Ժողովուրդ ուզում եմ ձեր կարծիքն իմանալ իմ ստեղծագործության վերաբերյալ մի քիչ երկարա հույս ունեմ չեք ձանձրանա
Ես... դու... ու մեր բաժանումը...♥
Մութ էր... ինձ մեկ-մեկ թվում էր մենակ մեքենայում, բայց չէ, երկրի լույսերը գնացել էին... մեքենան... էդ տխուր երգը... ես ու դու... հա , մեկ էլ իմ արցունքները, դրանք անպակաս են))
Մենակ էինք...
Վերջին խոսքերն արդեն ասել էինք... վերջին ''հաջող''ն արդեն արել էին... վերջին արցունքներն էլ իջնում էին դեռ...
Լռություն էր... էն մեր սիրածից )))
Բառեր էլ չունեինք, բառերը հրաժեշտ էին դարձել... իսկ հրաժեշտ էլ արդեն տվել էինք իրար...
Բայց չէի իջնում մեքենայից... ինձ պետք էիր ...
Չէի գնում, որովհետև եթե գնայի էլ հետ չէի գալու... իսկ ես էդ չէի ուզում:
Դու չհասկացար, որ չանցավ քո ոչմի բառը, ոչմի վիրավորանքը `կներեսով:
Ես չէի գնում, մենակ ուզում էի գրկեի... վախենում էի... քեզնից... հա, առաջին անգամ ես վախեցա քեզ գրկել... իսկ դա իմ ամենամեծ պարտականություններից մեկն էր:
Ուզում էի գրկեի քեզ...))
Հետո նայեցինք իրար... էդ աչքերին ես էլի սիրահարվեցի... հետո զգացի ինչքան մենակ եմ` քո կողքը...
Մենակ... ((
-Գնա՞մ...
-Դու որոշի...
Ես որոշել էի չգնալ..բայց քո `դու որոշի-ն, փոխեց ամեն ինչ... ես ուզում էի հետ պահես, ուզում էի ասես` մնա...:
Դու տենց էլ չհասկացար, որ հոտդ, որ կպելա շորերիս, չի անցնելու ինչքան էլ լվանամ

((
Ու հիշում եմ... ` Մութն էր... մեքենան... հրաժեշտը... էդ երգը... ես... դու... ու մեր բաժանումը...
Արցունքներս էլ չկային....
Էջանիշներ