Կանիբալի՞զմ, թե՞ ապրելու (կենդանի մնալու) բնազդ

[Ուլուանա]

Դժվար ա դատել սենց իրավիճակներում, երբ ինքդ չես հայտնվել, չնայած ես համարյա համոզված եմ, որ ինքս չէի ուտի ոչ մեկին, ինչ էլ լիներ, բայց չէի էլ ուզենա մեղադրել կամ դատել ուտողներին, հատկապես եթե ուտվողներն արդեն մեռած են, ոչ թե մորթում, ուտում են։ Բայց ամեն դեպքում ինձ թվում ա՝ իր նմանին ուտելու համար մարդ առնվազն էդ պահին պիտի խանգարված լինի (ասենք, մեռնելու վախից), որ կարողանա նման որոշում կայացնել։

Միս ուտող կենդանու միս հիմնականում չեն ուտում։ Ոչ մարդիկ, ոչ էլ կենդանիները։ Համով չի։ Էդ տաբուները, կրոնական արգելքները, բան, էս պարզ պատճառի հետևանք են ամենայն հավանականությամբ։

Փաստորեն, ես պիտի որ ահագին համով լինեմ ։

[Վիշապ]

Եսիմ, վիկին ասում ա, որ կենդանիների մոտ նորմալ դրսևորում ա ու 1500 տեսակի կենդանի կանիբալիզմով են զբաղվում:

Երևի պետք է նշել, որ 8.7 միլիոն տեսակից։ Մարդը փաստորեն էն 0.017 տոկոսի մեջ ա մտնում որպես բացառիկ կանիբալ կենդանի ։Ճ

[Տրիբուն]

Եսիմ, վիկին ասում ա, որ կենդանիների մոտ նորմալ դրսևորում ա ու 1500 տեսակի կենդանի կանիբալիզմով են զբաղվում:

Վիկին ասում ա, որ հադիպում ա 1500 կեդանու մոտ: Եթե հաշվի առնենք, որ երկրի վրա մոտ 10 միլիոն տեսակ կա, որից մանրմասն ուսումնասիրված ա 1,5 միլիոնը, կստացվի խիստ հազվադեպ պատահող երևույթ:

[Տրիբուն]

Վիշապ հոպարը արդեն փաստորեն պատասխանել էր: Ներող ...

[Տրիբուն]

Ի միջի այլոց, insider-ի ասած դեպքի վրա բացի վավերագրականից գեղարվեստական ֆիլմ էլ կա նկարահանած: Շուտվա ֆիլմ ա, ոչ թիվն եմ հիշում, ոչ էլ
անունը: Բայց դեռահաս վախտերով եմ նայել, ու փիս ազդվել էի: Դժվար ա որևէ բանում մեղադրել էտ վիճակում հայտնված մարդկանց:

[ivy]

Ինսայդեր, կարելի՞ է թեման ավելի լայնացնել, ու ընդհանրապես կանիբալիզմի մասին խոսել՝ անկախ քո բերած օրինակից:
Ես էդ թեմայով մի ժամանակ ահագին խորացել էի. ահագին տարօրինակ ու անհավանական դեպքեր եմ կարդացել:
Եթե ընդանուր կանիբալիզմ երևույթի մասին խոսենք, կգրեմ դրանց մասին:

Հիմա քո բերած կոնկրետ օրինակի վերաբերյալ:
Էստեղ սա ոչ այլ ինչ է, քան գոյատևելու բնազդ:
Կողքից իհարկե դժվար է ասել, բայց որ ինքս իմ մասին եմ մտածում, թվում է, թե կան բաներ, որոնք գոյատևելու համար այնուամենայնիվ չէի անի: Դրանցից մեկը կանիբալզիմն է, մյուսը՝ սեփական ձեռքերով մարմնիս մի մասը կտրելը (ոտք, ձեռք):
Սկզբունքի հարց չի
Ինքս ինձ իմանալով, ուղղակի գիտեմ, որ չէի կարողանա, ինչքան էլ հիմարություն լիներ էդ չկարողանալը:
Բայց անողները անում են փրկվելու համար, ու դա լրիվ հասկանալի է:

[LisBeth]

Կոնկրետ էս դեպքի մասին ամեն ինչ պարզ ա: Բայց լավ կլիներ թեման ընդլայնվեր ու այլ դեպքերն էլ քննարկվեին: Օրինակ որոշ ժամանկ առաջ մի հատ աղմկահարույց դեպք էր եղել, մոսկվաներում: Երկու ջահել խեխդել էին մի հայ աղջկա, վաննայում կտրտել, օրգանները հանել էին, կարտոշկի հետ եփել կերել: Ինչ-որ սուբկուլտուրայի էին պատկանում: Աղջկա հայրը ինֆարկտ ա ստացել մեռել ա տեղնուտեղը:

[Ուլուանա]

ivy և Lisbeth, հեղինակն ինքը թեման ընդլայնելու կոչ արել է իր առաջին գրառման վերջին պարբերությամբ.

Որպեսզի թեման ավելի լայնածավալ լինի առաջարկում եմ թեմայում քննարկենք ընդհանրապես ինչի՞ է պատրաստ մարդը, ոչ թե միայն ապրելու, այլ ուղղակի չմեռնելու համար: Նման պարագայում զնմանի միսը ուտելը իրո՞ք կարելի դիտել որպես կանիբալիզմ, թե՞ … Ո՞րն է այն սահմանը, որից այն կողմ չի կարելի կամ չպետք է անցնել: Ինչի՞ ենք պատրաստ մենք նմանատիպ, ամենադժվար պահերին /Աստված մի արասցե, իհարկե/:

[ivy]

ivy և Lisbeth, հեղինակն ինքը թեման ընդլայնելու կոչ արել է իր առաջին գրառման վերջին պարբերությամբ.

Էդ կոչը տեսել եմ, բայց իր ընդլայնվելու կոչը լրիվ ուրիշ ուղղությամբ է:
Ինչի է պատրաստ մարդ գոյատևման համար:

Իմ ասածը գոյատևման հետ ոչ մի ընդհանուր եզրույթ չունի:
Բայց միևնույն է կգրեմ: Հենց ժամանակ գտա:

[insider]

Ինսայդեր, կարելի՞ է թեման ավելի լայնացնել, ու ընդհանրապես կանիբալիզմի մասին խոսել՝ անկախ քո բերած օրինակից:
Ես էդ թեմայով մի ժամանակ ահագին խորացել էի. ահագին տարօրինակ ու անհավանական դեպքեր եմ կարդացել:
Եթե ընդանուր կանիբալիզմ երևույթի մասին խոսենք, կգրեմ դրանց մասին:

Էս դեպքի մասին կարդալուց հետո ես էլ փորձեցի մի քիչ խորանամ: Շատ հետաքրքիր կլիներ:

[insider]

Իսկ այս դեպքի համար ասեմ, որ երկար բարակ մտածել եմ ու ի վերջո եկել այն եզրակացության, որ նման իրավիճակում մեզանից շատերը, երևի թե, կվարվեին նույն կերպ: Համաձայն չե՞ք: Ուրեմն ասեմ ավելին, որ հիմա ես նույնպես հստակ ասում եմ, որ չէի վարվի նման կերպ, բայց միևնույն ժամանակ, երբ փորձում եմ պատկերացնել ինձ նրանց փոխարեն, իմ ներքին համոզմամբ, տեղի կտաի: Ինչու՞ է այդպես, չեմ կարող ասել:

Մեջբերեմ փրկվածներից՝ Նանդո Պարրադոյի գրքից մի հատված.

«Ես հիշում եմ, իմ վերջին կտոր սնունդը դա շոկոլադով պատված արախիսն էր: Ես ժամերով ծծում էի այն: Մենք նույնիսկ փորձեցինք ուտել ուղեբեռում եղած կաշվե շերտերը: Իսկ հետո իմ միտքն անցավ բոլոր սահմանները: Ես նայում էի իմ առջևի մահացած մարդու վիրավոր ոտքին ու զգում էի, որ իմ ախորժակը աճում է, ես արդեն զգում էի չորացած արյան համը: Ես, իրոք, սկսել էի նայել մարդու մարմնին որպես ուտելիքի: Ես շշնջացի իմ ընկերոջը,-«Մեր ընկերներին այլեւս անհրաժեշտ չեն իրենց մարմինները, Պահպանի մեզ, Տէր»:

P.S Արախիսը ո՞նց կլինի հայերեն:

[Վահե-91]

Դժվար ա դատել սենց իրավիճակներում, երբ ինքդ չես հայտնվել, չնայած ես համարյա համոզված եմ, որ ինքս չէի ուտի ոչ մեկին, ինչ էլ լիներ

Հաստատ կուտեիր...կասեիր նենց կտրեն միսը տան, որ չտենաս։ Ու աչքերդ փակ կուտեիր, որ չմեռնես։

[Ուլուանա]

Հաստատ կուտեիր...կասեիր նենց կտրեն միսը տան, որ չտենաս։ Ու աչքերդ փակ կուտեիր, որ չմեռնես։

Եթե ես ինքս իսկի վստահ չեմ հարյուր տոկոսով, դու ո՞նց կարող ես տենց վստահ խոսել ինձ հետ կապված, եթե ինձ իսկի չես էլ ճանաչում։ Ես չեմ պնդում, որ չէի ուտի, դու էլ հակառակը մի պնդի։

[Աթեիստ]

Ինձ թվում ա տենց իրավիճակում ես առաջին առաջարկողը կարաի լինեի։ Սեփական մարմիս հանդեպ ոտնձգություն չեմ կարա անեմ, բայց անկենդան մարմնի ...
Չգիտեմ, ես ինձ համարում եմ պրակտիկ մարդ։ Միսն անիմաստ կորելու տեղը կարելի ա ուտել։

[erexa]

Իսկ այս դեպքի համար ասեմ, որ երկար բարակ մտածել եմ ու ի վերջո եկել այն եզրակացության, որ նման իրավիճակում մեզանից շատերը, երևի թե, կվարվեին նույն կերպ: Համաձայն չե՞ք: Ուրեմն ասեմ ավելին, որ հիմա ես նույնպես հստակ ասում եմ, որ չէի վարվի նման կերպ, բայց միևնույն ժամանակ, երբ փորձում եմ պատկերացնել ինձ նրանց փոխարեն, իմ ներքին համոզմամբ, տեղի կտաի: Ինչու՞ է այդպես, չեմ կարող ասել:

Ո՛չ այնքան, քանի որ կարող ա հիմա երկար բարակ նստես մտածես, էսպես կանեմ, բայց երբ պահը գա, այլ կերպ վարվես: Ես կարծում եմ, ինքս էլ ինձ վրա զգացել եմ, որ մարդն ունի ներքին ուժեր, զգացմունքներ, որոնք էսպես ասած թաքնված են: Մի բան պատմեմ, հենց այդ թաքնված զգացմունքների մասին: Այս վերջերս ինքնաթիռով տուն էինք գալիս, մոտավորապես մի ժամ ինքնաթիռը կարգին վիճակում էր: Հետո արդեն իջնելու պահն եկավ ու սկսեց ցնցվել: Էնպես էր ցնցվում, կարծես, ո՛չ թե՞ ինքաթիռ էինք նստել, այլ՝ ավտոբուս: Ցնցվում էր, մի 5-10 րոպե ցնցվեց, մի հատ էլ լավ թափ տվեց, կարծես ավտոբուսն ընկավ փոսն ու դուրս եկավ այդ փոսից: Մարդկանց մոտ պանիկա սկսվեց, մի աղջիկ էլ բղավեց: Այդ ընթացքում ես ահավոր վախեցա ու ինձ մոտ էլ պանիկա սկսվեց: Հետո ներքին ուժ մտավ իմ մեջ և այդ պահին մտածեցի, ի՞նչ ուզում ա լինի, ուզում ա շրջվի,վառվի, ընկնի, ես պատրաստ եմ մեռնել: Այնպիսի տպավորությու՞ն էր, կարծես մի 100 տարի ապրել եմ ու արդեն կարամ հանգիստ մեռնեմ: Եվ կարծում եմ, որ ցանկացած մարդու ներսում էլ կան թաքնված ուժեր, զգացմունքներ, որոնք մարդուն պատրաստում են, հանձնվել, այլ կերպ ասած մեռնել: Եվ սա շատ անձնական է, թե՞ ով նման ժամանակ, ի՞նչ կանի: Ու՞մ ներքին ուժերն իրեն ինչ կասեն, ինքն այդ կերպ էլ կվարվի: Կարո՞ղ ա, իմ ներքին ուժերն ինձ ասեն, դու կարաս հիմա մեռնես, քո ներքին ուժերն էլ քեզ ասեն, դին կեր ու ապրի: Ուստի՝ ես այս հարցին չունեմ կոնկրետ պատասախան, թե՞ այսպես կանեի կամ այնպես...