոհ են մնացած մարդկանց պահվածքից՝ չելինջներից, կարդացողներից, չկարդացողներից, գլուխգովաններից, համեստներից, մարդկանցից, դժգոհներից (չնայած ոնց որ արդեն պարզեցինք, դժգոհն իրանք են), ու իրանց դժգոհության մեջ ինչ-որ ընդգծված մեծամտություն կա: Ինքնաարդարացման ինչ-որ բնազդ է երևի խոսում իրանց մեջ: Այսինքն, էդքան էլ հետաքրքիր բան չէր, ուղղակի բան էր, նկատել էի, արտահայտվեցի: Ի միջի այլոց ֆեյսբուքից ֆրենդլիստս օրը մոտավորապես մեկով կրճատում եմ (տենց գրաֆիկ չեմ կազմել, բայց հենց խամ մարդուց նորություն ա աչքովս ընկնում լրահոսումս, ջնջում եմ), թողնում եմ մենակ էն մարդկանց, ում հետ քիչ թե շատ մտերիմ եմ, ու ակումբցիներին:

Երեկ առաջիկա մի տարվա մեջ վերջին անգամ վարպետ Օնիկի տաքսին նստեցի, վերջին երեք տարվա մեջ էլ երևի առաջին անգամ: Առաջ ֆորումում մի երկար գրառում կանեի էդ թեմայով, բանակից նոր էի եկել, ամեն ինչ նոր էր, ոնց որ նոր ծնված, հիմա սկզբում նույնիսկ չէի ուզում նստեմ, բայց կուտս տվեց Օնիկը: Ճամփին էլ ոչ մի հետաքրքիր բան չեղավ՝ պատմելու արժանի, կամ էլ ես չնկատեցի, կամ էլ առաջ էլ չէր լինում, բայց ինձ թվում էր, թե լինում ա: Հետ գալիս էլ ուրիշ վարորդ էր, շատ ջղայն էր, ամեն ինչից ջղայնում էր, խորհուրդ տվեցի, որ ղեկին եղած ժամանակ կյանքին ավելի թեթև վերաբերվի, որովհետև մեկ ա իրա ջղայնալուց բան չի փոխվի, մենք էլ ուղևորներով մեզ ավելի ապահով կզգանք ու ավելի վստահ, որ բարով-խերով տուն կհասնենք: Մնացած ճանապարհը անցավ առանց միջադեպերի:

Մեկ ուզում էի էլի բաներ պատմեմ, էն էլ որ հենց սկզբից երկու բան խոստացա, էսքանով եզրափակվենք:

[Շինարար]

Թարսի պես Վանաձորը հենց էսօր պիտի անձրևոտ լիներ, որ հատկապես ուժեղ զգայի, որ էս ա իմ քաղաքը, որից դուրս երբեք չեմ պատկերացրել, թե կապրեմ: Դե հա, մի կողմից իհարկե ընդմիշտ չի, բայց մյուս կողմից քաջ գիտակցում եմ, որ վերադարձն իմաստ չունի, ընդմիշտ չի կոնկրետ էդ տեղի առումով, բայց ընդմիշտ ա էն առումով, որ էլ հաստատ Վանաձորում չեմ ապրելու, այլապես ուրեմն էս առաջիկա մի քանի տարին անիմաստության վրա վատնած կլինեմ: Ու էս առումով սա ինձ համար ոչ թե մեծ արկածի կանխավայելում ա, այլ իրոք հրաժեշտ իմ նամշոտ (էս բառի ամենառոմանտիկ իմաստով) քաղաքին: Երևի մնաս բարով, Վանաձոր ջան, սրանից հետո քեզ կայցելեմ:

[Շինարար]

Ինձ էստեղ լրիվ Գիքոր եմ զգում: Էն որ ասում ա՝ տերդ մեռնի քաղաք, կոշիկի չոտկն առանձին, ատամինն առանձին, պոլինն առանձին: Ուզում էի ամաչած լինեմ, որ ոչ մի բանից գլուխ չեմ հանում, էն էլ տեսա, որ մենակ չեմ էդ օրի, դեռ շատերից արագ եմ կողմնորոշվում, էլ չամաչեցի:

Էն որ ուսանողները կարտ են խաղում գրազով, որ ով կրվի՝ մի կաթսա գլխին դուրս գա բակ, շերեփը գլխին տալով ֆռֆռա, էստեղ էդ խաղն իմաստ չունի, ոչ մեկը կողմդ չի էլ նայի, ոչ մեկը չի էլ նկատի… որովհետև սաղ տենց են լավ իմաստով իհարկե, Լոնդոնի օդանավակայանում երևի էդպես կրված մի տղա էր՝ մինի շրջազգեստով (շոտլանդական տարազ չէ), հետևից ընկերները գնում էին, գոռում, ուրախանում, բայց չտես ես էնտեղ չլինեի, սաղ խաղը հարամ էր լինելու, որովհետև բացի ինձանից ոչ ոք չնկատեց էլ իրանց

Հանրաքվեի օրը Էդինբուրգում փողոցում եմ գիշերել, շոտլանդացիք՝ ուրախ, երջանիկ, հարբած, մի քիչ էլ զարմացած, որ ում հարցնում են՝ կողմ ա քվերակել, բայց դեմն ա հաղթել, ուզում էի հրավիրեմ Հայաստան, որ իմանան էդ ոնց ա լինում, հետո ասի՝ թող իրանց երջանիկ անտեղյակության մեջ մնան: Հարևանիս պատմում եմ, որ Հայաստանի տնտեսությունը անկախությունից հետո մի այլ կարգի վերելք... այսինքն վայրէջք ա ապրել, բայց ասում եմ՝ զատո մենք անկախ լինելու երջանկությունն ու հպարտությունն ունենք, հա, ասում ա, լավ բան ա, բայց աչքիս վրաս ղժժում էր


Իսկ մարդիկ հրաշք են՝ պատրաստակամ, օգնելու պատրաստ, նույնիսկ իրանց առաջ գցող, առաջինը մոտեցող, գյուղում ընդհանրապես լրիվ Հայաստանն ա, բոլորն իրար բարևում են, մաքուր օդ, ծով
կարկատած փողոցներ

[Շինարար]

Ժող, մի բան էլ պատմեմ, դե էստեղ քննարկելու բան չկա, օրագրի թեմա ա: Գրում եմ, որովհետև ուրիշները, որ սենց իրանց դրսերի արկածներից պատմում էին, ինձ միշտ հետաքրքիր ա եղել, կարող ա մեկին էլ էս հետաքրքիր լինի, ուղղակի ես որ շատ եմ գիքոր, կարող ա էն, ինչը ինձ մոտ հատկապես ա տպավորվում, ձեզ համար սկի էլ հետաքրքիր չլինի, էդ դեպքում կներեք:

Ուրեմն սենց

Էստեղ գալուց առաջ ինձնից մի պատվաստում էին ուզել, որ պետք ա պարտադիր ունենամ, հատուկ գնացի Երևան, ստացա էդ պատվաստումը, մի դեղին թղթի կտոր էլ տվեցին, որ էստեղ ցույց տամ, որ ըհը ունեմ էդ պատվաստումից, բայց քանի որ էդ թղթի կտորը շատ էր թղթի կտոր, արդեն էստեղ քաղաքում գրպանիցս ընկել էր: Նկարագրեմ, տասը տասի վրա դեռ էլ փոքր, գրպանում էլ ճմռթված, անկապ թղթի կտոր, բնակնաբար ոչ մի հույս, թե կգտնեմ,մտածեցի՝ լավ դե ուզեն, կասեմ՝ կորցրել եմ, պատվաստմանս տեղը ցույց կտամ

Մեկ էլ երեկ մեյլ ա գալիս ինձ, որ մոտեցեք կորցրած իրերի բաժին, ձեր իրը գտնվել ա, մեղա քեզ: Փաստորեն, քանի որ դա փողոցում ընկած միակ թղթի կտորն ա եղել, դա աղբ չի դիտարկվել, մարդիկ բարձրացրել են ու չեն ալարել, տարել են կորցրած իրերի բաժին են հանձնել: Կներեք էլի, եթե պատմածս հեչ զարմանալի չէր, բայց ամենամեծ մշակութային շոկս էր առայժմ:

[Շինարար]

Որ ամեն բան սենց հրաշալի չթվա, մի բան էլ ասեմ, ինչը ինձ դուր չի գալիս: Էն գյուղում, որում մնում եմ, բոլորը զբոսնում են իրենց շների հետ, ոմանք՝ նույնիսկ՝ երկու-երեք, ու տարբեր տարիքի մարդիկ՝ երիտասարդներ, ծերեր, միջին տարիքի: Շատ հազվադեպ եմ տեսնում երեխաների հետ զբոսնող մարդկանց: Գուցե ուղղակի երիտասարդ զույգերը գյուղում չեն ապրում, ու ողջ երկիրը չի այսպես, չգիտեմ: Էս տխուր նոտայի վրա էլ ավարտեմ էսօրվա գրառումս:

[Շինարար]

Ծխելը թողնելու լավագույն միջոցը սիգարետի գներն են, չեմ ծխում Լոնդոնի աերոպորտում Վինսթոնի գինը տեսնելուց ի վեր:

[Շինարար]

Էլի վատ բաներից, էսօր հարևանիս մոտոն գողացել էին, տարել բարձունքից գցել ծովափ, ջարդուխուրդ արել, հալալ չի՞ մեր հայ գողերին, կտանեին իրանց համար կխուրդեին, մի բանի տեր կդառնային, անիմաստ, աննպատակ չարությունը չեմ կարողանում հասկանամ:

[Շինարար]

Ուրեմն էս իմ սիրելի ակումբցին, ակումբցիներից ում հետ կուզեի ծանոթանալ, կորած ակումբցիները, ում եմ կարոտել, էսինչն ինչ պուպուշ ա թեմաների մասին: Ուրեմն մի հետ չեղավ մտնեմ, տեսնեմ՝ մեկն ասել ա՝ վուխ էս Շինարարին ոնց եմ կարոտել, էս ո՞ւր ա կորել Շինարարը և այլն, ու մեկ էլ տեսնում ես էնպիսի ակումբցիների են ասում էս ուր ա կորել, որ սկի չգիտեի, որ էդպիսի օգտատեր ունենք ակումբում (կներեք իհարկե, նենց չի, որ նախանձում եմ կամ չուզողություն ա, բայց համենայն դեպս էլի), կամ եսիմ երբևէ գրառում արած կա՞, թե՞ ոչ: 5-6 հազար հատ գրառում արեցի, մի բանի տեր չդառա, այ մարդ

[Շինարար]

Մի արաբ գրողի հոդված էի կարդում, որում բողոքում էր, թե ամեն անգամ Լոնդոնի կամ Միացյալ Նահանգների օդանավակայաններում ինչքան են իրան սպասեցնում, ինչ նվաստացումների միջով ա անցնում՝ լինելով ամենաթարգմանվող ժամանակակից արաբ գրողը, մեր մեջ՝ ինքս չեմ հասկանում իր հանդեպ էդքան մեծ հենց արևմտյան հետաքրքրությունը, իրան էդքան տեղ տալը, բայց ինչևէ, դրա մասին չի խոսքը: Հայտնիությունը կապ չունի, արաբ ա ու վերջ:

Ես արաբ չեմ, բայց մի երկրից եմ, որի անունը մարդիկ կամ լսած չեն կամ էլ հենց իմանում են Ռումինիա, բայց քանի որ ավելի հաճախ լսած չեն ու ես էլ տիպիկ արևելյան արտաքին երևի ունեմ, ու քիչ չի էդ ամենը, հետն էլ արաբագետ եմ, Լոնդոնի օդանավակայանում էդ արաբ գրողի մաշկի մեջ ինձ զգացի՝ իրականում երևի նախ և առաջ հենց վերջին կետի պատճառով: Ինձ հետ զրուցող աշխատակցի աշխարհագրական գիտելիքները ահագին ավելացրի՝ բացատրելով, որ կա այդպիսի պետություն, որը կոչվում ա Հայաստան, որն ամենևին էլ արաբական չի: Աշխատակիցը երևում ա շատ սիրեց աշխարհագրությունը, ուզեց իմանալ նաև մեր սահմանակից երկրների մասին, ու հենց իմացավ, որ այդ թվում նաև Թուրքիա, փայլատակեց, ամենայն հավանականությամբ ես ծպտյալ սիրիացի փախստական եմ, որը չերեզ Թուրքիա Հայաստան ա փախել Ստիպված էի նաև դասախոսություն կարդալ ոչ միայն աշխարհագրությունից, այլև աշխարհաքաղաքականությունից՝ բացատրելով, որ Հայաստան-Թուրքիա սահմանը փակ ա, ու օձն իր պորտով, հավքն իր թևով: Դե հիմա էլ արի բացատրի, որ բա որ տենց ա, էդ ո՞նց ես դու Ստամբուլից գալիս

[Շինարար]

Մամաս յուրացնում ա ինտերնետային լայնածավալ տարածքները: Օդնոյում պրոֆիլ ա բացել, ու գլխավոր նկարը չգիտես խի դրել ա պապայիս, հորքուրիս ու հորեղբորս համատեղ նկարը, այսինքն գիտեմ խի, անկապ տեղն էլի՝ միամիտ Բայց էդ հլա հեչ, ուրեմն էստեղ տունս վարձելիս մարդկանց հետ սկայպով էի կապնվում, որ տունը ցույց տան և այլն, ու հիմա էստեղ ինձ համար նոր այսպես ասած հաշիվ եմ բացել, մերոնք էլ էդ հին հաշվով մտնում են ինձ հետ կապվում, ու էստեղիս ծանոթները բողոքում են, թե քո տնեցիք սաղ օրը մեզ զանգում են ու հենց միացնում ենք, բան չեն խոսում, անջատում են: Գժվցնում են էլի Դե էլի գիտեմ, որ միամիտ:

[Շինարար]

Որ նոր էի եկել, գրադարանի համակարգիչներից էի օգտվում: Մի օր նկատեցի, որ ցանցի առաջարկած լեզուների թվում (շուրջ 10-15 լեզու) կան եբրայերեն, լիտվերեն, այսինքն՝ լեզուներ, որ էդքան էլ տարածված չեն: Նամակ գրեցի իրանց ադմինությանը, որ խնդրում եմ, հայերեն էլ ավելացրեք, որովհետև սիրուն չի, երբ հայերի հետ լատինատառ եմ շփվում սոցիալական ցանցերում՝ առանց խորանալու, որ գրադարանի համակարգիչները հայերի հետ սոցիալական ցանցերով շփվելու համար չեն նախատեսված: Ինչքան ժամանակ ա արդեն, այսպես ասած, աշխատասենյակ են տրամադրել, գրադարանի համակարգիչներից էլ ով ա օգտվում, էսօր նամակ ա եկել, որ մյուս սեմեստրից համակարգչային ցանցի թարմացման հետ հայերենը կավելացվի ցանցի լեզուների թվում: Թող լինի էլի, մենք հայերս սենց ստից բաներից փառավորվել ունենք, ով իմանա՝ մի օր մեկը կտեսնի,կուրախանա

[Շինարար]

Ամեն դեպքում եթե հակառակորդի զինվորին ասկյար ենք անվանում ու մահանալուն շարքից դուրս գալ, իրանք չեն դադարում մարդ լինելուց: Հասկանում եմ, որ էդպես էր պետք, նույնիսկ մի քանի տեղ ես լայքեցի, բայց հետո էդ շարքից հանել, ասկյար բառերը աչքս մտան.... Եսիմ է, էլի էդպես էր պետք, բայց գուցե տենց ռազմահայրենասիրաբար չտարածե՞նք: Ֆեյսում զգուշանում եմ ամեն բան գրելուց, դուխս չի հերիքում, թե ոնց…Շնորհակալ եմ, որ կարող եմ վստահ եմ լինել ձեր ներողամտության վրա, որ որոշ բաների վրա աչք կփակեք, եթե մի բան նենց չասեմ:

[Շինարար]

Սովորաբար աշխատանքի հետ կապված իմ բոլոր անհաջողություններով ձեզ հետ կիսվել եմ՝ գործիս կեսից ընկա, ղեկավարներս հետս չունեն, գործից դուրս արեցին (դուրս եկա իրականում, բայց դուրս անելը ավելի հնչեղ ա, չէ՞), մնացի գործազուրկ և այլն, ու հետն էլ իրականության հետ չհամընկնող էնպիսի բարձր տրամադրությամբ, երջանկությունից վեր վեր թռնող սմայլիկներով, որ կարեկցության տեղ չէր մնում: Էս մի անգամն էլ խեր խաբարով, 11 ամսվա գործազրկությունից հետո էսօր աշխատանքի պայմանագիր կնքեցի, իսկ համալսարանն ավարտելուց ի վեր՝ առաջին անգամն ա, որ աշխատելու եմ մասնագիտությամբ: Բայց որ չթվա, թե ուզում եմ ցույց տալ, որ ամեն բան հրաշալի ա (ամեն բան հրաշալի չի լինում երբեք, համենայն դեպս ինձ մոտ), ասեմ, որ անասելի դժվար ա լինելու ոչ մայրենի լեզվով (քո ուսանողների լեզվով) մեկ այլ ոչ մայրենի լեզու դասավանդելը, հիմիկվանից վախում եմ մյուս սեմեստրի գալուց: Ակումբցի զինվորներ ջան, կներեք, ես հեչ չեմ շտապում, որ ժամանակն արագ անցնի: