Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել

[Vardik!]

Գալաթեա,լավ թեմա է:

Ամեն դեպք առանձին է,ամեն մարդ մի ձև է տանում ճշմարտությունը: Եթե էդ հիվանդը չի բուժվելու,ուրեմն թող ճիշտն իմանա,իսկ եթե կա բուժելու հնարավորություն,ուրեմն թող խաբեն ու բուժեն,ինչ արած: Բայց ամեն դեպքում մարդուցա գալի: Մեկը կարողա իմանա 2 տարի ունի ապրելու ու էդ 2 տարվա ընթացքում լիքը բան հասցնի,մյուսն էլ՝ ներշնչանքից իրա գլուխը ուտի: Բժիշկը պետքա նաև հոգեբան լինի,զգա իր հիվանդին:

Ինքս ատում եմ սուտը: Թող ինձ առճակատ ասեն ամենադառը ճշմարտությունը,քան խաբեն: Արդեն բազմիցս եղել են դեպքեր ու ես համոզվել եմ,որ ճիշտն ավելի հեշտ եմ տանում,քան էն սուտը,որ ասել են՝ իմ մասին հոգ տանելով,իբր թե: Ու եղած օրինակները ամենևին տուն-տունիկ խաղալու թեմաներով չեն եղել:

[Գալաթեա]

Ես ինքս օրինակ չեմ կարողանում կողմնորոշվել, թե իմ դեպքում որ տարբերակը կուզեի:
Ես էլ՝ ատում եմ, երբ ինձ ստում են, բայց ասենք թե ընդունենք՝ մի տարուց մեռնելու եմ:

Եթե ինձ էդ մասին ասեն՝ սկսվելու ա մի հատ քաոսային հոգեվիճակ: Հարազատներիս շուտով հրաժեշտ տալու միտքը մենակ հերիք կլինի, որ ես ներքնապես քայքայվեմ:
Պետք ա սկսեմ մտածել՝ ոնց անեմ, որ էդ մի տարին լիքը ու ճիշտ ապրեմ: Պետք ա սկսեմ պրիորիտետների բաժանել օրակարգս: Սկսեմ զբաղվել իմ կարծիքով կարևոր բաներով ու էդ ընթացքում հաստատ կանտեսեմ փոքրիկ, բայց ոչ պակաս կարևորները...
Մարդկանց ու կյանքին կսկսեմ նայել, ոնց որ հեռացող գնացքի լուսամուտից... իսկ ես առանց էն էլ վատ եմ տեսնում, չեմ ուզում մանր ու հեռվից տեսնել ամեն ինչ
Չի բացառվում, որ մոտս անգիտակից նախանձի պես բան սկսվի, որ ես գնալու եմ՝ մոտիկներս մնան: Ոի ինձ սկսի տանջել էն միտքը, որ գնալուցս որոշ ժամանակ հետո ինձ կմոռանան, ասես երբեք էլ չեմ եղել:

Բա ինձ պետք ա՞
Ու մեկ ա՝ ատում եմ, որ ինձ խաբում են:

[Vardik!]

Վերջին երկու գրառումներում ամեն մեկս ասեցինք,թե մեր հետ ոնց պետքա վարվեն մեր հարազատները: